...พ่อจ๋า..กลับบ้านเราเถอะ..

กชมนวรรณ

ฝ้ายนั่งมองแม่ซึ่งนั่งชันเข่าแอบร้องไห้ อยู่คนเดียวเงียบๆ เด็กหญิง วัย 10 ขวบผิวน้ำตาลแดงค่อนข้างแห้ง รู้สึกสงสารแม่จับใจ แต่ไม่สามารถที่จะปลอบแม่ให้หายเศร้า หรือหายจากอารมณ์ใดๆ ที่ทำให้แม่ร้องไห้ได้ อย่างเดียวเด็กหญิงมั่นใจ ว่า การที่แม่ร้องไห้ครั้งนี้ต้องเกิดจากพ่ออีกแน่นอน เพราะมีแม่ที่อ่อนแอ ทำให้ฝ้ายเป็นเด็กที่กล้าหาญ หรือพ่อมักใช้คำว่าแก่แดด กับฝ้ายเสมอ พร้อมที่จะตัดสินใจเองในบางเรื่อง โดยไม่ถามความเห็นของแม่เพราะ เบื่อในความอ่อนแอ ไม่กล้าพูด หรือต่อว่าพ่อ ในสิ่งที่พ่อประพฤติ พ่อ ชอบเล่นการพนัน ทุกชนิด โดยเฉพาะ การตั้งวงเล่นไพ่ กับเพื่อนพ่อที่บ้าน ใกล้เคียงโดยเปิดเป็นบ่อนเล็กๆ แต่สามารถรีดเงินในกระเป๋าของพ่อจนเกลี้ยงกระเป๋า  ฝ้ายอายุ 10 ขวบแล้วแต่เพิ่งได้เรียนแค่ชั้น ป.2 นั่นเป็นเพราะความไม่เอาไหนของพ่อ และความอ่อนแอของแม่ วันนี้คงเป็นอีกวันที่ฝ้ายคิดว่าแม่ต้องกินข้าวเคล้าน้ำตา และฝ้ายกินข้าวคลุกน้ำปลา
มีอะไร กินมั่ง หิวโว้ย เสียงพ่อดังก่อนจะเข้าบ้านเหมือนส่งสัญณาณ การมีปากเสียง(จากพ่อ) มาก่อน แม่รีบเช็ดน้ำตาแต่ยังคงนั่งนิ่งเฉย ไม่ตอบคำถามพ่อ
โว้ย ถามว่ามีอะไรกินมั่ง ไม่ได้ยินรึไง นั่งทื่ออยู่ทำไม รีบไปยกสำรับมาหน่อย เฮ้ย ฝ้าย ได้ยินที่พ่อ สั่งไหม
ฝ้ายรีบเปิดตู้กับข้าว ไม่มีอะไรเหมือนที่ฝ้ายคิด ที่จริงฝ้ายไม่ต้องเปิดก็ได้ก็อยากเปิดนี่ ฝ้ายหยิบจานข้าวสังกะสี พร้อมช้อน ไปตักข้าวเย็น 2 จาน พร้อมหยิบขวดน้ำปลา ติดมือไปด้วย สองมือน้อยๆ ค่อยๆ ประคองจานข้าวและขวดน้ำปลา แล้วก้มวางตรงหน้าพ่อ พร้อมนั่งขัดสมาด และใช้น้ำปลาราดข้าว แล้วตักกินโดยไม่สนสายตาผู้เป็นพ่อ จนคนเป็นพ่อ ต้องเอ่ยปาก อะไรวะ มีกินแค่นี้หรอว่ะ กับข้าวบ้านนี้ทำไมมัน ห่วย สิ้นดี ข้าไม่กินก็ได้ว่ะ วันนี้ได้มาเยอะ โว้ย ข้าไปกิน ร้านไอ้โกก็ได้ ไม่เห็นจะง้อเลย
พ่อเล่นได้หรอ วันนี้ ฝ้ายถามด้วยเสียงแก่แดด และแก่นแก้ว
เออ
แล้ว ทำไมพ่อ ไม่ซื้อข้าวสาร กับข้าวกลับบ้าน บ้างล่ะจ๊ะ
โธ่โว้ย ข้าก็จะใช้ทำทุนใหม่ ซิโว้ย พอดีข้าหิว เลยกลับมาหาอะไรกินก่อน เดี๋ยวข้า จะกลับไปเล่นต่อโว้ย พ่อตะคอกด้วยเสียงอันดังและชัดเจน
