เออ...น๊อ

ตาทึบ

...........มีสองบทความที่ประทับใจขออนุญาตเจ้าของบทความนำมาย่ออีกครั้งนะคะ
.................ว่าด้วยเรื่องราวของโลกไซเบอร์เคยที่จะหลงไปอยู่กับมันหลงไปอยู่ในโลกนี้เริ่มจากการติดเเชท มันสามารถทำให้คนเราเปลี่ยนนิสัยไปได้เลย โดยการที่โกหกจนเป็นนิสัย ความรู้สึกต่างๆจากตัวอักษรจากโลกเเห่งความคิด โลกแห่งการโกหก เพราะว่าโลกไซเบอร์นี้ ยากนักที่จะหาความจริงใจจากกรอบสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้าคุณ หลายคนรุ้จักพอประมาณรุ้จักใช้มัน บางคนหลงเข้าไปอยู่กับมันจนเสียผู้เสียคน แต่แค่เผลอเถลไถลเที่ยวเล่นนอกเส้นทางแห่งความถูกต้อง  เพราะว่า ในความน่ากลัวของมันมันยังทำให้ได้รุ้ได้มีบทเรียนเมื่อเคยก้าวผ่านไปเเล้วย่อมรุ้ดีกว่าไม่เคย     คำหวานๆที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมก็เป็นแค่เพียงภาพลวงตา มันเป็นเพียงความรู้สึกพร่ำเพ้อสมัยนี้ไม่มีใครไว้ใจได้ อย่ามาเเสวงหาความรักในโลกเเห่งการหลอกลวงนี้เลย  
..................มีสักกี่ครั้ง   ที่รู้สึกหวั่นไหว    กับตัวหนังสือ     หน้าจอสี่เหลี่ยม   ที่ใครบางคนส่งมา   โต้ตอบกันกลับไป    ไม่เคยได้ยินเสียง     ไม่เคยเห็นหน้า   แต่กลับทำให้หัวใจ      หล่นหาย เมื่อมีรัก   ในโลกออนไลน์   ทำให้คิดได้ว่า    มนุษย์   คงไม่มีความพอดี   บางที  รู้สึก  ขาด  หรือ   รู้สึกเกิน  จึงเรียกร้องและร่ำหา   ความรักกันมากมาย    หรือว่า  ความรัก   เริ่มขาดแคลนในหัวใจของทุกคน    หรือเพราะ  ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตัวเอง    ได้รับเต็มที่   จึงพยายามที่จะได้ให้มากขึ้น   พยายามมากขึ้น  ที่จะได้ตามรูปแบบที่ปรารถนา   โลกไซเบอร์  คงเหมือนมนต์วิเศษ   ที่สามารถ   ดึงดูดผู้คนในเรื่องความรักได้มากมายตามใจนึก   ตามจินตนาการ       เพราะไม่เห็นหน้า   ไม่ได้ยินเสียง  เราสามารถ  วาดฝัน    ไปตามที่ใจต้องการได้     เหมือนติดบ่วง  กลลวงกับดักของภาษา  เพราะไม่มีอากัปกริยา  ประกอบที่สมบูรณ์    คนที่รับสาร  จึงเตลิดไปไกล   และตีความหมาย   เกินความเป็นจริง
อาจจะเป็นได้   หรือมีเพียงส่วนน้อยนิด    ที่จะพบรักแท้   ในโลกอินเตอร์เน็ต   บางทีอาจพบช่องทาง   พบรักแท้ได้    ซึ่งอาจจะสมหวัง   หรือผิดหวัง   กับสิ่งที่เราวาดฝันไว้    เราต้องยอมรับเงื่อนไข     ได้ทุกอย่าง   และต้องออกมาคบกันในโลก  ของความเป็นจริง    ถ้าเปรียบรักในโลกไซเบอร์   คงทำให้หลายคน    หัวเราะได้    ยิ้มได้   ฝันหวานได้   หรือแม้แต่   ร้องไห้    แบบแทบ   เป็น   แทบตายได้   ถ้ารู้สึกสับสน  และอ่อนไหว   กับตัวอักษรที่ออนไลน์   อยากให้อยู่ในโลกของความจริง    การงาน      หน้าที่    ความรับผิดชอบ   หรือ.................จะเสาะแสวงหาความสุขเรียบง่ายโดยใช้ธรรมชาติ    หรือไม่ก็หาหนังสือดีๆๆ    อ่านสักเล่ม  คิดว่า  ชีวิตนี้น่าจะปลอดภัยมากกว่า   ขอฝากข้อคิดไว้ว่า    ถึงอย่างไร  ก็หนีไม่พ้นโลกแห่งความเป็นจริงไปได้   โลกออนไลน์สร้างภาพฉาบฉวย สร้างสีสัน   สร้างจินตนาการ     แต่ต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมไม่หลงกลกับตัวอักษรที่มีคนขุดดักเอาไว้...........เออน๊อ........เป็นไปแล้วโลกบนใบนี้.....เกิดอะไรขึ้นหรือนี่.......ขำตัวเองชะมัดเลย....กลายเป็นตัวตลกตัวหนึ่งให้บางคนโยนไปโยนมาเล่น...คงสนุกมากใช่มั๊ย.....แต่ไม่เป็นไรเล่นต่อไปเหอะไม่ต้องกังวลว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไร...หรอกนะ.....ตามสบาย...หากว่าเป็นการทำแล้วเธอมีความสุขมีเสียงหัวเราะก็ ok.  จะโทษก็คงโทษตัวเองมากกว่าที่เหงาจนเกินไป...เลยขาดความรอบคอบ..ขาดการกรอง  ขาดการพิจารณา.....ก็ทำไงได้ล่ะนะต้องทำใจก็เท่านั้น....555555555+ขำขำขำขำขำขำ....เสียไปหมดเลยทุก ๆ อย่าง......อายนะอายมั๊กมาก  ดูจิสุกไปทั้งตัวเลยฉัน(ขำอีกแล้ว5555555555+)...แต่ก็ดีเหมือนกันที่ทำให้มีความรู้สึกดีๆ.....กับความหลอกลวง........เกิดความคิดที่แตกต่างออกไปจาก....แบบเดิมๆ......มีสัญญาที่ต้องปฏิบัติ......ถึงขั้นแต่งงานกันซะด้วย......5555555555555+..........ก็ดีเหมือนกัน....ตามความคิด  คิดว่าเสียหายไปมากหลงกลไปมาก......ต่อไปจะหลงกลแบบมีสติมากกว่านี้.........คำว่าจงเชื่อในสิ้งที่ตัวเองคิดอ่ะมันถูกทุกวันเวลาก็ไม่เชื่อตัวเองซะงั้น.....ดั๊นไปเชื่อตัวอักษรบ้าบอที่อ่านทีไรก็เคลิบเคลิ้ม.....เฮ่อ! อย่าโทษตัวเองเลยปล่อยตามสบาย ๆ เหอะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องน้อยใจ ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องทำใจ ปล่อยให้เป็นไปตามปกติหากว่าเรายินดีที่จะมีความสุขกับมัน.......
(ยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งทีและยิ้มอีกทีเพื่อความสวยงามบนโลกใบนี้.......ยิ้มตลอดไป.......หากเรามีความสุขกับมัน)				

