มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 4)

..สีน้ำฟ้า..

คืนวันที่ 30 ธันวาคม เป็นวันที่ต้องทำงานอีกวัน และกำหนดเดินทางคือ 20.00 น. ที่สถานีขนส่งหมอชิต เรนละล้าละลังกับงานเอกสารที่จะต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนจะปิดปีบัญชี กระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางวางอยู่ใต้โต๊ะ.. พี่น้ำโทรมาบอกแล้วตอนนี้สแตนบายอยู่ที่สถานีขนส่งหมอชิตแล้ว รวมทั้งสองสาวอ้อมกับฟาง เหลือแต่เธอคนเดียวที่ต้องเร่ง เรนมองงานตรงหน้าที่หัวหน้าเซ็นเอกสารมาให้เมื่อครู่ใหญ่ เธอต้องนำไปจัดเก็บตามแฟ้มให้เสร็จสรรพเพื่อแผนกต่อไปจะได้ทำงานต่อได้อย่างท้อ ๆ 
	"เป็นอะไร พี่เรน.."  	น้องอิ๊ด  เพื่อนร่วมงานอีกคนที่ยังไม่กลับส่งเสียงมาแต่ไกล
	"เปล่าจ้ะ"	เธอยิ้มตอบ แต่สีหน้ามันคงจะบ่งบอกความกังวลเอาการ
	"พี่จะไปเชียงรายไม่ใช่เหรอ.. รถออกกี่โมงนะพี่"
	"สองทุ่มจ้ะ"	  
	"อุ๊ย..ทุ่มหนึ่งแล้วนะพี่.. วันนี้รถออกจะติด"  
	"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปรถไฟฟ้า"  เธอกล่าวพลาง ทำงานพลาง
	"ไหน ๆ ทำอะไร เดี๋ยวอิ๊ดช่วยค่ะ"	
	"เอ่อออ.."
	"ไม่ต้องเกรงใจ ปีนี้อิ๊ดไม่ได้ไปไหน มาช่วย.. เก็บเอกสารเข้าไปคนละแฟ้ม สองแฟ้ม แป๊ปเดียวก็เสร็จพี่"
	"ขอบใจ.. งั้นขากลับจะซื้อหนมมาฝาก"
	"ฮิ ๆๆๆ "  สาวน้อยหัวเราะคิก ชอบใจ.. ชวนให้เรนหัวเราะตาม สองสาวเร่งมือกับงานตรงหน้า ทุ่มครึ่งทุกอย่างก็เรียบร้อย
	"ขอบใจนะอิ๊ด ไม่ได้อิ๊ดพี่แย่แน่เลย"
	"แผนกของอิ๊ดก็แย่ค่ะ.. ถ้าไม่มีพี่เรน"
	"ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ นี่จ้ะ"
	"แต่พี่เรนกลับมาทำหลังจากเปิดงานก็ได้นี่พี่.. ไม่จำเป็นต้องทำวันนี้ก็ได้"
	"แหม... ไม่อยากให้งานค้างข้ามปีนี่จ้ะ.. "
	"พี่เรนเป็นคนดีจังค่ะพี่"
	"ขอบใจ..ที่ชม อุ๊ย..ทุ่มสามสิบห้าพี่ต้องรีบแล้วล่ะ"  
	"โชคดีค่ะพี่.. แล้วซื้อหนมมาฝากด้วยน๊า"
	"จ้า..."   เรนหิ้วกระเป๋าเดินทาง รีบเดินออกจากบริษัทตัวปลิว ยกนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ สลับกับมองรถที่ติดเป็นแพบนถนนจึงตัดสินใจเดินไปปากซอยข้างออฟฟิศ ตกลงราคากับมอเตอร์ไซด์รับจ้างได้..ก็จัดแจงขึ้นไปนั่ง
	"ขอแบบด่วนจี๋ แต่ปลอดภัยนะพี่.."
