ทำเพื่อใคร..?

กชมนวรรณ

วันนี้เป็นอีกวัน ที่ทวี หัวฟัดหัวเหวี่ยง เอากับ เนตรดาว ผู้เป็นภรรยา 
บอกว่าไม่กิน หูแตก รึงัย ปล่อยให้กูตาย ๆๆ ไป กูอยากตายโว้ย !!! สิบเดือนมาแล้วที่ทวีเป็นอย่างนี้ ไม่ยอมรับฟังเหตุผลใดๆ ไม่ยอมกินยา เป็นคนฉุนเฉียว เจ้าอารมณ์ คำพูดคำจาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง  คำแทนตัวจากผม กลายมาเป็น กู  ปัดถ้วยยาแตก เป็นคนเจ้าอารมณ์ ฉุนเฉียวไปทุกเรื่อง จนเนตรดาวต้องร้องไห้ ให้เขาเห็นบ่อยๆ  บางครั้งเขา รู้สึกสงสารเนตรดาว ผู้เป็นภรรยาเหมือนกัน กับอารมณ์อันแปรปรวนของเขา แต่ให้เขายอมรับ สภาพกับร่างกายในปัจจุบัน ที่ต้องนั่งรถเข็น หาหมอ เพื่อทำกายภาพในทุกวัน ถึงหมอจะให้ความหวังว่า เขาจะกลับมาเดินได้อีก แต่ ต้องใช้เวลา ในการฟื้นฟูนาน หน่อย ให้เขาอดทน เขาก็ยังไม่อาจทำใจได้อยู่ดี ทุกวันที่ไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล จะมีพลขับ มารับทวี ที่บ้าน เพราะเนตรดาวต้องไปทำงาน ในหลายครั้ง ที่ทั้งพลขับ และ เจ้าหน้าทีกายภาพ ต้องอดทนกับอารมณ์ ของทวี แต่ทุกคนพยายามเข้าใจในตัวเขา พยายาม พูด ให้เขาอดทน แต่ต้องโดนทวีตวาดกลับเกือบทุกครั้ง
พวกคุณ ลองมาเป็นอย่างผมดู บ้างซิ แล้วจะรู้สึก
พวกคุณ มันดีแต่พูด ลองมาเป็นคนพิการดูเองซิ ทีนี้จะพูดออกอีกไหม
พวกคุณ ไม่ต้องแกล้งมาทำเป็นให้กำลังใจผม หรอก ผมรู้ดีว่าจะต้องเป็นคนพิการ ต่อไปลูกเมียก็ต้องทิ้ง ผมให้อยู่คนเดียว กลายเป็นทหารพิการ ที่คอยแต่รับเงิน บำนาญ กินไปจนตาย โว้ย กู อยากตาย
          ทุกวันทวีจะ นั่งนึกถึงอตีต  วันแรกที่เขาได้รับการติดยศ ร้อยตรี แห่งกองพลทหารราบ เขารู้สึกภูมิใจหนักหนา สมัยเรียนเขาเป็นนักเรียนนายร้อย หนุ่มรูปร่าง สูงสง่า หน้าตาดี แต่นั่นยังไม่ทำให้เขาได้ภูมิใจ เท่ากับเขาได้ รับการติดยศใส่เครื่องแบบปฎิบัติหน้าที่ทหาร อย่างกล้าหาญ จนสามารถเลื่อนยศ รับตำแหน่ง ร้อยเอก พร้อมคำสั่งย้ายไปช่วยราชการ ที่ จ.ปัตตานี
       เหตุการณ์ ในวันนั้น เขายังจำได้ดี เขาและลูกน้องชั้นประทวน 5 นาย กำลังลาดตระเวนอยู่ในตอนเช้าตรู่วันศุกร์ กำลังจะออกเวร ในภาคเช้า ได้รับวิทยุแจ้งเหตุ เกิดระเบิด ที่ตลาด ในตัวเมือง เขาจึงสั่งให้ลูกน้อง รีบรุดไปที่เกิดเหตุซึ่งอยู่ใกล้กับจุดที่เขากำลังลาดตระเวน อยู่แค่เพียง 5 นาที  เมื่อถึงที่เกิดเหตุ ตอนที่เขาและลุกน้องไปถึงมีฝุ่นฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ เศษมอเตอร์ไซด์ ทั้งเก่าใหม่ กระจัดกระจายระเนระนาด  เป็นเศษส่วนมีรอยไหม้ อีกเศษกระจก สภาพความเสียหายไม่ใช่น้อย  นั่นยังไม่เท่ากับสภาพชาวบ้านและเพื่อนทหารหาญ ด้วยกันที่นอนร้องครวญคราง อย่างเจ็บปวด เลือดแดงฉาด กระจายไปทั่ว เศษเนื้อ และฝุ่น ในขณะที่เขาสั่งให้พลขับจอดรถใกล้บริเวณที่เกิดเหตุ รถยังไม่ทันได้จอดสนิทดีหูเขาก็ได้ยินเสียงดังกึกก้อง กัมปนาท บึ้มมมมมมมม จากนั้นสติสัมปชัญญะของเขาก็ดับวูบลงทันที ก่อนที่จะช่วยเหลือเพื่อนทหารด้วยกัน แต่ความทรงจำเขายังติดตัวอยู่ในเรื่อง ช่วยเพื่อนทหารหาญ ที่นอนเกือกกลิ้งทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดอยู่ บนถนนหน้าตลาด แค่นั้นเอง จำได้ว่าเสียงสุดท้ายที่ตะโกนสั่งลูกน้อง ว่า...
