รักแท้มีแน่หรือ ตอนที่ 1

รัสสะตะ

ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างที่จะจำกัดสิทธิในเรื่องของความรักไม่น้อยเหมือนกัน    ในวัยเรียนห้ามเด็ดขาดในการมีแฟน  ซึ่งฉันก็รู้ว่าครอบครัวปรารถนาดีกับฉัน  อยากให้ฉันตั้งใจเรียนเป็นอันดับหนึ่ง   ฉันสามารถห้ามไม่ให้ตัวเองมีแฟนได้  แต่ฉันไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้รักใครได้เลย  มันคงเป็นปกติของวัยหนุ่มสาวที่จะต้องมีความรัก  แวบผ่านเข้ามาบ้าง
      ตอนแรกที่ฉันเริ่มมีความรัก  ฉันเรียนอยู่ชั้น  ม. ปลาย  ในโรงเรียนอันดับต้นๆของจังหวัด ฉันรู้สึกว่าความรักมันดีเหลือเกิน  ที่เราจะมีใครซักคนหนึ่งคอยยิ้มให้  คอยสบตาเมื่อยามเดินผ่านหรือพูดคุยกัน  สำหรับฉันในตอนนั้น ขอเพียงแค่รอยยิ้มของเขาที่มีให้ในเวลาที่พบเจอ ก็เป็นสุขยิ่งแล้ว  ฉันจะรู้สึกมีความสุขมาก ถ้าหากฉันได้ช่วยเหลือเขาในบางสิ่งบางอย่าง   ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเรื่องการเรียน  ยิ่งเขาแสดงออกกับฉันเหมือนกับว่ามีใจ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว  มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ  แปลกมาก รู้สึกดีพิลึก  
        มีอยู่คืนหนึ่ง  เขาโทรศัพท์มาหาฉัน แล้วเขาก็บอกว่า เขาพึ่งอกหักมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง  เขาต้องการกำลังใจ  เขาถามฉันว่าฉันชอบเขามั้ย  ฉันตกใจมากที่เขาถามฉันตรงอย่างนี้  เขาถามฉันว่าฉันจะเป็นกำลังใจให้เขาหน่อยได้ไหม  เขาอยากให้ฉันบอกรัก  เขาร้องไห้ คร่ำครวญให้ฉันบอกรักเขา   ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี  ใจหนึ่งก็คิดสงสารเขา  ใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าเราบอกเขาไป  เราจะเป็นคนใจง่ายไหม  เขาโทรมาครั้งเดียวก็จะบอกรักเขาแล้วหรือ   ฉันก็เลยบอกเขาไปว่า  โทรมาคราวหน้าฉันจะบอกนะ  ขอเก็บไปคิดก่อนแล้วกัน
         เขาโทรมาอีกครั้ง  ในที่สุดเขาก็มีวิธีการที่ทำให้ฉันบอกรักเขาจนได้  โง่จริงๆเลยเรา  วันต่อมา เราเจอกัน เขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่คุยกันทางโทรศัพท์เลย  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เขาเป็นอะไร!  
          เวลาผ่านไป ฉันถึงได้รู้ว่า  เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย  ที่เขาโทรไปหาฉันก็เพราะ  เขากำลังอกหัก ต้องการคนปลอบใจ ที่เขาบอกว่าชอบฉัน  ก็เป็นเรื่องโกหก ไม่ใช่เรื่องจริงเลยซักนิดเดียว  ทำไมเขาถึงทำกับฉันได้  เขาไม่คิดถึงหัวใจของใครเลยเหรอ  เขาไม่น่าทำกับฉันอย่างนี้เลย  มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเป็นคนโง่เหลือเกิน   
           จนกระทั่งบัดนี้  ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันลืมเขาไปหรือยัง     นานเท่าไหร่แล้วล่ะนับจากวันนั้น