	"ครับ ๆ "   สองชีวิตที่ฝ่าดงควัน และรถนานาชนิดท่ามกลางชั่วโมงการเดินทางที่ผู้คนมุ่งหน้าออกนอกเมืองต่างลุ้นระทึก**********************************************************************************************************************************
	"สองทุ่มแล้ว เรนยังไม่มาเลย"  เสียงแหลมปรี๊ดของฟางเอ่ยอย่างไม่พอใจ
	"นั่นสิ.. ถ้ารถออกเราคงต้องทิ้งนะคะพี่น้ำ"  อ้อมเป็นแรงสนับสนุน
	"ฝากตั๋วไว้กับคนขายตั๋ว แล้วก็ให้เค้าตามไปทีหลังก็แล้วกัน"
	"ไม่ครับ.. เราจะรอ.. ถ้าไม่ได้ไป เราจะไม่ได้ไปเหมือนกันทุกคน"   น้ำเป็นคนตัดสิน
	"ค่ะ "  สองสาวรับคำอ่อย ๆ  ห้านาทีต่อมาเรนก็วิ่งกระหืดกระหอบตรงมา  น้ำลุกขึ้นยิ้มรับ และส่งมือไปรับกระเป๋า
	"ขอโทษค่ะ พี่น้ำ เรนติดงานน่ะค่ะ"
	"ไม่เป็นไรจ้า.. เราน่ะรู้เวลาดีว่าเวลาไหนควรจะให้อภัย"  ฟางหยันเสียงประชดประชัน เรนทำหน้าจ๋อย ๆ น้ำเกณฑ์ทุกคนไปขึ้นรถเป็นการตัดบทสนทนา... ฟางนั่งกับอ้อม.. เรนก็เลยต้องนั่งกับน้ำโดยปริยาย.. 
	"เป็นไงครับ งานเยอะมากเลยหรือเรน"
	"ค่ะ พี่น้ำ เรนไม่อยากให้มันข้ามปี เคลียร์เสร็จก็เที่ยวได้อย่างสบายใจ"
	"โกรธอ้อม กับฟางหรือเปล่า ที่เค้าว่า พี่ขอโทษแทนก็แล้วกันครับ"
	"เปล่าค่ะ.. ขอบคุณค่ะพี่.. พี่น้ำใจดีจัง ทั้งที่ไม่ใช่คนผิดก็ขอโทษ คนเราห้ามความคิดกันไม่ได้หรอกพี่.. สองคนนั้นเค้าก็ไม่มีอะไร  คนที่ร้ายจริง..เค้าก็ไม่โวยวายหรอกพี่ เรนเคยเจอที่หนักกว่านี้อีก"
	"ให้พี่ช่วยแบ่งเบาความทุกข์ที่ได้รับมาบ้างดีไหมครับ"
	"ลืมมันไปแล้วค่ะพี่ เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ควรเก็บไว้นาน"
	"เป็นความคิดที่ดีครับ จดจำแต่สิ่งที่ดีให้หัวใจเราได้ชุ่มชื้นดีกว่า  ฟังนิทานมั้ย..เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง"  น้ำหันไปมองผู้คนบนรถโดยสารซึ่งขณะนี้..รถพึ่งจะเริ่มแล่นฝ่าการจราจรอันคับคั่งของกรุงเทพฯ ออกมาทางปทุมธานีจะเข้าสู่อยุธยา เสียงคุยกันเบา ๆ ดังเอื่อย ๆ สองสาวนั้นทำท่าเหมือนจะหลับไปแล้ว  อ้อมเดินทางมาจากโคราช  ส่วนฟางก็พึ่งออกเวรบ่ายคงจะเพลีย ฟางทำงานเป็นพยาบาล ส่วนอ้อมช่วยกิจการของที่บ้านซึ่งเป็นร้านขายของฝากให้นักท่องเที่ยว
	"พี่น้ำ..ใจดีจัง มีเรื่องอะไรเล่าให้เรนฟังคะ"
	"เรื่องไฟ น้ำ ..และความเชื่อมั่น  พี่อ่านมาจากอินเตอร์เน็ตเพื่อนเมล์มาให้น่ะจ้ะ"
	"ค่ะ..มีอินเตอร์เน็ตมานี่เราได้ประโยชน์มากมายเลยนะพี่ โลกไร้พรมแดน..ใครไม่รู้ให้ความหมายนี้มา"
