วันก่อน .. ที่สะพานข้ามคลองเล็ก ๆ อีกฝั่งของสะพาน พี่สาวกำลังจูงจักรยานข้ามมายังฝั่งที่ฉันยืน นิด..สาวอารมณ์ดีจากบุรีรัมน์ เพื่อนร่วมโรงงานเดียวกับพี่สาวเอ่ยทักมา.. "จ่ายค่าผ่านทางก่อนน้อง" "มีแต่มังคุดกับช็อคโกแล็ต" "โทรหาแม่บ้างเปล่า เห็นบ่น ๆ อยู่น่ะ แม่เหงานะ" พี่สาวบอก "ก็ตอนปลายเดือน ที่โอนเงินให้ คุยอยู่สองสามคำ" "เสาร์หน้าจะไปบางบ่อ จะไปช่วยทำบะจ่าง ไปด้วยกันมั๊ย" "น่าจะมีงานติดพันน่ะ อีกสองอาทิตย์จะไปบริจาคของ มีเรื่องต้องเตรียม" ความจริงถึงฉันไปบางบ่อ ฉันก็ช่วยทำอะไรไม่ได้มาก ฉันไม่ถนัดงานครัว จำได้เมื่อวันตรุษจีนที่ผ่านมา ฉันคลุกอยู่บ้านแม่ก่อนวันไหว้สองวัน เตรียมนั่นนี่ แต่ก็ไม่ถูกใจแม่ซักอย่าง แค่ถือมีดหั่นผัก ยังเก้กัง .. แม่บอกว่า ฉันเกะกะ "ไหว้บะจ่างวันไหนเหรอ" ฉันถามพี่สาว "อังคารที่ 19 แม่บอก ไหว้เสร็จจะหิ้วมานี่ ไม่อยากให้หิ้วมาก็เลยต้องไปเอาเอง" ฉันไม่ค่อยรู้วันรู้ธรรมเนียมจีนสักเท่าไหร่ ไหว้เจ้าไม่เป็น จัดเครื่องเซ่นไม่ถูก หลายปีก่อน แม่มาหาในวันไหว้บะจ่าง ขึ้นรถเมล์ 2 ทอด สองแถวอีก 1 ทอด แม่มีบะจ่างมาหลายพวง ตอนนั้นฉันประชุม มีคนไปตามบอกว่า ญาติมา แม่เสียงดังตามเคย ตะโกนเรียกตั้งแต่ฉันเดินเลี้ยวออกจากตึก ให้มารับบะจ่าง "แยะจัง มาไงเนี่ย" ทั้งมือซ้ายและมือขวา แม่ถือพวงบะจ่าง "ไหว้เสร็จตอนเช้า ก็นั่งรถเมล์มาเรื่อย ๆ เดี๋ยวจะแวะหาอาซิ้มหน่อย" "อาซิ้มไม่สบาย อยู่เลิดสิน ซ้อบอกว่าเป็นมะเร็งลำไส้" ฉันเล่าคร่าว ๆ "รู้แล้ว เออนี่ แบ่งกันคนละ 3 พวงนะ เอ้า แล้วนี่ เอากรรไกรไป จะได้ตัดกิน" "ทีหลังไม่ต้องเอามาแยะ หรือไม่ก็บอกให้เฮียไปเอา ..ไกล นั่งรถเมล์อีกต่างหาก" แม่ยืนยันว่า..อยากมา อยากแวะมาเยี่ยมเยียนญาติ ๆบ้าง ฉันเอาเงินให้แม่เพื่อที่ว่าจะได้นั่งแท๊กซี่ เย็นนั้นฉันลองโทรไปบ้านแม่ที่บางบ่อ แม่รับสายไวตามเคย เหมือนว่าทุกเวลาแม่รอสายโทรศัพท์เสมอ พอฉันถามว่า วันนี้ขากลับกลับรถอะไร .. แหม๊ แม่ดื้อ แม่กลับรถเมล์ ถัดจากนั้นก็เป็นอย่างนี้ทุกปี .. ห้ามแม่ยังไง .. ก็ไม่เคยสำเร็จซักที ปีนี้ค่อยเบาใจหน่อย พี่สาวจะไปช่วยแม่ทำบะจ่างในวันอาทิตย์และหิ้วมาด้วย