มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 2)

..สีน้ำฟ้า..

หยิบพู่กัน..ข้างกาย..หมายจะวาด..
	   ใส่กระดาษ..บนเฟรม.เอมอิ่มใจ..
		   หยิบสีซีด..ยีนส์เก่า..เอาติดไป..
	   เสื้อสีใส.. หยิบใส่.. ไปด้วยกัน..
	                เดินแบกกล้อง...ล่องใน...ไพรป่าใหญ่... 
                 กล่องสีใส.. พี่ให้   ใจสร้างสรรค์ ..           
                 		มองทิวเขา.. ลดเลี้ยว..สีเขียวนั้น..
	ระบายฝัน..แต่งแต้ม...แจมสิ่งดี..
	    วาดตะวัน..ร้อนแรง.. แสงความหวัง..
		    เป็นพลัง.. ก้าวไกล..ใจที่มี..
		    พร้อมต่อสู้. รู้ให้. ใฝ่ถูกที่..
	    วาดมือพี่.. กุมมั่น. ฉันก้าวตาม..
                 		 วาดท้องฟ้า..บ้านดาว..พร่างพราวฝัน..
	   วาดคืนวัน.. สวยสด.. แสนงดงาม..
	                   วาดดอกไม้..สีขาว..ราวสวรรค์..    
          	        วาดผูกพัน.. มีฝัน..วันบ้านดาว..
                           (((**กวีบทนี้ เรน...เป็นผู้ประพันธ์**)))  
	น้ำยิ้ม..กับบทกวีบนแผ่นกระดาษที่ปลิวมากับสายลม เรน.. ชื่อนี้ทำให้นึกถึงน้ำฝนใสเย็นที่โปรยปรายมาจากท้องฟ้า
หญิงสาวตัวเล็ก ๆ ผมยาวสลวย สวมกางเกงยีนส์สีซีด กับเสื้อยืดสีส้มสดใสเดินตรงเข้ามาหาเขา.. 
	"ของคุณหรือเปล่าครับ"  เธอยิ้ม..รอยยิ้มนั้นสดใสไม่แพ้สีเสื้อเลย..
	"ค่ะ.. ของเรนเอง.. ขอบคุณนะคะที่เก็บไว้ให้.. เรนยังไม่ได้บันทึกในสมุดเลย พึ่งเขียนเสร็จเมื่อกี้นี่เอง"
	"คงไม่ว่านะครับ.. ผมอ่านไปแล้ว"
	"ไม่เป็นไรค่ะ.. "
	"ถ้าไม่รังเกียจ นั่งคุยเป็นเพื่อนกันดีไหมครับ"
	"ได้ค่ะ.."  เขาเดินนำไปที่ใต้ต้นสน และทรุดนั่งตรงนั้น หญิงสาวนั่งตามโดยไม่รังเกียจจะตัวเองจะเปื้อนทราย
	"มาคนเดียวหรือครับ"
	"ไม่ค่ะ มากับพี่ชายใจดีมากมาย เขาเห็นเรนเหงา ๆ ก็เลยชวนมาช่วงวันหยุด"
	"คุณล่ะ"
	"น้ำครับ .. มาคนเดียว เหงา ๆ เหมือนกัน แฟนผมเขาไปเรียนต่อเมืองนอกพร้อมกับเพื่อนชายอีกคน" เขาเอ่ย
	"อือ..น่าเห็นใจจังค่ะ แล้วมาที่นี่เจอเพื่อนใหม่บ้างหรือยัง"
	"ครับ เมื่อวานเจอสาวเชียงใหม่ น่ารักมากคนหนึ่ง ประทับใจที่เธอฝากรอยนิ้วไว้บนหน้าน่ะครับ"
