การให้ความสุขกับตัวเองซะบ้างมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่กับบางความสุขมันก็แรกมาซึ่งความเจ็บปวด แต่เราก็ยังเลือกที่จะเจ็บ ไม่รู้ทำไม ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมถึงต้องทำอะไรต่อมิอะไรเพื่อคนที่เขาอาจจะรับรู้หรือเขาอาจจะไม่เคยรับรู้เลยก็ตาม บางทีขอแค่ได้เป็น ส่วนห่างๆส่วนหนึ่งในชีวิตเขาก็เพียงพอแล้ว ขอแค่ได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขา ได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆเพื่อเขา ได้เขียนรูปของเขา ได้อ่านหนังสือที่เขาเคยอ่าน ได้เลี้ยงหมาที่เขาชอบ นานๆได้พูดคุยกันสักครั้ง ได้เป็นคนสุดท้ายที่เขามองเห็นเวลาที่เขาไม่เหลือใคร ขอแค่ได้เป็นก้อนหินให้เขาเหยียบเพื่อที่จะข้ามลำธารไม่ให้เท้าของเขาเปียก แล้วทำให้เขาจดจำได้ว่าเคยเหยียบลงบนหินก้อนนี้ เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว และนี่มันก็เป็นการเติมเต็มความสุขแบบเจ็บๆได้แล้ว มีหลายๆคนคงจะสงใสว่ามันคุ้มกันหรอกับสิ่งที่ทำ แล้วถ้าเขาไม่เคยรับรู้เลยหละ ตอบได้เพียงแค่หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะรับรู้มัน ถึง ถึงแม้มันอาจจะเป็นวันที่สาย แต่มันจะสำคัญอะไรเพราะ ที่เราทำอยู่มันก็คือการให้ความสุขกับตัวเองไม่ใช่หรอกหรือ เมื่อวันนั้นมาถึง วันที่เขาได้มายืนในจุดที่เรายืน เขาอาจจะมองเห็น ตัวตนของเรา ที่เราพยายามแสดงให้เขาเห็นในความมืดมาโดยตลอดก็ได้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขา "คิดถึงเรา" แค่นี้ก็อุ่นใจแล้ว ลองย้อนถามตัวเราเองสิ ว่าที่เรากำลังทำอยู่นี้เราทำเพื่อใครเรากำลังทำเพื่อเขาหรือทำเพื่อตัวเอง ...ยิ้มๆเข้าไว้.... ...............การที่เราไม่พูดก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่เจ็บ......................
10 พฤศจิกายน 2550 16:37 น. - comment id 98279
รุ้หรอ ว่าเค้าจะไม่รุ้สึกถึงของทุกๆการกระทำ ที่ใครสักคนได้พยายามทำอะไรเพื่อเค้า แต่ บางที การที่เค้าจะมาแสดงออกถึงการรับรุ้ มันก้อาจจะสื้อไปถึงหลายๆอย่างหรือไม่ก้ วันึงอาจจะทำ ให้คนที่ทำอะไรเพื่อเค้าเจ็บกว่าเดิมก้ได้ นะ ขอบคุนสำหรับหลายๆอย่าง(ขอบคุนที่เป็นก้อนหินให้เดินข้ามไป) เดาเอาว่าเป็นเรา
10 พฤศจิกายน 2550 16:38 น. - comment id 98280
การที่เราไมได้พูด ก้ไม่ได้หมายถึง เราไมได้รู้สึกสักหน่อยนะ
20 พฤศจิกายน 2550 12:52 น. - comment id 98329
เศร้าจัง กับความรู้สึกที่ไม่ได้พูด