	"ครับ.. พี่ก็เห็นด้วย เรื่องมีอยู่ว่า..ไฟ น้ำ และความเชื่อมั่นเป็นเพื่อนกัน  ทั้งสามตกลงที่จะเดินทางไปท่องเที่ยวด้วยกัน ก็ถกกันอยู่นานก็เริ่มออกเดินทาง  พวกเขาตกลงใจจะไปเที่ยวป่า เพราะคิดว่าในป่า..มีสรรพสิ่งมากมายที่จะให้พวกเขาเรียนรู้  ทั้งสามก็คุยกันไประหว่างทางเดินจนกระทั่งมาถึงทางแยก..ไฟก็กล่าวว่า  เออ..นี่ถ้าเกิดเราหลงทางจะตามหากันได้อย่างไรนะ"           น้ำใส่แอ็คติ้งในน้ำเสียงให้ฟังดูโหด ๆ เหมือนไฟที่ร้อนระอุ  เรนยิ้ม..รอยยิ้มนั้นพิมพ์ใจน้ำเสียจนเขาคิดว่า ไม่ผิดเลยที่ได้เล่านิทานนี้ให้เธอฟังแทนเรื่องร้าวรานใจเมื่อครู่
	"นั่นสิ..ทำไงดีล่ะ"  เรนร่วมผสมโรง  โดยสมมุติว่าตัวเองเป็นน้ำ
	"ไฟก็ตอบว่า.. ไม่ยากนี่ พวกนายมองขึ้นไปในท้องฟ้าสิ.. ถ้าที่ไหนพวกนายเห็นควัน ที่นั่นก็เจอฉันเสมอ" 
	"อืมมม.. ค่ะ..ใช่ ที่ไหนมีไฟ ที่นั่นก็มีควัน  พี่ ๆ แล้วถ้าไปเจอเตาไร้ควันเข้าจะหาเจอไหมคะ"  เรนพูดเจือหัวเราะ พลางหลบวูบ เอียงตัวเข้าหากระจกแล้วตั้งหน้าตั้งตาหัวเราะ..น้ำมองยิ้ม ๆ  
	"มีป่วน ๆ จะฟังต่อไหม"  เขาแกล้งดุ เรนพยักหน้า กลั้นหัวเราะจนหน้าใส ๆ มีสีชมพูเรื่อ..บนแก้มสองข้าง
	"แล้วน้ำว่าไงคะพี่"
	"น้ำก็บอกว่า ผมนั่งอยู่นี่..ไง หันไปทางไหนก็เจอแต่ผม"   ทั้งคู่ประสานเสียงหัวเราะเบา ๆ 
	"ฮั่นแน่ะ.. มุขนี้คิดนานไหมเนี่ย คิก ๆๆๆ"
	"ก็เราอยากป่วนก่อนไมเล่า ฮึ.. "  เขาพูดเจือหัวเราะ
	"กลับเข้าเรื่อง ๆ พี่น้ำ"
	"น้ำบอกว่า  ไม่ยากหรอก นายก็ไปดูที่ตรงไหนที่ต้นไม้งอกงามอุดมสมบูรณ์ ที่ตรงนั้นก็จะมีน้ำให้นานได้พบเจอเสมอ"
	"อืมมม... "  เธอพยักหน้าน้อย ๆ
	"ตานี้ความเชื่อถือที่ฟังทั้งคู่มานานแล้ว.. ก็เอ่ยขึ้นบ้าง ที่ไหนมีไฟ ที่นั่นก็มีควัน.. ที่ไหนต้นไม้งอกงาม สดสวยที่นั่นมีน้ำ แต่ขอร้องได้ไหมเพื่อน พวกนายอย่าปล่อยให้ฉันหลงทางเลย.. ถ้าพวกนายปล่อยให้ฉันหลงทางพวกนายจะไม่มีทางได้เจอฉันอีกเลย แล้วพวกนายก็จะไม่มีความสุข จะหวาดระแวงซึ่งกันและกัน"
	"ใช่เลย"   เธอโยกศรีษะกลับมาพิงพนัก มองออกไปนอกหน้าต่างแทน 
	"ถ้าความเชื่อถือหายไป ก็จะมีแต่ความหวาดระแวงต่อกัน เรนเชื่อพี่น้ำค่ะ เรนจะเป็นคนดี เชื่อและเคารพผู้ใหญ่ที่พูดจาและสั่งสอน เรนกลัวผู้ใหญ่จะไม่เชื่อถือเรน"
	"ดีมาก..เด็กดีของพี่..ดูนั่นสิพระอาทิตย์กำลังจะลับเหลี่ยมเขา"  
	"สวยจังค่ะพี่ นานแล้วที่เรนไม่ได้มองภาพแบบนี้"   ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบครอบคลุม มองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ดวงกลมโต กำลังร่ำลาท้องฟ้าอย่างอ้อยอิ่ง ขณะที่รถกำลังแล่นไปตามความเร็วผ่านต้นไม้สูงใหญ่สองข้างทาง ฟ้าสีฟ้าสดเมื่อครู่ใหญ่ ตอนนี้เจือไปด้วยลำแสงสีส้ม สีเหลือง สีม่วง ที่สะท้อนมาจากมุมต่าง ๆ สวยตราตรึงจิตใจนัก.. อาทิตย์อัสดงเคลื่อนตัวลับเหลี่ยมเขาช้า ๆ สีเทาหม่นของรัติกาลเข้ามครอบคลุมอย่างกลมกลืน..
