เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่มหามกุฎราชวิทยาลัย ศูนย์การศึกษาเพชรบุรี

กระต่ายใต้เงาจันทร์

แปลกใจและแปลกตา   กับเรื่องที่เกิดขึ้นในรั้วการศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
เมื่อต้องรับบทบาทมาเป็นอาจารย์ผู้สอนนักศึกษาที่วัยใกล้เคียงกัน   แม้กระทั่งถึงวัยพ่อแม่   จนระดับคุณตา    คิดตลอดเวลาว่าจะสอนๆๆเพื่อเอาประสบการณ์ไปต่อยอดเพื่อทำมาหากิน   หรือศึกษาต่อในอีกระดับขึ้นไป
แต่ไม่คิดไม่ฝัน   ว่าผูกพันจนแยกไม่ออก   เคยคิดตลอดเวลาว่า   นั่งรถทัวร์มาสอน  จากเหนือถึงใต้.....สงสัยตัวเองจะบ้า....มาสอนอะไรถึงที่นี่.....
บรรยากาศ...ก็ชวนสอนเสียนี่กระไร   วนเวียนเข้าออกอยู่กับวัด  ไม่ว่ากินนอนเดินทางไปไหน  เจอพระกับเจอวัด   เป็นงานประจำ   เออแต่แปลกน่ะกลับเหมือนน้ำซึมบ่อทราย   กลับซึมซับรักที่นี้จนบอกไม่ถูก...หนีงานประจำตัวเองมาอยู่ที่นี่ประจำ   จนตัวดำเป็นสำลีเม็ดใน   อาคารก็ไม่มี   แอร์ก็ไม่มี   อุปกรณ์ที่สอนใช้ทำมาหากิน  ก็มีแต่กระดาน  กลับปากกาเคมี  สอนก็สอนในวัดเดินสอนตามกุฎิจนอยากจะเป็นแม่ชีอยู่แล้วในความรู้สึก    มีหลายอาชีพมากที่มาเรียนที่นี่  ตั้งตำรวจ   นักศึกษา    โรงงาน    โรงแรม   จนบรรยายไม่หมด   เวลาสอน  น่ารักตั้งใจเรียนดีกันทุกคน  จ้องตาแป๊วแหวว   ยิ้มกันตลอดเวลา   จนเราเองต้องคอยถามว่า   เข้าใจไหมค่ะ   มีอะไรจะถามไหมค่ะ   สงสัยอะไรไหมค่ะ    ไร้ปฎิกริยา  ตอบสนองสมองคงชาไปบางส่วน   เลือดและวิญญาณอาจารย์เข้าสิงเลยบอกด้วยเสียงอันอ่อนหวานว่า   นักศึกษาที่เคารพ   โปรดช่วยอาจารย์ทำมาหากินหน่อยค่ะ   ทีนี้หล่ะเป็นเรื่อง....ถามกันถกเถียงกันเป็นงานประจำ....แถมบอกว่า...การสร้างความร้าวฉานคืองานของเรา....ตอนนี้สอนเมื่อไรน้ำลายอาจารย์กับลูกศิษย์พ่นพิษใส่กันทันที...สนุกสนานและอบอุ่นมากๆในความรู้สึก
การเรียนการสอนที่นี่    มีรูปกิจกรรมนักศึกษา  หลายรูปแบบ  แม้แต่การปฎิบัติธรรม
จนต้องไปปฎิบัติธรรมกับนักศึกษา    เสียเป็นเวลาสามวัน   มีอดอาหารเย็นถือศีลแปด      ให้ทานได้แต่น้ำปานะ
หิวกันทีสิทีนี้....อาจารย์ขา.....อาจารย์ครับ....น้ำปานะตั้งอยู่บริเวณไหนค่ะ
เราก็ชี้ไปที่โต๊ะที่ไว้ใช้วางอาหารมีขวดน้ำปลาเรียงกันเป็นแถวแล้วบอกด้วยจิตอันเมตตาว่า.....นี่...น้ำปลาน่ะ...ลูกน่ะ....
แล้วก็เดินจากมาด้วยกริยาอันสำรวม
การเข้าค่ายธรรมมะที่วัดห้วยทรายใต้ได้อะไรหลายอย่าง    มีนอน   นั่ง   ตะแคงสมาธิ   มีคนบอกว่า...แหมอาจารย์น่าจะมีวิ่งสมาธิบ้าง....
มีกิจกรรมดีอีกอย่างคือเสีย
งธรรมใต้แสงเทียนดีมากๆ
จบหลักสูตรมีการแจกใบวุมิบัตรกันถ้วนทั่วทุกตัวตน
จนเข้าค่ายเราก็ยังไม่ได้ขึ้นไปพิจิตรสะที   วนเวียนไปกับคณะอาจารย์ผู้สอน และลูกศิษย์ พบคนโน้นคนนี้   เพื่อหาทุนจัดสร้างมหาลัย    อยากให้เกิดวิทยาลัยสงฆ์ขึ้นจริงๆค่ะเพราะว่า  นักศึกษา   ดิ้นรนกันช่วยตัวเองตลอดเวลา   สร้างจตุคาม   ก็บดมวลสารกันเอง   ขายดอกมะลิวันแม่   จนกระทั่งแบ่งฝ่ายถอดแปลนในการสร้าง   จนบัดนี้   ก็ยังดิ้นรน  จะทำตะกรุดในส่วนของนักศึกษาอาคารที่เป็นกุฎิก็มาช่วยกันกันห้องเอง    ระดับนายกอบต.ที่เป็นนักศึกษาว่างก็มาช่วยตัดหญ้าในวัด   ประธานนักศึกษาก็วิ่งวุ่นคิดทุกทางเพื่อหาเงินเข้ามหาลัยในการสร้างอาคาร    หลวงพ่อที่ให้ที่ดินท่านก็เดินทางไปกับคณะอาจารย์เพื่อพบปะและหาแนวทาง
หลายคนอ่านแล้วสงสัย ว่า ทำไม ผู้บริหารศูนย์การศึกษาและนักศึกษาต้องหา
เงินสร้างอาคารเรียนเอง    ที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า เป็นระเบียบของมหาวิทยาลัยสงฆ์
 ศูนย์การศึกษาตั้งยังไม่ถึง ๕ ปี ต้องหาเงินสร้างอาคารเรียนเอง   ที่สร้างเงื่อนไข เช่นนี้เนื่องจากไม่ต้องการให้วัดต่างๆ ตั้งศูนย์การศึกษาง่ายๆๆ
 
