หน้าส่วนตัว
::ยกแผง::
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เผยแพร่ครั้งแรกในpraphansarn.com
16 มี.ค.2550
สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ผมมีรวมกวีนิพนธ์อยู่ 500 เล่มต้องการบริจาคให้ห้องสมุด มีท่านใดประสงค์จะรับไปมอบให้ห้องสมุดโรงเรียนเก่า หรือที่อ่านหนังสือประจำหมู่บ้านของท่านบ้างไหม ถ้าต้องการแจ้งที่อยู่ตามเบอร์อีเมล์ข้างล่างนี้ ..นั่นเป็นความคิดของผมที่ยังไม่ได้ลงมือเขียนในเว็บบอร์ดครับ
ผมเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้ายของกำหนดการรับกวีนิพนธ์ประกวดประจำ ปีนี้ เมื่อได้พูดคุยกับผู้อ่านในร้านหนังสือที่ผมแวะเข้าไปเป็นประจำ
คุณชอบอ่านบทกวีหรือคะ เธอเป็นฝ่ายเริ่มเมื่อเห็นผมเลือกหยิบหนังสือรวมบทกวีทุกเล่มที ่อยู่บนแผงมาหอบไว้
ชอบมากครับและอ่านมานาน ผมมองตาคนถามแล้วชำเลืองดูหนังสือในอ้อมกอดของตัวเอง
ถ้าคุณชอบกวีนิพนธ์ ฉันเดากว่าคุณเป็นหรืออยากเป็นกวี เธอว่าและส่งยิ้มให้ ผมดูออกว่าดวงตาคู่นั้นปราศจากแววเย้ยหยัน
อาจจะเป็นได้ครับ ที่ผมอยากเป็นมากคือนักเขียนเธอยื่นนิ้วมาไล่นับหนังสือในมือที่ผมเลือกไว้
โอ้โฮ ปีนี้มีกวีนิพนธ์พิมพ์ออกมามากขนาดนี้หรือคะ เดี๋ยวฉันช่วยถือค่ะ
เท่าที่ผมเห็นและหยิบมานี่ก็สิบเล่ม ขอบคุณมากครับที่ช่วย คุณได้หนังสืออะไรหรือยังครับ ผมแบ่งหนังสือให้เธอช่วยหอบครึ่งหนึ่ง
ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ ยังตัดสินใจไม่ถูกค่ะว่าจะเลือกอ่านเล่มไหนมีหนังสือแยะไปหมด คุณคงได้รับส่วนลดหลายตังค์นะคะเนี่ย คุณจะจ่ายตังค์แล้วใช่ไหม
ครับผม ทุกเล่มได้ลดสิบเปอร์เซ็นต์ครับเพราะมีบัตรสมาชิกของร้าน ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยหอบ ผมเจอคุณบ่อยที่ร้านหนังสือนี้จนคุ้นเคยเหมือนเพื่อนบางคนของผม
ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีความรู้สึกดี ๆ เวลาเห็นใครยืนอ่านหนังสือในร้านหรือชอบหนังสือหนังหา อ้าวหนังสือเล่มนี้เป็นของคุณหรือเปล่าคะ รูปที่ปกหลังเหมือนคุณมาก เธอพลิกดูหนังสือเล่มสุดท้ายที่ผมซื้อ ก่อนที่จะยื่นให้คนขาย ณ เคาท์เตอร์
รอห่อปกนิดนึงนะครับ เสียงคนขาย
อย่าเอ็ดไปครับ หนังสือนี้เป็นของผมเอง วางแผงมาสี่เดือนแล้วยังอยู่เหมือนเดิม
หญิงสาวทำหน้าแหย ๆ คงพอ ๆ กับผม
หนังสือรวมบทกวีขายไม่ออกดอกค่ะ สู้หนังสือดาราไม่ได้ แต่ก็แปลกนะที่มีคนพิมพ์ออกมาขายแต่ขายไม่ได้เรื่อย ๆ
แล้วคุณว่าแปลกไหมครับ ถ้าจะมีคนพิมพ์ออกมาเรื่อย ๆ แต่ไม่ขาย
บริจาคหรือคะ
บิงโก้ ครับ ผมคิดจะทำอย่างนั้น
หนังสือได้แล้วครับ ทั้งหมด 980 บาทลด 10 % เหลือ 882 บาทครับ รับมา 1,000 ทอน 118 ขอบคุณมากครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ เสียงคนขาย
น่าสนใจ คุณมีเบอร์โทรไหมคะ เผื่อคุณทำอย่างนั้นจริง ๆ ฉันจะขอรับบริจาคไปให้ห้องสมุดที่โรงเรียนของฉันบ้าง อย่าล้มเลิกความตั้งใจนะ
ฮ่า ๆ ขอบคุณมากครับที่ช่วยหอบหนังสือและช่วยจุดประกาย เบอร์ของผม 081 8720935 ครับ ส่วนมากผมปิดเครื่องทั้งวัน ลืมถามชื่อคุณ ผมก่อพงษ์ครับ
ฮ่า คุณพูดตลกจัง ฉันเนื่องนุชนะคะ เบอร์โทร์ 089 8632595 หวังว่าคงได้พบกันอีก โชคดีค่ะ
หลังจากแยกกับเพื่อนใหม่ เนื่องนุช ผมตัดสินใจที่จะนำหนังสือที่สายส่งตีคืนมอบต่อไปยังห้องสมุดทั่ วประเทศ ที่ละเล่มสองเล่ม
แน่นอนที่สุด ด้วยวิธีนี้น่าจะทำให้มีคนอ่านหนังสือของผมปีละหลายแสนคน คิดแล้วปลื้มชะมัด
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 30 มี.ค. 2550 10:51 น. - ID 7969 
1076
5
0
30 มีนาคม 2550 11:13 น. - comment id 95492
เป็นสิ่งที่เรียกว่ายอดเยี่ยมมากค่ะ ในความคิดที่คุณเป็นอยู่ คำว่า กวี .. ไม่ได้ถูกจำกัดด้วยยอดของการตีพิมพ์ .. ไม่ได้ถูกจำกัดด้วยการมีชื่อเสียง อัลมิตราเข้าใจว่า .. คำว่ากวี ขึ้นอยู่กับ หัวใจของคน ๆ นั้นต่างหาก อัลมิตราไม่ค่อยเรียกใครว่าเป็นกวี อัลมิตรารู้สึกเฉย ๆ ที่มองเห็นใครต่อใครที่บอกว่าตนเองเป็นกวี คุณคือกวีค่ะ .. กวีที่อัลมิตรายกย่อง กวีที่เป็นเพื่อนที่ดีของอัลมิตรา ปลื้มชะมัด !! .. มีเพื่อนเป็นกวี .. ฮา (อย่าลืมลายเซ็นน๊า..)
