"ข้างถนน"

วาเลนไทน์2007

บ่ายวันเสาร์...ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม กับรถเข็นสีหวานคันเก่า นั่งมองผู้คนเดินผ่านไป...ผ่านมา เฝ้ารอว่าวันนี้ใครกันนะจะเป็นผู้โชคดีได้ดื่มน้ำผลไม้ที่อร่อยที่สุดกันบ้าง(ก็ฉันเชื่อของฉันอน่างนี้) .....ลูกค้าคนแรกของฉันเป็นเด็กตัวเล็ก-เล็ก ที่กำลังนั่งเปิบไอติมอยู่เต็มปาก(จริง-จริงนะ) แต่ก็อดที่จะสนใจไม่ได้เมื่อเห็นรถเข็นสีหวานของฉัน และคงเป็นเพราะความอยากรู้อยากลองที่ทำให้เด็กน้อยตะโกนเรียกให้ฉันหยุดเพื่อที่จะถามให้แน่แก่ใจว่า นายคนนี้ขายอะไรนะ...แล้วฉันก็ได้ลูกค้ารายแรกของวันนี้(ลูกค้าที่ไม่คาดคิด..ก็แหมกินไอติมอยู่เต็มปาก) 
.....ถึงที่หมายซะที ฉันจอดรถเข็นในมุมเดิมๆที่เคยจอดมา 2-3 ครั้ง ด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง อาจเพราะวันนี้...ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันกำลังตั้งใจทำในสิ่งที่บอกกับตัวเองว่า...มันคือการรังสรรค์ผลงานอีกชิ้นของตัวฉันเอง(คิดแบบนี้ทีไรอดอมยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้สิน่า) ...ลูกค้าอีกคนเดินมาหาฉันจากตู้โทรศัพท์ที่อยู่ใกล้ๆรถเข็นคันงามของฉัน(อีกแล้ว) พร้อมกับสั่งน้ำผลไม้ที่เป็นผลงานการสร้างของฉันที่นอนนิ่งอยู่ในถังแช่เย็น(เจี๊ยบ) ครั้งนี้ฉันเดาว่าคงไม่ใช่เพราะลูกค้าสุดเท่หิวน้ำแต่คงเป็นเพราะอยากได้เหรียญไปหยอดตู้โทรศัพท์มากกว่า(แต่ก็ช่างเพราะฉันขายผลงานของฉันได้นี่นา) 
......กำลังนั่งเขียนนี่เขียนนั่นเขียนโน่นอยู่...สายตาเหล่ไปเห็นเด็กคนหนึ่งเดินถือแก้วน้ำจากร้านสะดวกซื้อเดินมาทางรถเข็น ฉันทำเป็นไม่สนใจ(หยิ่ง)เพราะคิดว่ายังไงก็คงขายให้เด็กคนนี้ไม่ได้แน่ๆ อีกครั้งที่คิดผิด...เพราะเขาเดินตรงเข้ามาหาฉันและซื้อผลงานของฉันทันที(งวดนี้คิดว่าจะไม่ซื้อลอตเตอรี่แน่ๆ) ... 
เวลาผ่านไป....ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมกับรถเข็นสีหวานคันเดิม(คุณรู้จักสีหวานกันไหมครับว่าเป็นยังไง)ฉันนั่งรอและนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา..อ่อบางคนก็ขับรถหรือนั่งรถนะครับ...หลายคนมองลงมาจากรถประจำทาง "ทูแถว" (two taw = 2 แถว ไม่ใช่ แต๋วสองคน นะครับ) พวกเขามองลงมาด้วยสายตาฉงน ไม่แน่ใจว่าเขากำลังชมความงามของรถเข็น หรือว่ากำลังสับสนในความคิดว่า ผู้ชายน่าตาแบบนี้ ทำไมถึงมาอยู่คู่กับรถเข็นหวานแหววแบบนี้ได้ ซึ่งฉันก็คงไม่สามารถอธิบายให้ทุกสายตาเข้าใจได้ แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันกำลังภูมิใจกับผลงานที่ฉันสร้างสรรค์มันขึ้นมากับมือนี้เพียงไร ....อ่อ นั่นป้ารถเข็นขายผักกำลังเดินมาทางนี้ไม่แน่นะฉันอาจจะขายผลงานของฉันได้อีกชิ้นก็ได้...ใครจะรู้ 
อุทิศแด่...ทุกชีวิตริมท้องถนน 
ป.ล. สำหรับคำถามที่ถามว่าทำไมฉันถึงไม่ไปขายผลงานของฉันในที่ๆคนอื่นเขาขายกัน คำตอบของฉันคือ...ถ้ามัวแต่เดินตามรอยเท้าคนอื่นแล้วผมจะสร้างรอยเท้าของตัวเองขึ้นมาได้อย่างไรล่ะ...จริงมั๊ย 
....สัตยา.....