"บรรทัดหวาน"

แมงกุ๊ดจี่

กระดาษกองรกไปทั่วห้อง    กระดาษแต่ละแผ่นถูกขยำยับยู้ยี่
เป็นก้อนกลม ๆ  เหมือนลูกตะกร้อ   ทิ้งเกลื่อนเต็มไปหมด   
เสียงฝนกระทบหลังคาดังกลบเสียงเครื่องเสียงที่เปิดไว้จนแทบ
ไม่ได้ยินเสียง   ที่เปิดดังสนึน    ถ้าฝนไม่ตกคงได้ยินเสียงขว้างปา
ครก  สาก  หรือหม้อลอยเป็นแน่
  
เสียงฝนยังคงดังอยู่ด้านนอก   เหมือนกับว่าฟ้าพิโรษโกรธกริ้ว   
เสียงฟ้าร้องคำรามน่ากลัว   ฟ้าแลบแปบ ๆ   เจ็บแปลบใจดีจัง
"รศิกานต์"   หญิงสาวลอบมองออกไปนนอกหน้าต่างบานใส
ละอองฝนเกาะแล้วค่อย ๆ   หล่นไหลจากผิวกระจก ลงตามแรง
โน้มถ่วงของโลก   สีหน้าแววตาของหล่อนดูเศร้าหมอง  เหม่อลอย
เคว้งคว้าง  หล่อนคิดแว๊ปมาในหัว   ว่าหากได้วิ่งเล่น ระบำ  หมุนรอบตัว
อยู่กลางสายฝนก็น่าจะดีขึ้น   น่าจะสดชื่นขึ้นมาบ้างในรู้สึก...
แต่หล่อนคงทำได้เพียงเท่านั้น...  ได้เพียงคิดวาดภาพ....
หล่อนทำอย่างนั้นไม่ได้   เมื่อสองปีเกิดอุบัติเหตุ    หล่อนประสบอุบัติเหตุ
พร้อมกับแฟนหนุ่ม    หล่อนเดินไม่ได้   ขาไม่มีเรี่ยวแรงลุกจากเตียง
แม้แต่ช่วยเหลือตัวเองเพื่อเดินไปหยิบจับยังไม่ได้   แต่หล่อนเองก็เริ่มชิน
กับการใช้รถเข็นบางแล้ว   หล่อนทำกายภาพตลอดสองปี   แต่ยังเดินไม่ได้
เส้นพลิกหรือแม้แต่หมอยังให้คำตอบไม่ได้    แต่หล่อนไม่ยอมเดิน  เพราะ?
หล่อนไม่มีเรี่ยวแรง   แรงใจคงน่าจะใช่   ส่วนแฟนหนุ่มเหรอ ?  
หล่อนพิพากเขาแล้วว่าเขาเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด   ที่ทำให้หล่อนเป็นแบบนี้   
ปล่อยให้หล่อนต้องทุกข์ทรมานอยู่เพียงลำพังเขาเห็นแก่ตัวอย่างไม่ให้อภัย   
แต่หล่อนก็ยังรักเขา...    และลืมเขาไม่ได้   และรักใครไม่ได้อีกแล้ว.....
รศิกานต์   หันกลับมามองกระดาษตรงหน้า    แล้วค่อย ๆ  บรรจงขีดเขียน
ลายเส้นลงไปในกระดาษใบว่างเปล่า    เพื่อเรียงร้อยถ้อยคิดถึง   ที่รับรู้
แต่ไร้ผู้สัมผัส    ซึมซับได้เพียงตนฝ่ายเดียว   หวังเพียงได้บรรยาถ่ายทอด
ด้วยอักษรเป็นจดหมาย   แม้ว่า...  ใครคนนั้นมิรับรู้   แต่เขารู้หล่อนมั่นใจ...
     	ถึงพี่นุที่รัก...
เวลาผ่านมาเนิ่นนาน   น้องศิคิดถึงพี่เสมอไม่เคยลืมพี่นุเลย   ทุกวันที่ผ่านไป
น้องศือยู่อย่างหงอยเหงา   เป็นกำลังใจให้น้องศิด้วยนะคะ    น้องศิอยากกลับมา
เพื่อลุกเดินได้อีกครั้ง   น้องศิอยากวิ่งเล่นในทุ่งหญ้ากว้างที่เคยไปกับพี่นุ   
น้องศิรู้ว่ามันยาก   แต่น้องศิจะพยายาม   พี่นุอยู่เคียงข้างเสมอ  น้องศิรู้ค่ะ
วันนี้ฝนตกหนักมากค่ะ   ฟ้าก็ร้องเสียงดังน่ากลัว   น้องศิกลัวค่ะพี่นุ  กลัวมากด้วย
ฟ้าโกรธใครมา  จึงมีน้ำฝนตกลงมาไม่ขาดสาย     ปานใครคนหนึ่งร้องไห้จะขาดใจ
หรือฟ้าร้องไห้   ให้น้องศิหรือคะ....
	พี่นุคะ    น้องศิยังคิดถึงและรักพี่นุเสมอ   แต่คุณหมอเจ้าของไข้
เขาดูหล่อเข้มดีนะคะ   อย่าโกรธน้องศินะคะ    ก็น้องศิแค่เย้าพี่นุเล่นนิดเดียวเอง
หัวใจคนเราจะรักใครไม่ได้อีก    ถ้าเราไม่ยินยอม   เหมือนน้องศิรักพี่นุ    พี่นุคนเดียว
"ภานุพัทธ์   ศิริกานนท์"     เสมอตลอดไป
			รักพี่นุ   ตราบหมดลม....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อยู่เดียวดายปลายทางอ้างว้างเหงา
ไร้แม้เงา...คนรักจักห่วงหา
ต้องโดดเดียวดวงจินต์และวิญญา
รอเวลา...ชีพดับ...ล่วงลับสูญ....
มีชีวิตในโลกอย่างโศกศัลย์
เจ็บจาบัลย์...โหยหาพร่ำอาดูร
ในทุกวันไร้สุขทุกข์เพิ่มพูน
เมื่อสิ้นสูญ...คนรัก...เหมือนตักษัย....