....มนุษย์....

Soldivie

ในเงามืดแห่งรัตติกาล...... ณ ตรอกแห่งหนึ่ง.... ที่ไม่มีแม้กระทั่งแสงจันทร์สาดส่องลงมานั้น....... กลับมีเด็กน้อยผู้หนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่อย่างโดดเดี่ยว...
 " ที่นี้ที่ไหน...... " 
เสียงของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งถามขึ้นในความมืดของรัตติกาล
 " ทำไมชั้นถึงมาอยู่ที่นี้ " 
เด็กหนุ่มผู้นั้นถามขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นแสงจากเสาไฟก็สาดส่องมาที่เขา ทำให้รอบตัวของเขามืดไปหมด....
 " ก็เพราะเจ้าเป็นคนที่ทุกคนไม่ต้องการน่ะสิ... " 
มีเสียงปริศนาดังขึ้นมาจากเงามืดด้านหน้าของเด็กหนุ่ม.....
 " เพราะอะไรล่ะ.... " 
เด็กหนุ่มคนนั้นถามขึ้นอีกครั้ง พลางคลานเข้าไปหาเงามืดนั้น
 " ก็เพราะเจ้ามันไร้ค่าน่ะสิ.... เจ้าเป็นได้แค่ก้อนหินที่ไม่มีใครเห็นหัว.... " 
เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง เงามืดข้างหน้าเด็กหนุ่มได้ขยายเข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น
 " ล่ะ...แล้วผมควรจะทำยังไง?..... " 
เด็กหนุ่มถามเงาดำมืดนั้นอีกครั้ง.....
ไม่มีเสียงปริศนาตอบกลับมาอยู่ครู่หนึ่ง.... แต่เงามืดนั้นกลับคลืบคลานเข้ามาหาตัวเด็กหนุ่ม...
เงาดำมืดปกคลุมมือของเขา.... เมื่อมันคลืบคลานออกไป....
สิ่งที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่ม... คือปังตอขนาดใหญ่.....
 " ใช้มัน.... ใช้มันฆ่าคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเจ้าซะ... " 
เสียงปริศนานั้นดังเป็นครั้งสุดท้าย.... ก่อนที่เงาดำมืดจะคลืบคลานหายไป....
เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ.... ก่อนที่จะลุกขึ้น โดยมีปังตอกำแน่นอยู่ที่มือขวา.... หันไปยังทางออกของตรอก
แสงไฟจากถนนใหญ่ที่สาดส่องเข้ามาทำให้ตรอกสว่างขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มคนนี้ยิ้มได้อีกครั้ง....
 " หึหึหึ... " เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะปิดตาลงแล้วหัวเราะขึ้นมาดังๆ
 " ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!! " เขาหัวเราะพลางแหงนหน้าขึ้นท้องฟ้า.... เมื่อเขาลืมตา....
 " แววตาแห่งความเป็นมนุษย์ของเขา.... ก็ไม่เหลืออยู่อีกแล้ว..... "