	ทั้งสองยังคงใช้ความเงียบ เรนนั่งติดกับหน้าต่างหันมาสบตาคนที่นั่งข้าง ๆ  แววหวานในดวงตาบอกอะไรหลาย ๆ อย่าง เธอยิ้มกับเขา และเชื่อมั่นว่าการเดินทางครั้งนี้ เขาจะช่วยให้มันสนุกสนาน และปลอดภัยแน่นอน  
**********************************************************************************************************************************************************************
	เช้าหกโมง..รถใกล้จะถึงสถานีขนส่งจังหวัดเชียงราย  ทุกคนในรถตื่นกันหมดแล้ว เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ กระหึ่มรถน้ำต่อโทรศัพท์หาอ้อน แล้วส่งให้เรน
	"คุยกับอ้อนหน่อยนะ ว่าเราถึงกันแล้ว"
	"ฮาโหล พี่อ้อน  เรนนะคะ"
	"อ่ะจ้า.. ว่าไงถึงไหนแล้ว"   เรนหันมาถามน้ำด้วยสายตา
	"ถึงไหนหรือคะ.. เอ.."
	"ห้าแยกพ่อขุนครับ"
	"ห้าแยกพ่อขุนค่ะ พี่อ้อน  พี่อยู่ไหนคะ"
	"อยู่บ้านคุณปู่จ้ะ.. เดี๋ยวให้พี่น้ำพามาสิ..อยู่ทางค่ายทหารนี่เองใกล้ ๆ พี่น้ำเคยมาเชียงรายพี่เมล์ไปบอกทางไว้แล้วคร่าว ๆ อ่ะ"
	"ค่ะพี่.. งั้นเดี๋ยวเจอกัน นี่เรนก็งัวเงีย ๆ พี่น้ำส่งโทรศัพท์ให้น่ะค่ะ"
	"จ้ะ.. เดี๋ยวเจอกัน"    เรนยิ้ม ส่งโทรศัพท์คืนให้น้ำ หันไปมองสองสาวที่ผัดหน้าแอร่มแช่มช้อย สมกับเป็นผู้หญิง.. แล้วหันมายิ้มอาย ๆ กับเขา ออกตัวเบา ๆ
	"แหะ ๆ เรนไม่ค่อยชอบแต่งหน้านะคะ"
	"ไม่แปลกนี่ครับ  แต่เอ๊..ทำไมเรนไม่ชอบล่ะหรือว่าสวยพอแล้ว"
	"ก็ค่ะ"   เธอยิ้มเต็มหน้า
	"หน้าก็ใส๊..ใส  ตาก็สีน้ำตาลอ่อน สวยพอแล้ว แก้มก็ไม่ต้องเติมเดี๋ยวจะบดบังความงามตามธรรมชาติ ปากเรนก็ออกจะสีชมพู๊..ชมพู คิก ๆๆ"  น้ำกระแอมกระไอเหมือนมีอะไรติดคอ.. เรนยิ่งหัวเราะ
	"อ๊าว...คนเราไม่ชมตัวเองแล้วใครจะชมล่ะคะ"  เขาหัวเราะตาม.. 
