ฉันจัดการหามุมเหมาะ สำหรับปูเสื่อกกสีส้มเล็ก ๆที่ฉันเหน็บติดท้ายรถจักรยานมาด้วย สวนสาธารณะแห่งนี้ ไม่ไกลเกินกว่ากำลังปั่นของขาที่จะพาฉันซึ่งล้าจากงานมาพักผ่อน น่าจะตรงนี้.. เหมาะล่ะ ช่วงบ่ายแก่ ๆ แดดที่อ้อมไปจ้าแสงที่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ ทำให้พื้นที่ตรงนี้ไม่ร้อน หนำซ้ำยังสดชื่นไปด้วยไอฝอยของน้ำพุที่อยู่กลางบึงเล็ก ๆ รถจักรยานถูกตั้งขาพักไว้ข้าง ๆ เสื่อกกสีส้ม .. เสบียงที่อยู่ในเป้ ถูกนำมาจัดวางบนเสื่อ ฉันไม่ลืมหยิบนิยายจีน มังกรคู่สู้สิบทิศเล่มที่ ๑๑ ภาคสมบูรณ์ ออกมาด้วย โดยอัตโนมัติ ฉันเหน็บดินสอไว้ที่ซอกหู ส่วนสมุดบันทึกเล็ก ๆ ฉันกองรวมไว้กับเสบียง ถ้าถึงเวลานั้น หากคุณไม่มีใคร คุณมาอยู่กับผมนะครับ อารมณ์กำลังภายในที่กำลังอ่านอยู่ สะดุดกึกทันที กับถ้อยคำที่คุ้น ประโยคดังกล่าว ฉันเกือบลืม ทว่า ความทรงจำของฉันบอกฉันว่า ฉันยังคงจำได้ แต่ฉันก็ยังข่มใจ ก้มหน้าก้มตาอ่านในบทอวสานต่อไป สักวันหนึ่ง คุณอาจเปลี่ยนใจ และนึกเสียใจที่ได้พูดประโยคนี้ออกมา ไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่คนที่เปลี่ยนใจได้ง่ายดาย รบกวนสมาธิจัง ( ฉันคิดในใจ ).. อุตส่าห์หามุมสงบแล้วเชียว กลายเป็นมุมโรแมนติคของคนอื่นเสียนี่ นึกรำคาญขึ้นมาทันที แต่ถ้าจะให้อพยพข้าวของ ขยับหาที่ใหม่ ก็คงเป็นเรื่องที่ ธุระไม่ใช่ ฉันจับจองที่ทางก่อนนี่นา .. วู้ !! อ่านหนังสือต่อดีกว่า พรุ่งนี้ต้องเอาไปคืนห้องสมุดแล้ว ไม่งั้นจะโดนปรับ ไม่แน่ใจเลยค่ะ มีความรู้สึกว่า ความไม่แน่นอนจะเกิดขึ้น ไม่สิ อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ เชื่อมั่นผมสิครับ ผมไม่ใช่คนโลเลแน่นอน คุณก็รู้นี่คะ เหตุผลที่ทำให้รู้สึกกลัว ผมอยู่ตรงนี้แล้ว อย่ากลัวไปเลยครับ ผมจะปกป้องคุณเอง คุณจะปกป้องตลอดไปหรือเปล่าคะ ด้วยเกียรติของผมครับ ผมพูดคำไหน ย่อมเป็นคำนั้น แหม !! ว่าจะอ่านไปเรื่อย ๆ แต่เหมือนอารมณ์งิ้วถูกเบรค สิ้นประโยคที่ว่า ผมพูดคำไหน ย่อมเป็นคำนั้น ทำให้ฉันต้องวางหนังสือลง พร้อมกับหันมายังม้าหินข้าง ๆ ได้ทันเห็นบทเลิฟซีนวุ๊ย .. บ้าตาย กลางวันแสก ๆ ชายคนนั้นถึงหญิงคนนั้นเข้ามาซบที่อก พร้อมกับเอามือลูบผมที่ยาวเคลี่ยไหล่ของเธอ ฉันอยู่ในตำแหน่งกองหลัง เอ๊ย ด้านหลัง .. ฉะนั้น อย่ามาหลอกถามให้ยากเลยว่า คู่นั้นคือใคร ? เสียงกระซิบกระซาบยังคงมีอยู่ต่อไป ส่วนฉันฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง ตามเรื่อง ใครจะบอกว่าฉันสอดรู้สอดเห็นก็ช่างเถอะ .. ก็หูของฉันไม่หนวกนี่ .. แถมตาก็ไม่บอดอีกต่างหาก บางถ้อยคำฉันก็ไม่ได้สนใจฟัง บางถ้อยคำก็สะกิดใจชวนฟังเสียนี่ .. เป็นงั้นไป สักพัก .. ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ที่แท้เป็นโทรศัพท์ของฝ่ายชายนี่เอง ฉันเห็นเขาขอตัวออกมายืนคุยโทรศัพท์ห่างจากหญิงคนนั้น .. แต่ดันใกล้ฉันสิ ครับผม อยู่แถวบ้านครับ - - - - - - - - - - - คิดถึงสิ ไม่คิดถึงแป้ว แล้วผมจะคิดถึงใครล่ะ - - - - - - - - - - - โอย ต้องขอโทษทีครับ ตอนนี้ไม่สะดวกเลย คุณจะมากี่โมงครับ - - - - - - - - - - - ครับ ครับ พอดีผมเถลไถลนิดหน่อย คงยังไม่กลับเข้าบ้านในตอนนี้ครับ - - - - - - - - - - - ไงครับ มื้อเย็นหรือ - - - - - - - - - - - ได้สิ อยากทานอะไรครับ - - - - - - - - - - - ครับ ครับ แล้วเจอกันจ๊ะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ - - - - - - - - - - - เอาสิ หูเจ้ากรรมดันไปได้ยิน ไอ้เรื่องที่ไม่ควรได้ยิน ตะกี้เพิ่งเห็นหมอนี่ออดอ้อนกับหญิงคนนั้นอยู่แหม่บ ๆ มาตอนนี้อ้อนสาวทางโทรศัพท์ มันมีกลิ่นตุ ๆ ชอบกล .. แต่ก็ช่างเขาเถอะ เรื่องของเขา ไอ้กลยุทธแบบนี้ ใช่ว่าเราจะไม่เคยเจอ ขณะที่ชายชีกอหลบมุมอยู่ด้านหลังต้นไม้ ฉันก็เหลือบตาไปดูหญิงคนนั้นบ้าง ท่าทางลุกลี้ลุกลน .. เกิดอะไรขึ้นหว่า ตะกี้ไม่ทันสังเกต มีพิรุธอีกคนแฮะ มาแล้วครับ ขอโทษทีที่ให้รอนาน ตะกี้เพื่อนโทรมาตามงานนิดหน่อย ไม่เป็นไรค่ะ พอดีว่า ก็อยากขอตัวกลับบ้านก่อนเหมือนกัน ครับ ผมไปส่งนะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเดินข้ามฟาก ไปขึ้นรถเมล์ตรงนั้น นิดเดียวเองค่ะ ถ้างั้นก็ได้ครับ เพราะผมต้องไปทางโน้น ค่ะ ดีใจนะคะ ที่ได้เจอคุณ ขอบคุณมากค่ะ ครับผม อย่าลืมที่เราคุยกันนะครับ ถือว่าเป็นคำสัญญานะคะ ครับ ยิ่งกว่าคำสัญญา จนแล้วจนรอด ฉันก็อ่านหนังสือที่พกมาไม่จบ เพราะมัวแต่เงี่ยหูฟังบทโรแมนติคแทน พิลึกแท้ อุตส่าห์ปลีกวิเวกมาหย่อนใจแล้วเชียว แต่ก็เอาเถอะ อย่าใส่ใจดีกว่า ฉันเห็นคนคู่นั้นเดินไปทางประตูด้านข้างของสวนสาธารณะ เอาล่ะ ฉันจะได้ตั้งใจอ่านหนังสือให้จบเสียที ตั้งใจอ่านต่อดีกว่า (ฉันคิด) ยังไม่ทันอ่านได้จบตอน .. ฉันก็รู้สึกว่า เก้าอี้ม้าหินตัวนั้น มีคนมาหย่อนก้นนั่งอีกแล้ว ให้ตายสิ .. แล้วฉันจะอ่านจบไหมเนี่ย เสร็จแน่ โดนบรรณารักษ์ปรับเงินอีกแล้วสิ ตรงนี้สิพี่ ร่มรื่นดีค่ะ เสียงคุ้น ๆ แฮะ .. ให้ตายสิโรบิ้น ผู้หญิงคนนั้น นี่ .. พอดีพี่ไปธุระให้แม่ ก็เลยผ่านมาทางนี้ ก็เลยเห็นน้องบุษยืนรออยู่ตรงป้ายรถเมล์พอดี ก็ตั้งใจจะไปหาพี่ที่บ้านเหมือนกันค่ะ คิดถึง มาทำอะไรแถวนี้ครับ หรือว่า ตั้งใจมาที่นี่พักผ่อนหย่อนใจ บังเอิญค่ะ พอดีว่ามาต่อรถเมล์อีกทอดจากรถไฟฟ้าใต้ดิน โชคดีของพี่ ถ้างั้น เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกันดีมั๊ย น้องหิวแล้ว จ๊ะ..ที่รัก โอ๊ย ... อยู่ไม่ได้แล้ว ... ที่ไหน ที่ไหน ก็มีแต่น้ำเน่า ... ฉันรีบจัดการเก็บข้าวของใส่เป้ตามเดิม .. เสบียงที่ยังไม่ถูกแตะต้อง ก็ยังคงอยู่ในกล่องอาหารเหมือนเดิม เป็นซะอย่างนี้ .. นี่เอง ฉันไม่แปลกใจเลยว่า ทำไม๊ ทำไม .. รอบ ๆ ตัวของฉันจึงมีแต่น้ำเน่า
อัลมิตรา 11 ม.ค. 2550 11:38 น. - ID 7673 
1957
7
0
11 มกราคม 2550 14:00 น. - comment id 94605
ผมไม่บอกนะว่าจะรักคุณตลอดไป..แต่ตราบที่ผมมีลมหายใจผมจะดูแลคุณ..คุณรู้ไหม??..เมื่อก่อนผมหายใจทิ้งๆขว้างๆ แต่ตอนนี้มันต่างกัน..ผมทำแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว..เพราะตอนนี้ผมหายใจเข้าก็เป็นคุณ..หายใจออกก็เป็นคุร ๕๕๕๕๕ ...เน่าพอหรือยังลิง...
