นิทานกลางแสงจันทร์

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ในยามราตรี    ที่ความมืดมิดเริ่มมาเยือน   เราจะมองเห็นดวงดาวน้อยใหญ่
กระพริบพร่างพรายอยู่บนท้องฟ้า    ทักทายกลุ่มหมู่เมฆและดาวเดือนน้อยใหญ่
ดวงจันทร์ใสกระจ่างแสง    แต่ไม่ได้  กระจ่างนวลผ่อง  ไปเสียทั้งหมด    บางส่วนคล้ายถูกแต่งแต้ม   ด้วยม่านหม่น  เลือนลางเหมือนเงาชีวิต    นิทานกลางแสงจันทร์  ถูกแต่งเติมต่อเติม   จาก  บันทึกของพ่อ    ตามฝันและจินตนาการ
พ่อเคยเล่าว่า    ภูเขา   แม่น้ำ   ลำธาร  ล้วนมีชีวิต   มองดูสิลูก
มองท้องฟ้า  มีดาวกี่ดวง   ดาวดวงไหนกันน่ะที่จะเปล่งประกายสุขใส  เหมือนแววตาของผู้คนที่มองดูด้วยความสุข   และดาวดวงไหนกัน  ที่คนเราจะให้นำทุกข์จากไปพร้อมกับดวงดาวที่กำลังจะลับหาย
ฉันนั่งตักพ่อยิ้มอย่างมีความสุข  มือข้างหนึ่งกอดพ่อพ่อเอาไว้  แหงนหน้ามองตาพ่อฟังอย่างตั้งใจ    พ่อใช้มือโอบกอดด้วยแขนข้างหนึ่ง   ส่วนมือขวาของพ่อ   วาดนิ้วไปบนท้องฟ้า   คุยเกี่ยวกับดวงดาว  การเดินทาง  ของผู้คน  ที่อพยพมาใช้ชีวิตความเป็นอยู่  ตั้งถิ่นฐาน  พ่อมักแฝงข้อคิด  ไว้ทุกครั้ง
แสงจันทร์เป็นแสงที่เย็นงดงาม  น่าชม    เหมือนกับมนุษย์  ถ้าเรารู้จักใจเย็น นุ่มนวล   เมตตานั่นคือความงามที่อยู่ในจิตใจ
แสงอาทิตย์รุ่มร้อน   เผาผลาญ  แต่ทรงพลังอำนาจ   เหมือนมนุษย์อีกนั่นแหละ  ที่ต้องรู้จักใช้อำนาจ   ในทางที่ถูก  
ความรักก็เช่นกัน  ถ้าลูกรู้สึก ว่า  อ้างว้าง   เหน็ดเหนื่อย   จำไว้เสมอ   พ่อวนเวียนอยู่ทุกอณูในห้วงอากาศ   สายน้ำ   ภูเขา   หรือแม้แต่ใบไม้เล็กๆ
อ้อมกอดของพ่อยังอยู่ในใจเสมอ  ความรักพ่อ  แทรกทุกอณูเนื้อของผิวทราย
น้ำตาหลั่งออกมาได้  แต่เราอย่าความคิดที่เป็นทุกข์มาเหนือจิตใจ
ความรักของพ่อความผูกพันธ์ของพ่อ  ไม่เคยจางหายจากใจได้    
นั่งมองแสงจันทร์  อยากจะเก็บความอ้างว้าง    ความหวาดกลัว   ในบางเรื่องให้ลบจากความทรงจำที่เลวร้ายให้เหมือนลิ้นชักที่ปิดตาย
พ่อค่ะ  บางครั้ง  หนูก็สับสน  บางครั้งหนูก็หวาดกลัว     แต่บางอย่างด้วยเหตุผลบางประการ   ที่หนูจำเป็นต้อง แข็มแข็ง   อ้อมแขนของพ่อ    นิทานของพ่อ    เสียงของพ่อ   สิ่งที่พ่อเคยปกป้องดูแลเสมอ   เหลืออยู่ในแค่ความทรงจำ
แล้วบันทึกเกี่ยวกับพ่อ
วันแห่งความรักหรือวันไหนๆมีเพียงพ่อเท่านั้นที่อยู่ในใจหนูตลอดกาล