““เหงามานานจะมีคนมาให้ปิ๊ง” (เขียน 21 เมษายน 2550)

ตามรอยตะวัน

เช้าวันเสาร์  ในวันหนึ่ง  จะมีนักศึกษาภาคบ่ายของแต่ละคณะมาเรียนกัน  ข้าพเจ้าเป็นนักศึกษาภาคเช้าวันเสาร์ไม่ต้องเรียนแต่วันนั้นต้องทำรายงานให้เสร็จแต่ไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้  ก็เลยต้องเสนอตัวไปช่วยงานยังแผนกช่างอีกแผนกหนึ่ง เสร็จธุระเรียบร้อยมีเวลาพอที่ได้ใช้เครื่องที่แผนกนั้นทำงาน  แต่นั่งสุดห้อง กำลังแต่ก้มมองหาตัวอักษรที่คีบอร์ด เพราะใช้งานยังไม่ค่อยเป็น"มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ" เสียงหนึ่งดังอยู่ใกล้ๆ  เงยหน้ามองขึ้น  ชายร่างผอมสูง  เสื้อยืดสีขาวเก่าๆ คอเสื้อขาดๆ พร้อมในมือถือไม้กรวดและถังขยะ...ใจคิด 
"ไอ้นี่ภารโรงแน่เลยจะมาช่วยอะไรได้   "อ๋อ.. มีปัญหาเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์นิดหน่อยใช้ยังไม่ค่อยเก่งนะ  "งั้นผมช่วย    ชายคนนั้นนั่งทำงานให้อย่างมืออาชีพพร้อมกับแก้ไขรูปแบบรายงานให้ทั้งหมด "คุณเรียนอยู่แผนกนี้หรือ"  ข้าพเจ้าถามด้วยมารยาท   เขายิ้มแล้วตอบ   "ใช่  ข้าพเจ้าคิด  แต่เขาดูเหมือนภารโรง  ดูจากการแต่งตัวและอุปกรณ์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร "ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ     "ขอบคุณมากคะ   ข้าพเจ้าตอบ  เขาไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแล้วก็เดินออกนอกห้องไป 
อีกไม่นานเขาก็เดินเข้ามาพร้อมขนม ลูกอม มากมายมาแจกเพื่อนๆ ในห้อง    มาถึงข้าพเจ้าคนสุดท้าย    เขาก็ยื่นลูกอมฮาทบิทสื่อรักรูปหัวใจซองสีเขียวมาให้ ลองแกะดูซิข้างในทายว่าอะไรข้าพเจ้าแกะดูแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย"ทายว่าอะไรชายร่างผอม
สูงถามต่อ  ข้าพเจ้าจึงยื่นเปลือกลูกอมนั้นคืนให้   แล้วเขาก็อ่าน "เหงามานานจะมีคนมาให้ปิ๊ง  แล้วเขาก็ยิ้มและส่งคืนให้ข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าหยิบลูกอมเข้าปากด้วยความเขิน  แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับความหมายในซอง  
สองสามเดือนต่อมาที่หอพักนักศึกษาของข้าพเจ้าจะจัดงานเลี้ยงส่งก่อนจบ    "ใครรู้จักแผนกช่างบ้างจะให้ติดต่อเครื่องเสียงมาลง  ประธานหอพักตะโกนขึ้น ข้าพเจ้ารีบรับอาสา.... ติดต่อชายร่างผอมสูง 
เมื่อวันงานมาถึง  ชายร่างผอมสูงและพรรคพวกก็หอบหิ้วเครื่องเสียงมาติดตั้งพร้อมกับเดินเข้ามาหาข้าพเจ้าแล้วพูดว่า "แบมือมาซิ    ชายร่างผอมสูงบอก  ข้าพเจ้าแบมือตามที่บอก   ชายร่างผอมก็กำมือของเขาพร้อมกับวางของบางสิ่งลงบนมือข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเห็นแล้วตกใจ   "เอ๊ะ.. นี่เปลือกลูกอมฮาดบิท  เราทิ้งไปตั้งนานแล้วนะ  ครับหลังเลิกเรียนวันนั้นผมขึ้นไปทำความสะอาดเห็นมันหล่นอยู่จึงเก็บมันไว้  ผมฝากคุณเก็บไว้ด้วย   หัวใจของข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้น  หัวใจเต้นตุ๊บๆๆ  ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครบางคนใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ  น้อยๆ ของเราขนาดนี้   ทั้งที่ตอนนั้นไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรเลย...  ข้าพเจ้านำเปลือกลูกอมฮาทบิทไปอัดเคลือบพลาสติกอย่างดี  แล้วส่งคืนให้ชายร่างผอมสูงกลับไป   หลังจากนั้นทุกคนก็เรียนจบและต่างก็แยกย้ายกันไป...  ขณะนี้ไม่ทราบว่าเจ้าเปลือกลูกอมนั้นล่องลอยอยู่ที่ไหน  "เมื่อมีจุดเริ่มต้น  ก็ต้องมีจุดของการจากลา