** ฟ้าเพียงดิน ( ๕ )

แก้วประเสริฐ

                  ฟ้าเพียงดิน  
                     บทที่  ๕
  “ แหม๋!!!...คงจะมีการต้อนรับและฉลองกันใหญ่นะซิ” ชายหนุ่มกล่าว พร้อมหันไปมองหน้าหญิงสาว
ภาพที่เขาแลเห็นหาได้เป็นดั่งคำพูดก็หาไม่ กลับเห็นหญิงสาวสะท้านเล็กน้อยก้มหน้าหยาดน้ำตาเล็กๆ
คลอยังเบ้าตาพร้อมเสียงที่สั่นเครือเล็ดรอดออกมาช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกิน
   “มิได้หรอกเจ้าค่ะ” หล่อนหยุดชะงัก......
   “มีเพียงดิฉันคนเดียวเจ้าค่ะ”
   “อ้าวๆๆไม่มีใครไปอวยพรกันบ้างเชียวหรือ”  ชายหนุ่มสงสัยเพราะอย่างน้อยก็ย่อมมีพ่อแม่ญาติพี่น้อง
เพื่อนที่รักไปแสดงความยินดีบ้าง
   “ดิฉันเหลือเพียงแม่คนเดียวค่ะ ก็อยู่ต่างจังหวัดไม่มีเงินทองพอที่จะมาร่วมงาน ส่วนคุณตาคุณยายเอง
ก็ชรามากแล้ว เพื่อนหรือความจนทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขาหรอกเจ้าค่ะ”  หญิงสาวตอบด้วยเสียงสั่นๆ....
ได้เรียนจบก็ถือว่าเป็นบุญมากโขแล้วเจ้าค่ะ  เสร็จก็กลับไปบ้านเลยเจ้าค่ะ” ร่างหล่อนสะท้านจนเห็นได้ชัด
     ทำให้ชายหนุ่มเกิดความรักเอ็นดูขึ้นมาทันที  เขาทราบดีเรื่องแบบนี้ย่อมเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นเป็น
ธรรมดาโดยเฉพาะงานสำคัญเช่นนี้อย่างน้อยก็ย่อมต้องมีเพื่อนฝูงสนุกสนานแต่กลับเป็นงานที่เศร้าใจนัก
   “ขอโทษนะที่ทำให้เธอสะเทือนใจเช่นนี้  อ้า!!!????...ทำงานเสร็จแล้วไปพบผมหน่อยนะจะขอคุยอะไร
สักหน่อย”   ชายหนุ่มกล่าวพลางเดินไปยังบ้านพักของตน
   “เจ้าค่ะ”
   เสียงแผ่วเบาลอดออกมาพอได้ยิน
   “เหลาเอ๋ย???.....เสร็จงานหรือยังอย่าลืมที่ยายสั่งนะ”  เสียงตะโกนของยายผันแว่วกำชับมาอีก
   “จ๊ะยาย...เกือบเสร็จแล้วจ้า”   หล่อนร้องตอบ
               ภายในบ้านพักของชายหนุ่ม  หล่อนเห็นเขากำลังนั่งอ่านหนังสือบนโต๊ะหนังสือที่มีตู้หนังสือตั้งอยู่
ด้านหลังภายในมีหนังสือเล่มใหญ่ๆมากมาย พร้อมทั้งเห็นเขากำลังจดอะไรบางอย่างลงในสมุดตรงหน้า
หล่อนยืนนิ่งที่หน้าประตูห้อง กำลังใช้ความคิดว่าควรหรือไม่ควรอยู่  พลันได้ยินเสียงเรียกหล่อน
   “อ๋อ???...เธอหรือเข้ามาซินั่งคอยก่อนนะ เดี๋ยวเดียวแหละ” ชายหนุ่มหันหน้ามาส่งยิ้มให้พลางก้มหน้าจด
บันทึกต่อ
   “เจ้าค่ะ”  หล่อนก้มตัวลงนั่งพับเพียบกับพื้นห้องทันที  ชายหนุ่มเหลือบตามามองพลางกล่าวขึ้นอีกว่า
   “ไม่ต้องนั่งกับพื้นหรอก นั่งบนโซฟานั่นแหละ” ชายหนุ่มกล่าว
           นั่นแหละหล่อนจึงค่อยๆยืนขึ้นพลางก้มตัวเดินไปยังโซฟาที่ตั้งอยู่ด้านข้าง รอคอย......