นักศึกษาที่นี่ใช้ระบบเรียนด้วยความศรัทธาและชักชวนกันมาเรียนมีบางครอบครัวมาเรียนทั้งสามีและภรรยา  จนถึงลูกชาย  ลูกสะใภ้
แหม...คิดในใจ....อยากให้มีผู้ใจบุญตั้งกองผ้าป่าที่ทอดที่วัดเนรัญชรารามบ้างจัง
ผู้เขียนหรือคณะอาจารย์ที่มาสอนที่นี่มาจากไกลๆกันทุกคน  เพราะมาเห็นที่นี่แล้วรักอย่างบอกไม่ถูกจนตัวเองผู้เขียนเองวนเวียนและอยากมาอยู่ที่นี่เลยตอนนี้ 				

ผอ.ศูนย์การศึกษาเพชรบุรี ดร.ฤทธิชัย แกมนาค กล่าวเปิดการอบรม				

นั่งวิปัสนนา กัมมัฎฐาน				

เดินกัมมัฎฐาน				

นอนอย่างมีสติ				

นอนกัมมัฎฐาน				

ไม่รู้อาจารย์หรือลูกศิษย์ สวยพอๆๆๆกัน(อิอิ)				

นั่งเป็นอาจารย์ให้ลูกศิษย์ในกิจกรรมแสงเทียนแห่งธรรม				

ไม่มีใครแก่เกินเรียน คุณตา อายุอีก๓๐ ปี ถึง๑๐๐ ปี ยังมาเรียน				

หลวงพ่อเจ้าอาวาส ผู้มีเมตตา				

ขอแอบมาเติมพลังก่อน (หิว...หิว)				

