ปรัชญานอกกรอบ

ยัยแว่นน้ำเงิน

คนเรามีโอกาสตรงหน้า  มักรอเพื่อให้โอกาสนั้นมาเป็นของตน  การรอมันก็เป็นเรื่องที่ดี  แต่ถ้าปล่อยให้การรอคอยนั้นเนิ่นนาน  มันก็อาจจะทำให้เสียโอกาสนั้นไป  นี่เป็นหลักเกณฑ์ง่ายๆที่พบเห็นกันอยู่บ่อยๆ
	คนเราก็มีปรัชญาชีวิตแตกต่างกันไป  เพราะชีวิตของคนเรามีรูปแบบที่หลากหลาย  พูดถึงเรื่องของปรัชญา  บางคนอาจคิดว่ามันยาก  จริงอยู่ทางทฤษฎีนั้นมันฟังดูยาก  เพราะดูเหมือนจะไม่ได้หาคำตอบอะไรให้เราซักเท่าไหร่  แต่ในทางปฎิบัติ  เรามักพูดถึงปรัชญากันอยู่เสมอ  บ้างรู้ตัว  บ้างไม่รู้ตัว  เราไม่ต้องยึดปรัชญาของพวกนักคิด ยุคสมัยต่างๆ อย่างเช่นพวก  โซเครตีส  เพลโต  หรืออริสโตเติล   รวมถึงอื่นๆอีกมากมายเท่าที่นึกได้  
	ใครรู้บ้างว่าปรัชญานอกกรอบคืออะไร  คงไม่มีใครรู้เพราะทฤษฎีนี้ผู้เขียนคิดขึ้นมาเอง  
ปรัชญา  หรือที่นักศึกษาเรียนรู้กัน แปลว่า  รู้พิเศษ  หรือ  ความรักในปัญญา  
	เรามาเรียนรู้นอกกรอบกันดีกว่า  สิ่งที่มันมีอยู่แล้ว  เราก็ยังคงต้องศึกษาอยู่  แต่สิ่งใหม่ๆ  ที่เป็นตัวของเราก็ยิ่งต้องศึกษามากขึ้น  ผู้เขียนคิดว่า  ศึกษาเรื่องเก่าๆยาก  ข้าพเจ้านับถือพวกที่เรียนประวัติศาสตร์ เรื่องราวในอดีต  แต่ข้าพเจ้าจะนับถือยิ่งกว่าคือ  การเรียนรู้ตัวเอง  หรือพวกที่เรียนรู้กับปัจจุบัน  มีวิชาสาขามากมายที่น่าจะจัดอยู่ในจำพวกนี้  แต่สิ่งที่สามารถทำให้เป็นจุดเด่นคือ   พวกที่มีเป้าหมายอย่างชัดเจน  คือ  ผู้ที่ศึกษาศาสนา   นี่ก็คงโยงไปแนวเดิมๆ หรือปรัชญาแบบเดิมๆอีก  ไม่แน่ว่า  โลกของเราที่กำลังจะก้าวไป เราก็ยังคงต้องศึกษาเรื่องราวเหล่านี้อยู่    ผู้เขียนปัจจุบัน  เป็นนักศึกษาภาควิชาปรัชญาและศาสนา  ผู้เขียนต้องพึ่งครูอาจารย์มาเป็นแม่แบบในการสร้างหรือขัดเกลาให้ผู้เขียนเป็นนักปรัชญา  อย่างไรล่ะที่เรียกว่านักปรัชญา  ผู้เขียนยังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะผู้เขียนยังรอโอกาสนั้นอีกครั้ง  ที่จะไม่ทำให้ผู้เขียนนั่งเครียดนอนเครียดจนถึงบัดนี้