ลูกหมาที่เห่าดังที่สุดในโลก

หมอกจาง

โฮ่ง !! โฮ่ง!! โฮ่ง !!  ฮื่อออ..โฮ่ง!! ผมมีอันต้องสะดุ้งสุดตัวกับเสียงนั้น เดินมาเงียบๆคิดอะไรเพลินๆ ดันมีตัวอะไรไม่รู้มาเห่าใกล้ๆ.. คงเป็นหมา ถ้าเป็นนกหรือแมวคงไม่เห่า แต่ไอ้หมาตัวนี้มันเห่าดังชะมัด ตัวคงใหญ่น่าดู แปลกใจอยู่เหมือนกัน ไม่เคยรู้ว่าซอยบ้านผมมีหมาดุ
ฮื่อ.. คำรามในคอเหมือนจะลองเชิง แล้วก็กรรโชกซ้ำมาอีกรอบ โฮ่ง !! โฮ่ง !!แฮ่!!  แง่ง!!  เห่าได้เพอเฟ็คมาก แต่ผมไม่อยากเสี่ยงที่จะอยู่ฟังต่อ  ประตูรั้วบ้านนั้นแง้มทิ้งไว้ มันอาจพรวดพราดออกมากระโดดกัดคอหอยผมก็ได้ เลยตัดสินใจสับเท้าวิ่งรวดเดียวถึงบ้าน ก็ไม่ไกลเท่าไหร่นัก แค่ราวๆ 2-300 เมตร   แต่เล่นเอาจุกไปเหมือนกัน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกกำลัง
ทำอะไรมา หอบมาเชียว พี่สาวผมทักขึ้นหลังจากเห็นสภาพน้องชาย
วิ่งหนีหมา เห่าน่ากลัวชะมัด เปิดตู้เย็นหาน้ำกิน ..ฟู่.. นี่ถ้าได้ยาดมสักหน่อยคงดี ใ รู้สึกใจหวิวๆ
 วิ่งทำไม เสียเชิง ไม่ลองเห่าสู้กับมันดู แน้..เห็นน้องชายเป็นหมา
ไม่ละท่าทางมันจะตัวใหญ่เอาเรื่อง
อ้าว..ไม่เห็นตัวมันเหรอ ผมส่ายหัว พี่เลยถามต่อ
บ้านไหนล่ะ
ตรงกลางซอย บ้านที่ปลูกเฟื่องฟ้าสีขาวไว้หน้ารั้วน่ะ
ไม่เห็นเคยรู้ว่าบ้านนั้นมีหมา
วันหลังจะให้เขาติดป้ายประกาศ ตอนนี้บ้านนี้มีหมาแล้วจ้ะ ผมค่อน 
             พี่สาวค้อนควับ
สายวันรุ่งขึ้น  เป็นวันหยุด ว่าจะไม่ออกไปไหน แต่ยังอยากได้หนังสือพิมพ์สักเล่ม น้ำเต้าหู้หน้าปากซอยสักถุง เลยต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังนั้นอีกครั้ง หวังว่าวันนี้มันคงไม่เห่า วันหยุดนี่นา
ปรากฏว่าพอผมเดินเข้ามาใกล้ก็รู้ว่าคิดผิด เจ้าหมานั่นกำลังกรรโชกป้าคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าบ้าน วันนี้ประตูรั้วปิดอยู่มีเพียงเสียงเท่านั้นที่ลอดออกมา แต่แค่นั้นก็ทำให้ป้าแกกลัวลานแล้ว
ไอ้หมาบ้า  เห่าคนแก่ แกบ่นของแกงึมงำ  โธ่ป้า..บุญแล้วหละที่ประตูรั้วมันปิด นี่ถ้าประตูรั้วเปิดอยู่อาจมีกรณีหมากัดคนแก่ไปแล้ว..
ป้าแกเดินผ่านไป และผม..เดินผ่านมา ไอ้เจ้านั่นมันก็เปลี่ยนเป้าหมายทันควันฮื่อ..แง่ง !! แง่ง !! มาฟอร์มเดียวกับเมื่อวานเลย แต่วันนี้ประตูรั้วปิด ย้ำอีกครั้งว่า ประตูรั้วปิด.. ผมเลยไม่ต้องออกแรงวิ่ง ยังไงเสียมันก็ออกมาไม่ได้
แอ้ดด ใจวูบลงไปที่ตาตุ่ม  เฮ้ย!! ไอ้หมานั่นมันเปิดประตูออกมาแล้ว มันเอาเราแน่  ..ลืมคิดไปว่ามันไม่มีหัวแม่มือ
แต่หน้าที่ยื่นออกมากลับไม่ใช่หน้าหมา เป็นหน้าใสๆของสาวน้อยคนหนึ่ง ก็..น่ารักดี  ถ้าพูดกันตรงๆก็ต้องบอกว่าสวยเลยหละ
มาหาใครคะ 
เอ่อ..ไม่ได้หาใครหรอกครับ จะออกไปซื้อน้ำเต้าหู้  ผมก็ตอบของผมไปตรงๆ   แต่ท่าทางเธอดูจะงงๆ   เอ ..หรือว่าเธอจะไม่รู้จักน้ำเต้าหู้..