แม้มันไม่ได้เป็นทั้งหมดของจิตใจ
ไม่ได้เป็นทั้งของความคิด..
แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของคนที่สื่อผ่าน
ไม่ว่าในด้านดีหรือร้าย หรืออารมณ์ไหนไหน

บนโลกแห่งความเป็นจริง
ประตูแห่งการรู้จักแคบเกินไป
การทักทายหรือยิ้มให้กันเป็นเรื่องของสิ่งประหลาด
คนแปลกหน้ามีโอกาสเพียงน้อย
ที่จะเปลี่ยนตัวเองมาเป็น.คนรู้จัก
แต่ศัตรูมีช่องทางที่เดินเข้ามาใกล้มากเหลือเกิน

โลกบนนี้  
ภาพความเป็นตัวตนของแต่ล่ะคนเปลี่ยนแปลงได้
หากแค่ทักทายหรือฉาบฉวยในอารมณ์ ในความรู้สึก
แต่ลึกๆ ของคนหนึ่งคน  มีแบบฉบับเพียงหนึ่งเดียว
อยู่ว่าคนคนนั้นจะปล่อยออกมาเมื่อไร .... 
อย่าตันสินว่าอะไรผิด เพียงแค่ใครคนใดคนหนึ่ง
เพราะเป็นสิ่งไม่ยุติธรรมกับใครหลายๆคน 
โดยเฉพาะผมคนนี้ .