คุณเคยอยากฝันถึงใครซ้ำๆกันหลายๆวันไหม ? ผมเป็นคนนึงที่อยากจะฝันถึง คนที่ผมอยากฝันถึง หลายๆวันแต่ มันไม่เคยจะทำได้ ยิ่งเราพยายามฝันถึงมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเปลี่ยนเรื่องที่เราฝันไม่รู้ทำไม จนมาวันนึง วันที่ผมได้ฝันถึงคนที่ผมรักที่สุด 7 วันติด นั้นหมายความว่าผมฝันถึงเธอทั้งอาทิตย์ ฟังดูเหมือนผมจะเป็นผู้ชายที่โชคดี ได้ฝันอย่างที่ตัวเองต้องการมาตลอดแต่จริงๆแล้วไม่เลย...... เมื่อเรื่องราวในอดีตไม่มีความหมายให้คนที่เรารักจดจำ เมื่อวันที่คำว่า "เรา" ไม่ได้มีแค่เรา มันยังคงเป็นความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจ มาจนทุกวันนี้ สิ่งที่ผมฝันถึงคือเธอผู้เป็นที่รักได้อยู่กับคนที่เธอรัก ซึ่งใครคนนั้น......ไม่ใช่ผม....แต่เป็นคนที่ช่วยเธอสร้างบาดแผลในใจผม ผมไม่รู้ทำไมมันถึงได้ฝันซ้ำๆกันได้ยาวนานขนาดนั้น แล้วทุกครั้งที่ตื่นมันก็ จะลงเอยด้วยน้ำตา มันทราน ราวกับว่ามีคนจงใจให้เป็นแบบนั้น เรื่องมันเริ่มขึ้นในเช้าวันศุกร์ที่15 ธันวาคม 2549 เวลาประมาณ 10 โมงเช้า ทำไมผมถึงจำได้งั้นหรอ ลองอ่านต่อแล้วจะเข้าใจ ผมอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปหาเธอที่บ้านของเธอ เพื่อที่จะไปง้อเธอ เรามีปัญหากันมาเกือบเดือนแต่ผมจำไม่ได้ว่าเรามีปัญหาอะไรกันอาจเพราะปัญหามันไม่สำคัญสำหรับผม พอไปถึงผมก็เจอกับน้องสาวเธอ มันมีรางบอกเหตุแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ จนน้องสาวเธอบอกว่าพี่สาวไม่ได้อยู่คนเดียว ผมเดินขึ้นไปหาเธอพร้อมด้วยเสียหัวใจที่เต้นแรงจนได้ยินชัด ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก ภาพที่เห็นเธอเปิดประตูแล้วมองน่าผมด้วยความเฉยชาผมก้าวขาเข้าไปในห้องแล้วมันก็เหมือนกับในหนัง เขาแหงนน่ามองผม สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือประคองร่างที่ไม่มีแรงออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด มันราวกับว่าหัวใจโดนฉีกอย่างแรง หายใจไม่ออก สมองไม่ทำงาน ผมออกมาไกลสุดได้แค่ชั้นล่างน่าห้องน้ำบ้านเธอ ผมล้มตัวลง ขาสองข้างเหมือนโดนทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ไม่มีแม้แรงที่จะเดินต่อ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด ทำไม ทำไม ทำไม คำถามเดียวในตอนนั้น ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ ผมนั้งอยู่พักใหญ่ๆพยามยามโทรหาทุกคนที่จะช่วยหยุดผมได้ในตอนนั้น หยุดอะไรงั้นหรอ ในตอนนั้นความคิดที่จะ ....ฆ่าตัวตาย....มันเกิดขึ้นง่ายยิ่งกว่าการหายใจซะอีก ทุกสายที่ผมคุยด้วยพยายามบอกให้ผมออกมาจากที่นั้นให้ได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดผมได้ ผมหันไปเห็นน้ำยาล้างห้องน้ำขวดสีชมพูที่เหมือนจะกวักมือเลียกผมให้มา ลองชิม ผมหยิบขวดมาตั้งข้างหน้า นั้งตัดสินใจอยู่นาน แล้วสิ่งที่หยุดผมก็คือ เธอ เธอหยิบมันออกไป ในตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากอย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วงผมแต่แล้วคำพูดที่ตามมาจับความหมายได้ว่า ถ้าผมเป็นอะไรไปครอบครัว ของผมจะต้องโทษเธอ สิ่งที่เธอห่วงไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผมเลย