ดั่งฟ้ากำหนดให้เรารักกัน ตอนที่ 1

พ.ลิขิตภิรมย์

" หนุ่มตื่นได้แล้วลูก " เสียงของแม่ที่เอ่ยเรียกผมในตอนเช้าของวันที่โรงเรียนเปิดเป็นวันแรก  ถึงแม้จะเป็นเสียงที่ผมไม่ค่อยอยากจะได้ยินนัก  แต่ถึงยังไงหลังจากนี้ผมก็คงต้องทนฟังทุกวันจนถึงวันที่โรงเรียนปิดเทอม
" วันนี้เปิดเรียนวันแรก ไปหาที่นั่งข้างหน้าน่ะ " แม่ของผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังออกแนวดูเล็กน้อย  แต่ถึงเสียงของแม่จะดุยังไง  ในน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นที่แม่มีให้ผม  เพราะแม่ของผมก็คงเหมือนกับแม่ของเด็กคนอื่นๆทั่วไป  ที่อยากจะให้ลูกของตัวเองนั่งข้างหน้า  จะได้มองเห็นกระดานได้ชัด  เพื่อหวังว่าลูกของตัวเองจะได้รับความรู้จากอาจารย์ได้เต็มที่  จะได้เรียนเก่งๆ  ซึ่งตอนนั้น  ผมกลับไม่คิดอะไร  คิดแค่เพียงว่านั่งตรงไหนมันก็เหมือนกัน ยังไงก็ได้เรียนเหมือนกัน
" ครับแม่ " ผมตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัว เพราะผมก็คงไม่ต่างจากเด็กคนอื่น  ที่หวังว่าเปิดเรียนจะได้ไปเจอเพื่อนๆ  ซึ่งอาจจะเคยเรียนด้วยกันเมื่อครั้งตอนอยู่อนุบาลมาก่อน  หรืออาจจะเป็นเพื่อนใหม่ที่ได้เจอกันในวันนี้ก็เป็นไปได้  แม่ส่งกระเป๋าใบใหม่ให้ผม  ผมรีบเปิดดู  ข้างในกระเป๋ามีอุปกรณ์ต่างๆมากมาย  ทั้งสมุด ยางลบ ไม้บรรทัด แต่ที่ทำให้ผมสะดุดตามากที่สุดคงจะเป็นดินสอ  ดินสอที่แว้บแรกที่ผมเห็นรู้สึกชอบขึ้นมาทันที  ก็ผมเป็นเด็กนี่นา  เห็นอะไรสวยๆหน่อยก็ชอบเป็นธรรมดา  ผมหันหน้าไปหาแม่  พร้อมกับพูด " สวัสดีครับ " แม่ยิ้มให้ผม  แล้วผมจึงเดินไปหาพ่อที่หน้าบ้านเพื่อจะไปโรงเรียนเป็นวันแรก
ผมไปโรงเรียนโดยพ่อของผมจะขับรถจักรยานยนต์ไปส่งทุกเช้า  ซึ่งเมื่อผมเป็นเด็ก  จะชอบการนั่งรถเล่นเป็นชีวิตจิตใจ  โดยเฉพาะถ้าได้นั่งข้างหน้า  ก็จะโดนลมเย็นสบาย  เหมือนว่าตัวเองเป็นอิสระเสรี  รู้สึกบินได้  ซึ่งนั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง  ที่ทำให้ผมอยากไปโรงเรียนเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก
อ๊อด !!! เสียงสัญญาณให้นักเรียนในโรงเรียนมาเข้าแถวหน้าเสาธงดังขึ้น  นักเรียนทุกคนต่างรีบวิ่งมาเข้าแถว  เมื่อนักเรียนมายืนเข้าแถวกันเรียบร้อยแล้วเสียงพูดของอาจารย์ท่านหนึ่งก็ดังขึ้น  เธอชื่ออาจารย์สายใจ  อาจารย์สายใจดูเป็นคนน่าเคารพ นิสัยดี และที่สำคัญใจดีด้วย  วันนี้เป็นหน้าที่ของอาจารย์สายใจที่ต้องเรียกเด็กๆมาเข้าแถวหน้าเสาธง  ซึ่งเมื่อทำภารกิจในตอนเช้าเสร็จเรียบร้อย  อาจารย์สายใจก็เรียนเชิญท่านผู้อำนวยการมาพูดให้โอวาทแก่นักเรียน  เนื่องในวันเปิดเรียนเป็นวันแรก  ท่านผู้อำนวยการพูดไปได้สักพัก  ก็คงจะสังเกตุเห็นเด็กๆเริ่มรู้สึกร้อน  เนื่องจากแสงแดดเริ่มส่องแสงเพิ่มมากขึ้น  ท่านผู้อำนวยการ  จึงบอกให้ครูสายใจแยกแถวเด็กนักเรียนเข้าห้องเรียน