อย่างน้อย พี่สาวคงได้เรื่องได้ราวมากกว่าฉัน .. ฉันสิ ไปบางบ่อเพื่อไปช่วยงานทีไร แม่ให้พาหมาไปเดินเล่นทุกที ลองเป็นแบบนี้ ไม่ต้องให้ใครบอก ก็รู้แก่ใจว่า .. งานบ้านงานเรื่อง ฝีมือฉัน ห่วยแตกสุด ๆ วันนี้ช่วงสาย ฉันเดินโต๋เต๋แถวโลตัส ใครจะขู่วางระเบิดก็ช่างมัน ถึงเวลาอยู่ไหนก็ตาย ฉันเดินฮัมเพลงไปเรื่อย หยิบโน่นนี่ ใส่รถเข็น .. ยังหัววัน คนยังน้อย เดินได้อย่างสบาย กุนเชียงบ้านไผ่ หมูหยองบ้านไผ่ กะปิเมืองเพชร น้ำมันพืชองุ่น เห็ดหอม ... และอีกหลายอย่าง เชื่อเถอะ ข้าวของที่ซื้อไป รับรองว่าถูกใจแม่แค่ครึ่ง อีกครึ่งต้องโดนบ่น .. หาว่าสิ้นเปลือง และก็จริงตามที่คิด .. ซะด้วย เที่ยงโทรไปหาแม่บอกแม่ว่าซื้อของเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนประกอบที่ทำบะจ่าง แม่ถามถึงกะปิ กะปิเมืองเพชรที่แม่บอกว่าอร่อย ต้องแม่กิมไล้เท่านั้น แม่ยังบอกอีกว่า ปีนี้บะจ่างจะอร่อยกว่าเดิม เครื่องเคราเพียบ .. ฉันยืนยันได้ว่า แม่ของฉันทำขนมเข่งอร่อย แต่ฉันไม่กล้ายืนยันว่าบะจ่างจะอร่อย ปีก่อนแม่ได้แรงเชียร์จากลูกสะใภ้หนองคาย ถั่วอื้อเลย เหมือนข้าวเหนียวห่อถั่ว และครั้งโน้นอีก จากแรงยุของลูกสะใภ้ลำปาง .. กลายเป็นข้าวเหนียวห่อหมูซะงั้น ตัวฉันรึ จะกล้าบอกแม่ .. ขืนบอกว่า ไม่อร่อยสิ .. แม่งอนข้ามชาติเชียวล่ะ "ไม่ต้องทำแยะนะ เดี๋ยวจะเหนื่อย" ฉันบอกทางโทรศัพท์ "ลูกหลานตั้งมากมาย ทำอย่างน้อยก็ต้องสองร้อยลูกขึ้นไป" แม่บอกงั้น "พวกนั้นเขาหากินเองได้ บะจ่างมีขายที่ตลาดเยอะแยะ" ฉันแย้งข้าง ๆ คู ๆ "ปีนี้จะทำเผื่อป้าภา แล้วก็ยามที่ป้อมด้วย วันก่อนช่วยอุ้มหมาพาไปฉีดวัคซีน" "ตามใจ .. ละกัน แต่บางอย่างถ้ายกไม่ไหว ก็ให้คนอื่นช่วยยกนะ " "พวกมันจะทำอะไรเป็น ให้ห่อก็ห่อไม่สวย มาก็เกะกะ" "นั่น..พูดอีกแล้ว เกะกะ .. เอางี้นะ วันเสาร์ซ้อมห่อ วันอาทิตย์ห่อจริง" "อะไร ซ้อมห่อ ซ้อมห่ออะไร" "ก็คนที่ไปบางบ่อวันเสาร์ตอนเย็น ก็ให้ซ้อมห่อไปก่อน เอาดินน้ำมันมาห่อก็ได้" " ???? -/-@#($)&_%)%8 " " โห เป็นชุด .. เอาน่า ทำอะไรก็ทำไปละกัน แต่อย่าหักโหมนะ" ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ (เหมือนชื่อเรื่องสั้นของบางคน) บรรดาลูกสาวของแม่ .. ไม่มีซักคนที่จะแบ่งเบาภาระงานเทศกาลได้เลย เป็นลูกมือนิด ๆ หน่อย ๆ พอไหว .. ล้างโน่น หั่นนี่ .. แต่อย่าให้ปรุงเชียวนะ ฮาแน่ .. รับรองเหลือบานเบอะ ไม่มีใครเสี่ยงกิน และแม่ก็บ่นทุกปี .. บ่นไปทำไป แม่บอกว่าอยากได้ลูกเขยเป็นพ่อครัว แม่จะได้สบาย ขำกลิ้ง.. "ตกลงจะเอาบะจ่างกี่ใบ" แม่ถาม แสดงว่าใกล้จะตัดบทวางสายแล้ว " 6 ใบก็พอมั๊ง กินสองวัน มื้อละใบ " "จะฝากไปให้ 3 พวง" แม่บอกเหมือนเป็นคำขาด .. โธ่ แล้วจะถามทำไมนะ "ตั้ง 30 ใบ กินไม่หมดหรอก เพื่อนที่ทำงานเขาก็มีกินกันแล้ว ไหว้กันทั้งนั้น" "เอาไปแจก รปภ. หรือไม่ก็แม่บ้านก็ได้ ธรรมเนียมจีน ของไหว้ต้องแบ่ง" หยวน 30 ใบ ก็ 30 ใบ .. ประกาศิตของแม่ ขืนขัด เดี๋ยวเมื่อยหู รปภ. 10 .. แม่บ้านที่ทำความสะอาดตึกอีก 10 .. เหลืออีก 10 10 ใบ สำหรับฉัน .. หวังว่า ฉันคงไม่จุกอกตายเพราะข้าวเหนียวซะก่อน..
อัลมิตรา 10 มิ.ย. 2550 23:44 น. - ID 8283 
2204
7
0
11 มิถุนายน 2550 10:21 น. - comment id 96525
ชอบทานค่ะ ขอสัก10 ใบได้ไหม
11 มิถุนายน 2550 11:37 น. - comment id 96527
ไม่รู้ออกมาจะ น่ากินเหมือนในรูปเปล่านะค่ะ
11 มิถุนายน 2550 19:35 น. - comment id 96530
ชอบกินนะ บะจ่าง.. เพราะมีอะไร หลายอย่างที่รวมอยู่ และมีรสชาติที่อร่อย ไม่ใช่จีน แต่ชอบกิน..
12 มิถุนายน 2550 08:37 น. - comment id 96533
สวัสดีคุณอัลมิตรา..คุณ คุณ ทุกท่าน ทักก็ชอบ
12 มิถุนายน 2550 23:39 น. - comment id 96538
คุณเฌอมาลย์ .. ได้สิ แบ่งกันนะคะ คุณกชมนวรรณ .. ไม่เหมือนหรอก ของแม่ไม่ใส่เครื่องแยะ พี่สะใภ้ชอบให้ใส่ถั่วมาก ๆ ค่ะ คุณแมงกุดจี่ .. ความจริง อัลมิตราก็ชอบนะ แต่ที่ไม่ค่อยให้แม่ทำเท่าไหร่ ไม่อยากให้เหนื่อย ทำทีก็ทำตั้งแยะ ทำคนเดียว ถ้ามีคนอื่นช่วยทำมันก็อีกเรื่องค่ะ คุณทักทาย .. กินข้าวเหนียวมาก ๆ ตะหมูกจะบี้ น๊า
13 มิถุนายน 2550 05:46 น. - comment id 96541
ป.ขอลูกเดียวค่ะ ทานไม่จุ..อิอิ..ลูกเดียวก็อิ่มไปทั้งวันล่ะ
13 มิถุนายน 2550 07:33 น. - comment id 96542