ในวันนั้นผมอยากจะให้เธอเอามีดมาปักที่อกข้างซ้ายของผมเลยด้วยซ้ำ เพราะผลของมันไม่ได้ต่างจากสิ่งที่เธอทำอยู่ มันก็เหมือนผมตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ถ้าเหตุการแบบนี้เกิดกับเธอ เธอคงจะรับรู้ถึงความปวดร้าวที่ผมเจอได้เป็นอย่างดี แต่ก็ช่างมันเถิด สุดท้ายผมก็ยังอยู่ ผมผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความเจ็บปวดมันจะลดลง มันกับทำให้ผมทรมานมากขึ้น ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิติต่อ นี่เองที่เขาเรียกกันว่า" อกหัก " ความรู้สึกมันยากที่จะบรรยาย รองไม่ได้เจอกับตัวไม่มีทางได้รู้ว่ามันถึงขั้นที่เรียกได้ว่า ปางตาย ผมให้เวลารักษาแผลที่เธอทำขึ้นในใจผม นานพอดูมันผ่านมา 283 วันแล้ว แต่ความเจ็บไม่เคยจางหายเลย ตลอดระยะ เวลาที่ผ่านมาผมพยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้เธอกลับมา เพราะผมรู้ว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอแต่ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วจริงๆ ทุกวันนี้ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมผมถึงปล่อยให้เหตุการหล่าวนั้นมันเกิดขึ้น อาจเป็นเพราะผมรักเธอไม่มากพอหรืออาจเป็นเพราะ เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน แต่อะไรหละที่ทำให้ผม เสียใจได้มากขนาดนี้ ผมไม่เคยลืมรอยยิ้มของเธอ อ้อมกอดของเธอ มือของเธอ กลิ่นเส้นผมของเธอ ทุกๆอย่างที่เป็นเธอยังคงกัดกินก้อนเนื้อเล็กๆที่เรียกว่า หัวใจของผมอยู่ตลอดเวลา ผมคิดถึงเธอมากๆ มากเหลือเกิน จริงๆแล้วผมอยากเจอเธอมากๆอยากโทรไปหาเธอ อยากได้ยินเสียงเธอ แต่ก็ต้องห้ามใจเพียงเพราะไม่อยากให้เธอและเขามีปัญหากัน ผมไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไรดี เพราะกลัวจะกายเป็น" มือที่สาม " ทำให้เขาแตกแยก ฟังดูแล้วมันน่าหัวเราะ มือที่สาม ผมต่าง หากที่มาก่อน เคยมีคนบอกกับผมว่าถ้าเรารักเขาจริงๆก็ต้องปล่อยให้เขาไปมี ความสุข ผมได้แต่ถามตัวเองว่า......ถ้าผมเห็นเขามีความสุขผมน่าจะมีความสุขไม่ใช่หรอ......แล้วทำไมมันถึงยังเจ็บอยู่อย่างนี้ ทุกวันนี้ผมทำได้แค่เพียงแอบ ส่งอีเมลให้เธอ ขอร้องให้เธอกลับคืนมา...... แต่ที่ผ่านมาก็ได้รู้ว่าเมลของผมมันก็ไม่ได้ต่างจากเมลขยะทั่วๆไปที่คอยสร้างความรำคาญใจให้เธอ จนมาถึงวันนี้ ในคืนวันที่ 24 กันยายน2550 ผมบอกกับตัวเองว่า ผมจะลืมเธอให้ได้เพราะ ผมเหนื่อยกับการที่จะต้องแอบร้องไห้ในโรงหนัง ในร้านอาหาร บนรถโดยสารและในทุกๆที่ ที่ผมคิดถึงเธอ เหนื่อยกับการที่จะต้องเปิดเพลงเสียงดังในห้องนอนเพื่อที่จะกบเสียงร้องไห้ของตัวเองไม่ให้คนอื่นได้ยิน เหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งที่ทำอยู่ สิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้ มันน่าจะพอได้แล้วกับสิ่งที่เขาไม่เคยรับรู้เลย ความรักที่เต็มไปด้วยน้ำตามันจะมีค่าอะไร ผมจะต้องหยุดมันแต่ผมจะทำได้จริงหรอ เพราะในขณะที่เขียนนี้น้ำในตามันก็ยังไม่หยุดไหล ผมต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันที่ จะหยุดฝันถึงเธอ............ผมรักเธอมากจริงๆ ....ลาก่อนผู้หญิงที่ผมรักที่สุด....
