ถ้าฉันเลือกได้..ฉันขอเลือกเธอ

คนของความเหงา

ชีวิตของฉันในตอนนี้มีผู้ชายมาเกี่ยวข้องมากมาย  ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน  พี่  หรือน้อง  
บางคนสนิทกันจากการร่วมกิจกรรม  บางคนสนิทกันเพราะคุยกันถูกคอ
บางคนสนิทกันเพราะทำงานร่วมกัน  บางคนเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน
ดังนั้นไม่แปลกหรอกที่หลายคนจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงปล่อยตัว  
ก่อนนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกะผู้ชายซักเท่าไหร่หรอก  หากต้องร่วมงานกัน  ก็จะรีบทำให้เสร็จเพื่อที่จะไม่ต้องคุยกันอืก
ไม่ใช่กลัวผู้ชายหรอกนะ  เพียงแค่ว่าไม่คุ้นเท่านั้น  
ในตอนนั้น  ก็มีหลายคนว่าฉันหยิ่ง  แต่จริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้นหรอก  ฉันกลัวว่าคนจะมองไม่ดีมากกว่า  
จึงยอมให้คนอื่นกล่าวหาว่าหยิ่ง
ในตอนนี้ที่ฉันคุยกะผู้ชายแทบทุกคนที่มาคุยกับฉัน  เพราะฉันคิดว่าอนาคตของฉันจะต้องมีสังคมอีกมาก  
จะต้องพบเจอกับอะไรมากมาย  หากฉันไม่ทำความรู้จักกับมันตั้งแต่ตอนนี้  เมื่อถึงวันนั้น  ฉันจะปรับตัวไม่ได้
ดังนั้นฉันถึงยอมคุยกะเพื่อนๆที่เป็นผู้ชาย  แต่ใจของฉันก็คิดเพียงว่า พวกเค้าคือเพื่อนของฉันทั้งนั้น
แต่แล้วมันก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นมากมาย  ด้วยความสนิทสนม เพราะเราคุย ปรึกษา และทำงานร่วมกันบ่อย
ทำให้ความคิดของเพื่อนนั้นเปลี่ยนไป  เค้าไม่ได้รู้สึกกับฉันแค่เพื่อนอีกแล้ว เค้าไม่ได้บอกฉันหรอกนะ  แต่ฉันรู้สึก
ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าทำไมความรู้สึกของฉันจึงเปลี่ยนไป  ฉันไม่อยากคุยกับเค้าอีก  ฉันไม่อยากให้เค้าคาดหวังกับตัวฉันมาก
เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้ชอบเค้า  อยากให้ความรู้สึกเราเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม  นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันไม่อยากเจอเค้า  
เพราะฉันกลัวว่ามันคือการให้ความหวังกัน  ยังไงฉันก็หลบหน้าเค้าไม่ได้อยู่ดี  เพราะเราเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
ในตอนนั้นมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาสนิทกับฉันโดยบังเอิญ  เราได้ทำงานร่วมกันทุกอาทิตย์  เมื่อมีเวลาว่าง  เรามักจะมาคุยกัน  
เค้าเล่าเรื่องราวของเค้าให้ฟัง  ส่วนฉันก็ปรึกษาเค้าเรื่องนี้เหมือนกัน  เค้าก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนักหรอก  เพียงแต่ทำให้แนสบายใจขึ้นมากเลย
นานวันเข้าเราก็สนิทกัน  ทำให้เพื่อนของฉันที่ชอบเค้าอยู่เกิดระแวงขึ้นมา  ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดว่าฉันชอบเค้า  เพราะจริงๆ แล้วฉันก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะการที่เราคุยกันบ่อยก็ได้  ฉันเลยห่างออกไป เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนเข้าใจผิด
ยังมีรุ่นพี่อีกคนหนึ่งที่มาชอบฉัน  เค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งในสายตาของฉัน  เค้าชอบที่จะซื้อของมาให้  ส่งจดหมายมาหา  
แต่เชื่อมั้ย  ใจของฉันไม่ได้อยู่ที่พี่คนนี้  ฉันก็ยังคงรู้สึกกับพี่เค้าแค่พี่ชายที่ดีของฉันคนหนึ่งอยู่ดี  ฉันมักปฏิเสธของที่เค้าซื้อมาให้  
