มองดูเลี่ยน

ยาแก้ปวด

ตอน เจ้านายคนใหม่
    ผมเป็นสุนัขพันธ์ทางผสมกับพันธ์บางแก้ว  ผมจะเล่าความเป็นมาของผมคร่าวๆให้ฟัง  ผมอาศัยอยู่ใกล้ๆร้านหมูกะทะแห่งนึง  ได้อาศัยร้านนี้แหละเป็นที่หาอาหารยามท้องร้องอย่างหิวโซ  ผู้ชายตัวเล็กๆผมยาวๆในร้านนี้แหละที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของผมที่คอยจะไล่ตะเพิดผมออกจากร้านอยู่เรื่อยๆ  ไม่รู้จะรังเกียจอะไรผมนักหนา ผมเห็นเงาของผมนะสุดเท่ห์จะตาย ตัวดำๆ ขนของผมลาออกจากผิวไปนานแล้ว ดูๆผมก็คล้ายๆหมานอกที่เขาเรียกว่าอะไรน้า อ๋อ ฮาฮีน่า...
     แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับชีวิตของผม ระหว่างที่ผมกำลังเริงร่าอยู่บนถนนนั้น ก็มีรถคันนึงพุ่งเข้ามาชนผมที่หลังอย่างแรง  ผมเจ็บปวดแสบไปทั้งร่างแต่ผมก็ยังเขยิบตัวเองมาอยู่ริมฟุตบาท รู้สึกปวดร้าวอย่างรุนแรง ผมขยับขาหลังไม่ได้เลย ท่ามกลางแดดที่เปรี้ยง ผมกรีดร้องอย่างโหยหวน แล้วผมก็ฟุบลง สติของผมยังเลือนรางแต่ก็พอเห็นคนสี่คนเดินเข้ามาจับผมวางบนกระสอบและก็หิ้วผมไปใส่อยู่ท้ายรถกระบะคันนึง  ผมได้ยินเขาปรึกษากันรางๆว่า
     "มันยังไม่ตายเลย จะเอาไปหาหมอที่ไหนดี"
     "แล้วหมอที่ไหนเขาจะรับ ขี้เรื้อนทั้งตัวอย่างนี้" ในความเลือนรางนี้ผมรู้สึกว่าเขาพาผมมาที่ๆนึง มีคนออกมาฉีดยาผมสองเข็ม แล้วเขาก็ขับรถกลับมาที่ร้านแล้วก็หิ้วผมใส่กระสอบเอามาวางไว้ริมรั้วของร้านใต้ร่มไม้ต้นนึง
     สองอาทิตย์ผ่านไป ที่นอนของผมพัฒนาขึ้นเป็นเล้าไม้ยกระดับพร้อมร่มกันฝนคันใหญ่  และทุกๆวันจะมีผู้หญิงคนนึงเทียวมาให้ข้าว ให้ยา ผมเช้าเย็น เธอจะเอาอะไรก็ไม่รู้มาโรยผมตอนกลางคืน  กลิ่นเหม็นตลบอบอวล  ผมเข้าใจว่าเธอน่าจะเอามาไล่ไอ้เจ้ายุงที่คอยสูบเลือดผมเวลานอน เพราะเวลาที่เธอโรยไอ้กลิ่นนี้ทีไร ยุงมันไม่ค่อยมารบกวนผมเท่าใด
     ตอนนี้ผมพอขยับขาหน้ายกตัวขึ้นนั่งได้บ้างแล้ว แต่ขาหลังของผมนะสิ ผมไม่รู้สึกอะไรเลย ผมไม่สามารถบังคับมันได้เลย  ก็ผู้หญิงคนนี้อีกนะแหละที่คอยทำความสะอาดสิ่งที่ผมทำสกปรกทุกวันแถมเธอยังจับขาหลังของผมให้ทำท่าเดินบ้าง วิ่งบ้าง เหยียดเข้าเหยียดออก ตอนแรกๆผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไร แต่หลังๆชักพอรู้เธอคงอยากให้ผมออกกำลังกายขาหลังหละมั้ง หรือไอ้ที่คนเขาเรียกว่ากายภาพบำบัดมั้ง  และทุกๆสองวันผู้หญิงคนนี้กับผู้ชายอีกคนก็จะอุ้มผมออกจากเล้าไม้มาอาบน้ำทำความสะอาดอยู่เสมอๆ จนผมรู้สึกสะอาดตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
      จากหน้าร้อนก็ย่างเข้าสู่หน้าฝน นับว่าโชคเข้าข้างผมเพราะไอ้ฝนเจ้ากรรมนี่แหละที่ทำให้ผมได้อพยบตัวเองเข้ามาอยู่ข้างหลังร้านแห่งนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังปฏิบัติกับผมเหมือนเคย ให้ข้าว ให้ยา ออกกำลังกายให้ผมอย่างสม่ำเสมอ ผมเริ่มเห็นตัวจริงของผมแล้ว เพราะไอ้ขนที่ลาจากผิวไปเนิ่นนานนั้นเริ่มเหยียดยาวพองฟูออกมาห่อหุ้มผมไว้จนผมรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวด้วยขนนุ่มสีขาวปนน้ำตาลของผม
      และที่แปลกไปกว่านั้นคือตอนกลางคืน ผู้หญิงคนนี้จะอุ้มผมใส่รถเข็น หรือ บางที่ก็ให้ผมเดินด้วยขาหน้าสองขาแล้วเธอก็จะยกขาหลังของผมเดินตาม ให้ผมออกมาสูดดมกลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่ผมไม่ได้สัมผัสมาแสนนาน  ผมรู้สึกอยากจะอยู่แต่ใกล้ๆเธอ อยากปกป้องเธอไว้ อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเธอเลียหน้าของเธอ และนี่ก็คงเป็นกำลังใจละมั้งที่ทำให้ผมเขยกตัวเองไปหาเธอจนได้  ใช่ผมเริ่มขยับขาหลังได้คล้ายๆย่อง ผมจะรู้สึกฮึกเหิมมากพร้อมที่จะเขยกไปหาเธอผู้นั้นทุกครั้งที่เธอเรียกผมว่า
      "มองดูเลี่ยน  มองดูเลี่ยน มานี่เร็ว"
จบ._