เสียงตามสาย

ฤทธิ์ ศรีดวง

เวลาเกือบตีสองแล้ว คืนนี้เป็นคืนวันพุธ แอนเลิกงานดึกเพราะต้องเร่งปิดบัญชีสิ้นเดือนโชคดีที่ห้องพักเธออยู่ห่างจากที่ทำงานเพียง 5 ป้ายรถเมล์  แม้จะเลิกงานดึกเธอก็พอใจกับค่าล่วงเวลาที่ได้รับ 
  เธอกดลิฟท์ลงมาที่โถงชั้นล่างเดินผ่านรปภ.หน้าตึกออกไปที่ถนน 
  ถนนยามนี้เงียบนักมีเพียงแสงไฟสีเหลืองจากเสาไฟฟ้าเป็นระยะๆ เท่านั้น  แม้ตอนกลางวันจะดูคึกคักเป็นย่านธุรกิจที่สำคัญ  ของเมืองทีเดียวแต่พอตกกลางคืนกลับเป็นเหมือนเมืองร้าง นานๆจึงจะมีรถผ่านมาสักคัน 
  เหตุฆาตกรรมเมื่อสัปดาห์ที่แล้วทำให้เธอกลัว แต่เดี๋ยวก็คงลืมเพราะเกิดขึ้นบ่อย..นี่น่าจะเป็นครั้งที่สามแล้ว บางทีอาจเป็นเหตุปรกติของเมืองใหญ่ 
  เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาป้าแจ๋วร้านขายข้าวต้มโต้รุ่งหน้าที่พักที่เธอสั่งกินประจำให้ทำข้าวต้มปลาไว้รอ...ลืมไปว่าแบตหมดตั้งแต่บ่าย 
  แยกตรงข้ามมีตู้โทรศัพท์อยู่ 3 ตู้ มีคนใช้เต็ม 2 ตู้ แอนเข้าไปจะใช้ตู้กลางที่เหลือ ไฟในตู้ดับ..มิน่าถึงไม่มีคนใช้ เธอค้นหาเศษตังค์ในกระเป๋าจะหยอดตู้มือข้างหนึ่งก็เอื้อมจะหยิบหูโทรศัพท์ ...กริ๊งๆๆๆ..เสียงดังจากโทรศัพท์ เธอสะดุ้งเล็กน้อย..กริ๊งๆๆ เธอลังเลก่อนตัดสินใจค่อยๆยกหูขึ้นฟัง
 ฮัลโหล เธอทักอย่างแผ่วเบา
 หวัดดีน้องปลาเหรอ...ตรงเวลาเหมือนเคยนะที่รัก เสียงผู้ชายตามสาย
  เอ่อ..ไม่ใช่ค่ะ...บังเอิญโทรศัพท์มันดังขึ้นแล้วฉันเข้ามารับสาย....คุณโทรผิดแล้ว
  ขอโทษครับ....ผมนึกว่าน้องปลา เพราะเธอจะมารับสายตอนตีสองสิบนาทีทุกวัน
  เหรอคะ...งั้นฉันคงต้องวางสายก่อน
  เดี๋ยวก่อนครับ...รบกวนนิดนึง ช่วยดูข้างนอกให้ทีว่ามีผู้หญิงมารอโทรศัพท์หรือเปล่า
  แอนมองไปรอบๆตู้ ไม่เห็นมีใคร ไม่แน่ใจเพราะค่อนข้างมืดจึงเปิดประตูออกไปดู ข้างนอกมีแต่ความว่างเปล่า มีเพียงเงาต้นไม้ที่ไหวไปมาและฟ้าแลบแปลบปลาบเท่านั้น 
  ไม่เห็นมีใครเลยค่ะ ดูเหมือนฝนใกล้จะตกแล้ว
  ขอบคุณมากครับ...ทุกทีเธอไม่เคยผิดเวลาแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่ผมโทรหาเธอทุกคืนมาเกือบสองเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า น้ำเสียงแสดงความวิตกกังวลของเขาทำให้เธอรู้สึกสงสาร ใจหนึ่งก็อยากช่วย ใจหนึ่งก็คิดว่าธุระไม่ใช่ แต่เอาน่ะ ฟังดูคงไม่ใช่พวกโรคจิต เธอเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังจะข้ามถนน ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ 
  คุณคะ...สงสัยคนนี้หรือเปล่า กำลังจะข้ามมาฝั่งนี้
  เหรอครับ...รูปร่างยังไงครับ น้ำเสียงเขาดีใจมาก
  ท้วมๆออกจะอ้วนนิดๆ สูงราว 150
  งั้นคงไม่ใช่ น้องปลาสูง 160 ผมยาวผิวขาวหุ่นดี
  สงสัยเธอคงไม่มาแล้วล่ะ ฉันคงต้องวางหูก่อน
  เดี๋ยวก่อน..ช่วยผมอีกนิดนึง
  อะไรอีกคะ
  ผมรู้ว่าเธอคงไม่มาอีกแล้ว
  อย่าเพิ่งหมดหวังซิคะ บางทีเธออาจจะป่วยก็ได้ พรุ่งนี้เธออาจจะมา หรือไม่คุณก็ควรไปหาเธอที่บ้าน