เอ้า รีบลงจากรถ ไปช่วยเคลียร์พื้นที่ และช่วยเหลือคนเจ็บ เสียงทวีตะโกนอย่างสุดเสียง พร้อมลืมตาทำท่าจะก้าวลงจากรถ แต่กลับโดนห้าม
อยู่นิ่งๆ นะค่ะ ผู้กอง ตอนนี้คุณกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ คุณยังขยับตัวมากไม่ได้นะค่ะ ทวีพยายามหันหน้าไปมองตามเสียง เห็นเจ้าหน้าที่พยาบาลกำลัง ทำแผลบริเวณลำตัวให้เขา และยังจะขาขวาของเขา ที่ต้องใส่เผือกโยงขึ้นไปเหนือเตียงนั่นอีก และวินาทีนั้นเอง ที่ความรู้สึกเจ็บปวดเข้าจู่โจมไปทั่วร่างกาย แต่...มันยังไม่เท่าความรู้สึกหวาดกลัวที่เข้าจู่โจมหัวใจเขาอย่างฉับพลันเช่นกัน 
เกิดอะไรขึ้น เขาว่าเขาได้ส่งเสียงอันห้าวหาญที่สุด เหมือนตอนที่เขาออกคำสั่งกับลูกน้องแล้วนะ แต่หูเขาและความรู้สึก การรับรู้ทางประสาทสัมผัสกลับได้ยินเสียงที่ถามออกไปกลับเป็นเสียงที่เบาหวิว หนำซ้ำมันยังแหบแห้ง เสียจนน่ากลัวว่าเจ้าหน้าที่พยาบาลคนนั้นจะไม่ได้ยินคำถามที่เขาถามออกไป
คุณ โดนระเบิดค่ะ ผู้กอง ได้รับบาดเจ็บสาหัสค่ะ มีแผลตามลำตัว  แขนหัก ส่วนขานี่ กระดูกแตกค่ะ ดีนะค่ะ ที่มันไม่ขาด คุณหมอจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ แต่ต้องใช้เวลาหน่อยนะค่ะ ถึงจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิม
        และนี่ปาเข้าไป 8 เดือนแล้ว เขายังเดินไม่ได้ เขาต้องเสียลูกน้องคู่ใจ ไปสองคน จากเหตุการณ์ในวันนั้น เพื่อนฝูง ที่เคยมาเยี่ยม ให้กำลังใจ หายไปทีละคนสองคน จนไม่เหลือ ส่วนเนตรดาว เขาไม่รู้ว่าเธอจะ อดทนกับเขาได้เท่าไหร่ ในเมื่อตัวเขาทำตัวให้เอาแต่ใจตัวเองที่สุด เพราะเหตุผลเดียว คือ ทำใจให้ยอมรับเป็นคนพิการ และนั่งบนรถเข็นไม่ได้ เขารู้สึกว่าประสาทสัมผัสที่ขามันส่งไปไม่ถึงปลายขา มันไม่มีเรี่ยวแรง ที่พอจะพยุงตัวให้เดินได้ด้วยตัวเอง หรือแม้แต่ จะใช้ไม้เท้าเข้าช่วย ก็ยังไม่พยุงตัวเองได้ไม่นาน เพียงครู่ต้องนั่งบนรถเข็นที่เขาแสนจะเกลียดมัน เขาเกลียดเจ้ารถเข็นคนนี้ เขาอยากไปนั่งบนรถถัง เพื่อปฏิบัติหน้าที่ เหมือนเดิม แต่ผลจากแผลตรงลำตัวด้านหลังที่โดนสะเก็ดระเบิดซึ่งเป็นเศษเหล็ก ที่คนร้ายใช้ตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ทำใส่ไว้กับระเบิดมันฝังเข้าไปที่ใกล้บริเวณสันหลัง มันจึงมีผลกับเขา มากจนถึงทุกวันนี้ 
             เขาคิดไว้แล้วหากเนตรดาว จะไปจากเขา เขาคงจะปล่อยเธอไปเพราะคงไม่มีใครที่จะทนกับคนพิการเจ้าอารมณ์ได้ เขาเองยังทนตัวเองไม่ได้  หากเธอมีทางเดินที่ดีกว่า เขาก็พร้อมจะปล่อยเธอไป สิบเดือนแล้วเขายังทำได้แค่เข็นรถเข็นที่ตัวเองนั่ง ไปตามทิศทางที่ต้องการเท่านั้น เขาคิดแต่ว่าจะต้องคนพิการตลอดชีวิต แล้วทุกคนต้องหนีเขาไปหมด ผมเผ้าเดี๋ยวนี้ก็ไม่หวี ตั้งใจที่จะประชดชีวิตให้เต็มที่  วันนี้ก็เช่นกันเขาไม่ยอมไปทำกายภาพบำบัดส่วนเนตรดาว น้อยใจเขาออกจากบ้านไปทำงาน แล้ว เมื่ออยู่คนเดียว