ข้อคิดในการจัดงานวันเกิด

ลุงแทน

ข้อคิดในการจัดงานวันเกิด
********** 
  งานวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ใครคนนั้น  
 ฉลองกันในกลุ่มผู้ลุ่มหลง
หลงลาภยศ สรรเสริญ เพลินกมล
วันเกิดตนชีพสั้นเร่งวันตาย  
  ณ มุมหนี่งซึ่งเหงาน่าเศร้าแท้  
 หญิงแก่แก่ซึ่งหงอยและคอยหาย
โอ้วันนี้ในวันนั้นอันตราย
แม่คลอดสายโลหิตแทบปลิดชนม์  
  วันเกิดลูกนั้นคล้ายวันตายแม่  
 เจ็บท้องแท้สักเท่าไรก็ไม่บ่น
กว่าอุ้มครรภ์จะคลอดรอดเป็นคน
เติบโตจนมาบัดนี้นี่เพราะใคร  
  แม่เจ็บเจียรขาดใจในวันนั้น  
 กลับเป็นวันลูกฉลองกันผ่องใส
ได้ชีพแล้วก็หลงระเริงใจ
ลืมผู้ให้ชีวิตอนิจจา  
  ไฉนหนอเขาเรียกกันว่าวันเกิด  
 วันผู้ให้กำเนิดจะถูกกว่า
คำอวยพรที่เขียนควรเปลี่ยนมา
ให้มารดาเป็นสุขจึงถูกแท้  
  เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดหนา  
 แล้วหันมาคุกเข่ากราบเท้าแม่
ควรคิดถึงพระคุณอบอุ่นแท้ 
อย่ามัวแต่จัดงานประจานตัว  
************************** 
..............บทกลอนบทนี้  เป็นผลงานของท่าน อาจารย์ นภาลัย  สุวรรณธาดา  เกษียรจากมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์   เป็นผลงานที่ท่านอาจารย์ได้ประสพกับตนเอง  ระหว่างที่ท่านขับรถกลับ  หลังจากขอตัวกลับก่อนในงานวันเกิดลูกศิษย์ของท่านคนหนึ่งที่ทำให้ท่านนึกบทกลอนบทนี้ขึ้นมา
.......เรื่องมีอยู่ว่า  ท่านได้รับเชิญจากลูกศิษยืคนหนึ่งไปในงานวันเกิดของเขา  ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกกันอยุ่นั้น อาจารย์ท่านขอตัวเข้าห้องน้ำ   ห้องน้ำนั้นต้องผ่านห้องครัว  เมื่อม่านจะเข้าห้องน้ำได้พบ หญิงชราคนหนึ่งนั่งผ่องๆทานขข้าวอยู่ที่หน้าห้องครัว  สายตานั้นมองไปที่ลูกศิษย์ของท่านด้วยสายตาที่ปลาบปลื้มใจ  ปนความขมขื่น  อาจารย์ถามว่า
อาจารยฯ. คุณยายทำไมมานั่งทานข้าวตรงนี้ทำไมไม่ออกไปทานข้างนอกล่ะคะ
หญิงชรา. อ้อ..............ไม่ไรค่ะ....นั่งทานตรงนี้สะดวกดีกว่าค่ะ
อาจารย์ฯ.งั้นเดี๋ยวออกไปทานด้วยกันนะคะ
หญิงชรา. ไม่เป็นไรค่ะ...เพราะ....ลูกเขาสั่งไม่ให้ออกไป  .....
               เขาบอกว่าเขาอายเพื่อนๆค่ะ
อาจารย์ฯ.....???????????????.............
               อาจารย์ท่านเหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ  พูดไม่ออก  สายตามองออกไปที่ลูกศิษย์ของท่านด้วยความขมขื่น   ไม่ได้เข้าห้องน้ำ  แต่ออกมาตัวกับลูกศิษย์   ท่าขับรถออกมา ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก  เมื่อกลับมาถึงบ้าน  ท่านอาจารย์จึงได้เขียน "บทกลอนนี้ออกมา" เพื่อลูกๆ ทุกคน