::เข็มหมุดในแก้วน้ำ::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

::เข็มหมุดในแก้วน้ำ::
	ก่อพงษ์  พงษพรชาญวิชช์
	26  มกราคม 2550
	เย็นนั้นสมเชาว์กับผมต่างขี่รถเครื่องวิบากออกจากหมู่บ้าน เพื่อกลับสำนักงาน   เราบิดคันเร่งขี่ไล่กันมาตามโค้งสันเขาที่ไม่
คดเคี้ยวนัก    หมู่บ้านที่อยู่ตามรายทางอยู่ห่างกันหลายหลักกิโล
ถนนเส้นนี้มีคนสัญจรไปมาไม่มากแม้ว่ามันคือทางลัดชั้นดี จากภาคกลางขึ้นไปยังภาคอีสานได้    เลยโค้งบนส่วนที่สูงที่สุด
ของเขาหินปูนลูกกลางของแนวเขาลูกนั้นผมเห็นสมเชาว์ตีไฟ เป็นสัญญาณชลอจอด   ผมตีไฟซ้ายด้วยและขี่ตามไปช้า ๆ  เขา
หยุดรถชิดขอบซ้ายของถนน  ตรงใกล้กับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังดูเครื่องของรถเครื่อง
แบบผู้หญิงของเธออย่างเก้กัง
	รถเป็นอะไรหรือครับ สมเชาว์ถาม
	เอ่อ..ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันค่ะ  จู่ ๆ ก็ดับไปเฉยๆ น้ำมันก็ยังมีเยอะนะคะ
	บางทีอาจเป็นเพราะหัวเทียนบอด  เดี๋ยวผมเช็คดูให้ครับ
	ผมดับเครื่องรถคู่ชีพของตัวเองแล้วขยับเข้าไปใกล้ สมเชาว์ตรวจดูหัวเทียนก็เห็นคราบเขม่าเขรอะ ข้อสันนิษฐานของเขาน่าจะถูกต้อง  เมื่อแก้ไขอยู่เพียงครู่  รถเครื่องของหญิงสาวก็กลับมาครางแบบมี
แรงอีกครั้ง
	ขอบคุณมากนะคะ  ถ้าไม่เจอพวกคุณ ฉันคงลำบากแน่  ๆ  หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม  สมเชาว์และผมไหว้ตอบ
แทบไม่ทัน
	
	ไม่เป็นไรหรอกครับ คนเดินทางอย่างพวกเราก็ต้องช่วยเหลือดูแลกันแบบนี้แหละ  ว่าแต่ว่าคุณจะไปที่ไหนหรือครับ
	หญิงสาวระบุที่หมายของเธอ ซึ่งทั้งผมและสมเชาว์ก็รู้จักเป็นอย่างดี เพราะเราเคยไปขอยาแก้ไข้หวัดมากินในช่วงที่มาทำงานแถบนี้ ใหม่ ๆ  แต่เราไม่เคยเจอเธอมาก่อนครับ
	เมื่อส่งเธอที่สถานีอนามัยประจำตำบลแล้ว ม้าญี่ปุ่นก็พาเราเดินทางอีกราว 60 หลักกิโลเพื่อเข้าเมือง  นัดหมายประชุมของวันรุ่งขึ้นเป็นสิ่งที่ผมและเพื่อนต้องควบรถวิบากเป็นระยะทางไกล ๆ แบบนี้ทุกปลายเดือน
	ผมกับสมเชาว์ได้พบหญิงสาวคนนั้นอีกหลายครั้ง เธอเข้าไปรณรงค์เกี่ยวกับสุขภาพอนามัยในตำบลที่เราเข้าไปวิจัยข้อมูลเกี่ยวกับการเกษตรของชาวบ้าน
	ชาวบ้านที่นี่เป็นโรคผิวหนังและโรคอัมพาตกันมากค่ะ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเขาใช้สารเคมีฆ่าแมลงกับพืชไร่มากเกิน ไป