ผมเดินไปที่ห้องเป็นคนสุดท้าย  เหมือนที่แม่ของผมพูดไว้จริงๆ  ที่นั่งข้างหน้าถูกจองเต็มหมดแล้ว  ด้วยฝีมือ อาตี๋ อาหมวย ทั้งหลาย  ผมพยายามกวาดสายตาไปรอบๆห้องเรียน  พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  นั่งอยู่ที่แถวสุดท้ายของห้องเพียงคนเดียว  โดยข้างๆเด็กผู้หญิงคนนั้นยังมีที่ว่างอยู่อีกหนึ่งที่  ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ  ในใจคิดตลอดเธอจะให้เรานั่งด้วยมั๊ยน่ะ  แล้วผมก็เดินมาหยุดตรงที่หน้าเธอ  ผมยิ้มให้เธอ    
" เธอ  เราขอนั่งด้วยน่ะ " ผมเอ่ยปากขอเธอ  ไม่มีเสียงตอบจากเธอ  จากการที่เธอเงียบไม่ยอมตอบผม  ทำให้ผมนิ่งและอึ้งไปพักนึง  แต่ไม่เป็นไร  ถึงเธอไม่ตอบ  ผมก็จะนั่งอยู่ดี  จะทำยังไงได้ล่ะ  ก็ทั้งห้องมีที่ว่างอยู่ที่เดียวนี่นา  ผมนั่งคิดในใจอยู่ตลอดเวลาที่ผมนั่งกับเธอ  เธออยากให้เรานั่งด้วยรึป่าวน่ะ  ผมนั่งไปคิดไป  ไม่รู้จะทำอะไร  ผมจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมา  ผมเปิดดูข้างในกระเป๋า  แล้วก็หยิบสมุดกับดินสอขึ้นมาเพื่อเตรียมจะเรียนในวิชาแรกของวันนี้  สายตาของผมเหลือบไปเห็นดินสอของเธอ  ดินสอผมกับเธอเหมือนกันทุกอย่างทั้งแบบเดียวกัน  สีเดียวกัน  อะไรมันจะช่างลงเอยขนาดนี้  เลยทำให้คิดไปกันใหญ่ถึงขั้นเราคงต้องเป็นแฟนกัน  แต่ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเอง  ก็มีเสียงของเด็กผู้ชายคนนึงตะโกนมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง
" เป็นกะเทยรึป่าวว่ะ  นั่งกับผู้หญิงน่ะ " ซึ่งผมฟังแล้ว  รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที  ก็เด็กคนนั้นมีสิทธิอะไรมาว่าผมล่ะ  ผมแสดงท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด  พร้อมกับหันหน้าไปหาเด็กคนนั้น  กะว่ามาวันแรกมีเรื่องซักหน่อย  จะได้ดูเก๋าๆ  ทันทีที่ผมหันกลับไป  ต้องสะดุ้งกับสิ่งที่เห็น  นี่มันยักษ์หรือตึกว่ะเนี่ย  ก็เด็กคนนั้นตัวใหญ่มาก  ซึ่งตอนหลังผมถึงรู้ว่าเด็กคนนั้นชื่อ เบิ้ม  ซึ่งก็เบิ้มและใหญ่สมชื่อจริงๆ  ความรู้สึกในใจตอนนั้นรู้สึกกลัวเบิ้มมาก  แต่ถึงจะกลัวเบิ้มมากเท่าไร  แต่ผมกลัวเสียหน้ามากกว่าหลายเท่า  ผมจึงลุกขึ้นยืน  กะจะเดินเข้าไปถามเบิ้มว่ามาว่าผมทำไม  แต่เหมือนเทวดาเข้าข้างผม  อาจารย์สายใจที่ผมเห็นหน้าเสาธง  เธอมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นของผมพอดี  ซึ่งก็ทำให้ผมกับเบิ้มไม่ทันได้ทะเลาะกัน  เพราะถ้ามีเรื่องคงเป็นผมนี่แหละที่เละแน่   หลังจากนั้นอาจารย์สายใจก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาผม  
-  โปรดติดตามตอนต่อไป / 2