	"อ่ะ...อ้าว"  เธอเบิกตากว้าง.. ริมฝีปากสีชมพูน่ารัก.. ห่อเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ.. คิ้วโก่งเลิกสูงขึ้นแทนคำถาม
	"ผมไปกวนเธอก่อนน่ะครับ เลยถูกตบเอา"  เขาหัวเราะ  ชวนให้เรนหัวเราะตาม  น้ำกับเรนคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ
สักพักใหญ่ เสียงพี่ชายเรนก็ร้องเรียกมาแต่ไกล  เธอขานรับและโบกไม้โบกมือให้พี่ชายตรงมาทางที่เธอกับน้ำนั่งอยู่
	"เฮียคะ นี่พี่น้ำค่ะ.. เค้าเก็บบทกวีที่เรนทำปลิวลมหล่นได้"   ชายหนุ่มอีกคนยื่นมือมา หน้าตายิ้มแย้ม
	"เรียกผมว่าใช้ก็แล้วกันครับ"
	"เฮียใช้  ยินดีที่รู้จักครับ"
	"เรนมากวนอะไรคุณหรือเปล่าครับ"
	"เปล่าฮะ  นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย .. อ้าวนั่นอ้อนนี่นา.. สาวเมื่อวานไงเรน..ที่เล่าให้ฟัง" เขาหันมาพยักหน้ากับเรน เธอยิ้ม
ตาหยี..รอยยิ้มของเรนเรียกรอยยิ้มของทุกคนเพิ่มขึ้น
	"คุณอ้อนครับ.. ทางนี้"   น้ำส่งเสียงไปก่อน อ้อนเดินตรงมา
	"นี่เรนครับ  แล้วก็เฮียใช้"    อ้อนยกมือไหว้เฮีย และยิ้มให้เรน
	"อ้อนค่ะ เป็นสาวเชียงใหม่ ที่ใจรักทะเล เลยมาที่นี่คนเดียว"
	"ที่บ้านไม่บ่นหรือครับ"   ใช้ถาม
	"มีบ้างค่ะ.. แต่ก็ไว้ใจว่าเคยไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อย"  น้ำยกข้อมือดูนาฬิกา 
	"นี่ก็เย็นมากแล้ว ถ้าไม่รังเกียจ ไปทานอาหารบ้านผมไหม  ช่วย ๆ กันทำ ผมซื้ออาหารสดมาไว้ในตู้เย็นตั้งแต่บ่าย นี่ก็รอ
คุณอ้อนไปเป็นแม่ครัวหัวป่าก์ครับ"
	"ไม่ดีมังค่ะ"  เรนเอ่ยอย่างเกรงใจ
	"โธ่.. เรนครับ มาเที่ยวทั้งที ไปเถอะครับ อย่าให้กฏเกณฑ์ของสังคมเมืองมาทำลายมิตรภาพที่กำลังจะเกิดเลย ทุกคนเป็น
เพื่อนกันได้เสมอ.. ผมอยากให้ทุกคนเป็นเพื่อนครับ  เพื่อน..ที่หาได้ไม่ง่ายนักในสมัยปัจจุบัน"  ใช้ยิ้มทำให้ใบหน้าคมคายของเขาน่ามอง
อย่างยิ่ง.. สองหนุ่มหล่อ กับสองสาวสวย และมิตรภาพที่กำลังเบ่งบาน.. 
	ท้องฟ้าสีฟ้าสด..ที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีเทา ย่างย่ำรัติกาลของวันนี้..เป็นสีเทาหม่นใส ไม่ใช่สีเทาหม่นเศร้าอย่างทุกครา
		