แต่ พ่อจ๊ะ ข้าวสารหมด แล้วแม่ไม่มีเงิน เลยนะ กับข้าวเราก็ไม่มี พ่อแบ่งเงินให้หนูเอาไปให้แม่หน่อยนะ จะได้ซื้อ อะไรไว้กินนะจ๊ะ
เฮ้ย แกไม่ต้องพูดมาก ไอ้ฝ้าย ข้าไม่ให้แกให้เสียฤกษ์ เป็นเคล็ดโว้ย หากข้าให้แกไปซื้อของกินเท่ากับ เดี๋ยวพอข้าไปเล่นอีกก็โดนเจ้ามือ กินเรียบซิวะ
อ้าว แล้วเดี๋ยวพ่อ จะแวะกินที่ร้านอาโก ต้องจ่ายเงิน แล้วไม่เสียหรอจ๊ะ
เออ จริงวุ้ย งั้นข้าไม่กินดีกว่า ไปเล่นต่อดีกว่า โว้ย เดี๋ยววข้าต้องได้มากกว่าเดิมอีก ฮ่า ฮ่า เสียงหัวเราะของพ่อคงบาดเข้าไปในใจของแม่มาก ฝ้ายคิด พลางหันไปมองแม่ที่เริ่มน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ฝ้ายเบื่อสภาพบ้านตัวเองเต็มที แต่พอข้าวในจานหมด ฝ้ายเกิดความคิดว่าต้องไปเอาเงินมาจากพ่อก่อนสักส่วนก่อนที่พ่อ จะส่งให้เจ้ามือหมดโดยไม่เหลือกลับบ้านเลย ฝ้ายรีบกระโดดผลุง ลงจากบ้านรีบวิ่งไปบ้านลุงก้อน เพื่อนพ่อ
อ้าว อีฝ้าย มาทำอะไร ที่นี่วะ เสียงป้าสาร้องถามเมื่อเห็นหน้าฝ้าย
แม่ให้มาตามพ่อกลับบ้าน จ๊ะ ป้าสา
พ่อแก เค้าเข้าขา แล้วโว้ย มันไม่ลุกหร้อก เสียงป้าสาบอก อย่างกีดกันเพราะรายได้ส่วนหนึ่งของป้าสา คือค่าต๋ง
ที่คนมาเล่นไพ่ได้แล้วแกจะหักเปอร์เซ็นทุกครั้ง ซึ่งแต่ละวันจะมีรายได้ดีกว่า คนทำงานใช้แรงงานเยอะมาก
แต่ แม่ไม่สบายนะจ๊ะ หนูต้องไปตามพ่อ ป้าสาเปิดประตู ให้หนู หน่อย
อ้าว หรอ แล้วแม่แกเป็น รัยไปว่ะ
ไม่รู้จ๊ะ เห็นบอกเหมือนจะเป็นลม เด็กหญิงพูดปด นางสาเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงเปิดประตูให้เด็กน้อย เข้าปาตามพ่อ ฝ้ายเดินเข้าไปในห้องทึบๆ ที่ปิดหน้าต่างรอบบ้านให้การเปิดไฟ เพื่อนให้แสงสว่าง มีกลิ่นบุหรี่ คละคลุ้ง ฝ้ายเห็นพ่อแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อที่มีเงินวางกองอยู่ด้านหน้า หลายใบ  พร้อมบอก
พ่อ แม่ไม่สบายให้มาตามกลับบ้าน
อะไรว่ะ เมื่อกี้ข้ายังเห็นสบายดีอยู่ นี่หว่า แกไม่ต้องมาลูกไม้กับข้าเลยไอ้ฝ้าย ข้ารู้ทันแกหรอก ไป กลับบ้านไป๊ อย่ามาขัดลาภข้า เดี๋ยวจะโดน หนักนะโว๊ย
งั้น พ่อ เอาตังส์มาให้หนูก่อนซิจ๊ะ แล้วหนูจะไป
เอ๊ะ เด็กนี่ เอ้า เอ้าไป พรางยื่นเหรียญ 10 ให้เด็กหญิง ๆ รับมาอย่างเริ่มชัง นิสัยพ่อเต็มที