   สักครู่แลเห็นชายหนุ่มปิดหนังสือพร้อมละมือจากการเขียนบันทึก ลุกเดินมาเบื้องหน้าหล่อนพร้อมทรุดตัว
นั่งยังโซฟาตรงกันข้าม
   “ผมได้ฟังคุณพูดถึงผลการเรียนชักสนใจ และมาหางานทำด้วย”  ชายหนุ่มกล่าวพร้อมมองหน้าหล่อน
   “เจ้าค่ะ  หวังให้ยายช่วยมองหาลู่ทางอยู่ เคยไปสมัครงานทำแล้วแต่ยังไม่ได้เรียกตัวมาเจ้าค่ะ”  หล่อนก้มหน้า
กล่าวขึ้น
   “แต่ทางเขาบอกว่าต้องหาคนมาฝากและใบผ่านงานด้วย  ซึ่งดิฉันไม่มีเพราะพึ่งสำเร็จมาใหม่ๆเจ้าค่ะ จึงกลับ
มาคอยงานที่บ้านคุณยายเจ้าค่ะ”
   “อืมมๆๆๆ...สมัยนี้ก็แบบนี้แหละเล่นเส้นเล่นสายกัน เหมือนเพื่อนผมคนหนึ่งมัวแต่รับเส้นสาย งานถึงไม่ค่อยไป
ไหนกัน ยิ่งเป็นเด็กผู้ใหญ่ในวงราชการด้วยแล้ว มันบอกผมว่าลำบากใจจริงๆจะทำอะไรก็ไม่ได้ รับไว้เพียงแค่ใบผ่าน
ทางเท่านั้นจะไล่ออกหรือก็ไม่กล้าเลยคาร้าคาซังกันจนทุกวันนี้แหละ น่าอนาถใจจริงๆนะ” ชายหนุ่มรำพึงให้ฟัง
       แต่หล่อนไม่ตอบเพียงแต่นั่งเฉยๆเท่านั้น ฟังชายหนุ่มกล่าว
   “เห็นว่าสำเร็จทางบัญชีก็เลยคิดจะจ้างเธอไว้คอยช่วยเหลือผมตรวจสอบบัญชีของบริษัทเป็นการส่วนตัว เธอจะ
ขัดข้องไหมล่ะ”  ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวกล่าวขึ้น
   หญิงสาวตะลึง  รีบก้มลงกราบชายหนุ่มทันที
   “เป็นพระคุณยิ่งแล้วเจ้าค่ะ”
   “ผมชื่อ “พีระกานต์”  เรียกผมว่า. “กานต์”เฉยๆก็พอ ส่วนคำว่าเจ้าคงเจ้าค่ะนั้นไม่ต้องเรียกอีกนะรู้ไหม
 เพียงแค่”ค่ะ”เฉยๆก็เพียงพอแล้วล่ะ คนอื่นได้รับฟังแล้วไม่งามทำให้ผมตะขิดตะขวงใจ”  ชายหนุ่มบอก
   “ขอบคุณค่ะคุณกานต์” หล่อนกล่าว 
   “น๊านต้องเป็นนี้ซิค่อยสบายใจหน่อย” ชายหนุ่มกล่าวพลางหัวร่อเบาๆ
   “อ้อ...อีกอย่างหนึ่งนะ คือว่า...?????  ชายหนุ่มหยุดอ่ำๆอึ้งๆ
   “อะไรหรือค่ะ???”  หญิงสาวมองหน้าด้วยสงสัย
   “เพียงแต่ว่าอยากจะขอร้องมากกว่านี้อีกนั่นแหละ”ชายหนุ่มเอ่ย
   “พูดไปเถอะค่ะ หากสามารถช่วยได้ไม่เกินความสามารถก็ไม่เป็นไรค่ะ”  หญิงสาวเอ่ย
   “ขอบใจมากนะ คือว่า ผมอยากให้ช่วยดูแลบ้านหลังนี้แทนยายผันเพราะแก่มากแล้ว อีกอย่างหนึ่งต้องทำ
หน้าที่เป็นเลขาฯส่วนตัวผมนอกจากจะช่วยตรวจสอบบัญชีเท่านั้น ส่วนเรื่องเงินเดือนผมจะตั้งให้เองตาม
ความสามารถครับ”  ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวซึ่งก้มหน้าเหมือนจะใช้ความคิด