		คืนฝัน..ที่ฝันยังไม่ร้างไร้..
		เหงาบ้างไหมคนดีของฉัน
		มาสิจ้ะ..มาเป็นเพื่อนกัน
		ในความเงียบงันเธอจะไม่เหงาเลย
             
                                                *************
	เมื่อน้ำลำเลียงของออกจากตู้เย็นมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร ทุกคนก็ช่วยกันคนละไม้ละมือ เฮียใช้เริ่มเอาผักไปล้าง  เรนจังแกะกุ้งเพื่อจะผัดสะตอ
อ้อนหั่นปลาหมึกเป็นชิ้นพอคำ  น้ำคอยเสริ์ฟน้ำเย็น และหยิบสิ่งของที่ทุกคนต้องการ ไม่ว่ามีด จาน ต่าง ๆ อ้อนได้เป็นแม่ครัวหัวป่าก์สมใจอยาก.. เสียงหัวเราะ
กระเซ้าเหย้าแย่กันดังลั่นครัวไปหมด.. เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย.. ก็ลำเลียงออกมาที่ระเบียงที่มีโต๊ะรับแขกชุดเก๋ทำด้วยเหล็กดัดสีขาวลายดอกไม้สวยงาม 
	
		สายลมเป็นพยาน ดวงดาวเจือจานส่องแสง
		พระจันทร์ทรงกลดสีแดง .. ช่วยแต่งแต้มมิตรภาพ พร่างฝัน
		หนุ่ม-สาว ต่างคนเริ่มผูกพัน
		และต่างจดจำวารวัน..นี้ไม่ลืมเลือน
		เสียงหัวเราะร่า..รอยยิ้มสดใส
		สุขใจหาสิ่งใดมาเสมอเหมือน
		เสียงคลื่นมาคอย.. ย้ำเตือน
		อย่าเลอะเลือน..ความเป็นเพื่อนระหว่างกัน
	ดึกแล้ว.. ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว.. และสัญญาว่าพรุ่งนี้จะพบกันใหม่.. มิตรภาพสดใสยังรอวันสานต่อ.. เพลงนั้นแว่วมาอีกครา.. เพลงประกอบละครจากเมืองดาหลา.. 
เหมือนว่าเธอยังอยู่ตรงนี้
เหมือนว่าเธอไม่จากไปไหน
เสียงเธอยังไม่เคยขาดหาย
นานแค่ไหน..ก็ฉันไม่เคยลืมเธอ
เผื่ออาหารที่เธอชอบใจ
เผื่อเอาไว้ให้เราสองคน
มีแสงเทียนที่ยังส่องให้เห็นความทุกข์ทน
คนหนึ่งคนกับความเคยชินลำพัง
***ดึกแล้ว..ฉันยังคงดื่มให้เธอ
งานเลี้ยงก็คงไม่มีเลิกรา
คืนนี้สุดท้ายก็คงใช้น้ำตา
ดื่มฉลองให้เธอที่ลาฉันไป
******************************************************************************************
               น้ำเอาเก้าอี้ผ้าใบมากางที่ระเบียง และนอนมองฟ้าคืนนี้ พระจันทร์ข้างแรม ท้องฟ้าจึงมีดาวมากมายนับล้านดวง..ลอยต่ำลงมาดุจเหมือนมือจะเอื้อมถึง..
		สวัสดี..ท้องฟ้าใจดี
		พรุ่งนี้จะมีสีอะไรมาให้เห็น
		วันนี้ก็มองตั้งแต่เช้า จรดเย็น
		แปรเปลี่ยนเป็นสีหลากหลายละลานตา
		ขอยืมใช้พื้นที่ไว้จินตนการ
		ก็เห็นท้องฟ้าแล้วเบิกบาน นี่ท้องฟ้า..เจ้าขา
		จะรุ่ง จะเช้า จะบ่าย จะเย็น..คิดถึงทุกเวลา
		วันไหน..ไม่เห็นท้องฟ้า..ก็ไม่สบายใจ
		ขอบคุณนะจ้ะ.. ท้องฟ้าใจกว้าง
		ทุกบทกวี..จะอ้างว้างหรือหวามไหว
		ก็ขอ..มีท้องฟ้า..อยู่ด้วยทุกครั้งไป
		คงไม่ว่าอะไร..นะ..ท้องฟ้าใจดี