ยายมีรำพึง ( บทอาขยาน )

คนบนเกาะ

    เด็กเอ๋ย เด็กน้อย
    ความรู้เรายังด้อยเร่งศึกษา
    เมื่อเติบใหญ่เราจะได้ มีวิชา
    เป็นเครื่องหาเลี้ยงชีพสำหรับตน.....
     ยายมีเดินกลับจากนาในตอนเย็น  แสงทองยามเย็นสาดส่องไปทั่วท้องนา
ทำให้ผืนนาเป็นสีทองเด่นสวยงามมาก   ยายมีนึกถึงบทอาขยานที่ลูก ๆ สมัยเรียนประถมท่องกัน   ท่องกันจนขึ้นใจ  เพราะท่องซ้ำแล้วซ้ำอีก  สมัยนั้นในการสอบทุกคราวจะต้องมีการสอบท่องบทอาขยานทุกคราวไป
     ปัจจุบันนี้การท่องบทดังกล่าวดูเหมือนจะไม่มีแล้ว  หรือว่าโลกมันเปลี่ยนไปนะยายมีเดินครุ่นคิด
     เดี๋ยวนี้มันมีการท่องบทอาขยานแบบใหม่  เขาจะใช้รถยนต์ติดป้ายมีรูปของคนคิดบทอาขยานตัวโตกว่าคนจริงเสียอีก  แล้วก็ติดเครื่องขยายเสียงไว้ในรถ  เปิดบทอาขยานไปตามท่องไร่ท้องนา  มีหลายสำนักวิ่งกันขวักไขว่   แต่ละปี ๆ ที่มีการซักซ้อมบทมักจะเป็นบทอาขยานอันเดียวกัน  หากว่าบทดังกล่าวมันเป็นความจริงดังที่ท่อง  บ้านเมืองเราคงจะเจริญผิดหูผิดตาทีเดียว
     ยายมีเดินผ่านบ้านผู้คนซึ่งอยู่รวมกันเป็นกลุ่มๆ  ในใจคิดถึงตามั่น  สมัยเป็นวัยรุ่นด้วยกัน  รถคล้ายๆแบบนี้  แต่จะติดรูปพระเอก นางเอก  แน่นอนละ ในคืนนั้นจะมีหนังมาฉายในละแวกหมู่บ้าน   ทุกครัวเรือนในย่านนี้จะตื่นเต้นกันที่สุด  ต่างรีบกลับจากนา  หุงข้าวหุงปลากินกัน   อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสวยที่สุด  ประน้ำหอมกลิ่นฟุ้งกระจาย
มันเป็นคืนที่มีความสุขที่สุด