%%..แทนคำว่า รัก ..%%

ฉางน้อย

 " ...คุณสนใจสินค้าชิ้นไหนชมได้นะคะ ตามสบายค่ะ "
พนักงานสาวสวยเอ่ยทักทายลูกค้าสาวด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
นั่นพลอยทำให้ ยิหวา หรือ วายิ้มตอบด้วยความเต็มใจ
" มีตุ๊กตาผ้าตัวใหญ่ๆไหมคะ ?"
เด็กสาวเอ่ยถามพนักงานขายหลังจากที่เดินดูแล้วไม่เจอสินค้าที่ตนต้องการ
" อ่อ มีค่ะ เชิญด้านในค่ะ " พนักงานยังคงบริการด้วยรอยยิ้มต่อไป
     วา อดที่จะยิ้มกับตัวเองไม่ได้เมื่อไปสะดุดตากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าตุ๊กตาผ้าแมวเหมียวขนาดใหญ่ 
เธออดที่จะเข้าข้างว่า เจ้าตุ๊กตานี่คงยิ้มต้อนรับเธอแน่เชียว
เธอจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยก็เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมือทั้งสองยังโอบตุ๊กตาหมีตัวโตไว้อย่างทนุถนอม
" พี่เอกคะ ....คิดถึงจัง" วาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆถึงได้คิดถึงผู้ชายคนนี้
และความคิดนี้เริ่มเข้ามารบกวนจิตใจเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เอก...ผู้ชายที่วา คิดถึงเป็นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่งที่เธอรู้จัก ที่ผ่านมาๆ
วามักจะนึกถึงเขาอยากพูด อยากคุยกับเขา อยากเจอหน้าเขา เพียงแค่เวลาที่วาไม่สบายใจแค่นั้นเอง
เอก มักเป็นกำลังใจให้วาเสมอ เขาขี้เล่นพูดคุยเหมือนเพื่อน
บางครั้งชอบสอน ชอบแนะนำ ทำตัวเหมือนพี่ชายที่ดีของน้องสาว
แม้กระทั่งเอาใจใส่เรื่องส่วนตัวเล็กๆน้อยๆของวา เหมือน...เหมือนแฟน
      คำนี้ วาไม่กล้าคิด ไม่อยากคิด กลัวไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วจะเจ็บปวด
แม้ว่าการกระทำต่างๆที่ผ่านๆมาของเอกจะบ่งบอกว่ามากกว่าเพื่อน มากกว่าพี่ชาย 
แต่วาก็ไม่กล้าคิดไกลไปมากกว่าสองคำนี้
     ใช่... เธอรู้ดีว่าพี่เอกเป็นคนดีคนหนึ่งในสายตาเธอ เขาเสมอต้นเสมอปลายตลอดที่ผ่านๆมา
แต่น่าเสียดายที่เธอไม่เคยได้คิดถึงเขาอย่างสม่ำเสมอ 
เธอมักจะคิดถึงเขาเวลาที่เศร้า เหงาทุกข์ หรือมีปัญหาบางอย่าง
" พี่เอก..วาขอโทษที่ผ่านๆมา วาทำไม่ดีกับพี่หลายอย่าง ต่อไปวาจะเป็นคนดีของพี่เอกให้สมกับที่พี่เอกดีกับวา ตลอดมาค่ะ "
วา มาถึงก็พูด พูด แล้วก็พูด หลังจากที่นัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
 อาการรีบเร่งพูดพลอยทำให้เอกแปลกใจไม่น้อยเลยทีเดียว
" วา วันนี้เป็นอะไร ปวดหัวตัวร้อนไหม ร้อนเหรอ ดูซิเหงื่อแตกซิกเชียว หรือว่า ผีเข้า "
ที่เอกถาม เพราะยังงุนงง กับอาการและคำพูดของวาต่างหาก
" เปล่าค่ะ วาสบายดี แล้วนี่ อ่ะ...วาให้พี่เอกนะ..ให้เป็นตัวแทนของวายามห่างไกลกัน ยามคิดถึงกัน
เนอะ " 
เธอพูดพลางยื่นตุ๊กตาตัวโตให้ชายหนุ่ม
" ให้เนื่องในโอกาสอะไร บอกพี่ก่อน ? " เอกยังคงถาม
" บอกแล้วนี่ว่า ให้เพราะอยากให้ไง ให้เขาเป็นแทนสิ่งต่างๆจากวา"
" วา ฟังพี่พูดนะ ...ความรัก มิตรภาพความรู้สึกที่ดีๆ
ไม่จำเป็นต้องแลกเปลี่ยนด้วยสิ่งของเงินทองหรอกน่ะ
 เราต้องเอาใจแลกใจซิ "
" พี่เอก ฟังวาพูดนะ วาแค่อยากให้ เพื่อแทนคำว่า..ว่ารักจากวา แทนความรู้สึกดีๆที่วามีให้พี่ "
วา รีบพูดแทรก ก่อนที่เอกจะพูดจบ ทำให้เอกงงเล็กน้อย
" วา รู้ วาอาจไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่พี่รู้จักมา 
แต่วาอยากให้พี่เอกรับรู้นะคะหรือว่ารู้แต่ไม่รับก็ช่างเหอะ ที่ผ่านมาวารู้สึกดีๆกับพี่เสมอ "
วา พูด เหมือนกลัวว่าเอกจะแย่งพูดซะเต็มประดา
" ขอให้วาได้พูด ให้วาพูดก่อนที่วาจะไป "
ได้ผลชะงัด คำนี้ทำให้เอกมีแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เอกจับมือวา
" วา จะไปไหน ? " เอกถาม
" วาต้องไปคะพี่ ก่อนไปวาอยากให้พี่เอกเก็บตัวแทนของวาให้ดีๆ
 ตัวแทนคำว่ารักของวาไงคะ "  เธอพูดแล้วน้ำตาซึม
พูดจบ วาก็แกะมือเอก เดินหนีไปทันที
" เดี๋ยวก่อนวา คุยกับพี่ให้รู้เรื่อง อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ซิ "
เอกเข้าไปจับมือวา อย่างไม่ยอมจะให้ไปไหน
" พี่เอกคะ ปล่อยวาคะ วาต้องไปแล้วจริงๆ "
" มันถึงเวลาแล้วที่วาต้องไปแล้วคะ แล้วเจอกันนะคะ "
" วาเดี๋ยวก่อน วาก็รู้ใจตัวเองดีแล้วนี่ว่าวา คิดอย่างไรกับพี่ แล้วทำไมวาต้องไป ไปไหน ไปทำอะไร ?
"
คราวนี้กลายเป็นเอกที่มีคำถามพรี่งพรูออกมาด้วยความสงสัย
" วา ปวดท้อง วาท้องเสีย จะไปเข้าห้องน้ำ คราวนี้เข้าใจหรือยังคะพี่เอก ....."
" ...???????..."
ยัยวา พูดจบก็วิ่งจู๊ดหายลับตาไปให้ห้องน้ำ
 ปล่อยให้ เอก ผู้แสนดี ยืนงงเป็นตากุ้งยิง อ่อ ไม่ใช่ซิ ต้องบอกว่า ยืนงง เป็นไก่ตาแตก
( ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมชอบเปรียบว่าเป็นไก่ตาแตก คงเป็นเพราะโดน(ตา)กุ้งยิงมั้ง เนอะ  ตาถึงได้แตก )
                    ..........The End ..........