ในนามของความรัก

monki

สวัสดีจ้า... ฉันคือตัวความรักล่ะ ฉันก่อตัวขึ้นมาจากจินตนาการของผู้หญิงคนนึง จะว่าเด็กก็ไม่ใช่ ผู้ใหญ่ก็ไม่เชิง วันนี้เธอคิดถึงฉัน เธอก็เลยอนุญาตให้ฉันออกมาเล่าเรื่องราวของฉันให้ทุกคนฟัง มันก็เป็นแค่เรื่องราวในจินตนาการนะ ฉันอาจจะไม่เหมือนความรักตัวที่อยู่ในใจคุณตอนนี้ก็ได้ *^__^*
ตอนแรกที่ฉันเกิดขึ้นมา ฉันเองก็คิดว่าฉันคงจะเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้ ฉันทำให้คนหลายคนมีความสุข ฉันทำให้เกิดเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ฉันทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นเป็นเสียงดนตรี ฉํนทำให้โลกนี้เป็นสีชมพู ฉันเปลี่ยนแปลงใครต่อใคร ให้ทำอะไรที่ตัวเองไม่เคยทำได้... ในเมื่อฉันทำให้เกิดความมหัศจรรย์ได้ขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ฉันคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ได้ยังไงล่ะใช่ไหม?
เวลาผ่านไป ฉันก็เติบโตไปพร้อมกับหัวใจของผู้หญิงคนนึง ฉันได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของตัวเอง บางครั้งฉันทำให้คนบางคนเจ็บปวด ทำให้คนบางคนมีน้ำตา ฉันทำให้ใครบางคนมีแผลในหัวใจและมีประสบการณ์ร้ายๆ เกี่ยวกับตัวฉัน ฉันทำให้บางคนเหงา บางคนเศร้า ฉันเลยเริ่มคิดว่าตัวเองไม่ยิ่งใหญ่แล้วล่ะ ถ้าฉันทำร้ายใครต่อใครได้อย่างนี้ บางทีฉันก็ไม่อยากเกิดมาอยู่ในหัวใจใครอีกเลย...
แต่ผู้หญิงคนนี้บอกฉันว่า... เธอรักฉัน รักทุกๆ ด้านที่เป็นฉัน ไม่ว่าฉันจะทำให้เธอมีความสุขหรือทุกข์ เธอบอกฉันว่า แม้ว่าเธอจะไม่สามารถทำให้ฉันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกได้ แต่ฉันก็เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดสำหรับเธอ ตลกไหม เธอบอกว่า เธอรักที่จะปล่อยให้ความรักทำให้เธอมีความสุขพอๆ กับที่เธอรักที่จะปล่อยให้ความรักทำให้เธอร้องไห้ ในทุกครั้งที่ร้องไห้มันก็มีความสุขปนอยู่ด้วยเสมอ ท่าทางผู้หญิงคนนี้จะไม่ค่อยเต็มนะ ว่าไหม?
เธอยังบอกอีกว่าถ้าเธอได้สัมผัสเพียงแต่ด้านดีของความรัก ชีวิตมันจะขาดรสชาติขนาดไหน เธอยอมไม่ได้ที่จะเห็นคนกว่าค่อนโลกสัมผัสกับความรู้สึกเจ็บปวด เศร้าและเหงา ขณะที่เธอมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เปื้อนหน้า... เธอบอกว่าความผิดหวังทำให้เธอคิดอะไรได้หลายอย่าง ทำอะไรได้อย่างที่ในเวลาที่มีความสุขเธอทำไม่ได้ เธอสามารถเข้าใจบทกวีที่แสนรันทด สามารถร้องเพลงเศร้าอย่างได้อารมณ์ และที่สำคัญความเศร้าทำให้เธอมีชีวิตที่มีชิวิตชีวาจริงๆ เธอบอกว่าเธอไม่กลัวที่จะรัก แม้ว่ามันอาจจะทำให้เธอผิดหวังซ้ำๆ และแม้ว่าตอนจบมันจะแย่ขนาดไหนก็ตามมันก็จะไม่ทำให้เธอขาดใจ สิ่งที่ทำให้เธออยู่ไม่ได้คือการที่สูญเสียฉันไปล่ะ
วันนี้ฉันเองก็ได้รู้ว่า... แม้ว่าตัวเองก็เป็นสิ่งธรรมดาในโลกที่อาจจะทำให้เกิดความยิ่งใหญ่ในบางครั้ง และเกิดความหายนะในบางที
แต่ฉันดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนเข้าใจในสิ่งที่ฉันเป็น อย่างน้อยก็ผู้หญิงคนนี้คนหนึ่งล่ะ...
เธอไม่พยายามฝืนให้ฉันสวยงามอยู่ตลอดเวลา เธอไม่ขว้างฉันทิ้งเมื่อฉันทำให้เธอเจ็บ... เธอรักฉันจริงๆ
ที่สำคัญเธอเข้าใจว่า... ตัวความรักอย่างฉันก็ต้องการความรักนะ