	เมื่อรถจอดที่สถานีขนส่ง  ทุกคนก็ทยอยกันลงจากรถ  น้ำไปยกกระเป๋าทุกคนมารวม ๆ กันไว้และตกลงกับรถสี่ล้อรับจ้างคันหนึ่ง คุยเรื่องสถานที่ ที่จะไปแล้วก็ขนสัมภาระไปด้วย
	"เดี๋ยวทุกคนไปอาบน้ำกันที่บ้านคุณปู่ของอ้อนก่อนนะครับ แล้วค่อยกลับมาที่ขนส่งนี่อีกครั้ง เรานัดกับทางศูนย์ชาวเขาที่จะมารับเราไปเป็นครูอาสาหนนี้ตอนเก้าโมงนี่พึ่งหกโมงกว่าเรายังพอมีเวลาครับ  เชิญครับ"   ทุกคนพยักหน้าและเดินตาม
	อ้อนรออยู่หน้าบ้าน เธอสวมเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลตัวใหญ่ สวมหมวกสีเดียวกัน ยิ้มรับทุกคนที่มาถึง  บ้านคุณปู่เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวแต่ยกพื้นสูง  ตอนหลังคงมีการต่อเติมสร้างห้องน้ำไว้ด้านล่างด้วย มีกระดานพร้อมชอล์ค  มีโต๊ะกลมขนาดใหญ่วางอยู่พร้อม เก้าอี้ครบชุด เหมือนจะใช้เป็นสถานที่เรียนอะไรสักอย่างหนึ่ง 
	"เชิญค่ะ.. มาอ้อนช่วย"  เธอเอื้อมมือไปช่วยถือกระเป๋าสัมภาระจากเพื่อน ๆ  
	"คุณปู่กับฤกษ์ พี่ชายของอ้อนไปตลาดค่ะ ไปซื้อกับข้าว พวกเราทยอยกันไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะ ส่วนสัมภาระวางไว้ตรงชุดรับแขกนี่ก่อนก็ได้ค่ะ  สาว ๆ เชิญทางนี้ อ้อนมีห้องรับรองให้  พี่น้ำคงไม่เป็นไรนะ.."
	"ฮะ.. ได้ เชิญสาว ๆ ก่อนเดี๋ยวพี่ขอไปใช้ห้องน้ำข้างล่าง ใช้ได้ใช่ไหม"
	"ค่ะพี่.. น้ำเย็นหน่อยนะคะ ช่วงนี้อากาศกำลังหนาว"
	"ไม่เป็นไร หนาว ๆ แบบนี้ดอกไม้สวยนักล่ะ"
	"ค่ะ  นี่แดดเริ่มมาแล้วประเดี๋ยวก็อุ่นขึ้น"
	"ไหนพี่อ้อนบอกเป็นลูกคนเดียวไงคะ"   เรนถามเมื่อเข้ามาให้ห้องนอนเล็ก ๆ มีเตียงขนาดสามฟุตและตุ๊กตาน่ารักหลายตัว
	"จ้ะ ฤกษ์เป็นลูกชายของพี่ชายของคุณพ่อพี่ ลูกคุณลุงมีศักดิ์เป็นพี่ชายของพี่จ้ะ แต่อายุไล่ ๆ กัน"
	"อ๋อค่ะ"
	"อ้อมไปอาบก่อนนะคะ.. อ้อมอาบน้ำไม่นาน"  เธอรื้อกระเป๋าหาอุปกรณ์ออกมาเตรียม
	"จ้ะ..มาทางนี้..เดี๋ยวพี่อ้อนพาไปห้องน้ำ"   อ้อนเป็นเจ้าบ้านที่น่ารัก..จัดแจงทุกคนให้เรียบร้อยก็ออกไปนั่งคุยกับเรนต่อระหว่างรอ  สองสาวสนิทกันมากขึ้น หลังจากที่เจอกันที่ทะเล และมาต่อที่นี่  ส่วนฟางซึ่งถือว่าใหม่ ยังออกจะเกร็งนิด ๆ แต่ทุกอย่างก็ราบรื่นดี เมื่อทุกคนเรียบร้อยก็พอดีกับฤกษ์และคุณปู่ซึ่งกลับมาจากตลาด  จึงได้รู้ว่าคุณปู่ถูกลูก ๆ ให้เลิกทำงาน ก็เลยเกณฑ์เด็ก ๆ ละแวกบ้านมาสอนภาษาอังกฤษเป็นเพื่อน เอาค่าสอนพิเศษมาทำขนมแจกเด็ก ๆ นั่นเองไม่ได้หวังกำรี้กำไร จากเด็ก ๆ เป็นชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น
