วันหยุดติดต่อกันหลายวันอย่างนี้ เรากับเพื่อนๆ กลุ่มที่สนิทกันมาตั้งแต่ชั้นประถมรวมได้ 10 คน วางแผนโครงการว่าเราจะไปทำบุญทำกุศล (ซึ่งเป็นคำที่พวกเราต่างก็คลับคล้ายคลับคราว่าเคยได้ยินคำนี้เมื่อครั้งสมัยเรียนวิชาพุทธศาสนาสมัยมัธยมต้นนั้นเอง) เป็นการรวมตัวที่ค่อนข้างจะวุ่นวายน่าดู เพราะเพื่อนๆที่แยกย้ายกันไปเกือบ 10 ปี ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง. คนนั้นทักคนนี้ ตบหัว โอบไหล่ หอมแก้ม แลกเบอร์โทรศัพท์กันให้วุ่นวาย แต่ก็น่าเห็นใจเพราะเราเจอกันครั้งสุดท้ายก็ในสมัยยังเป็นกระโปรงบาน-ขาสั้น.....สันติสุขและความเงียบสงบจบลงแล้ว เราเดินทางออกจากกรุงเทพ กันในเวลา 17.00 น ของวันที่ 23 กรกฏาคม 2545 มุ่งสู่ อรัญประเทศ เพื่อทำพิธีกรรมทางศาสนาบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยสู่สาธารณะชนได้ รถทั้งคันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ หนุ่มแซวสาว สาวด่าหนุ่ม เพลงโดเรมี และคุณลำไย กลายเป็นเพลงฮิตประจำรถบัสคันนี้ 03.00 น เสียงเอ๊ะอะเอ็ตตะโร ก็เงียบลงฉับพลันเมื่อรถบัสที่เรานั่งมาวิ่งผ่านสี่แยกที่จะไปสระบุรี-โคราช ทุกคนนิ่งเงียบ และโดยไม่ได้นัดหมายทุกสายตาก็มาจับจ้องอยู่ที่ตัวเรา ยังเหลือแต่เราคนเดียวที่เปิด notebook ขึ้นมาประหนึ่งว่ามีงานค้างคามากมายที่ต้องรีบทำให้เสร็จ แต่เปล่าเลย เราแค่ต้องการจะหลบหน้าให้พ้นจากทุกสายตาที่มองมา และอยากจะหนีจากความรู้สึกอ้างว้าง สับสน ในตอนนี้และอยากระบายความในใจให้ใครก็ได้สักคนได้รับรู้ถึงความรู้สึกสำนึกผิดภายในใจที่เราต้องแบกรับมานานนับปี ในวันนี้ของเมื่อ 7 ปีที่แล้ว บนถนนสายนี้ เราได้สูญเสียคนที่รักเรามาก และเราก็รักเขามากไปอย่างไม่มีวันกลับ ไม่รุ้ว่าตอนนี้เขาคนนั้นอยู่ที่ไหน แต่อยากให้ได้รับรู้ไว้ว่าใจของเรายังอยู่ที่นี่ ความทรงจำทุกอย่างเรายังเก็บบันทึกมันไว้ในใจอย่างดี ผ่านมากี่เดือน กี่ปี ก็ยังมีเธอคนนี้ในหัวใจ ในวันที่เขาจากเราไป เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เป็นเพราะเราใช้ทิฐิกับความรักมากเกินไป เขาจากเราไปในขณะที่เราสองคนไม่เข้าใจกัน...อุบัติเหตุรถคว่ำ ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว ในวันนี้ที่เรากับมายืนตรงนี้อีกครั้ง เราได้รับรู้แล้วว่า ความรักไม่ได้เลือนหายไปกับกาลเวลา ภาพความทรงจำของเธอ ยังติดตรึงอยู่ในใจฉันเสมอ ฉันจะได้เจอเธอทุกครั้งยามลับตา กลับมายืนตรงนี้เพื่อจะบอกเธอว่า ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา คำทุกคำที่เธอเคยเตือนเคยสอน แล้วฉันไม่เคยทำ คนๆที่เธอเคยให้ฉันระวังตัว วันนี้ทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอเคยพร่ำบอกอย่างห่วงใย ฉันรักเธอนะ และจะรอเวลาที่เราจะได้กลับมาพบกัน...อีกครั้ง.......
24 กรกฎาคม 2545 15:35 น. - comment id 65960
พี่บุ๋ม คิดถึงพี่บุ๋มจัง เข้มแข็งไว้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ "เจ็บใจก็ร้องไห้ออกมา หากน้ำตามันช่วยให้บรรเทา..."
24 กรกฎาคม 2545 16:16 น. - comment id 65961
เข้มแข็งเข้าไว้นะคะ จำอดีตไว้เป็นบทเรียน
24 กรกฎาคม 2545 17:14 น. - comment id 65963
เศร้าจังเลยพี่บุ๋ม... ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ ใกล้จะได้เป็นผู้พิพากษายังเนี้ย
24 กรกฎาคม 2545 20:36 น. - comment id 65967
@__~~_เรื่องจิงหรอคะ..เศร้าจัง ........ขอแสดงความเสียจัยด้วย..นะคะ
11 สิงหาคม 2545 17:06 น. - comment id 66117
เก็บรักษาเขาไว้(ในใจ)ให้ดีที่สุดนะค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2546 15:42 น. - comment id 67374
ฝนว่าคนที่เคยเจอเหมือนกันเท่านั้นถึงจะรู้ว่า ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปี เค้าจะยังอยุ่กับเราเสมอ และไม่มีใครที่จะสามารถมีความหมายและมีค่าเท่าเค้า จริง ๆ แล้วความเสียใจที่เกิดขึ้น เพียงเพราะเราไม่ได้บอกเค้าว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน และไม่แม้แต่การที่จะได้ขอโทษ จนถึงวันนี้ ฝนว่าเค้ารู้นะ ไม่ว่าเค้าจะอยู่ไหนก็ตาม ฝนเข้าใจค่ะ
24 ตุลาคม 2547 09:28 น. - comment id 78298
ความรักจะยังคงอยู่ตลอดไปตราบนานเท่านานค่ะ ขอเพียงเชื่อมั่นในความรักนะค่ะ
13 ธันวาคม 2547 18:26 น. - comment id 79862
คนที่รักเราไม่เคนจากเราไปไหนไกลค่ะ ขอเพียงคุณเชื่อมั่นในความรักนะค่ะ