จับเข่าคุยเรื่องประเด็นร้อนบ้านกลอนไทย

โคลอน

ก่อนอื่นขอท้าวความไปสมัยก่อนตอนที่ยังเป็น ละอ่อนใหม่ๆในเวบ
ต้นมีนาปี 44 เราก็ได้เข้ามาเวบไทยโพเอ็มครั้งแรก ใหม่ๆก็เข้ามาอ่านเฉยๆก็มีความสุขแระนานไปก็อยากจะลองโพสผลงานดูบ้างแต่ก็ยังหวั่นๆอยู่ว่าจะไม่มีคนอ่าน แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวโพสกลอนบทแรกไป...ผลก็......มีคนเข้ามาอ่านน้อยมาก...แต่ในจำนวนคนที่เข้ามาอ่านนั้น ทุกคนให้กำลังใจเลยทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยก็เลยมีไฟอยากแต่งกลอนบทใหม่มากขึ้น และรู้สึกรักผูกพันกับไทยโพเอ็มและเพื่อนนักเขียนในไทยโพเอ็มขึ้นเรื่อยๆช่วงนั้นก็จะรู้สึกว่าชีวิตมีสีสันและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาในไทยโพเอ็ม แม้บางครั้งจะไม่ได้โพสกลอนก็จะเข้ามาวิ่งเล่นอ่านผลงานของเพื่อนๆคนอื่นเสมอ
 แต่ชีวิตใช่จะมีความสุขเสมอไป ก็เป็นนักเขียนสมัครเล่นธรรมดาคนหนึ่งที่เคยถูกวิจารณ์เรื่องงานเขียนและบางคนก็ใช้คำพูดแรงๆโพสลงมาและทำให้บั่นทอนกำลังใจลงไปได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ได้กำลังใจมากมายจากเพื่อนๆในไทยโพเอ็มช่วยมาเติมเต็มความรู้สึกที่กำลังขาดหายนั้น ทำให้เข้มแข็งขึ้นและเริ่มคิดว่าเพราะอะไรเราถึงถูกคนวิจารณ์ทั้งๆที่เราก็ตั้งใจทุกครั้งเวลาเขียนกลอน...แต่เราคงเข้าข้างตัวเองไม่ลงถ้าหากลองมองย้อนกลับไปอ่านผลงานเก่าๆที่เคยโพสไว้ ก็จะรู้ว่าเรายังอ่อนด้อยประสปการณ์จริงๆแต่ข้างในเราก็รู้สึกลึกๆว่าทำไมต้องเล่นแรงขนาดนี้ติเพื่อก่อ กันเป็นมั๊ยจนอยากจะเจ๊ย...ไม่ใช่อย่างงั้น...จนบางครั้งเราอยากจะปิดหูปิดตาตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไป...แต่ถ้าทำอย่างงั้นจะได้อะไรล่ะ...นอกจากจะไม่พัฒนาตัวเองแล้วยังเป็นอย่างที่เค้าว่าจริงๆอีก...เราก็เลยรู้สึกว่าอยากจะลองดูอีกสักตั้งก็เลยตั้งใจกลั่นกรองงานมากขึ้น คิดมากขึ้นก่อนจะโพส...แต่ก็คงยังไม่ดีพออยู่ดี...แต่คราวนี้ถึงจะโดนใครวิจารณ์ขนาดไหนเราก็ไม่เคยท้อเลยตรงกันข้ามเราลุกขึ้นเพื่อ...แหะ...ไม่ใช่อย่างที่เห็น...กล้าเผชิญหน้ากับความจริงและกล้าตอบโต้คนที่เข้ามาวิจารณ์อย่างไร้มารยาทหรือไม่มีเหตุผล....อย่างไม่เคยคิดว่าจะทำได้มาก่อนแต่ก่อนที่จะโพสอะไรไปเราก็ต้องไตร่ตรองและ เตือนตัวเองก่อนว่าอย่าใช้อารมณ์ถ้าบางทีรู้สึกเบื่อๆก็ผลุบๆโผล่ๆบ้างหรือหายไปบ้างในช่วงนั้น...เคยหายไปนานเกือบ3ปี แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลข้างต้นหรอก คงเพราะเราได้ทำอะไรใหม่ๆมีสิ่งให้คิดให้รับผิดชอบมากขึ้นจึงปล่อยสมองด้านจินตนาการขึ้นสนิมไป
จนวันหนึ่งเมื่อเรากลับมาอีกครั้งก็รู้สึกว่าบ้านกลอนเปลี่ยนไป...แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น...ที่เห็นได้ชัดคือ...มีสมาชิกเพิ่มมากขึ้น มีนักกลอนฝีมือดีที่ทั้งอายุน้อยและอายุมาก ที่มีหลากหลายแนวคิด และมีลูกเล่นมากขึ้นในเวบ ก็รู้สึกดีใจไปกับ ปีกฟ้าด้วย ที่ประสบความสำเร็จขนาดนี้ เมื่อก่อน ปีกฟ้าจะคอยสะสางปัญหาในเวบ จนบางครั้งรู้สึกถอดใจแทนแต่ก็ยังรู้สึกได้ว่า เมื่อหัวขบวนไม่หยุดแล้วท้ายขบวนจะหยุดเพื่ออะไร...ต่างคนต่างก็มีความฝัน ความคิด และความชอบ ทั้งเหมือนกันและไม่เหมือนกัน มีทั้งนักเขียนที่มีฝีมือติดตัวมาก่อนแล้วหรือเรียกอีกอย่างว่า พรสวรรค์ หรือนักเขียนมือใหม่ที่ตั้งใจมาเสาะแสวงหาความรู้เอาข้างหน้า หรือเรียกอีกอย่างว่า พรแสวงถ้าหากได้รับคำแนะนำ ดีๆจากผู้รู้ หรือคนที่เก่งกว่าก็จะสามารถพัฒนาได้...
แต่ถ้าโพสครั้งแรกแล้วอาจจะทำไม่ถูกไม่ควรไปบ้างหรือเรียกอีกอย่างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์...ไม่มีใครที่เป็นผู้รู้หรือนักเขียนที่อยู่มาก่อนคอยชี้แนะหรือตักเตือนอย่างถูกวิธี ก็จะทำให้เกิดปัญหาขัดแย้งขึ้น หรือบางคนที่พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋าและตั้งใจอย่างเต็มที่ในการเข้ามาเรียนรู้เกิด จิตตกและเสียกำลังใจไป เพราะอาจถูกเหมารวมไปด้วยว่าเป็นนักเขียนมือใหม่ที่ไม่ใส่ใจกฏระเบียบ หรือ มารยาทในการลงกลอน คงจะมีหลายคนที่ถอยหลังกลับแทนที่จะก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเรียนรู้อย่างที่ตั้งใจแต่แรก...
ถ้าเป็นอย่างนั้นคงน่าเสียดายไม่น้อย...หวังว่านักเขียนทั้งรุ่นใหม่และรุ่นเก่าจะอยู่ร่วมกันได้ด้วยความเข้าใจ ถ้อยทีถ้อยอาศัยและใส่ใจกฏระเบียบ...สิ่งไหนที่คนติงมาลองมองย้อนกลับดูว่าเป็นเช่นนั้นจริงมั๊ยถ้าไม่ยากเกินไปคงสามารถปรับและแก้ไขได้เนาะ..พบกันครึ่งทางนะพี่น้องผองเพื่อนบ้านกลอนไทย
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