ลูกเดียวอิ่มเหรอ .. แค่ครึ่งท้องของอัลมิตราเองค่ะ ถ้าหม่ำแบบ อยู่ท้อง ต้องสองลูกค่ะ .. ฮา อัลมิตราทานแยะ .. ถ้าเป็นของโปรด แต่บะจ่างที่แม่ทำ ทานมื้อละลูก.. แบบว่า อิ่มถั่ว ค่ะ
13 มิถุนายน 2550 10:57 น. - comment id 96544
ยังอุตส่าห์แขวะเราจนได้ เมื่อเด็ก ๆ บ๊ะจ่าง เป็นอาหารเหมือนของวิเศษ ไม่มีโอกาศได้กิน ได้แต่มองคนมีสตางค์เขากินกัน อย่างดีเราก็ได้กินแค่ ขนมเข่ง เป็นแป้งใส่น้ำตาลมีจุดสีแดง ๆ เท่านั้น เมื่อวันอาทิตย์เอานาฬิกาไป เคลมประกันแถวเยาวราชจากตัวแทนจำหน่ายที่สั่งรุ่นนี้เข้ามา ปรากฏว่าแบตตารี่หมดแค่นั้นเอง ได้ไปเดินเล่นแถวตรอกชื่ออะไรก็ไม่รู้ เขาขายของอาหารการกิน มีปลาจีนตัดครึ่งตัวแขวนส่วนหัวให้อ้าปากผะงาบ ๆน่าสงสาร มีใบไผ่สำหรับทำขนมบ๊ะจ่างเป็นมัด ๆ คนจีนซื้อกันเยอะก็เพิ่งจะรู้นี่เองว่าเทศการบ๊ะจ่างกำลังจะมาถึง ได้ตั้ง สามสิบลูก เราจะได้กินซักลูกไม๊เนี่ย อิอิลืมเล่าไป เดินทะลุกตอกออกมาถึงเจริ(ญกรุง ข้ามฟากไปหน่อย ได้กินบ๊ะหมี่จั๊บกัง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังตั้งใจจะไปกินนานแล้ว ก็อร่อยดีคนกระเพาะเล็กคงกินไม่หมดเหมาะกับจั๊บกังจริง ๆ ถ้าพวกไม่ติดดินคงกินไม่ลงมองดูเหมือนความสะอาดจะน้อยไปหน่อยด้วย อิอิ
13 มิถุนายน 2550 12:59 น. - comment id 96547
บะหมี่จับกังเหรอ .. ในซอยเล็ก ๆ หมูชิ้นบักเอ๊ก.. นะ จากเยาวราช เดินลัดเลาะไปทางคลองถม ก็จะมี ปอเปี๊ยะสด ใส่ไข่พะโล้ด้วย ทั้งสองร้าน เรื่องความสะอาด ถือว่า พอ ๆ กัน ได้ C- แต่คนก็แน่นร้านนะ .. รสชาติพอรับไหว .. ข้อสำคัญ อิ่มแน่ .. อันที่จริงไม่อยากแขวะหรอก แต่ก็อดไม่ได้ ๕๕๕ .. เล่นไปทานอาหารทะเล โดยขับรถเฉียดบ้านอัลมิตราไปนี่นา คนอาร๊าย....กินคนเดียว .. ทีนี้ อย่าเชียว ห้ามมามองบะจ่างตรงนี้นะ เก็บตังค์ค่ามองซะเลย
13 มิถุนายน 2550 13:32 น. - comment id 96548
แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ................. นับตั้งแต่นี้ไปทักจะเป็นนิวทักแล้วน๊าคุณอัล ...... อิอิ จะซื้อต่างหูมาใส่เยอะๆด้วยแหละ.... เพราะตอนนี้เบาหวิวเลยต้องหาอารัยถ่วงก่อน เด๋วจาไปซื้อในตลาด เอาสีอ่อนๆหวานๆ ดีไหมคะ คุณใส่ต่างหูด้วยหรือป่าวค๊ะ....