30 มีนาคม 2550 12:39 น. - comment id 95493
ยอดเยี่ยมทางจิตวิญญาณ งานกวีมิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ..ค่ะ ซาบซึ้งสะท้อนสะเทือนใจ ประทับใจ โดนใจอย่างที่สุดแล้วค่ะ
ด้วยรักเข้าใจอย่างล้ำล้นค่ะ
30 มีนาคม 2550 15:36 น. - comment id 95496
คนอ่านบทกวี.....มีน้อย.. บทกวีอาจไม่ได้ให้ความรู้ หรือความบันเทิงเท่าหนังสือประเภทอื่นๆ แต่เชื่อเถอะตราบใดที่ยังมีคนเขียน ย่อมต้องมีคนอ่าน แม้จะไม่ได้อยู่ในระดับแห่กันมุงก็เหอะ.. แต่กุ้งก็อยากได้ไว้มุงหน้าตัวเองซักเล่ม.... :) มีเพื่อนเป็นกวี...เท่ไหม..ไม่รู้ แต่มีเพื่อนเขียนให้อ่านนี่ ปลื้มซะ..
30 มีนาคม 2550 18:36 น. - comment id 95500
สวัสดีครับคุณอัลมิตรา คุณพุดและคุณกุ้งหนามแดง ผมขอยิ้ม ๆ แล้วกันนะครับ แต่ขอบคุณมาก ๆ สำหรับมิตรภาพและความจริงใจทั้งมวลที่มีต่อผม หัวใจของผมรำลึกถึงคุณอัลมิตรา คุณพุด คุณกุ้งหนามแดงและเพื่อนที่คบกันมานานในthaipoem.comเสมอครับ มิตรภาพจงมั่นยืนครับ ก.พ.
31 มีนาคม 2550 00:09 น. - comment id 95508
คุณเหมือนพ่อเรนเลยนะคะ.... พ่อเรนเก๊าะชอบเขียน.. พ่อสอนให้เรนหัดเขียนบันทึกด้วยนะคะ.. ครั้งหนึ่ง..ที่เรนและพ่อช่วยกันเลี้ยงบู้บี้.. เราช่วยกันจด.. ช่วยกันเขียน.. เรนเฝ้าดูเค้า.. การเปลี่ยนปลง..ที่ทำให้เรนเรียนรู้ชีวิต..ในอีกรูปแบบนึง.. .. วันที่เรนเสียใจ..เก๊าะคือวันที่สมุดบันทึกของเรนถูกทำลาย.. .. สิ่งที่เรนและพ่อเขียน.. เป็นเรื่องตลกในความรู้สึกของใครๆ.. เรนเป็นเพียง เด็กหญิงในดาวอังอาร.. ... เรนอยากเป็นนักเขียน.. และเรนเก๊าะอยากที่จะเป็น..คนกวีที่เก่งๆแบบพี่ๆเค้า.. ..
..
31 มีนาคม 2550 04:14 น. - comment id 95511
ขอบคุณครับเรน เมล์ที่อยู่ถึงผมซีครับ ถ้าไปหาที่แผงตอนนี้ยังไม่เจอดอกครับ อาจจะหลัง 4 เมษายน 2550 ไปนานหลายสัปดาห์ ด้วยไมตรีจิตครับผม
3 เมษายน 2550 20:13 น. - comment id 95547
3 เมษายน 2550 21:42 น. - comment id 95548
สวัสดีครับคุณมัท คิดถึงมากครับ ผมเองเพิ่งกลับมาเขียน หนังสือที่พูดถึงนั้นผมทำเล่มใหม่ครับ พิมพ์ออฟเซ็ต และทำปก 4 สี เดี๋ยวจะส่งให้คุณมัทตามที่อยู่ที่คุณมัทเคยให้ไว้ครับ ขอบคุณครับผม
4 เมษายน 2550 21:48 น. - comment id 95554
แล้วจะรอรับนะคะ หากมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะพี่พงษ์
5 เมษายน 2550 00:25 น. - comment id 95556
ขอบคุณมากครับคุณมัท
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