	ผมก็ได้ข้อมูลอย่างนั้นเหมือนกันครับ สมเชาว์คุยกับเธออย่างเพื่อนที่สนิทสนมกัน  ส่วนผมเป็นฝ่ายเงียบฟัง
	พวกคุณจะเดินทางไปที่ไหนต่ออีกหรือเปล่าคะ ถ้าไม่รีบไปไหนก็รอกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เราขอให้ชาวบ้านทำกับข้าวพื้นบ้านให้กิน   น้ำเสียงนั้นแสดงออกอย่างอารีจริงใจ
	ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก   เราต้องเข้าไปที่อีกตำบลหนึ่ง ที่ฟากภูด้านโน้น  โอกาสหน้าถ้าได้เจอกันอีก  พวกเราจะแวะไปเยี่ยมที่สถานีอนามัยนะครับ   
	นั่นคงเป็นบันไดขั้นแรกที่ทำให้ผมกับสมเชาว์ได้แวะไปที่สถานีอนามัยประจำตำบลอีกครั้งภายหลัง  ที่งานเก็บข้อมูลวิจัยของเราเกือบจะเสร็จสมบูรณ์
	นายชอบผู้หญิงคนนั้นไหม เธอน่ารักมีอัธยาศัยดีมากนะ สมเชาว์หันมาทางผม
	อืม..ก็น่ารักดี  แต่เราสังเกตว่ามีคนมองเราแบบตาขวาง ๆ นะ  ตอนที่เราไปแวะส่งเธอหนแรก ผู้ชายร่างอ้วนผิวคล้ำ ๆ ยืนอยู่ใต้ถุนบ้านพักหลังถัดไป     นายสังเกตเห็นไหม
	เราไม่ทันสังเกตว่ะ แต่จะเป็นไรล่ะ  คนเราก็ควรคบกันจริงใจ  ไม่มีอันใดแอบแฝง ไม่ใช่หรือ
	เออ ก็ใช่  แต่เราก็ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร  หรือของใคร และอะไรคืออะไร กับที่นี่ก็ไม่ใช่ถิ่นของเราด้วย
	งั้นก็ขอบใจว่ะ  น้ำเสียงของเพื่อนนั้นผมฟังออกว่าไม่ค่อยพอใจคำติงนัก
	บ้านเช่าที่ผมกับสมเชาว์อยู่ทำงานสนามห่างจากตลาดสด ไม่มากนัก    เราแวะไปกินข้าวมื้อเช้าและเย็นได้อย่างสะดวก  ผู้คนจากหมู่บ้านต่าง ๆ ทั้งในตำบลและต่างตำบลมาจับจ่ายซื้อของที่นี่อย่างกับมีตลาด นัดทุกวัน  ผมกับสมเชาว์ได้พบและทักทายหญิงสาวคนนั้นอีกหลายครั้ง จนรู้สึกเหมือนคนคุ้นเคยกัน   สมเชาว์ไปไกลกว่าผมมาก   รายนั้นแอบไปแวะบ้านพักของเธอโดยที่ไม่ชวนผมด้วย  เมื่อกลับมาผมจึงได้ถามความเป็นไปอย่างเกือบเกรงใจ
	แหม   เธอยังถามถึงนายเลยว่า  ทำไมถึงไม่มาด้วยกัน ผมบอกไปว่า เพื่อนของผมมันบ้างาน ซึ่งคงไม่ผิดมากนักใช่ไหม
	เออ..ก็ว่ากันไป แต่ว่านายเห็นคนอ้วนผิวดำอยู่ด้วยหรือเปล่าล่ะ
	เห็น..  สมเชาว์ลากเสียงยาวแบบค่อนข้างมั่นใจ แล้วไง
	เขาไม่มองแบบตาขวางหรือที่นายไปบุกถ้ำเสือ
	ม่ายเขาพูดดีมาก  เขาบอกเราว่าให้ชวนนายไปด้วยในคราวต่อไป
	ไม่เอาดีกว่าว่ะ..กลัวตายในถ้ำเสือ
	เฮ้ย..ไม่มีอะไรน่ะ  ก็แค่คบกันเป็นมิตรไว้ไม่เสียหลาย  บางทีเราอาจมาหางานใหม่ทำแถว ๆ นี้บ้าง
