เจนนิสาเดินออกมาเรื่อย เหมือนกำลังตัดสินใจหาคำตอบให้ต้นเองว่าควรจะไปจากที่นี่ดีไหม แต่ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่องของตนเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเฮียบิ๊กพูดกับลูกน้อง จัดการเก็บไอ้ต้นน้ำให้ได้ ภายในคืนนี้ อย่าพลาดล่ะเฮียบิ๊กพูดกับลูกน้องน้ำเสียงจริงจังและน่ากลัว ลูกน้องได้ยินดังนั้นรีบพยักหน้าและแยกย้ายกันไปจัดการตามที่นายสั่ง เจนนิสาได้ยินดังนั้นรีบวิ่งไปหาต้นน้ำทันทีเพื่อบอกให้เขารู้ตัว ในใจเป็นห่วงเขาเป็นที่สุด ทันทีที่ถึงที่พักของต้นน้ำ เจนนิสาวิ่งตามหาเขาแต่ไม่พบ เจอมะพร้าวรีบถามทันที มะพร้าว คุณต้นน้ำล่ะเจนถามอย่างร้อนรนกลัวไม่ทันการณ์ เออ คุณฟ้าใส ชวนไปนั่งเล่นกันที่สวนกลางเกาะนะครับนายหญิง อ้าวนายหญิง นายหญิงจะรีบไปไหนมะพร้าวเรียก แต่ไม่ทันแล้ว เจนนิสารีบวิ่งไปที่สวนทันที ในระหว่างที่วิ่งไปที่สวน เจนนิสาได้แต่พูดกับตนเองว่า ขออย่าให้ต้นน้ำเป็นอะไรไป หากเขาเป็นอะไรไป เธอคงแย่แน่ถ้าไม่มีเขา เธอไม่สนว่าข้างกายเขาจะมีใคร ขอแค่เขามีชีวิตอยู่และมีความสุขมากเธอก็พอใจแล้ว ต้นน้ำอย่าพึ่งเป็นอะไรนะเจนนิสาพูดกับตัวเอง เจนนิสารีบวิ่งไปที่นั่นเร็วที่สุดในชีวิต ทันที่ไปที่สวนเธอรู้ว่าสายไปเสียแล้ว เพราะลูกน้องเฮียบิ๊กสองคนจับตัวต้นน้ำ พร้อมใช้ฟ้าใสเพื่อข่มขู่ ต้นน้ำจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ เพราะห่วงฟ้าใสจะเป็นอันตราย เจนนิสาเห็นดังนั้นใช้ความคิด จากนั้นก็หยิบไม้หนังสติ๊กที่เธอชอบพกติดตัว เล็งไปที่คนร้ายคนหนึ่งที่จับฟ้าใสไว้ พร้อมยิงไปเต็มแรง ลูกหนังสติ๊กเด้งไปโดนหัวคนร้ายนั้นอย่างแรง ทำให้คนร้ายนั้นต้องปล่อยมือจากฟ้าใส เจนเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปกระโดนถีบกลางอกมันล้มลง เจนรีบเอามือมันไขว้หลังพร้อมนั่งกดทับมันจากนั้นก็ใช้ด้ามปืนตีท้ายทอยให้มันสลบ ต้นน้ำเห็นดังนั้นก็เห็นเป็นจังหวะใช้ศอกกระแทกไปที่อกมันเต็มแรงแล้วสู้กับมันจนจับมันไว้ได้ แต่ในจังหวะที่ทั้งต้นน้ำ เจนนิสาและฟ้าใสเผลอ คนร้ายที่สลบฟื้นขึ้นและเล็งปืนไปต้นน้ำ เจนนิสาเห็นดังนั้นรีบวิ่งไปเอาร่างป้องกันลูกกระสุนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต กระสุนฝังใกล้ปอดมาก เจนต้นน้ำเรียกเจนเสียงหลง น้ำเสียงเป็นห่วงสุดชีวิต เจนสลบทันที มะพร้าวที่เข้ามาทันเวลายิงไปที่มือของมัน อย่างไม่พลาดเป้า ปืนในมือคนร้ายหล่นลง มันกุมมือย่างเจ็บปวด เจน เจน เจนอย่าเป็นอะไรไปนะต้นน้ำเรียก พร้อมกอดเจนไว้แน่นกลัวเธอเป็นอะไรไปที่สุด ฟ้าใสได้แต่มองภาพที่แฟนหนุ่มกอดเจนนิสาไว้ อย่างเจ็บแปลบ ต้นน้ำรีบอุ้มเจนนิสาไปที่ห้องพยาบาลของเกาะ โดยไม่สนใจใครจะคิดยังไง โดยเฉพาะแฟนสาวของตน ในใจนึกเป็นเจนนิสาเป็นที่สุด ชายหนุ่มไม่รู้ว่ากระเป๋าเงินร่วงลงมา