การเดินทางของคนเศร้า2

`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`

ในวันนี้เป็นวันดีอีกครั้งที่ได้มีโอกาสได้เดินมา ณ เส้นทางที่เราคนเคยเดินร่วม แต่เรา ก็ไม่ได้ร่วมเดินด้วยกัน อีก แล้ว เพราะเราไม่มีเธอเธอคนนั้นคนที่เรารัก เราไม่ได้ติดต่อ กัน มากี่ปีแล้วนะ 10 ปี   แล้วที่เรา  เคยรักกัน   แต่วันนี้เป็นเป็นอดีตสำหรับเราสองคน 6 ปี แล้วที่เราสองคนไม่ได้พบหน้ากัน เราไม่ได้ติดต่อกันเลย ผมไม่รู้ นะ ว่าเธอ จะเดินไปกับใคร แต่ผม เดินคนเดียวมาจนชินช้าแล้ว  ไม่เหลือใครอีกเลย 
        แต่สำหรับเธอ ตอนนี้เธออยู่ ไหน ผมอยากรู้เหลือเกินคำสัญญาทั้งหมด ผมยังจำได้ดี แต่สำหรับเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอ ยังจะจำมันได้ไหม คำทุกคำที่เธอเคยพูดผมยังจำได้ดี ณ เส้นเส้นทางสายเก่าที่เราเคยเดินด้วยกันผมยังแอบยิ้งคนเดียว
ยิ้มให้กับคำพูดของเธอเมื่อครั้งที่เราเคยมีกัน 
        ณ ที่เก่าที่เราเคยนั่งคุยกัน ที่ทีเคยแอบหนุนตักเธอนอน  ผมยังยิ้มได้ แต่แต่แล้วนี้ มันไม่เหลือ อะไรเลยแต่ผมยังเก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียว   ร้องไห้ ยิ้มคนเดียว เหมือนคนบ้าคนหนึ่ง ที่รอคอยอย่างมีความหวัง แต่ มันไม่มีแล้วคนคนนั้นของผม จดหมาย คำกลอนเศร้าเศร้าที่เราเคยแต่งให้กันผมยังจำได้ดีแต่
คำกลอนหวานหวานๆ ในวันนี้ เป็นกลอนเศร้าเศร้าแล้ว 
        บนเส้นทางรักเส้นนั้น กลอนเจ็บเจ็บที่เธอแต่งไว้ มันเป็นกลอน ที่เราเข้าใจกัน  เรา 3คน ในวันนั้น วันนี้ เหลือคนเดียว ผมอยากจะหยิบกลอนนั้นมาลงไว้ แต่ ผมไม่สามารถที่จะเขียนมันจบลงได้  น้ำตาของลูกผู้ชายมัน  ไหลออกมา น้ำตาแห่งการพ่ายแพ้มันไหลลง ไม่ยอมหยุด จดหมาย กลอน   รูปถ่ายใบเล็กๆ
ที่เธอเคยให้ไว้ เมื่อ 10 ปี  ที่แล้วผมยังเก็บมันไว้อย่างดีถึงแม้มันจะขาดหายไปบ้าง แต่ผมยังจำได้ทุกข้อ ความ บ างครั้งผมยังเอาจดหมาย เหล่านั้นหยิบขึ้นมาอ่าน อีกครั้ง น้ำตา มันไหลทุกครั้งที่ได้ อ่าน มันเป็นความรู้สึกทั้งหมดของผมผมไม่เคยลืมเธอได้เลย  ผมขาดเธอไม่ได้ ผมร้องไห้ทุกครั้งที่แอบคิดถึงเธอ
       ในวันนี้  ณ ถนน สายความรักของเรา สามคน ผมขอกลั้นน้ำตา ขอหยิบยกบทกลอนนั้น ขึ้นมาอีก ครั้ง มาเพื่อ บันทึกลง  ณ เรื่องราวของเราสามคน 
            เธอ/ฉัน/ปัญหา
  
หยิบสมุดปากามาผนึก
แล้วก็นึกอักษรมาขีดเขียน
เรื่องทั้งหมดของหยิบยกขึ้นเป็นบนเรียน
ร้อยกวีที่เขียนไม่ลืมเลือน
เรื่องนั้นหรือมีอยู่ว่าเมื่อครั้งหนึ่ง
ฉันกับเธอคบกันนั้นสดใส
ฉันกับเธอคบกันไม่อายใค
อยู่ที่ใจเราสองนั้นตรงกัน
พอพบกันไม่นานก็เริ่มแตก
ฉันยังแยกก็ไม่ได้เพราะเหตุไหน
ทำไมฉันและเธอต้องหมองใจ
ไม่มีใครช่วยเราได้ทั้งสองคน
หยิบสมุดปากกามาสานต่อ
เป็นร้อยข้อพันกวีแสนสับสน
รักสิหนอบอกได้ไม่อายคน
ฉันจะทนให้เธอข้ามไปให้สะใจ
เจ็บวันนี้วันหน้ามันน้อยนิด
เจ็บจี้ดจี้ดที่ใจเกินรักษา.....
จะมีไหมใครสักคนช่วยเป็นยา
มารักษาแผลใจให้หายที....
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็หายขาด.
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็สุขสม.....
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็ต้องชม..
เพราะระบบด้วยผิดรักจากใจเธอ
       
        10 กว่าปีแล้วที่กลอนบทนี้ผมยังจำได้ทุกวรรคทุกถ้อยคำ มันตอกย้ำเรา ทั้งสาม วันนี้ เหลือแค่ผมคนเดียว แล้วอีก 2 คน ในวันนี้ เธอกับเขาคนนั้น อยู่ ณ ที่แห่งไหน ผมไม่สามารถที่จะรู้ได้เลย  ผมแอบดีใจอยู่   บ้างได้ยินข่าวจากเพื่อนๆว่าเธอ อยู่ที่ไหน แต่ไม่มีใครสามารถ ติดตามเธอได้ เลย ผมก็ดีใจ ที่ได้รู้ ว่าเธอสบายดี  การเดินทางของคนเศร้า ในวันนี้ ขอ หยุดบันทึกไว้ก่อน ณ ที่แห่งเดิมที่เคยมี เราทั้ง สาม คำ สามคนบนทางใจ ของวันเก่า วันนี้เหลือ  แค่    หนึ่งคนบนทางเหงา  ไม่มี เขา เธอ อีก แล้ว 
       10 ปี ที่ผ่านมา มันทำให้เรา ทั้งสามคนได้รู้อะไรดีๆมากขึ้น บันทึกทั้งหมดเป็นความจริงของชีวิตของผมทั้งหมด
        `คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
                   
                     13 เมษายน 46