  พ่อแม่เธอไม่ชอบผม ผมโทรไปที่บ้านเธอยังไม่ได้เลย ถ้าพ่อเธอรู้..เป็นเรื่อง ขนาดมือถือ..พ่อเธอยังห้ามใช้ ที่จริงเธอมีคู่หมั้นแล้ว ผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน เรื่องที่จะไปหาเธอที่บ้านเลิกคิดได้ เธอถูกจับตาเกือบทุกฝีก้าว เว้นแต่เวลาที่พวกเขาหลับกันหมด ผมเองก็พยายามเลิกติดต่อกับเธอ ไม่อยากพบเธออีกแล้วกลัวพ่อแม่เธอรู้ แล้วจะทำร้ายเธอ โดยเฉพาะคู่หมั้นของเธอยิ่งให้รู้ไม่ได้ เธอขอผมไว้เรื่องเดียวคือให้ผมโทรหาเธอทุกคืนที่ตู้นี้ จนกว่าเธอจะแต่งงาน 
  ทุกครั้งที่เธอรับสาย...เธอมักจะร้องไห้เสมอ มีอยู่คืนหนึ่งผมใช้มือถือโทร ผมยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม แอบอยู่ไม่อยากให้เธอเห็น แต่ผมเห็นเธอตลอดเวลา เธอรับสาย แล้วทรุดตัวลงนั่งที่พื้น เธอร้องไห้น่าสงสารมาก เธอบอกว่าแค่ต้องการได้ยินเสียงผมเท่านั้น เธออยากไปขี่จักรยานกับผม ไปนั่งในสวนให้ผมร้องเพลงเสียงเพี้ยนๆให้ฟัง แล้วเธอก็จะหัวเราะเยาะเสียงผม เธอชอบให้ผมสระผมให้  เธอบอกว่าต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว..........คุณวางหูก็ได้นะ ผมขอโทษที่เล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้ให้คุณฟังทั้งที่คุณไม่รู้จักเรา น้ำเสียงนั้นกลั้วเสียงสะอื้นนิดๆ แอนรู้สึกอินจนน้ำตาซึม
  บ้านเธอคงอยู่แถวนี้ใช่ไหม ถึงออกมารับสายคุณได้ทุกคืน
  บ้านเธออยู่ก้นซอยฝั่งตรงข้ามนี่เองครับ
  แอนหันไปดูฝั่งตรงข้าม....ในซอยมืดมาก มีเพียงเสาไฟที่หน้าปากซอยต้นเดียวเท่านั้นที่ให้แสงสว่าง เป็นเธอคงไม่กล้าเดินออกมารับสายแน่
   ฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆแล้ว 
  เสียใจด้วยค่ะไม่รู้จะช่วยคุณยังไง
  ไม่เป็นไรครับแค่คุณช่วยรับฟัง ผมก็ดีใจแล้ว
  แล้วเธอจะแต่งงานเมื่อไหร่คะ
  ที่จริงเธอต้องแต่งเมื่อพุธที่แล้ว
  แล้วเกิดอะไรขึ้นค่ะ
  คืนก่อนแต่งงาน เธอมารับสายเหมือนเดิม คืนนั้นฝนตกปรอยๆ..... 
  แอนมองเห็นฝั่งตรงข้ามมีผู้หญิงผมยาวยืนอยู่ รูปร่างผอมบาง ผมยาวเปียกฝนก้มหน้านิ่งอย่างเศร้าสร้อย ยืนอยู่ใต้เสาไฟฟ้ากำลังจะข้ามถนน  ใช่เธอแน่นอนแอนมั่นใจมาก และดีใจที่จะเซอร์ไพร์ซเขา จึงถือสายรอให้เธอมารับแทน
  ยังไงต่อคะ แอนถ่วงเวลา
  คืนนั้นผมตั้งใจจะลาเธอจึงมารอเธอใกล้ๆ พอเธอรับสายผมเท่านั้น คู่หมั้นเธอก็ตามมาทันเขาโกรธแค้นมาก เขายกปืนขึ้นยิงเธอ.....จนตาย 
  แอนขนลุกเกรียว...ถ้าจริงตามนั้น แล้วคนฝั่งตรงข้ามเป็นใคร  เธอเหลียวมองด้วยหางตาแล้วต้องสะดุ้ง ร่างนั้นมายืนหน้าตู้แล้ว..มาถึงเมื่อไหร่? เธอก้มหน้านิ่ง ผมปรกไปครึ่งหน้า เห็นตาข้างหนึ่งจ้องมาที่แอน เธอเย็นสันหลังวาบอ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ เมื่อร่างนั้นค่อยๆแทรกตัวผ่านประตูตู้โทรศัพท์เข้ามาช้าๆ        แอนขาอ่อนรูดตัวลงที่พื้น 
    เสียงตามสายยังไม่หยุด
  แล้วเขาก็หันมายิงผมด้วย เข้าเบ้าตาเต็มๆ ผมไม่ควรอยู่ในตู้โทรศัพท์นั่นเลย ลูกกระสุนทะลุหัว สมองกระจาย...ไม่เชื่อหันมาดูตู้ข้างๆซิ..
   แอนเกร็งคอหันไปดูตู้ข้างๆ พร้อมๆกับคนในตู้หันหน้ามาสบตาเธอมือเขายังถือหูโทรศัพท์ ตาเขาทะลุเป็นรูโบ๋