	ผมได้แต่หัวเราะหึ ๆ  และกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง   สมเชาว์ยังเปิดประตูห้องเช่าไว้เขาฮัมเพลงอย่างเอมใจ
	อีกสองวันก่อนจะปิดโครงการวิจัยข้อมูลด้านการเกษตร ของคนในเขตภาคเหลือตอนล่างแถบจังหวัดเพชรบูรณ์ ผมกับสมเชาว์ได้รับคำเชิญจากผู้ชายร่างอ้วนผิวคล้ำให้ไปที่บ้าน
ผมไปอย่างเลี่ยงไม่ได้แต่สมเชาว์ไปอย่างลิงโลด  บ้านพักของชายร่างอ้วนผิวคล้ำอยู่ที่สถานีอนามัยอีกแห่งหนึ่ง   เขาบอกว่าเขาพักอยู่คนเดียว  แต่สังเกตจากการจัดข้าวของในบ้านพัก หลายอย่าดูกระจุ๋มกระจิ๋มแบบผู้หญิงจัด  บางทีข้อสันนิษฐานบางอย่างของผมอาจถูกต้อง  เจ้าภาพรินน้ำเย็นจากขวดใส่แก้วที่หยิบเอาจากโต๊ะข้างฝา  จังหวะและลีลาการจับแก้วผมรู้ดีว่าเขาน่าจะอยู่ในกลุ่มคนนิยมดื่มของแพง  แต่เขาบอกว่าเขาไม่ดื่ม   สมเชาว์ยกแก้วขึ้นดื่มอั๊ก  ๆ  แต่ผมไม่กล้า   แขกและเจ้าภาพคุยกันอยู่เกือบสามทุ่มประเด็นที่พูดหลากหลาย มาก  เขาพูดได้ทุกเรื่องทั้งการเมืองและสุขภาพอนามัย สมเชาว์ต่อวาทีกับเขาได้ทุกกระทู้เช่นกันแต่ผมเป็นเพียงนัก สังเกตและเก็บประเด็น  เราสองคนลาจากมาเมื่อรู้ว่าเขามีแขก
อีกคนกำลังจะขึ้นบ้านมา  เธอมากับรถมอร์เตอร์ไซค์แบบผู้หญิง สี-ยี่ห้อ และเลขป้ายทะเบียนเป็นเบอร์เดียวกับที่ผมเห็นครั้งแรกบนปลายโค้งบนเขาเตี้ยลูกนั้นแหละ  หัวใจของผมเต้นตุบ ๆ  เมื่อความสังหรณ์ใจนั้นจริง    สมเชาว์ถึงกับหน้าแหยในข้อสรุปที่ต่อให้คนทึ่มอย่างไรก็คงอ่านออก   ไม่กี่นาทีดี ถ้ามีใครสังเกตและฟังก็คงได้ยินเสียงบิดคันเร่งล้อโค้งของอ้าย หนุ่มนักวิจัย 2 คน ออกจากบ้านพักเจ้าหน้าที่สถานีอนามัย  ผมแอบอมยิ้มกับดาวที่พอมองเห็นได้บ้างบนท้องฟ้า ส่วนสมเชาว์เขาจะยิ้มออกหรือเปล่า  นั่นก็น่าจะพอคาดเดาเอาได้
	คืนนั้นเราควบม้าญี่ปุ่นเลยบ้านเช่าเข้าตัวจังหวัดโดยไม่ได้นัดหมาย  ระยะทาง 60 กิโลเมตรเหมือนย่นลงมาเหลือเพียง 100 วา    ที่ผับเพื่อชีวิตของคืนหงอยคืนนั้น  สมเชาว์ดื่มอย่างคนอดอยากมาแรมเดือน  ส่วนผมเพียงจิบบาง ๆ
	ตอนที่นายดื่มน้ำอั๊ก ๆ  ไม่สังเกตเห็นอะไรในแก้วบ้างเลยหรือ
	ก็ไม่มีอะไรนอกจากใยแมงมุม   แต่เรากลัวเสียฟอร์ม กินแล้วก็เลยปล่อยเลยตามเลย  แล้วไง
	แต่แก้วของเรามีเข็มหมุดว่ะ
	สีหน้าของสมเชาว์ที่มองผมตอนนี้กับน้ำเสียงของเขาผม เชื่อว่าดีกรีของแอลกอฮอล์ในเลือดของเขาได้ระเหิดระเหยไปไม่มากก็น้อย
	ขอเพลงลุงขี้เมาด้วยเพ่..   สมเชาว์หันไปขอเพลงประชดชีวิต   ส่วนผมได้แต่หัวเราะประชดชีวาส .
๚