ดั่งม่านหมอกกั้น ตอนที่2

สุวรรณโสภิต

ตอนที่ 2
          ที่ประเทศไทย บ้านหลังโตตั้งตระหงาน แสดงถึงฐานะมั้นคงของเจ้าของบ้าน 
เพล้ง ! เสียงแก้วน้ำตกลงจากโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ตามด้วยร้างของคุณกรรณศิริล้มฟุบลงบนพื้น ไม่นานในบ้านก็เกิดการโกลาหล นกวิ้งร้องเข้ามาประคองร้างนายยกตัวขึ้นพิงเตียงพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือจากคนในบ้านที่มีวิ้งตามขึ้นบันไดมาสองสามคน	หล่อนเรียกเท่าไรผู้ที่หมดสติก็ไม่ฟื้นไม่นานมีร่างชายวัยกลางคนสาวเท้าเขามาแหวงกลุ่มคนใช้ในบ้านที่รุมกันช่วยประถมพยาบาล คุณวิสนุเรียกภรรยาเบาสองสามคำเมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้าไม่มีปฎิกิริยาตอบรับก็รีบอุ้มร่างนั้นขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับสั่งให้คนขับรถรีบไปเอารถออกปโรงพยาบาล    นายหมายรีบวิ่งลนลานนำนายไปส่วนนกยืนมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก แล้วก็อุทานออกมา 
คุณมาส แล้ววิ่งออกไปที่โทรศัพท์กดเลขที่เครื่องมือไม้สั้น
         กรรณติมาสกำลังทานอาหารและคุยงานอยู่กับวินวรรณเพื่อนสนิตอีกคนรองจากรตี เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหล่อนรับขึ้นมาดูว่าเป็นเบอร์ที่บ้าน ก็กดรับไม่วายบ่นกับเพื่อนสาวว่าคุณแม่คงจะเห็นว่าออกมานานแล้วเลยโทรมาตามแน่เลย  แต่พอได้ยินเสียงที่กอกมาตาสายสีหน้าที่ยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นซีดทันที่โทรศัพทร์แทบจะหลุดมือ คุณแม่
มีอะไรหรือมาส คุณแม่เป็นอะไร
วินวรรณรีบถ้าเพื่อนเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนเปรี่ยนไป
คุณแม่ซ๊อกอยู่โรงพยาบาล 
      ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงโรงพยาบาลคุณวิสนุนั้งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่เคร้งเครียดกรรณติมาสเข้าไปหาพ่อถามด้วยความร้อนรนแม่เป็นอย่างไรบ้างคะ
 พ่อยังไม่รู้ หมอเขายังไม่ออกมาเลยนี้ก็นานแล้ว
ทำไมคุณแม่ถึงช๊อกคะเมื่อเช้านี้ท่านยังดีดีอยู่เลย
ใจเย็นมาส 
วินวรรณพูดจบหมอก็เปิดประตูออกมาสีหน้าไม่ดีนัก กรรณติมาสรีบเข้าไปหา    ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอยปากถามคำตอบก็ออกมาจากปากหมอก่อนแล้ว ผมเสียใจด้วยครับคุณกรรณศิริเสียแล้ว เราพยายามช่วยสุดความสามารถแล้วครับ
ทุกอย่างแทบจะหยุดนิ้งไม่มีแม้เสียงร้องไห้จากหญิงสาว  มันตื้อจนหล่อนร้องไม่ออกมากกว่าที่จะได้ชื่อว่าเข้มแข็งหล่อนทรุดตัวลงบนเก้าอี้ปิดหน้าซ้อนน้ำตาสอื้นเงียบๆส่วนคุณวิสนุ   ท่านพลักประตูเข้าไปในห้องในใจแทบแตกสลาย  
วินวรรณเข้ามาโอบเพื่อนหล่อนก็เสียใจไม่แพ้กันใม่มีคำปลอบโยนคำไหนจะดีที่สุดเท่ากับการนิ่งเงียบอีกแล้วในเวลานี้ กรรณติมาสโผเข้ากอดเพื่อนแน่นร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใครอีกแล้ว
         คุณวิสนุก้าวเข้ามายืนหน้าเตียงภรรยามองร้างที่ไร้วิญญาณหน้าของคนที่ตนรัก แล้วคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
    คุณวิสนุดิฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณค่ะ น้ำเสียงของคุณกรรณศิริจริงจังจนผู้เป็นสามีแปลกใจเพราะทุกครั้งที่ภรรยาพูดออกมานั้นจะนุ่มนวนอ่อนหวานไม่เคยมีคำใด้กระทบหูของสามีและลูก ๆเลยคุณวิสนุหันมองหน้าภรรยาทันที พบกับสีหน้าที่จริงจังแทบจะกลายเป็นบึ้งตึง
มีอะไรหรือ ทำไมคุณต้องทำหน้าเครียดด้วย สามีพยายามปรับเสียงให้ดูไม่ตรึงเครียด
ฉันจะถามคุณตรงๆ คุณต้องตอบฉันตรงๆได้ไหม ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาจนมีลูกถึงสองคนฉันไม่เคยมีความลับกับคุณเลย น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นผู้พูดพยายามกดให้อ่อนมากที่สุดแต่ก็แข็งจนผู้ฟังรู้สึกได้ 
มีคนบอกฉันว่าคุณมีความสัมพันธ์ลึกซึงเกินกว่าคำว่าเพื่อนรวมงานและหุ้นส่วน กับจันจิราคุณจะว่ายังไง
ใครบอกคุณ คุณวิสนุจ้องหนาภรรยาทันทีถามกลับเสียงแข็ง ผมรู้แล้วต้องเป็นน้องสาวผู้หวังดีกับคุณที่สุดใช้ไหม ทำไมเข้าต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของครวบครัวเราด้วย
แล้วตกลงว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
คุณวิสนุนิ้งไปสักครู่ก่อบตอบว่า ไม่จริง แต่ก็ไม่กล้าสบตาผู้ฟัง
คุณกรรณศิริลุกขึ้นอย่างคนที่หมดความอดกลั้นแล้วยืนจ้องหน้าสามี 
คุณโกหกฉัน คุณกล้าโกหกฉันจริงๆ น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพราก ถ้าไม่จริงแล้วนี้อะไร คุณกรรณศิริทิ้งซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะตรงหน้าสามี  คุณวิสนุหยิบมันมาเปิดดูเป็นภาพของเขากับจันจิราผู้ถือหุ้นที่สนิดสนมเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน คุณวิสนุหน้าถอดสีทันที
ผมขอโทษ ผมผิดเองแต่ผมก็ยังรักคุณนะคุณกรรณผมไม่เคยยกย้องคนอื่นเหนือคุณ แต่ผมก็ต้องรับผิดชอบเขา
ฉันผิดหวังในตัวคุณมากนี้หรือคือคนที่ฉันไว้ใจ คุณทำกับฉันได้ คำพูดที่ปนไปด้วยเสียงสะอื้นมันติดอยู่ที่อกจนไม่รู้ว่าจะต่อว่าคู่ชีวิตว่าอย่างไรอีกแล้วเธอมองหน้าสามีก่อนหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนผู้เป็นสามีก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างรแล้วเหมือนกันจึงปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวยุติการถกเถียงของภรรยาและคิดว่าเมื่อหลอนตั้งสติได้แล้วคอยพูดคุยกันด้วยเหตุผลอีกครั้ง แต่บัดนี้เขาก็ไม่มีโอกาศได้อธิบายอะไรอีกแล้วตลอดชีวิต
   คุณพ่อครับ คุณแม่ท่านไปสบายแล้ว  อย่าเสียใจไปเลยเดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีกคน
ร้อยเอกภานุวัตรบุตรชายคนแรกของคุณวิสนุเดินเขามาปลอบบิดา เข้าเก็บความเสียใจกับการด่วนจากไปของมารดาใว้ในใจอาจเป็นเพราะการฝึกฝนที่เขาเคยได้รับมาว่าต้องเข้มแข็งให้สมกับเป็นชายชาติทหาร คุณวิสนุมองหนาบุตรชาย เพราะพ่อแม่เขาจึงต้องเป็นแบบนี้ พ่อผิดเอง 
ลูกชายได้ฟังก็นิ่งเงียบเพราะรู้เรื่องราวดีอยู่จากการบอกเล่าของเด็กในบ้านเมื่อครู่ก่อนที่เขาจะมาโรงพยาบาล