นั่นเพราะฉันไม่อยากให้พี่เค้าเสียเวลามากมายกับฉัน
ฉันบอกได้ตามตรงเลยว่าในตอนนี้ฉันชอบรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่  เราสนิทกันเพราะคุยกันบ่อยเราไม่เคยคุยกันตรงๆหรอกนะ  คุยกะทางเน็ทเนี้ยแหละ  
ฉันมีความรู้สึกว่าพี่เค้าคุยสนุก  ฉันชอบพี่เค้าที่พี่เค้าเป็นคนอ่อนโยนและเป็นคนดี  ฉันก็ไม่ได้บอกใครนะว่าชอบพี่เค้ารึเปล่า  เพราะฉันกลัวว่าคนจะมองไม่ดี
ฉันแทบจะไม่เชื่อตัวเองเลย  ในวันที่พี่เค้าบอกว่าพี่เค้าชอบฉัน  แต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะบอกพี่เค้าอยู่ดี
จนเมื่อวันหนึ่งพี่เค้าถามฉันว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่เค้าบ้าง  วันนี้ฉันจำเป็นต้องบอก  ถ้าฉันไม่บอก  ฉันอาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย  
ฉันก็บอกพี่เค้าไปว่าฉันเองก็ชอบพี่เค้าเหมือนกัน  ฉันคิดว่ามันดีมากเลยที่ฉันได้พูดในสิ่งที่ฉันคิด  แล้วมันก็ดีจริงๆ
หลังจากวันนั้น  เพื่อนคนที่ชอบฉันก็ถามเหตุผลฉันว่า  ทำไมเราถึงห่างกันมากขึ้น  ฉันบอกเค้าไปว่า  ฉันไม่ได้ชอบเค้า  ฉันรู้สึกกับเค้าแค่เพื่อน  
ฉันชอบรุ่นพี่คนนึงแล้ว  เค้าถามฉันกลับมาว่า  คิดดีแล้วหรอ  ฉันบอกว่าฉันมั่นใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป  เมื่อเพื่อนเริ่มรู้เรื่องก็มาถามฉันว่าจริงมั้ย  
เพื่อนๆถามฉันว่าทำไมถึงทำให้เพื่อนเสียใจ  ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจฉันบ้าง  
แล้วรุ่นพี่คนที่มาชอบฉัน(คนแรกอ่ะนะ)ก็ขอฉันเป็นแฟน  ฉันปฏิเสธ  ฉันบอกพี่เค้าไปว่า  ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้ว  พี่เค้าบอกกับฉันว่า 
ไม่ชอบก็น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก  ทำไมต้องให้ความหวังกันด้วย  ฉันรู้สึกเสียใจที่ได้ยินเรื่องนี้  ฉันจำได้ว่าเคยบอกพี่เค้าไปแล้วว่า  
ฉันไม่ได้ชอบพี่เค้า  และฉันก็ไม่เคยให้ความหวังด้วย  มุกครั้งที่พี่เค้าซื้อของมาให้ก็ไม่เคยรับ  แล้วทำไมหล่ะ?  ฉันผิดด้วยหรอ
ฉันไม่รู้จะหาทางแก้ไขปัญหานี้ยังไง  ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว  ฉันไม่ได้นอนทั้งคือเลย  ฉันได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนคนนึงฟัง  ฉันไม่เข้าใจว่า
ผู้ชายคิดยังไงกันแน่  เพื่อนคนนั้นก็ได้เพียงแต่ฟัง  แต่มันก็ยังทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจที่มีคนรับฟัง
ฉันไม่อยากทำให้ใครเสียใจทั้งนั้น  เพียงแต่  เหตุผลมันอยู่ที่ว่า  ฉันต้องเลือกคนนึงเท่านั้น  เพราะฉันรักได้แค่คนเดียว  เมื่อฉันเลือกแล้ว  ทุกอย่างก็น่าจะจบ
ลองนึกดูนะว่า  เรื่องนี้ผู้ชายเป็นฝ่ายที่ถูกเลือกจึงคิดหาเหตุผลต่างๆนานาว่า ทำไมเค้าไม่เลือกเรา  ทำไมเราต้องเสียใจ  แต่ถ้าหากกลับกัน  
คนที่เลือกน่าจะเป็นฝ่ายเสียใจมากกว่า  มันลำบากใจนะที่จะต้องเลือก  ไม่ใช่ว่าเลือกไม่ถูก  แต่ลำบากใจตรงที่ว่า  จะพูดยังไงให้คนที่เราไม่เลือกไม่เสียใจ  
และยังเป็นเพื่อนคุยเราได้เหมือนเดิม เพื่อนฉันบอกว่า  ฉันต้องการมากเกินไป  จะมีใครบ้างที่ทำใจคุยกับคนที่เค้าปฏิเสธเราได้อย่างเหมือนเดิม  มันก็อยาจจะจริง