ชิงช้าที่เดียวดาย

ศรทอง

เด็กสองคน คนหนึ่งต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพ อีกคนหนึ่งต้องไปเรียนต่อในตัวเมืองของจังหวัดภูเก็ต ชิงช้าที่เด็กสองคนเคยนั่งคุยกันวันนี้ต้องว่างเปล่า ถึงสองคนนี้จะอยู่กันคนละที่ แต่สองนี้ก็ยังเขียนจดหมายมาคุยกันโดยที่แม่ของทั้งสองฝ่ายไม่รู้เลยว่าเด็กสองคนเขียนจดหมายคุยกัน จนวันหนึ่งเด็กสองนี้จบมัธยมศึกษาตอนปลาย เด็กคนหนึ่งสอบชิงทุนได้ไปเรียนที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ส่วนอีกคนหนึ่งก็ต้องไปเรียนต่อกรุงเทพ เด็กสองคนนี้ต้องแยกจากกันอีกรอบหนึ่งเด็กคนหนึ่งสัญญาว่า "เห้ย! เพื่อนถึงเราจะห่างกันนะแต่เราสัญญาว่าเมื่อเราเรียนจบเมื่อไร เราจะไปหานายที่ภูเก็ตและไปนั่งชิงช้าที่เราเคยนั่งกันตอนเด็กๆไง นะไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก สัญญานะว่าจะรอเรา " เด็กคนที่ต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพนั้นได้รับจดหมายก็รีบโทรไปถามว่า "เห้ย! ต้องไปจริงๆหรอ " อีกคนหนึ่งก็ตอบว่า " จริงสิวะ"  "งั้นเราจะรอนะ "  และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เด็กคนที่ได้ทุนไปเรียนเมืองนอก ก็กลับมาหา เพื่อนคนนั้น ตอนกลับมาก็เห็นเขานั่งชิงช้ารออยู่ที่ริมทะเล เพราะเขาเรียนจบก่อนจึงมานั่ง เมื่อเขาเห็นเพื่อนคนนั้นแล้วจึงตะโกนว่า "เห้ย! กลับมาแล้วหรอ แล้วทำไมไม่บอกก่อนละ ฮืม!"  "โอ้ยไม่เป็นไรหรอกเพื่อนเผอิญซื้อตั่วเครื่องบินมาลงที่สนามบินภูเก็ตเลยนะ"เขาพูดแบบนั้น อีกคนหนึ่งก็บอกว่า "เห้ยจะยังไงก็ชั่งเหอะ ยังไงๆแกก็กลับมาแล้ว เปลี่ยนไปเยอะไปเลยนะวะแกเนี่ย" 
                                      และสองคนก็อยู่ที่ภูเก็ตและนั่งคุยกันไปอีกนานเลยละครับ