::นครต้นแบบและประเทศของเรา::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

::นครต้นแบบและประเทศของเรา::
                    ก่อพงษ์   พงษพรชาญวิชช์	
	              22  เมษายน 2550
                      (เคยเผยแพร่ในpraphansarn.com)
           ผู้นำคนใหม่ของเราเชิญเยาวชนที่ได้รับการคัดเลือกจากทุกภาคเดินทางไปศึกษาดูงานต้นแบบประชาธิปไตยที่จังหวัดภูพานวง  จังหวัดเกิดใหม่ของนครเขื่อนขันธ์บ้านใกล้เรือนเคียงของเรา
                 วันแรกที่ไปถึง  ผู้นำของนครเขื่อนขันธ์ชวนพวกเราไปเยี่ยมโรงเรียนในชนบทห่างไกล   ไม่อยากเชื่อสายตาเลยครับว่าโรงเรียนที่อยู่ตามขอบประเทศเช่นนั้นจะมีครูและเครื่องไม้เครื่องมือในการเรียนการสอนทันสมัยแบบนั้น
เครื่องไม้เครื่องมือพวกนี้ ส่วนใหญ่ผลิตเองภายในประเทศครับ   เราสนับสนุนให้บริษัทต่างๆผลิตสินค้าด้านการศึกษาเพื่อขายไปทั่วโลก   ประเทศของท่านก็เป็นประเทศหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ทางการค้าต่อกันอย่างดี
           เราแทบจะไม่ต้องตั้งคำถามอะไรเลยครับ  ที่เราคิดจะถามเขาเป็นคนตอบก่อนทั้งนั้น  ราวเดาใจพวกเราออก   เพื่อนที่ไปด้วยกันพูดว่า   เขาคงรู้จักประเทศของเรา   หรือไม่ก็รู้ข้อมูลของเราจนพรุนไปหมดแล้ว จึงรู้แม้กระทั่งคำถามที่เราจะถาม
เราถือว่าผู้คนพลเมืองคือผู้ที่สำคัญที่สุด   คนที่มีความใฝ่รู้และมีสติปัญญาจะเป็นผู้ดำรงประเทศไปสู่ความผาสุกยิ่งขึ้น   ระบบการศึกษาของเราจึงเอาอุดมคติของประเทศเป็นสำคัญ
              ผู้นำของนครเขื่อนขันธ์  เปิดโอกาสให้เราได้พูดคุยกับนักเรียนในโรงเรียน  ครู ผู้ปกครองและผู้บริหารโรงเรียนอย่างเต็มที่  ทำให้เราได้ทราบว่า  ผู้บริหารและครูหลายคนเคยเข้ามาศึกษาต่อในระดับปริญญาเอกในประเทศของเรา  และรู้ว่าครูกับผู้ปกครองมีความคิดความเห็นเกี่ยวกับการศึกษาของประเทศในระดับที่ใกล้เคียงกันมาก  ส่วนนักเรียนแต่ละคนนั้นแววตาของเขามีแต่ความกระหายใคร่รู้และอยากมีส่วนช่วยพัฒนาประเทศ   คำพูดที่แต่ละคนพูดมีพลังอย่างวิเศษที่จะเสียสละเพื่อคนรุ่นต่อไป
เมื่อดูโรงเรียนชนบทแล้วเราจะพาพวกท่านไปดูโรงเรียนในเมืองกันครับ
                    เราใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียนชนบทถึงสามวันครับ  กินและนอนอยู่ในนั้นกับครู นักเรียนและผู้ปกครองของเขา   เรารู้สึกว่าเราเองมีพลังขึ้นอย่างประหลาดที่จะทำอย่างนั้นบ้างต่อสังคมของเราเองและต่อคนรุ่นต่อไป   ทุกคนมีไฟสร้างสรรค์เช่นนั้นเหมือนกันตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น
โรงเรียนในเมืองของเราแทบจะไม่แตกต่างจากโรงเรียนในชนบทครับ  ชนบทมีนักคิด ในเมืองก็มีนักคิด  ชนบทมีนักประดิษฐ์  ในเมืองก็มีนักประดิษฐ์  สังคมเมืองและสังคมชนบทมีความต้องการแทบไม่แตกต่างกัน  แต่อาจจะแตกต่างบ้างตรงที่   ในเมืองเราผลิตคนระดับหัวสมองเพื่อออกไปทำงานต่างประเทศในระดับอินเตอร์ฯ โดยตรง  พลังสมองเหล่านี้จะทำให้เราพัฒนาประเทศได้ไวขึ้น  ประสานงานกับมิตรประเทศได้ง่ายขึ้นโดยอาศัยเครือข่ายของงาน   เราไม่เคยหากินง่าย ๆ กับมิตรประเทศนะครับ   ส่วนมากเราเป็นฝ่ายแบ่งปันความรู้   มากกว่าที่จะขายทุกอย่างเพื่อเงิน
