อยากเขียน

แมงกุ๊ดจี่

วันนี้วันหยุด...(อีกแล้ว)
มานั่งใช้คอมพ์ลูกชาย...วัย  12  ขวบ
เห็นเขาออน MSN  พอดีwindows
ของ  MSN  ขึ้นมาว่า..."แอบรักใครบางคนที่คุยด้วยเกือบทุกวัน"
อดที่จะอมยิ้มไม่ได้  ว่าอืม...
เด็กสมัยนี่เร็วนะ   แต่ก็อดคิดเป็นห่วงเด็ก ๆ  ไม่ได้
ว่าโลกเสมือนจริงนี้มีอะไรหลายอย่าง...ที่ยังไม่เหมาะ
สำหรับเด็กวัยนี้   แต่เด็กความคิดเขาก็อิสระพอ ๆ  กับผู้ใหญ่
แต่เขาจะ   คิดและไตร่ตรองได้ดีเท่าผู้ใหญ่นั้น  คิดว่าคงไม่...
เพราะอะไรหรือ?
เพราะว่าเขาเหล่านั้นยังเป็นเด็กน้อยและด้อยประสบการณ์
ในการอยู่ร่วมในสังคม  และเล่ห์เหลี่ยมหลายอย่างที่มีในโลกนี้
แม้แต่บางครั้งผู้ใหญ่ที่คิดว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว ยังพลาดพลั้ง
เพราะความคิด  และการตัดสินใจ   ที่ขาดการขบคิดรอบคอบ
บางช่วงของอารมณ์
ก็ยากอธิบายได้นะ   บ่อยๆ  ครั้งที่ตัวเองที่บอกว่า....
เป็น "ผู้ใหญ่"   บางครั้งก็ยังหลงเพ้อไป  ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว...
บางความรู้สึกในส่วนลึกยากอธิบาย  เป็นเพียงสิ่งหลงเพ้อไปเท่านั้น...
ก็แค่เรื่อยเฉื่อย  ปลดปล่อยล่องลอย
ออกไปไกลกลางสายฝน  หล่นโปรยปราย....
พร้อมอารมณ์เยือกเย็น...ก่อนนั้นซึ่งแหลกสลาย...
สายฝนยังคงหล่นเรียงรายเป็นสายเส้นสวย...ความคิดถึงจังบังเกิด...
อดที่ยืมคำของลูกชายมาใช้ไม่ได้สิ  
"แอบรักใครบางคนที่คุยด้วยเกือบทุกวัน" 
และก็อดขำตัวเองไม่ได้...   ที่ต้องคอยห้ามความรู้สึกนึกคิด
สะกดเก็บไว้ข้างใน...ของก้นบึ้งหัวใจ...