ความประทับใจ ของนักศึกษา ชั้นปี่ที่ ๓ คณะสังคมศาสตร์ นายวงศกร วุฒิ
เป้าหมายที่สำคัญอย่างหนึ่งของชีวิตคือการได้เข้ารับการศึกษาเพิ่มเติมเมื่อมีโอกาส และเมื่อได้เข้าศึกษาแล้ว เวลาที่มีให้กับการศึกษา จะต้องไม่กระทบกับเวลาที่ให้กับการทำงานซึ่งเป็นปัจจัยหลักที่ต้องคำนึง และละเลยไม่ได้ เพราะต้องเลี้ยงดู และรับผิดชอบต่อครอบครัว
การรอคอยที่ยาวนานกว่า ๒๐ ปี ที่จะพยายามหาสถานที่ศึกษาสักแห่ง ที่สอดคล้องกับเวลาที่มีให้ ช่างลำบาก และ ยากเย็นแสนเข็ญ จนในที่สุด มมร. ศูนย์การศึกษาเพชรบุรี (วัดเนรัญชราราม) ก็ได้ให้โอกาสนี้แก่กระผม
ก่อนที่จะตัดสินใจเข้าศึกษา กระผมเชื่อว่าเพื่อนๆนักศึกษาทุกคนคงต้องได้ทำการตรวจสอบหาข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น สถานที่ศึกษา, สภาพห้องเรียน, วิชาที่จะทำการเรียนการสอน, อาจารย์ผู้ที่จะถ่ายทอดวิชาและความรู้, ค่าใช้จ่าย รวมถึงกิจกรรม และอะไรต่างๆ อีกหลายอย่าง ที่เป็นองค์ประกอบ ของการพิจารณา ก่อนที่จะตัดสินใจสมัครเข้าเรียน
กระผมได้ทำความเข้าใจ กับสิ่งต่างๆ ดังกล่าว ไม่นานนัก ก็สามารถให้คำตอบแก่ตัวเองได้ว่า ใช่ สถานที่ศึกษาแห่งนี้คือที่ ที่เหมาะสมกับตัวเรามากที่สุด เพราะเป้าหมายที่เราตั้งไว้ คือการเข้ามาหาความรู้เพิ่มเติม ให้จบการศึกษาระดับปริญญาตรี โดยปราศจากวัตถุประสงค์อื่นที่แอบแฝงเพื่อเข้ามาหาผลประโยชน์จากสถาบันการศึกษา ให้แก่ตัวเอง และพรรคพวก
อุปสรรคในการศึกษาในครั้งนี้ ในด้านต่างๆ เช่นสถานที่ศึกษา, สภาพแวดล้อม และอื่นๆ ซึ่งได้ทราบล่วงหน้าแล้วว่าจะต้องเกิดผลกระทบต่อการเรียนอย่างแน่นอน เพราะที่ตรงนี้ คือ วัด และวัดคือ สถาบัน ซึ่งเรายอมรับอย่างเต็มใจก่อนที่จะตัดสินใจเข้าศึกษา เพราะฉะนั้น เราต้องปรับตัวเข้ากับสถาบัน เข้ากับสิ่งต่างๆ ในสถานที่แห่งนี้ สร้างความเข้าใจที่ดีให้ตัวเอง และถ่ายทอดสิ่งที่ดีงามให้กับบุคคลอื่นๆ และพร้อมที่จะช่วยกันแก้ไข ปรับปรุงสิ่งต่างๆ ที่เราเห็นว่า น่าจะทำได้ดีกว่านี้ให้ดีขึ้น หลีกเหลี่ยงการสร้างวิสัยทัศน์ที่ไม่สร้างสรรค์ 
กระผมได้ตั้งจิตอธิษฐานต่อคุณพระรัตนตรัย ขออย่าให้มีนักศึกษาร่วมสถาบันแห่งนี้ คิดว่าตนเองตัดสินใจผิด ที่ได้ก้าวมาสู่ โลกแห่งความจริง ในรั้วพุทธศาสนา วัดเนรัญชราราม และขอให้บางคน ในคราบนักศึกษาที่แอบแฝงมาหาผลประโยชน์อื่นๆ กับ สถาบัน ให้เปลี่ยนแนวคิด สร้างทัศนคติที่ดี ใช้ความรู้ ความสามารถ ที่มีอยู่ ร่วมช่วยกันสร้างสถาบัน ให้มีคุณค่าต่อสังคมสืบต่อไปในอนาคต ซึ่งถือได้ว่าเป็นการจรรโลงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนาอีกแนวทางหนึ่งที่น่าภาคภูมิใจ
ปีนี้ คือปีที่ ๓ เทอมแรก ที่กระผมได้เข้ามาศึกษาหาความรู้ ณ. สถาบันแห่งนี้ ได้ทราบ ได้เห็นสิ่งต่างๆ มากมาย ที่เกิดขึ้น ซึ่งก่อให้เกิด ความรัก และผูกพันต่อสถาบัน เช่น ความตั้งใจของอาจารย์ผู้สอน ที่อยากถ่ายทอดวิชาความรู้ให้กับนักศึกษา, ความเรียบง่ายของวิถีชีวิตผู้คนที่ประกอบอาชีพค้าขายภายในบริเวณวัด, ความสมถะของภิกษุ สามเณร, ความมีจิตใจเมตตา กรุณา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ของหลวงพ่อไผ่ เจ้าอาวาสวัดเนรัญชราราม รวมถึงความมีน้ำใจ ให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและความรู้ และการสร้างสรรค์กิจกรรมร่วมกันของนักศึกษา สิ่งต่างๆเหล่านี้ถือเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดี ที่หาได้ไม่ง่ายนักในยุคโลกาภิวัฒน์ เช่นปัจจุบัน
เป้าหมายแรกที่สำคัญที่ได้กล่าวมาข้างต้น คือการจบการศึกษาและรับปริญญาบัตร แต่ปัจจุบันมีเป้าหมายที่สำคัญและยิ่งใหญ่กว่าสิ่งที่คาดหวังไว้ นั่นคือการได้เห็นอาคารเรียนหลังใหม่ที่ได้เริ่มลงเสาเอก ณ.เวลานี้ ซึ่งมีเพื่อนๆนักศึกษาและกระผมร่วมเป็นฟันเฟือง ในการก่อสร้าง ให้เป็นอาคารเรียนที่สมบูรณ์แบบ เป็นแหล่งศึกษาของพุทธศาสนิกชน และภิกษุสงฆ์ เป็นแหล่งสร้างคนให้มีความรู้ควบคู่จริยธรรมในอนาคต สมดั่งปรัชญาของ มหาวิทยาลัย ที่กล่าวไว้ว่า
ความเป็นเลิศทางวิชาการตามแนวพระพุทธศาสนา 
นี่คือความประทับใจทั้งหมดของกระผม ที่เกิดขึ้นกับ วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย ศูนย์การศึกษาเพชรบุรี วัดเนรัญชราราม อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี
__________________________
นายวงศกร วุฒิ
ผู้อำนวยการฝ่ายอาหารและเครื่องดื่มโรงแรม  ดิ เอวาซอน รีสอร์ท แอน สปา หัวหิน				