	        สิ่งที่ปรากฏต่อตาของเราไม่ต่างจากที่เราเห็นในประเทศของเรา   สิ่งที่ต่างคือสิ่งที่เราสงสัย  สิ่งนั้นคือทำไมจึงแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างวัยระหว่างผู้สูงอายุกับคนรุ่นหนุ่มสาวและเด็ก   เราเห็นคนต่างวัยทำงานวิจัยและพัฒนาองค์ความรอบรู้ร่วมกัน  เห็นการสนับสนุนที่เข้มข้นของรัฐบาลต่อเขาเหล่านั้นให้ทำงานอย่างมีความสุข  คนทำงานยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับคนในครอบครัวเดียวกัน  ทำเพื่อครอบครัวของตนเองด้วยกัน   
	ครอบครัวก็คือประเทศครับ  ในเมื่อเราถือเป้าหมายใหญ่ร่วมกัน  จึงไม่ต้องเหยียบครอบครัวอื่นลงเพื่อจะให้ครอบครัวของตนมั่งคั่งมากกว่า
	       ท่านผู้นำเฉลยคำตอบให้เราจนได้ในการสรุปการดูงานโรงเรียนในเขตเมือง
	รายได้ของเราส่วนใหญ่มาจากสินค้าเทคโนโลยีด้านการศึกษาครับ  คงจะผิดจากประเทศของคุณที่มีรายได้ส่วนใหญ่จากการที่พลเมืองแข่งกันโทรศัพท์ไร้สาระ  เอ่อขอโทษนะครับผมเป็นคนที่พูดตรงมาไปซักหน่อย  ต้องขออภัยท่านผู้นำด้วย   ความจริงเราเคยเรียนที่ฮาร์วาร์ดมาด้วยกัน  ซี๊กันมาก  ผมรู้ว่าท่านใจกว้างและไม่โกรธ
	        ผู้นำของเรายิ้ม ๆ  ทั้งสองคนยักคิ้วให้กันแบบเป็นที่เข้าใจ   พวกเราดีใจที่ผู้นำของเรามีบุคลิกสุขุมเช่นเดียวกัน ไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์หรือเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบผู้นำบางประเทศ
	หลังจากดูโรงเรียนแล้วผมอยากให้พวกท่านไปดูท้องนาบ้าง  สนใจไหมครับ   ผมเดาใจพวกท่านไม่ถูกนะ   เพราะเห็นส่งข้าวเป็นสินค้าออกเป็นอันดับหนึ่งของโลก  แต่คนไม่มีข้าวกินก็เยอะ   อ๋อ  จะดูใช่ไหมครับ   งั้นก็เลือกเลยครับว่าจะดูภาคเหนือ หรือใต้   ตะวันออก หรือตะวันตก
	    ผู้นำของเราถามพวกเรา   คำตอบที่ได้ตรงกันราวนัดก็คือไปดูทุกที่ที่ไปได้   เราจึงได้ไปดูการปลูกพืชแบบไม่ใช้ปุ๋ยเคมีของภาคตะวันออก  และดูการเกษตรแบบไม่ไถพรวนของภาคตะวันตก ดูการเลี้ยงสัตว์ควบกับป่าของภาคใต้   เกษตรเพื่อศิลปหัตถกรรมของภาคเหนือ   เราได้พบว่าทุกภาคมีเกษตรพื้นฐานคือเกษตรที่ตองสนองอาหารการกิน คือข้าวปลา พืชผักผลไม้ หรือสัตว์ที่ใช้เนื้อเป็นอาหาร ทำให้ทุกคนไม่อดอาหาร  ไม่เป็นโรคขาดอาหาร   สิ่งที่แต่ละภาคทำเหมือนเป็นเอกลักษณ์แต่ความจริงคือความสอดคล้องกับดินฟ้าอากาศและเป้าหมายของท้องถิ่นและประเทศบนพื้นฐานของความรู้และเทคโนโลยีความรู้ที่ประชาชนรู้จักเข้าใจและใช้จนเป็นธรรมดาเป็นธรรมชาติโดยไม่มีการผูกขาดไว้กับบางชั้นของคนหรือบางชนชั้นแบบบางประเทศ
	เราไม่เคยอดข้าว   และเรารู้ด้วยว่าข้าวไม่ใช่แค่กินได้ ข้าวคือพลังที่ไม่สิ้นสุด   
	   นั่นเป็นคำพูดของคนกินข้าวเป็นอาหารหลักคนหนึ่ง   เขาปลูกข้าวและเป็นนักศึกษาการแปรรูปผลผลิตระดับเชี่ยวชาญ   ที่ท้องนาและชุมชนรอบท้องนาเราได้ผู้นำของประเทศพูดคุยกับพลเมืองของท่านอย่างกับเป็นอาว์เป็นลุงกัน   ไม่ใช่การเสแสร้งตีหน้าออกทีวีแบบผู้นำบางประเทศที่แสดงออกต่อพลเมืองของตนราวเขาคือผู้ขอและผู้อาศัยอยู่เพื่อขอเศษทานจากผู้นำเพื่อเลี้ยงชีวิตชั่วอายุขัยหนึ่ง