คุณย่าตามมาสมทบกับเด็ก ๆ  หลังจากตื่นสายกว่าใคร ๆ เพราะไม่ค่อยสบายเป็นไข้หวัดนิดหน่อย 
	ทุกคนล้อมวงกันทานข้าวกับขันโตก.. มีอาหารเหนือคือแกงกระด้าง เป็นแกงหมูที่ใส่ผงวุ้นเข้าไปให้มันกระด้าง โรยด้วยผักชี น้ำพริกตาแดง ผักต้ม หมูทอดกระเทียม มีต้มจืดกระหล่ำปลีกับหมูสับเผื่อไว้สำหรับคนที่ไม่ชอบอาหารเหนือ  ข้าวก็มีทั้งข้าวสวย และข้าวเหนียว  แถมด้วยมีข้าวเหนียวคลุกงาสีดำ ๆ เป็นอาหารแปลกให้ด้วย  ทุกคนกินกันไปคุยกันไป  ความเหินห่างระหว่างกันค่อย ๆ จางไปทีละน้อย ๆ เสียงหัวเราะจากเรื่องเล่าไม่ขาดสายจากคนโน้น คนนี้..เป็นภาพบรรยากาศที่ไม่มีใครอยากจะลืม..
 
	แปดโมงสี่สิบห้าแล้ว ทุกคนยังอ้อยอิ่งไม่อยากจากไปไหน  ปู่ขนหนังสือที่เตรียมไว้ออกมาให้ เพื่อจะได้ไปบริจาคให้เด็ก ๆ รวมทั้งกระดาษโน้ตที่คุณปู่ทำเอง ฝากไปให้เจ้าหน้าที่ของศูนย์ เรนหยิบโมบายเปลือกหอยที่ซื้อมาจากทะเลครั้งที่แล้วส่งให้คุณปู่กับคุณย่าเก็บไว้เป็นของที่ระลึก คุณปู่ให้ฤกษ์เอาโมบายไปแขวนไว้ที่หน้าต่าง  โมบายล้อลมหนาวด้วยเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง ๆ เรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้ไม่ยากเลย   ร่ำลาอาลัยกันเสร็จ คุณปู่ก็เอารถกระบะออกไปส่งทุกคน ที่สถานีขนส่งและเดินไปหาเจ้าหน้าที่ของศูนย์ฝากฝังเด็ก ๆ ซึ่งก็มีอ้อน ฤกษ์ น้ำ เรน อ้อม ฟาง ทางเจ้าหน้าที่ก็รับปาก  เมื่อรอคนอื่น ๆ ที่มาจากกรุงเทพฯ ได้ครบคน การผจญภัยเล็ก ๆ ก็เริ่มต้น
	หนทางข้างหน้า..จะเป็นอย่างไรไม่รู้  เรนมองเพื่อน ๆ ที่อยู่บนหลังรถกระบะ ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส ผลัดกันเล่าที่มาของแต่ละคน เพื่อสานสัมพันธ์กันต่อ น้ำมองเรนยิ้ม ๆเมื่อเธอหันมา.. ตาสบตา.. ความหวามไหวจากสายตาของอีกฝ่ายส่งผลให้สีชมพูเรื่อเรืองบนแก้มสาวอย่างช่วยไม่ได้.. เธอบ่นอุบอิบ..เสหลบตาไปมองเพื่อน ๆ แทน.. เสียงรถกระบะแล่นผ่านถนนสายที่แยก
ออกมาจากตัวเมืองดังก้องบริเวณ.. อีกไม่นาน..การเดินทางไปเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ บนดอยจะเริ่มต้น... อีกไม่นาน