ความคิดทำร้ายตัวเองผุดเข้ามาในสมองเป็นระยะๆ จนเขาเครียด มากจึงหาวิธีผ่อนคลายด้วยการเปิดทีวี ภาพในทีวีเบื้องหน้าทำให้เขา ต้องตะลึงและจ้องแน่วแน่อยู่ที่หน้าจอพร้อมน้ำตาก็ค่อยๆ เอ่อไหลออกมาด้วยความปลื้มปิติ  มันไหลออกมาช้าๆ แต่แปลก สมองที่มันตึงเครียดเหมือนมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อสักครู่ ค่อยๆ คลายตัวลง ทีละน้อย ๆๆ เขายกมือขี้น
พนมไว้โดยไม่รู้สึกตัว ความปลาบปลื้ม ปิติแผ่ขยายไปทั่ว สารพางค์กาย เขานั่งมองการถ่ายทอด พิธีถวายสัตย์ปฎิญาณตน และการสวนสนามของทหารรักษาพระองค์ที่สวยงาม ภาพเหมือนตอนที่เขาได้รับการติดยศใหม่ๆ วิญญาณ ทหารไม่เคยหมดไปจากร่างกายที่มันเกือบจะพิการ เขาได้คำตอบในตอนนี้เองว่า หากเขาจะพยายามที่จะรักษาตัวให้หาย ความอดทนและ ความพยายามครั้งนี้เขาทำเพื่อใคร.. เขาจะต้องใส่เครื่องแบบที่เขารักให้ได้อีกครั้งเขาสัญญากับตัวเอง และ พ่อ....
 


ภาพองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ที่พระองค์ทรงมีพระชนม์มายุ มากแล้วแต่เพื่อแผ่นดินไทย เพื่อพสกนิกรชาวไทย ท่านยังทรงงานไม่มีวันหยุด แม้จะทรงรักษาพระอาการประชวรในโรงพยาบาล และองค์สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ ที่เป็นแม่พระของแผ่นดิน ภาพของทั้งสองพระองค์ ทำให้เขาปลาบปลื้มยิ่งนัก
 


ภาพพสกนิกร ของพระองค์ที่หลั่งไหลกันเข้าเฝ้า ทั้งสองพระองค์อย่างไม่ยอมย่อท้อ แม้แดดจะแรง ฝนจะตก ในทุกคราทุกที่ที่พระองค์ทรงเสด็จ เพื่อที่จะเก็บไว้เป็นบุญกับตัวอันประเสริฐ สุดสักครั้งในชีวิตนี้ ที่ได้เข้าเฝ้าพระราชาองค์นี้.....และสุดท้ายเสียงกล่าวถวายสัตย์ปฎิญาณ อันเข้มแข็ง และองอาจ ของเหล่าทหารหาญรักษาพระองค์ที่ได้กล่าวพร้อมกันว่า....
ขอเดชะ ฝ่าละอองธุลีพระบาท ปกเกล้าปกกระหม่อม
ข้าพระพุทธเจ้า............... ขอถวายคำสัตย์ปฏิญาณ ต่อใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทว่า 
	ข้าพระพุทธเจ้า จะยอมตายเพื่อรักษาไว้ ซึ่งพระบรมเดชานุภาพ แห่งพระมหากษัตริย์เจ้า 
	ข้าพระพุทธเจ้า จะจงรักภักดี และถวายความปลอดภัย ต่อใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท จนชีวิตหาไม่ 
	ข้าพระพุทธเจ้า จะเชิดชูและรักษาไว้ ซึ่งเกียรติยศ เกียรติศักดิ์ ของทหารรักษาพระองค์
ทั้งจะปฏิบัติตน ให้เป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัย ของใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาททุกประการ 
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ........
ครั้งหนึ่งเขาก็ได้เคยกล่าวคำสัตย์ปฏิญาณ เหล่านี้มาแล้วเช่นกัน พร้อมกับก้มกราบสดุดี แด่สองพระองค์ ด้วยความเคารพเทิดทูล สุดชีวิต......
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
ข้าพระพุทธเจ้า  กชมนวรรณ ขอถวายความจงรักภักดี ตราบจนชีวิตจะหาไม่เช่นกัน...