	หลังจากดูท้องนามีที่ที่น่าจะไปอีกคือ  ป่าเขาและทะเล  พวกท่านสนใจไหม ผมอาจจะเดาใจท่านผิดก็ได้   ผมรู้ว่าประเทศของท่านผลิตไม้เพื่อส่งออกและจับปลาทะเลเพื่อการค้าอย่างเป็นล่ำเป็นสัน
	   คำตอบของพวกเราก็คือไป     เราต้องการที่จะไป   เพื่อดูว่าอะไรที่ทำให้ป่าไม้ของประเทศนี้สวยงาม น้ำท่าอุดม  ฤดูกาลไม่วิปริต   และเหตุใดทะเลของเขาจึงชุกชุมไปด้วยปลาหลากสปีชี่ส์  หมึกและหอยมีมากจนสามารถเอื้อมือไปหยิบจับทักทายได้ในราตรีที่เดือนเพ็ญกล่อมฟ้า   แล้วเราก็ได้เข้าใจความจริงที่เราก็เคยคิด  คำตอบนั้นคล้ายกับคำตอบของชาวนา  คือเมื่อไม่ต้องขายสินค้าวัตถุดิบ  แต่ขายสินค้าแปรรูป ต้นทุนที่จะไปขุดเอาจากธรรมชาติก็ลดอัตราการทำลายของมันลงไป  นครสารขันธ์ขายสินค้าหลักคือเทคโนโลยีความรู้  ดังนั้นธรรมชาติป่าเขา ทะเล  ทุ่งนา  น้ำฟ้าอากาศล้วนเป็นสิ่งที่สืบเสาะมาเพื่อขายเป็นความรู้ได้ไม่รู้จักจบสิ้น   พวกเราเห็นตรงกันว่า  พลเมืองของประเทศนี้ผ่านจากยุคของแย่งชิง  มาสู่ยุคร่วมมือและเผื่อแผ่   สิ่งที่เขาขายคือความรู้ไม่ใช่ทรัพยากรธรรมชาติที่มีแต่ใช้แล้วหมดไป   นี่เป็นสิ่งที่ประเทศของเรายังห่างเขาอีกหลาย
	       การดูงานหนนี้ของพวกเราเป็นหนที่ผู้นำและคนดูงานพูดกันน้อยมาก  ทุกคนพยามที่จะเก็บรับถ้อยคำอันพลเมืองประเทศนั้นคิดจนตกผลึกแล้วมาไว้ในห้วงนึกคิด   เรารู้ว่าอกของแต่ละคนอัดแน่นแล้วด้วยคำถามต่อประเทศของตน   ว่าจะเอาอย่างไร  จะเป็นอย่างไร  จะทำอย่างไร
	
	ท่านผู้นำมีอะไรจะพูดถึงพวกเราไหม   ชาวบ้านคนหนึ่งถามเมื่อถึงกำหนดวันสุดท้ายของการดูงานนครสารขันธ์
	มีครับ   ผมรู้สึกชื่นชมพวกท่านและประเทศของท่านที่ช่วยกันออกแบบสังคมให้น่าอยู่  ผมอยากอยู่ในประเทศเช่นประเทศของท่าน และมีความสุขอย่างท่าน..
	   ดูเหมือนท่านผู้นำมีอาการเหมือนคนตื้นตันใจ หรือไม่ก็จุกอกคับใจ   ท่านเหลือบดูนาฬิกาข้อมือที่เป็นทีวีจิ๋วด้วย   ท่านอยากพูดต่อแต่สีหน้าของท่านเปลี่ยนเป็นซีดเผือดเหมือนคนที่เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ
	   รายงานข่าวของสถานีโทรทัศน์แห่งนครเขื่อนขันธ์ช่วง นิวส์เบรก รายงานว่า ได้เกิดการยึดอำนาจขึ้นที่ประเทศบ้านใกล้เรือนเคียงกับนครเขื่อนขันธ์  คณะยึดอำนาจได้ทำการควบคุมสถานการณ์ความไม่เรียบร้อยไว้ได้แล้วโดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อ   คณะผู้รักษาความเรียบร้อยจะรีบออกกฎหมายสูงสุดโดยเร็ว  เพื่อให้ประชาธิปไตยเป็นประชาธิปไตยที่แท้จริง   ความคืบหน้า จะมีการรายงานเป็นระยะ
	    ซักครู่เดียวท่านผู้นำของเราก็มีสีหน้าเป็นปกติอีกครั้ง  แต่ก็ทุดลงนั่งอย่างคนเหนื่อยล้ามาค่อนชีวิต   ผู้ดูแลเราของนครสารขันธ์เข้ามาดูแลท่านผู้นำทันท่วงที  ท่านว่าไม่เป็นอะไรมาก    คณะดูงานไม่มีใครไม่เหนื่อย   เราพึมพำออกมาคล้ายกันว่า  สำหรับประเทศของเรา  คงอีกนานกว่าจะออกแบบประเทศกันได้   เหตุผลเพราะอะไร  เมื่อกลับไปประเทศอาจจะได้พูดคุยกันถ้าไม่มีใครโดนอุ้มเสียก่อน