ไป ไป๊ ไป ไกลๆ ถ้ายังไม่ไปแกโดนแน่ ฝ้ายรีบถอยห่างเพราะยังจำรสมือพ่อ ได้ดี วันนั้นฝ้ายโดนเอาเลือดเกือบกลบปาก จีงค่อยๆ ถอยออกมาในมือกำเหรียญ สิบ ไว้แน่น ถึงตอนนี้ฝ้ายรู้สึกแล้วว่าความอ่อนแอ ของแม่เกิดจากสิ่งใด เด็กหญิง ค่อยๆ ก้าวออกจากบ้าน ด้วยความรู้สึกโกธรผู้เป็นพ่อ ก็ครูที่โรงเรียนสอนว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี แต่พ่อยังทำ แถบไม่ให้ซื้อกับข้าว ซื้อข้าวสาร ทำให้แม่ต้องร้องไห้ ทุกวัน และฝ้ายยังเห็นว่าพ่อมีเงินตั้งเยอะแต่กลับให้ฝ้ายมาแค่สิบบาท ฝ้ายเดินไปเรื่อยๆ	จนผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะ ฝ้ายหยุดกึกมีความคิดผุดขึ้นมาในสมองเล็กๆ เด็กหญิงรีบวิ่งกลับไปบ้านลุงก้อง 
อ้าว นังฝ้ายกลับมาทำไมอีกว่ะ เดี๋ยวเหอะ ข้าว่าได้โดนมือ พ่อแกแน่ๆ
ป้า จ๊ะบ้านป้า บ้านเลขที่เท่าไหร่ จ๊ะ
ปล่าวจ๊ะ พอดีคุณครูให้กรอก ชื่อเพื่อนข้างบ้าน ไว้ด้วยนะจ๊ะ ที่โรงเรียน ทีนี้ฉันคิดว่าจะเอา บ้านไอ้ต่อ ลูกป้านี่แหละเพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน เผื่อวันไหนคุณครูจะได้สอบถาม ได้เมื่อใครขาดโรงเรียนไปนะจ๊ะ
หรอ วะ ไม่เห็นไอ้ต่อมัน บอก
ต่อ มันคงเอาชื่อคนอื่นมั้ง จ๊ะ
เออ บ้านเลขที่ 20 โว้ย
ขอบคุณ จ๊ะป้า หนูไปล่ะ
ฝ้ายรีบวิ่งมาหยุดที่ตู้โทรศัพท์ หยอดเหรียญสิบในมือ พร้อมกดหมายเลขปลายทาง 191
สวัสดีค่ะ หนูต้องการแจ้งความค่ะ คือมีการเล่นการพนันกันที่บ้านเลขที่ 20 ถนน...........ค่ะ รีบมาเลยนะค่ะ บ้านนี้อยู่ใกล้ตู้โทรศัพท์สาธารณะด้วยค่ะ สังเกตง่ายค่ะ มีคนเล่นประมาณ 20 คนค่ะเตรียมเจ้าหน้าที่มาให้พร้อมนะค่ะ
ค่ะ สวัสดีค่ะ
ฝ้ายวางหู พร้อมยืนแอบตู้โทรศัพท์รอดูสถานการณ์ นานจนฝ้ายคิดว่าหมดหวังไปแล้ว จึงเห็นรถกะบะตราโล่แล่นเข้ามาในซอย พร้อมเจ้าหน้าที่ตำรวจ 5 นายนั่งท้ายรถกะบะ ฝ้ายรีบแอบตู้โทรศัพท์ เพื่อดูเหตุการณ์ต่อไป สักพักได้ยินเสียง โหวกเหวก ดังลั่น และได้ยินเสียงรถตำรวจเปิดหวอ เพื่อที่จะกลับโรงพัก
ฝ้ายรีบเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์ มองหาพ่อบนท้ายรถกะบะ นั่นไงฝ้ายเห็นพ่อแล้วพร้อมกับพ่อ หันหน้ามามองฝ้ายตรงกันพอดี ฝ้ายได้แต่ยกมือขึ้น โบกมือให้ผู้เป็นพ่อ พลางคิดในใจ งานนี้ไม่รู้ว่าแม่จะร้องไห้หนักกว่าเดิมหรือว่า หยุดร้องไห้สักที่ เฮ้อ!!!!!~ เด็กหญิงถอนหายใจ.....