อ้าว..ฉันเห็นหมามันเห่าอยู่ตั้งนานนี่คะ 
ก็ไม่ได้เห่าผมสักทีเดียวหรอกครับ
ไม่ได้เห่าคุณเหรอคะ
เห่าครับ.. แต่ก็..ไม่เชิง ดูท่าว่าเธอจะงงหนักขึ้น ผมเองก็เริ่มงงบ้างเหมือนกัน
เอ่อ..ตกลงว่ามันเห่าผมแล้วกัน
แล้วคุณมายืนให้มันเห่าทำไมตั้งนาน
เปล่า..ผมจะไปซื้อน้ำเต้าหู้ กลับมาที่เดิมอีก ท่าจะไม่รู้เรื่องกันเสียที ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง
หมาคุณกัดไหม
ไม่หรอกค่ะ เธอยิ้ม.. น่ารักเชียว คุณลองดูมันก่อนดีกว่า ว่าแล้วเธอก็หันไปอุ้มมันขึ้นมาให้ผมดู..  ลูกหมาครับ ลูกหมาไทยแท้ สีนวลๆหน้าตาบ้านนอกเชียว
ไอ้ตัวนี้เนี่ยนะที่เห่า ผมเอามือชี้หน้ามัน แล้วก็ได้คำตอบ มันเริ่มเห่าใส่ผมอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปชั่วครู่
ฮื่อ..แง่.. เสียงมีพาวเวอร์เกินตัวไปเยอะทีเดียว พอเธอปรามมันเลยเงียบเสียงลง
จุ๊..จุ๊.. เธอกอดมันไว้กับอกพลางลูบหัว เป็นครั้งแรกที่ผมนึกอิจฉาหมา..
ให้อะไรมันกินเหรอครับ เห่าดังดีจริง อดไม่ได้ที่จะถาม เธอยิ้ม
น้ำเต้าหู้ค่ะ สะอึกไป อีกหน่อยผมคงเห่าดังเหมือนมัน
กินเหมือนผมเลย
แล้วก็พวกเนื้อ พวกไก่ แล้วแต่ อันนี้มันกินดีกว่าผม..
แต่ที่มันเห่าดังไม่ใช่เพราะอาหารหรอกค่ะ
เหรอครับ
มันเป็นลูกหมากำพร้า พ่อฉันเก็บมาเลี้ยงจากที่ทำงาน ตอนอยู่ที่โน่นเทศกิจเขาจับแม่มันแล้วก็พี่น้องมันไปหมด มีมันหลงรอดอยู่ตัวเดียว
ครับ ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่านั่นมันทำให้มันเห่าดังขนาดนี้ได้ยังไง
ทีนี้พอมีมันเหลืออยู่ตัวเดียว หมาใหญ่ๆที่นั่นก็รังแกมัน
ครับ มันน่าจะฝึกร้องเอ๋งได้ดังๆมากกว่านี่นา
พ่อบอกว่าพอมันเจ็บๆขึ้นมามันก็สู้
ครับ
แต่ก็สู้ไม่ได้ โดนขย้ำอานไปทุกที มันเป็นแค่ลูกหมาเอง เธอลูบหัวมันทำตาแดงๆ ผมก็อยากเข้าไปลูบหัวปลอบเธอเหมือนกัน แต่กลัวโดนด่า..