มีรูปผู้หญิงคนหนึ่งร่วงลงมา นั่นคือรูปฟ้าใส แต่เมื่อเธอหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาดูก็พบรูปอีกใบหนึ่งซ่อนอยู่นั่นคือรูปเขียนของเจนนิสาในเสื้อผ้า และทรงผมเดียวกับฟ้าใสในภาพถ่ายนั้นไม่มีผิด บัดนี้ฟ้าใสรู้ดีว่าเธอเป็นเพียงตัวแทนของผู้หญิงในภาพเขียนนั่นเอง เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจเป็นที่สุด ยากจะบรรยาย ในความฝันของเจนนิสา ในระหว่างที่เธอไม่ได้สติ เธอเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณห้าขวบ วิ่งอยู่ หน้าตาเหมือนเธอในวัยเด็ก เด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งนำหน้าเธอไป พร้อมหันมามองเธอแล้วยิ้มให้ ส่งมือมาให้เธอเจนนิสาเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสมือของเด็กผู้หญิงคนนั้น หากทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เจนเป็นเสียงของต้นน้ำนั่นเอง เธอหันไปเจอพบเขายื่นมือมาให้เธอ พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน กลับมาเถอะต้นน้ำบอก พร้อมยิ้มให้เธอ ส่งมือมาให้เธออย่างนั้น และรอเธออยู่ เธอหันมามองเด็กผู้หญิงคนนั้น และมองหน้าต้นน้ำสลับกัน จากนั้นเธอก็ตัดสินใจ เจนนิสามองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น พร้อมพูดว่า ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันยังไปอยู่กับเธอไม่ได้เจนกล่าวพร้อมมองเด็กผู้หญิงคนนั้นที่กำลังแสดงสีหน้าผิดหวัง เจนนิสาเอื้อมมือมาจับมือของต้นน้ำ ไม่นานเธอก็ได้สติพบว่าเธอกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลของเกาะ และมีใครคนหนึ่งนั่งจับมือเธอไว้ ทันทีที่เขาเห็นเธอฟื้น เขาก็ยิ้มให้เธอ เขาคือต้นน้ำ เจนถามอย่างอ่อนเพลียว่า ฉันตายแล้วหรือ เธอยังไม่ตายต้นน้ำบอก พร้อมก้มหน้าโดยใช้ใบหน้าอีกด้านไปคลอเคลียใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ฟ้าใสที่ยืนดูอยู่ รู้สึกแน่ใจ พร้อมเจ็บปวดเหลือเกินกับความจริงนี้ ฟ้าใสตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง ต้นน้ำค่ะฟ้าใสเรียก ต้นน้ำและเจนนิสาหันไปมอง ฟ้าใส ผม....ต้นน้ำพยายามหาคำพูด แต่นึกไม่ออกว่าควรพูดอย่างไร ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณหน่อยค่ะ มาทางนี้กับฉันหน่อยได้ไหมฟ้าใสพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ทั้งสองเดินมาข้างนอกด้วยกัน เจนนิสามองตามอย่างเสียใจ คิดว่าต้นน้ำไม่เคยรักตน ทางด้านฟ้าใสกับต้นน้ำ ต้นน้ำค่ะ ฉันรู้ความจริงหมดแล้วล่ะฟ้าใสบอก พร้อมยิ้มจาง ๆให้อย่างเศร้าสร้อย ความจริงต้นน้ำพูด เดาออกว่าความจริงนั้นคืออะไร ค่ะ ฉันรู้แล้วว่าความจริง ผู้หญิงที่คุณรักมาตลอด คือคนที่อยู่ในรูปเขียนนั่น ...เจนนิสาน่ะค่ะฟ้าใสบอกอย่างเศร้า ๆ ฟ้า...