ห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ

อัลมิตรา

 
ฉันเดินเข้าบ้านอย่างเงียบเชียบ 
ซึ่งที่จริง ฉันไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ก็ได้
เพราะอย่างไรก็ดูเหมือนว่าฉันอยู่ลำพังอยู่แล้ว
ฉันปล่อยให้ห้องนอนอยู่ท่ามกลางแสงสลัว สักครู่ .. ก่อนเปิดไฟ
หน้าต่างบานกว้างถูกเปิดออก หน้าต่างอีกบานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังไม่ได้เปิด
ฉันนั่งก้ม ๆ เงย ๆ กับกองหนังสือ บนโต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง
อ่านบ้าง .. เขียนบ้าง .. และก็ปล่อยใจให้ลื่นไหลไปกับตัวอักษร
หน้าต่างฝั่งตรงข้ามเปิด หลังจากที่มีแสงไฟ พร้อมกับเสียงทักทายของเขา
" สวัสดีครับ ทานข้าวหรือยังครับ คุณคงสบายดีนะครับ"
มักจะเป็นเวลาประจำ ช่วงสี่ทุ่ม ที่ฉันจะได้พบเขา เพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จักชื่อ
" ทานแล้วค่ะ คุณล่ะ ทานข้าวหรือยัง "
คำทักทายที่กลายเป็นประโยคคุ้นเคยจนแทบจะท่องจำได้ในทุกถ้อยคำ
ฉันกับเขา คุยกันผ่านหน้าต่างมาหลายปีแล้ว 
เป็นสิ่งที่เรียกได้ว่าแปลกประหลาดแท้ ๆ 
เขาบอกว่า บ้านที่เขาอยู่ตรงนั้น คือ ชนบท
ส่วนฉันก็ยืนยันว่า ฉันอยู่กรุงเทพ 
เราแทบจะยื่นมือเอื้อมถึงกัน แต่ไหง๋ เขาถึงบอกว่าเขาอยู่ชนบทนะ 
มองจากหน้าต่าง ฉันเห็นบ้านของเขาเป็นเรือนไม้สองชั้น 
มีพื้นที่ปลูกต้นไม้ ทั้งไม้ผล และไม้ดอก บ้านของเขาน่าอยู่จัง
เขาเลี้ยงสุนัขด้วย ครั้งหนึ่งเขาบอกว่า เขาเพิ่งได้ลูกสุนัขมาใหม่
ฉันรีบขอเขาทันที และก็โมเมว่า มันเป็นของฉันแล้ว มันชื่อ ฮอร์ค
คงอยากรู้สินะ ว่า วัน ๆ ฉันกับเขาคุยอะไรกันบ้าง
- เขามักจะเล่าเรื่องราวในคราวที่เขาออกไปท่องเที่ยวให้ฟัง
- เขามักจะเล่าเรื่องดนตรี เล่าลึกไปจนถึงนักดนตรี และตำนานเพลง
- เขามักจะเล่าเรื่องกีฬา ฟุตบอลเป็นกีฬาโปรดของเขา
- เขามักจะเอารูปวาดมาอวด และบอกว่า นั่นเป็นฝีมือของเขา
- เขามักจะเล่าเรื่องการเมือง เรื่องที่เขาอยากให้ใครสักคนรับฟังสิ่งที่เขาอัดอั้น
ฉันเป็นคู่สนทนาของเขา ซึ่งบางเรื่องฉันก็พอจะกล้อมแกล้มโต้ตอบได้
แต่บางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องสุดท้าย ฉันเหมือนลาโง่ ที่ไม่รู้จะคุยกับเขายังไง
ไม่ยุติธรรมสำหรับเขาสักเท่าไหร่ หากทุก ๆ เรื่องที่ฉันเล่าให้เขาฟัง เขาตั้งใจฟัง
บางหน ฉันหาปมมาให้เขาแก้ หาปัญหามาให้เขาขบคิดและหาหนทางช่วยเหลือ
ฉันไม่เอาไหนเลย ทำไมนะ ฉันถึงได้เป็นคนห่วยแตกอย่างนี้
ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่า ฉันเป็นเช่นนั้น แต่ฉันก็พิสูจน์ตัวเองแล้วว่า .. เป็น
...........................................................
วันนี้ ฉันอยู่ในห้องนอน นั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ
ฉันเปิดหน้าต่าง  แต่ฉันไม่ได้เปิดไฟ 
ฉันไม่กล้าเปิดไฟ  เพราะฉันรู้สึกว่า ฉันไม่มีประโยชน์ใด ๆ สำหรับเขา
ฉันไม่อาจช่วยผ่อนคลายในความทุกข์ร้อนกังวลใจของเขาได้
ที่มากว่านั้นคือ ฉันรู้สึกละอาย 
เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ..
ฉันแอบมองเขาผ่านหน้าต่างห้องที่ไม่เปิดไฟ ..
ฉันนั่งร้องไห้เงียบ ๆ  อยู่ในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ  . .