   “หรือค่ะ...อ้า...หน้าที่เลขาฯด้วยหรือ?...แล้วจะดีหรือค่ะเพราะดิฉันแต่งตัวไม่เป็น เสื้อผ้าก็ไม่ทันสมัย
เดี๋ยวจะทำให้คุณขายหน้าได้นะค่ะ”  หญิงสาวกล่าว
   “เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก เพราะผมเองก็ไม่ชอบคนแต่งตัวทันสมัย คุณดูผมซิแต่งตัวธรรมดาแบบคน
ทั่วๆไปแต่งตัวอยู่แล้ว อ้อ?...เรื่องเสื้อผ้าไม่สำคัญหากยอมรับงานก็ไปหาซื้อตามห้างฯตามใจชอบเรื่อง
เงินทองเดี๋ยวผมจะจัดการให้  หากเธอยอมรับทำงานนะ”  เขากล่าว
       เขามองเห็นหญิงสาวแสดงอาการอ้ำๆอึ้งๆ  ก็เลยกล่าวสรุปเสียเลย
   “ตกลงนะ หากมีปัญหาอะไรบอกผมได้ นึกว่าช่วยเหลือผมอีกทางก็แล้วกัน”  ชายหนุ่มยิ้ม
   “หากว่าไม่ทำให้คุณต้องเสียหน้า  ก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งค่ะ”  หญิงสาวก้มหน้าตอบ
   “เอาเป็นว่าตกลงกัน เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป  ตอนแรกก็ดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านก่อนเรื่องงาน
ผมจะบอกให้ทราบล่วงหน้าอีกครั้งหนึ่ง”  ชายหนุ่มกล่าว 
 พลางลุกขึ้นยืน พลางนึกถึงคำกล่าวของมารดาที่ว่าเพื่อนของมารดาจะนำลูกๆให้มารู้จักเขา ซึ่งได้จังหวะ
พอดีที่เขาต้องการหาทางออก เพราะยังไม่อยากจะให้มีพันธะมาผูกพันแก่เขามากเกินไป  ต้องการจะใช้ชีวิต
อย่างอิสระตามแบบสไตล์ตะวันตกที่เขาได้ศึกษาอยู่  ที่นั่นเขาเองแม้จะมีสาวๆมาติดพันมากมายแต่ก็เป็น
แค่เพียงเพื่อนไม่เคยคิดจะล่วงเกินให้มากไปกว่านี้จนเกิดปัญหาตามหลังได้   จนเพื่อนๆทั้งไทยเทศต่างสงสัย
จนกระทั่งเขาสำเร็จมา ใช้ชีวิตท่องเที่ยวไปทั่วอย่างอิสระตามหัวใจที่ปรารถนาจะมีบ้างก็เพียงหญิงสาวหากิน
เท่านั้น แต่ก็นานๆสักครั้งจนกระทั่งเกิดเบื่อหน่ายชีวิตแบบตะวันตก จึงได้เดินทางกลับบ้านเกิดเมืองนอน
เมื่อกลับมา  ความเป็นหนุ่มโสดทำให้เกิดการเปลี่ยนความคิดของเขาไปด้วยสิ่งต่างๆนาๆจนกระทั่งเขาต้อง
แกล้งทำตัวแบบเชยๆขึ้น
   “ค่ะๆๆ...งานบ้านวันนี้ดิฉันทำเรียบร้อยแล้วค่ะ จะเริ่มใหม่พรุ่งนี้ก็แล้วกัน ขอบคุณมากค่ะที่มอบงานให้ดิฉัน
ได้ทำไม่ต้องตกงานอีก  ขอตัวก่อนนะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยปาก
   “ครับ  แต่ว่าคุณต้องมาอยู่บ้านนี้ในตอนกลางวันด้วยนะครับถือว่าเป็นการทำงาน เพราะระยะนี้ผมจะต้องออก
ไปข้างนอกบ่อยหน่อย เปรียบเสมือนเป็นแม่บ้านก็แล้วกันนะครับ อย่าคิดอะไรมาก ผมจะบอกให้คุณพ่อคุณแม่