ผม...ขอโทษต้นน้ำกล่าวเสียงเบาแต่ก็หนักแน่น โดยเฉพาะคำสุดท้าย เขาคงไม่สามารถหาคำไหนพูดได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว ฟ้าใสส่ายหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่พูด ได้แต่ร้องไห้ ต้นน้ำเห็นดังนั้นจับเธอเข้ามาสวมกอดเพื่อปลอบประโลมเห็นใจแฟนสาวเหลือเกิน และเกลียดตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเสียใจ เจนนิสาเห็นได้แต่เจ็บคิดว่าทั้งสองกำลังปรับความเข้าใจกัน น้ำตาไหลรินออกมาเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ เดินไปเรื่อย ๆจนถึงสวนที่เธอนั่งดูอาทิตย์ยามอัสดงกับเขาในวันนั้น จากนั้นเธอก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินมาข้าง ๆเธอ เขาคือต้นน้ำนั่นเอง เจนนิสารีบเช็ดน้ำตาจะเดินหนี แต่ว่ายังอ่อนเพลียอยู่จึงจะล้มลงแต่ต้นน้ำรับร่างไว้ได้ทัน เจนนิสาพยายามสะบัดหนี เพราะไม่อยากถลำลึกไปกว่านี้ ปล่อย บอกให้ปล่อยเจนตวาดพร้อมพยายามแกะแขนเขาออก เมื่อเห็นเขาไม่ปล่อยตัดสิน จะชกหน้าเขาทีหนึ่งด้วยความหมันไส้ แต่ว่าเขาจับไว้ได้ทัน แล้วเอามือทั้งสองของเธอไพ่หลังของหญิงสาวไว้ ไม่ให้ต่อสู้หรือขัดขืนได้ มองหน้าเจนนิสาอย่างอ่อนโยนและมีความหมาย ฉันจะลาออกเจนนิสากล่าวเสียงแข็ง พร้อมเบือนหน้าไปอีกทาง ลาออกทำไมเขาถามเสียงอ่อนโยน เบื่อเธอตอบสั้น เบื่อใครชายหนุ่มถามเสียงอ่อนโยนเช่นเคย พร้อมมองเธออย่างมีความหมาย เจนนิสาหันหน้ามาพูดเสียงดังอย่างเหลืออด ก็เบื่อเธอนั่นแหละแต่พูดยังไม่ทันจบ ต้นน้ำก็ก้มลงจูบหญิงสาวอย่างรวดเร็ว จูบนั้นรุนแรงในตอนแรก และค่อย ๆอ่อนโยนในตอนท้าย จากนั้นชายหนุ่ม ค่อย ๆถอนริมฝีปาก และมองเจนนิสาที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ตอนนี้ อยากลาออกอยู่อีกหรือเปล่าต้นน้ำถามเสียงอ่อนใบหน้าชายหนุ่มห่างจากเธอนิดเดียว เจนนิสายิ้ม ๆอย่างอาย เธอตอบเสียงเบา พร้อมมองต้นน้ำ ไม่ออกแล้วก็ได้เจนนิสาบอกยิ้ม จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกัน อย่างมีความสุข ทั้งคู่จูงมือกันเดินดูอาทิตย์อัสดงด้วยกัน อย่างมีความสุข เจน ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหม ว่าเราสองคนจะไปโลกใบนั้นที่เราพูดถึงกันได้อย่างไรน่ะต้นน้ำหันมาพูดกับเธอพร้อมยิ้มให้ เจนยิ้ม พร้อมพยักหน้าให้ จากนั้นก็ใช้ใบหน้าด้านหนึ่งของเธอคลอเคลียใบหน้า ด้านหนึ่งของเขาอย่างอ้อน ๆ จากนั้นก็ทั้งคู่ก็สวมกอดกันพร้อมมองอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า จบ
เก่งกาจ 29 ก.ค. 2550 18:04 น. - ID 8461 
1428
1
0
11 สิงหาคม 2550 17:53 น. - comment id 97201
เอาเรื่องแต่งไปลงที่ www.emotionway.com ซิคะ แล้วไปเจอกันที่นั่น ^_^
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