ครับ 
เธอมองหน้า ผมคงครับถี่ไป
แล้วทีนี้..เธอเว้นจังหวะดูเชิงว่ามันจะครับอีกไหม ดีที่ผมยั้งไว้ทัน
แล้วทีนี้..  เธอขยับจะเล่าต่อ
ครับ อ้าว..หลุด
เธอหัวเราะคิก ท่าทางดูเป็นกันเองขึ้น
พ่อบอกว่าทีนี้มันเลยต้องหาทางเอาตัวรอด และวิธีที่มันเลือกคือ เห่าให้ดังขึ้น ให้ดังที่สุดในหมู่ ตัวอื่นจะได้ไม่กล้ารังแกมัน
แต่.. ผมอดไม่ได้ที่จะแย้ง เห่าดังยังไงมันก็ตัวเท่าเดิมนี่ ไม่มีประโยชน์หรอก
คุณยังกลัวเลย เธอว่า
ก็ผมมองไม่เห็นตัวมันนี่ ถ้าเห็นจ้างก็ไม่กลัว โถ..ตัวเท่าลูกหมา
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หมาด้วยกันอาจเกรงใจกันที่เสียงเห่าก็ได้
ผมว่าไม่มีทาง
ฉันบอกแล้วไงว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเสียงเธอเริ่มขึ้นจมูก ฉันไม่เคยเป็นหมานี่ 
ผมเริ่มรู้สึกว่าขืนเถียงไปท่าจะเข้าตัว
แต่พ่อฉันบอกว่ามันได้ผล ไม่มีตัวไหนเข้ามารังแกมันอีก
ครับ แบบเดิมท่าจะปลอดภัยกว่า
พอพ่อพามันมาเลี้ยงที่บ้าน มันก็ยังเห่าแบบเดิม จนคอมันอักเสบบ่อยๆ พาไปหาหมอ หมอบอกอย่าให้มันเห่าบ่อยนัก อ๋อ..ที่เธอวิ่งมาดูผมตอนแรกนี่คงเพราะห่วงหมา กลัวมันเห่าจนคอแห้ง.. นึกสงสารตัวเองอย่างไร้สาเหตุ ที่การเดินของผมไประคายเคืองคอหมาเธอเข้า
แต่บ้านคุณอยู่กลางซอยอย่างนี้ มันก็เห่าได้ทั้งวันนั่นแหละ
ไม่หรอก มันเลือกเห่าเฉพาะพวกที่หลุกๆหลิกๆดูไม่น่าวางใจเท่านั้นแหละ อ้าว..
หมอบอกว่าพอมันเริ่มโตขึ้น มันจะค่อยๆเห่าเบาลง ฟังดูกลับตาลปัตรยังไงไม่รู้
ผมเคยได้ยินแต่โตขึ้นก็เห่าดังขึ้น
หมอบอกว่าพอโตขึ้นมันเริ่มมั่นใจในกำลังมันมากขึ้น มันจะเริ่มค่อยๆเห่าน้อยลง เบาลง เพราะมันไม่มีความจำเป็นต้องคอยขู่ใครให้กลัวอีกต่อไป สงสัยหมอที่ว่าต้องเป็นจิตแพทย์แหงๆ
คุณเลยต้องบำรุงมันด้วยเนื้อ ด้วยไก่ให้มันโตไวๆ
ใช่ เธอยิ้มรับ น้ำเต้าหู้ด้วย น่าน..อุตส่าห์ข้ามไปแล้วเชียว
คุณจะไปซื้อน้ำเต้าหู้ใช่ไหม ฉันฝากซื้อถุงนึงสิ
ได้.. ใส่น้ำตาลไหม ผมไม่รู้นี่ว่าหมามันกินน้ำเต้าหู้ใส่น้ำตาลหรือเปล่า
ยังไงก็ได้ เอาเหมือนของคุณนั่นแหละ อ้าว..

ขากลับ ผมแวะเอาน้ำเต้าหู้มาให้เธอ เธอส่งเงินให้ แต่ผมไม่รับ
ไม่เป็นไรครับ ถือเสียว่าสำหรับการได้รู้จักกัน
ขอบคุณค่ะ เธอยิ้มหวานก่อนหันไปกุลีกุจอเทน้ำเต้าหู้ลงชามใบเล็ก ให้ไอ้เจ้าสีนวลเสียงใหญ่ตัวนั้น
เอ่อ..ชื่ออะไรน่ะครับ เผื่อวันหลังผ่านมาจะได้ทักถูก
เธอหันมามองหน้าผมแวบหนึ่ง เบือนๆหน้ายิ้มเสไปลูบหัวลูกหมาเล่น
กี้ค่ะ
.
ผมกลับถึงบ้าน ครึ้มอกครึ้มใจอย่างบอกไม่ถูก ตรงเข้าครัว เล่าให้พี่สาวฟังเรื่องเจ้าลูกหมาเสียงใหญ่ และอดไม่ได้ที่จะเล่าถึงเจ้าของที่แสนจะน่ารัก
เค้าบอกชื่อกี้
ชื่อคนหรือชื่อหมาล่ะ
เออ..ผมก็ลืมนึกไป
..