ผมทราบไว้ด้วย อ้อ พรุ่งนี้ผมเองก็ต้องไปรับมอบงานที่บริษัทฯจากคุณพ่อผม ต่อไปเห็นว่าคุณต้องติดตามผมไป
ที่บริษัทฯพร้อมกับผมด้วยนะครับ”  ชายหนุ่มหันมากล่าว
   “ค่ะแล้วแต่คุณเถอะค่ะ...” หญิงสาวหันมายิ้มรับตอบ
   “ผมเองอาจจะกลับค่ำหน่อย  หากคุณเสร็จธุระก็มาช่วยๆดูแลบ้านให้ด้วยนะครับ”
   “ค่ะคุณ”
   “ขอบใจมากครับ”  ชายหนุ่มกล่าวพลางก้าวเดินออกไปจากบ้านทันที  จนร่างชายหนุ่มลับสายตาไป
        เมื่อร่างชายหนุ่มลับสายตาพ้นจากตัวตึกใหญ่ไปแล้ว  หญิงสาวผุดลุกขึ้นรีบวิ่งไปบ้านพักตายายทันทีซึ่งอยู่ไม่ไกล
นักข้างๆกับบ้านพักของชายหนุ่ม  ด้วยอาการแสนจะดีใจแทบจะสะดุดกระไดบ้านถลาเข้าไปกอดยายผันทันทีพลางเขย่าตัว
กล่าวอย่างระล่ำระลัก  
   “ยายๆๆๆ  ฟ้าโปรดหนูแล้วจ๊ะยาย”  หญิงสาวกล่าวด้วยอาการตื่นเต้น
   “ฟ้าอะไรโปรดเอ็งอีกล่ะอีหนู  เฮ้ยๆๆ!!!เบาๆหน่อยเดี๋ยวกระดูกกระเดี๊ยวหักหมดโว้ย” หญิงสาวถึงได้หยุดเขย่าพลางกล่าวว่า
   “ก็คุณชายกานต์ซิจ๊ะยาย”
   “อ้าวๆ...คุณชายกานต์ไปทำอะไรมึงหรือ????
   “ไม่ได้ทำอะไรหลักหรอกจ๊ะ  เพียงแต่ว่าเขาให้งานทำแก่หลักแล้ว โดยให้ไปทำตั้งแต่วันพรุ่งนี้” 
 หญิงสาวกล่าวด้วยความดีใจ
   “เฮ้ยๆไปทำที่บริษัทฯคุณเลยหรือแล้วเสื้อผ้าจะใส่ล่ะ  จะเอาที่ไหนหวา????”หญิงชรากล่าว
   “ไม่หรอกยาย เขาให้หลักดูแลบ้านของเขาไปก่อน แล้วช่วยเขาตรวจสอบบัญชีบริษัทกับเป็นเลขานุการไปในตัวจ๊ะ”
   “กูงงว๊ะ...ไม่เข้าใจมึงพูด  ไหนๆค่อยๆพูดช้าๆให้เข้าใจหน่อยโว้ย”
   “คืออย่างนี้จ๊ะ เขาให้เป็นแม่บ้านดูแลบ้านระหว่างไม่อยู่คอยติดตามเขาไปช่วยตรวจสอบบัญชีที่บริษัทฯจ๊ะยาย”
   “เออบุญมึงแล้วล่ะที่จะได้งานทำมั่นคงเพราะต่อไปคุณชายก็จะเป็นผู้ดูแลงานทั้งหมด” หญิงชราเอ่ยขึ้น
   “แล้วเขาให้เงินเดือนเอ็งเดือนล่ะเท่าไหร่ล่ะ อย่าไปเรียกร้องเขาน๊ะ”
   “ยังไม่รู้เลย เขาบอกว่าต้องดูความสามารถก่อนถึงตั้งเงินเดือนให้จ๊ะ”
   “เออดีแล้วล่ะถึงไม่ให้ก็ไม่เป็นไร เพราะเขามีคุณแก่ตายายมากนะอีหนู”
   “จ๊ะยาย ขอให้มีงานทำเป็นหลักก็พอแล้วล่ะ เรื่องเงินหลักไม่เกี่ยงอยู่แล้วอีกอย่างได้อยู่ใกล้ๆกับตายายด้วยว่า
จะเขียนจม.ไปบอกแม่สักหน่อย”
   “ตามใจเอ็งเถอะ ไปไป๊!!!...ไปอาบน้ำกินข้าวได้แล้วล่ะ”
   “จ๊ะยาย “
       หญิงสาวพลางลุกขึ้นเดินเข้าไปยังห้องพัก เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำและมาทานข้าวร่วมกับตายาย......
