สวัสดีพี่ตะวัน พี่ตะวันรู้ไหม ถึงแม้ว่าพื้นฐานทางครอบครัวของเราสองคนจะต่างกันมาก แต่สิ่งหนึ่งที่เราคล้ายกันก็คือ เราเป็นคนที่ชอบท่องเที่ยวเดินทางคล้าย ๆ กัน แม้ประสบการณ์การได้ไปเยือนพื้นที่จำพวก Unseen Thailand ของผมจะเทียบพี่ตะวันไม่ติดก็ตาม เดาจากชื่อล็อกอินที่เขียนไดอารี่พี่ตะวันที่ชื่อว่า กาสะลอง (ตอนแรกผมอ่านว่า กาละสองบาท) แล้วผมมั่นใจเลยว่าพี่ค่อนข้าง อินกับ สถานที่ท่องเที่ยวของเมืองเหนือเป็นพิเศษ เพราะงี้แหล่ะ เมื่อตอนปลายเดือนมีนาคม 2548 พลันที่ผมรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวเชียงราย และจะเลยออกไปเชียงตุงทางชายแดนแม่สายเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมจึงรีบปรึกษาพี่ตะวันก่อนใคร พระตำหนักดอยตุงเป็นสถานที่พี่ตะวันแนะนำให้ผมไปเที่ยวให้ได้ ซึ่งพอไปถึงแล้ว บอกได้คำเดียวว่าที่นั่น คือ สวรรค์ดี ๆ นี่เอง ในขณะที่แดดร้อนเปรี้ยง ๆ ตอนบ่ายสอง ผมโทรศัพท์กลับมาพี่ตะวันว่า สวยมากเลยพี่ พระตำหนักดอยตุง พี่ตะวันช่วยอั๊พไดอารี่ให้ผมหน่อยสิ ว่ามันสวยมาก ผมพูดตอบไปอย่างตื่นเต้น ผมเห็นหนังสือภาษาฝรั่งเศสที่สมเด็จย่าเคยอ่าน กลับไปกรุงเทพแล้วผมจะไปหาซื้ออ่านให้หมดทุกเล่มเลย ผมพูดย้ำกลับไป มันสวยจริง ๆ นะพี่ จะให้ผมนอนตายลงตรงนี้ก็ยังได้ พี่ตะวันตอบตกลงพลางหัวเราะ จ้า แล้วพี่จะอั๊พไดให้นะ งั้นผมขอฝากกลอนที่เพิ่งแต่งเมื่อเช้าไปลงด้วยนะครับ จ้า ว่ามา เดี๋ยวพี่จะอั๊พกลอนให้ด้วย ครับงั้นเดี๋ยวผมอ่านเลยนะ ลำนำตะวัน ตะวันทอแสงทองส่องฟากฟ้า เริ่มเวลาสุขสันติ์เช้าวันใหม่ ลบเลือนความมืดมิดจากจิตใจ โหมรุกไล่ลีลาแห่งราตรี เก็จน้ำค้างเคลียคลอล้อไอหมอก คล้ายเย้าหยอกยิ้มรับอวดสรรพสี เสียงนกน้อยขับขานสานไมตรี เปล่งวิถีลำนำท่วงทำนอง มอบสีสันสดใสให้ผีเสื้อ ประดับไม้เมืองเหนือเมื่อแสงส่อง แห่งดอยหมอกดอกไม้ใต้แสงทอง บนครรลองลีลาตาของวัน ปลุกคุณงามความคิดจิตมนุษย์ ชำระความชำรุดหยุดถือมั่น ซึ่งบอดใบ้เบ่งบ้าเข่นฆ่ากัน เพื่อแบ่งปันแสงธรรมเป็นน้ำใจ หลงรักคำคารมลมพัดหวน เปลวแดดอุ่นอบอวลชวนหวั่นไหว เติมชีวิตวิญญาณสานสายใย ระบายสีสดใสให้จดจำ แสบแสงสาดสอดแทรกเหงื่อแตกซ่าน จินตการร้อยกรองยิ่งร้องร่ำ แสง-สี-เสียง-เรียงร้อยแต่งถ้อยคำ เป็นลำนำบทนี้ที่คนเมิน ------ วันนั้นพี่ตะวันเขียนไดอารี่ให้ผมโดยใช้ชื่อว่า จะขอนอนตายลงที่ตรงนี้ น่าเสียดายที่ผมลบไดอารี่หน้านั้นไปเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็เถอะเพียงนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ ขึ้นมาทีไร ผมก็ยังรู้สึกเหมือนกับว่าวันที่ผมโทรศัพท์หาพี่ตะวันลงมาจากพระตำหนักดอยตุงวันนั้นเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์และยิ่งเวลานี้ผมรู้ตัวแล้วว่าวันแห่งความสุขนั้นจะไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้อีกยิ่งทำให้ความสุขเก่า ๆ นั้นเพิ่มค่ามากเป็นทวีตรีคูณขอให้ผมได้ย้อนนึกถึงความรู้สึก ณ ตอนนั้นขึ้นมาเถอะ ผมก็มีความรู้สึกมากเสียจน จะให้นอนตายลงที่ตรงนี้ก็ยังได้ รักและคิดถึงพี่ตะวันครับ ต้นไม้
เชษฐภัทร วิสัยจร 17 ม.ค. 2550 07:35 น. - ID 7695 
3076
0
0
17 มกราคม 2550 15:54 น. - comment id 94716
อ่ะนะ!!!เรื่องยาวมาถึงตอนที่ 6 แล้ว ไว้จะเดินย้อนกลับไปอ่านตอนเริ่มต้นน้างับ อิอิม่ะรุว่าจะเดินไหวไหมเนี้ย เดินอย่างเดียวม่ะพอ ต้องย้อนไปด้วยตะหาก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