เวลาจะช่วยอะไร..หากใจมันยังฝังจำ..ยังเตือน ยังย้ำ ยังจำทุกคำที่ร่ำลา.ยังคงมองเห็นภาพเธอจากไปจนรับตา..เวลาไม่เคยลบความทรงจำ
24 กันยายน 2550 16:23 น. - comment id 97720
รักตัวเองดีกว่านะในเมื่อเขาไม่มีทางกลับมา นึกเสียว่ามันเป็นบทเรียนของชีวิตลูกผู้ชายที่รักแท้ มีผู้หญิงอีกมากมายที่ต้องการผู้ชายอย่างคุณ สู้สู้นะ การอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวมันทำให้เราเข้มแข็ง นะจะ ไม่มีแฟนยังมีพ่อมีแม่ให้คุณต้องตอบแทนบุญคุณนะ ท่านคงดีใจหากคุณรักตัวเอง ทำดีมองโลกในแง่ดี แล้วจะดีเอง ลืมให้ได้ อย่าไปให้ความสำคัญกับคนที่ไม่เคยเห็นค่าของเราเพราะทำไปสุดท้ายเขาก็ไม่มองเห็นความหวังดีของคุณหรอก
25 กันยายน 2550 23:22 น. - comment id 97748
อย่าไปคิดท้อแท้ใจ.. ยังมีสิ่งที่สวยงามรอคอยเราอยู่ข้างหน้าอีกมายมาย อย่าเอาความต้องการของเราไปใส่ให้กับคนอื่นโดยหวังว่าเขาจะคิดเหมือนเช่นเรา...จงรักตัวเองพ่อแม่พี่น้อง... ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวแล้วจะมีคนดีๆ ที่คู่ควรกับคุณผ่านเข้ามาเอง... อย่าให้ความรักมาปั่นทอนกำลังกายและใจของเราเอง.. สู้ๆ ต่อไป.. การทำร้ายตัวเองนั่นคือการเป็นผู้แพ้อย่างมหันต์...
27 กันยายน 2550 11:37 น. - comment id 97761
รู้นะ ว่าลำบากใจ แต่เราต้องคิดว่ายังมีคนที่ยังรักเราอยู่นะ เราไม่ได้ อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ยังมีคนข้างหน้าที่ยังรอเราอยู่นะ อย่าไปจมปลักกับอดีต อยู่กะเพื่อนๆๆเยอะๆๆสิ การที่เราเป็นอย่างนี้มีผลดียังไงบ้าง คิดดูสิ ว่าเราดูหล่อขึ้น ดีขึ้น หรือน่าสมเพช คิดดูนะ อยากบอกว่าคุณน่ะ รักคนอื่นไม่ได้หรอก เพราะตัวคุณเอง ยังไม่รักเลย แล้วจะรักคนอื่นได้ไง คิดถึงพ่อแม่มากๆๆ ว่าถ้าคุณเกิดเป็นอะไรขึ้นมา แล้วท่านล่ะ จะทำยังไง มันโง่มาก ที่คิดจะตายเพราะผู้หญิงที่ไม่ใช่เชื้อสายเราเลย เค้าก็แค่คนๆๆหนึ่งเท่านั้นเอง
30 กันยายน 2550 04:30 น. - comment id 97777
:) รักและผูกพันมาก มันก็เจ็บมาก คุณต้องให้เวลากับใจคุณเยอะๆ แม้วันนี้คุณจะยังรักเธอ โดยที่เธอไม่รักคุณ แต่ซักวันคุณจะตื่นจากความฝัน ฉันเชื่ออย่างนั้น คุณต้องสู้นะ...แม้มันจะนาน คุณทำได้... :)
12 ตุลาคม 2550 15:10 น. - comment id 97936
ทำไมเรื่องของคุณมันชั่งเหมือนชีวิตของเราเลยต่างตรงที่คุณเป็นผู้ชายแต่เราเป็นผู้หญิงเหตุการที่เกิดขึ้นมันทำให้เราทรมานมากเลยแต่เราก็ต้องทนรับมันให้ได้จริงมั้ยขอเป็นกำลังใจให้นะเราเข้าใจว่ามันรู้สึกแย้มากๆเพราะว่ามันเกิดกับตัวเราเองมันเป็นประสบการที่ไม่สามารถลืมได้เลยเจ็บแต่เราก็ต้อง..สู้สู้ OKมั้ยครับ
6 พฤศจิกายน 2550 14:27 น. - comment id 98257
วิมเองนะชาย วิมอ่านแล้ว เข้าใจนะ บางสิ่งที่บางอย่างที่เราเจอไมได้ต่างกัน แค่คนละสถานะการ วิมเองก้เคยเสียใจ กับ หัวใจที่พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าเหมือนกัน แล้ว วันนั้น มันก็ผ่านมา นานพอสมควร ไม่ใช่วิมลืมไมได้ ทุกอย่างเหมือนมันดีขึ้นหมดแล้ว แต่จิงๆ แล้วในใจ ลึก ๆ ก็ยังหวาด กลัว และ เจ็บปวดทุกครั้ง ที่ต้องนึกถึงเรือ่งราวเก่าๆ และ ทุกครั้งท่คิดว่า มันจะต้องเกิดขึ้นซ้ำอีกเป้นแน่ แต่จะทำไงได้ในเมื่อใจยังเรียกร้องหาความรัก อยุ่ เหมือนเดิม