               ที่บริษัทอัศวราชินริมถนนสีลมภายในเนื้อที่เกือบสามไร่บนตึกสูงตระหง่านหลายสิบชั้น
รายล้อมด้วยพฤกษานานาพันธุ์ที่สูงใหญ่รายล้อมอาณาเขตบริษัทไว้ด้านหน้าจัดไว้ในการวางแบบแปลน
ที่สวยสดงดงามด้วยดอกไม้ต่างๆที่ออกดอกบานสะพรั่งทั้งหน้าบริษัทและริมทางเข้าออก ส่วนสถานจอดรถ
ถูกจัดไว้ด้านข้างทั้งสองด้านเต็มไปด้วยรถยนต์มากมาย
        ชายหนุ่มก้าวลงจากรถยนต์เดินทอดน่องขึ้นไปยังบริษัท  สู่บริเวณชั้นล่างถูกจัดแสดงไว้ด้วยบอร์ดแสดงรายการ
สินค้าและสินค้าบางชนิดโชว์ไว้แสดงแก่ผู้มาชม มุมหนึ่งเป็นเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์และที่นั่งพักผ่อนจัดไว้ให้
ผู้มาชมได้นั่งพัก  เขาเดินไปชมรายการต่างๆจนกระทั่งมีเจ้าหน้าที่เข้ามาทักทายพร้อมอธิบายสินค้างต่างๆให้เขา
ฟัง ชายหนุ่มหันมายิ้มยืนรับฟังการอธิบายต่างๆพอสมควร  จึงได้สอบถามว่าห้องประชุมใหญ่อยู่ชั้นใด  เมื่อ
พอได้รับฟัง เจ้าหน้าที่คนนั้นรีบน้อมตัวชี้แจงพร้อมรีบนำทางไปยังลิฟท์   ครั้นถึงชั้นที่ต้องการชายหนุ่มก็เดินชม
ไปเรื่อยๆผ่านห้องต่างๆหน้าห้องจะเขียนกำกับแผนกไว้มองไปภายในเห็นเจ้าหน้าที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น
เมื่อถึงห้องที่เขียนไว้เป็นห้องประชุมซึ่งมีเจ้าหน้าที่สาวนั่งประจำโต๊ะ  ชายหนุ่มแสดงเจตนาว่าขอเข้าร่วมประชุม
เจ้าหน้าที่สาวคนนั้นมองเขาด้วยใบหน้าแปลกใจ พร้อมถามชื่อนามสกุล เมื่อชายหนุ่มแจ้งไปให้ทราบ หญิงสาวคนนั้น
ก็แสดงสีหน้าตกใจรีบยกมือไหว้  ชายหนุ่มรับไหว้ตอบพร้อมรีบเข้าไปรายงานทันที  สักครู่หนึ่งเจ้าหล่อนออกมารีบก้มตัว
น้อมเชิญชายหนุ่มพร้อมทั้งเปิดประตูห้องเพื่อให้เขาเข้าไปข้างใน
          ภายในห้องประชุมจัดไว้เป็นโต๊ะยาวเรียวกลม บนโต๊ะจัดเรียงด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์ใช้สำหรับผู้เข้าร่วมประชุม
  แต่ละคนเป็นผู้มีอายุมากเกือบทั้งสิ้น  เขาเหลือบแลเห็นคุณพ่อนั่งอยู่บนหัวโต๊ะหันหน้ามองมาทางเขาพร้อมกวัก
มือเรียก  ทุกๆคนหันมามองทางเขาเป็นจุดเดียวกัน  ชายหนุ่มหันไปยกมือไหว้รีบเดินเข้าไปหาคุณพ่อ ซึ่งท่านแนะนำ
ให้ทุกๆคนทราบถึงเจตนารมณ์ของท่าน 
 “นี่คือ พีระกานต์ ลูกชายผม ซึ่งจะมาทำหน้าที่แทนผมต่อไปในวันข้างหน้า จึงขอฝากไว้ให้พวกท่านช่วยดูแลให้ด้วย”
 คุณพ่อกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมแจ้งให้เขานั่งลงยังโต๊ะเคียงข้างท่าน พร้อมหันหน้ากลับไปดำเนินการประชุมต่อ