ผอ.ศูนย์การศึกษาเพชรบุรี จุดธูปจุดเทียนบูชาพระรัตนตรัย พิธีปิดการอบรม				

พระครูเกษมวัชราทร เจ้าอาวาสวัดเนรัญชราราม พบดร.สุเมธ ตันติเวชกุล				

คณะอาจารย์และนักศึกษาศูนย์การศึกษาเพชรบุรีถ่ายรูปกับดร.สุเมธ ตันติเวชกุลไว้เป็นที่ระลึก				

พบกับดร.สุเมธ ตันติเวชกุล  นายกสมาคมชาวเพชรบุรี เพื่อขอเป็นกรรมการที่ปรึกษากิตติมศักดิ์				

หลายคนอ่านแล้วสงสัย ว่า ทำไม ผู้บริหารศูนย์การศึกษาและนักศึกษาต้องหา
เงินสร้างอาคารเรียนอง    ที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า เป็นระเบียบของมหาวิทยาลัยสงฆ์
 ศูนย์การศึกษาตั้งยังไม่ถึง ๕ ปี ต้องหาเงินสร้างอาคารเรียนเอง   ที่สร้างเงื่อนไข เช่นนี้  เนื่องจากไม่ต้องการให้วัดต่างๆ ตั้งศูนย์การศึกษาง่ายๆๆ