13 มิถุนายน 2550 16:56 น. - comment id 96551
เปิดไล่อ่านเรื่องมาเรื่อย ๆ จนมาเจอเรื่องนี้ แรกเห็นชื่อเรื่อง นึกไปถึงแม่ค้าสักคน กับสินค้าที่ขายไม่หมด แต่เมื่อได้อ่าน กลับเป็นอีกอารมณ์ เป็นอีกความรู้สึก ดี... ใช่ เป็นความรู้สึกดีจริง ๆ ระหว่างบรรทัด บอกอารมณ์ความรู้สึก ง่าย ๆ แต่ได้ใจที่กินลึก ชอบครับ
13 มิถุนายน 2550 19:23 น. - comment id 96554
....ตอนที่แม่ขายไก่ย่าง...อีตอนทำน้ำจิ้มต้องลาบพริกขี้หนูเพราะไม่มีเครื่องปั่น...ลาบไปน้ำตาตกไป???ก็เพราะเจ้าหอมแดงนั่นแหละ.. ...นั่นนะซิใครบอกผู้ชายน้ำตาไหลไม่เป็น...ทานบะจ่างเผื่อด้วยแล้วกันนะ...
14 มิถุนายน 2550 22:21 น. - comment id 96560
คุณทักทาย .. วันนี้อัลมิตราไปตัดผมมาล่ะ ซอยสั้นผมเหลือแค่ต้นคอ (ไม่ได้หมายความว่า ตรงอื่นโกนหัวเหน่งหมด เหลือแต่ต้นคอนะ ฮา..) อัลมิตราสวมต่างหูนะ เจาะไว้ข้างละ 2 รู ใส่ต่างหูทองเป็นต่างหูชิ้นเล็ก ๆ เคยใส่ที่เขาขายแบกะดิน ปรากฏว่าคัน เป็นผื่นแดงรอบ ๆ ก็เลยไม่ได้ซื้ออีกค่ะ แม่บอกว่า เอาก้านกระเทียมเสียบก็ได้ แต่อัลมิตราก็ไม่เคยทำนะ ต่างหู..ซื้อเกือบทุกปี ชอบอ่ะ ๕๕๕ .. ซื้อให้กับตัวเองเสมอ ร้านทองที่ไปซื้อประจำ เขาจะรู้ใจ พอเดินเข้าร้าน เขาก็ยกแผงขึ้นมาให้เลือกทันที ปกติแล้ว มักทำหายข้างหนึ่งบ่อยๆ ที่สวมอยู่ตอนนี้ คนละลายกัน ... ค่ะ ผู้งมงายในรัก .. ในครอบครัว ไม่มีใครกล้าต่อล้อต่อเถียงกับแม่ช้างเท้าหน้า ตอนเล็ก ๆ อัลมิตราเถียงบ้าง แต่หมายถึงว่า ได้ดูลู่ทางวิ่งหนีไม้ก่อนหน้าแล้ว จะว่าเถียงก็ไม่เชิง เพียงแต่คนอื่นจะนิ่งเงียบและทำตาม..เวลาแม่บอกให้ทำนั่นนี่ จะมีก็แต่ลูกสาวคนเล็กนี่แหล่ะ ที่จะต้องมีการต่อรอง หรือไม่ก็ซักไซร้เหตุผลเสมอ คนที่โดนตีบ่อยที่สุด .. คงไม่พ้นแชมป์คนนี้อ่ะ .. คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. อะไรเหรอ ลาบพริกขี้หนู ใช่โขลกพริกหรือเปล่า บ้านแม่มีครกหินอันใหญ่ มรดกหลายสิบปีนะนั่น เกิดมาก็เห็นแล้ว ครกอันนี้ ย้ายบ้านไปไหน แม่เอาไปด้วยตลอด .. แค่สาก ยังไม่อยากจะยกเลย หนักชะมัด เคยลองยำตำเหมือนกัน พริกแห้งเอาไปรวนในกะทะ แล้วจะเอามาตำเป็นพริกป่น นับได้ไม่ถึงยี่สิบ .. ยิ่งตำ ยิ่งเว้นช่วงห่าง .. แม่บอกว่า "ตำแบบนี้ จะไม่มีคนมาขอ" ว่าแล้ว แม่ก็จัดการตำเสียเอง จังหวะดีแท้ ชะชะช่า .. ในใจของอัลมิตราน่ะ ก็เถียงนะ ไม่ใช่ว่าไม่เถียง .. ตอนนั้นเถียงว่า.. "ไม่มีคนมาขอก็ช่างประไร จะไปอยู่กับอินเดียแดง ๕๕๕..."
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