ความห่าง...ความแตกร้าว

cutiiez

ถ้าหากตอนนั้นฉันไม่เลือกที่จะมาเรียนที่เมืองนอก    เธอกับฉัน ยังจะมีคำว่า  "เรา"  หรือเปล่า?    คิดมาเสมอ ตั้งแต่วันที่เธอบอกลา...
คืนแรกก่อนวันที่ฉันจะต้องบินมาไกลถึงต่างประเทศ   เรานั่งคุยกันทั้งคืน  เหมือนกับว่า  ไม่อยากให้คืนๆนี้มันผ่านพ้นไป   อยากให้มีเพียงเราสองคนอย่างนี้ทุกวัน
เธอบอกกับฉันว่า "ผมสัญญาว่า  ผมจะรอ รอ เพียงเธอกลับมา ผมจะไม่มีคนอื่น ผมจะรักเพียงเธอคนเดียว"  ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็บอกกับตัวเองเหมือนกันว่าฉันเองก็จะรอเพียงเธอ และจะรักเพียงเธอเพียงผู้เดียว...แต่ใครจะไปรู้ ว่าความรัก มันแพ้ ความใกล้ชิด...
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2550...เธอออนใน msn มาบอกกับฉันว่า "ฉันขอโทษที่ทำตามที่เราได้สัญญากันไว้  เธอไม่ผิด แต่ฉันเองที่เปลี่ยนไป...." ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ ตลอดเวลาที่เราห่างไกลกัน ฉันทำผิดอะไร  ฉันบอกรักเธอทุกวันไม่พอรึเปล่า ฉันไม่รู้จริงๆ...ฉันรอเหตุผลมาตลอด   จนมาวันนี้ ฉันถึงได้รู้ ว่าที่เธอบอกลาฉันไป เพราะเธอ บอกกับฉันว่า "ฉันมีคนใหม่ กำลังดูใจกัน เรียนที่เดียวกัน ใกล้ชิดกัน"
ตอนแรกฉันก็คิดแค่ว่า คงเป็นแค่เป๊บๆ เดี๋ยวคงจะกลับมาขอคืนดี เหมือนที่เราเคยเป็น ทะเลาะ เลิก กลับมาดั่งเดิม...แต่ครั้งนี้ฉันคิดผิด
มาตอนนี้ เธอมีคนที่ดีพร้อมคอยอยู่เคียงข้างเธอ เธอมีทางเดินของเธอ อนาคตของเธอ...ฉันเองก็มีทางเดินของฉัน และ อนาคตของฉัน
เพราะฉะนั้น ฉันจะเข้มแข็ง แม้จะยังต้องเสียน้ำตาเมื่อได้เจอเธอก็ตาม...
ฉันขอขอบคุณ กับช่วงเวลาดีๆที่เธอเคยมีให้กับฉัน....ลาก่อน