11 มกราคม 2550 13:49 น. - comment id 94606
รู้สึกเหมือนไปแอบฟัง ยังไงไม่รู้นะคะ
11 มกราคม 2550 15:11 น. - comment id 94639
อ่านแล้วฮาดีค่ะ เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วมั้งคะสำหรับคนสมัยนี้ อิอิ ต่างคนต่างหลอกกัน ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบดีค่ะ อิอิ ผู้หญิงคนนั้นคล้ายๆเฌอจังเลยค่ะ
12 มกราคม 2550 10:24 น. - comment id 94642
น้ำเน่า !! ใครชอบว่านะว่าน้ำเน่า ยุงจัวางไข่ เราหรือก็หลงเข้าใจผิดมานานว่า ยุงมันวางไข่ในน้ำใสมิใช่หรือ จากตรงนี้ ก็เลยเชื่อว่า ในน้ำเน่า มันก็อาจมีน้ำดีอยู่นะ ก่อนที่มันจะเน่าน่ะ คุณอัลมิตราเขียน เหมือนกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ด้วยบทสนทนาที่แสนจะคุ้นเคย แต่..ไม่สิน่า คุณจะเจอเรื่องแย่ ๆ แบบนี้เชียวหรือ ขอให้เป็นเรื่องเล่าละกัน ผมจะได้ถนัดปากหน่อย ช่วงนี้ละครน้ำเน่า ( ที่ถูกกล่าวหาจากคนรอบข้างน่ะ) เรื่อง บัวปริ่มน้ำ เรื่อง แม่ผัว ลูกสะใภ้ ตบตี ด่าทอ มันสะท้อนอะไรหลาย ๆ อย่าง ในมุมที่ต้องกลับมาถามว่า มันจริงหรือ แต่..ละครสะท้อนเมือง มันถมไป จะถามกลับว่า มันเน่า แล้วคนดูตรึมเหมือนดาวพระศุกร์ ที่คนติดกันทั้งเมือง ใคร ๆ ก็ดูกัน เราชอบดูด้วยหรือเปล่า ดูเพื่อพักผ่อน หรือดูให้เห็นว่า ผู้เขียนสื่ออะไร แต่ที่น่าสนใจช่วงนี้ ก็เห็นจะละครเรื่อง รังนกบนปลายไม้ เนื้อหาดีมากทีเดียว คนเขียน ๆ ได้ดีมาก ได้คิด คำพูดดี สอนดี ถ้าจำไม่ผิดก็คุณชมัยภร เขียน แต่ที่ได้อ่านเนื้อหา เพียงบทละครโทรทัศน์เท่านั้น ไม่ได้อ่านเนื้อหาจริง ๆ คิดว่า น่าจะงดงามไม่แพ้กัน ผมอาจชอบแนวนี้มากกว่านะ แต่ยืนยันว่า ไม่เน่า แต่จะแง้มให้นิดนึง..แบบที่พี่บินเดี่ยวฯ เขียนมาน่ะ คุณเขียนสิ แนวนี้อะ คนติดตรึมผมชอบด้วย อิอิ
11 มกราคม 2550 19:16 น. - comment id 94648
อดยิ้มไม่ได้.... เขียนได้ดีจิงครับ ...ผมว่าผมได้กลิ่นอะไร... "กลิ่นตัวผมนี่เอง" 555 สวัสดีครับ
11 มกราคม 2550 20:59 น. - comment id 94652
........สวัสดี........... อั่นแน่!!!!! .......เพิ่งเห็น ...คุณนี่มีเรื่องสนุกๆหรือกลอนมาให้เพื่อนๆดูกันเป็นประจำ ดีจังเลย เพื่อนเยอะดีนะ สงสัยต้องให้คุณเป็นคุณครูส่วนตัวแล้วแหละ...ดีไหมหนอ ตุณครูอัลมิตรา..... อ้อ..ลืม ...สวัสดี คุณ คุณ thaipoem ทุกท่านค่ะ ... "ทักทาย"
11 มกราคม 2550 21:28 น. - comment id 94653
คุณสาวภูไท .. ๕๕๕ เรื่องมันมาเข้าหูถึงที่เองค่ะ อย่าเอ็ดไป อัลมิตราโดนบรรณารักษ์ปรับค่าคืนหนังสือช้าจนได้ค่ะ คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. แม่ปิงเน่าแล้วอ้าย คุณเฌอมาลย์ .. เวลาเป็นกลายเป็นคนเห็นเหตุการณ์ มันทำให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ บอกไม่ถูก .. แต่ก็รู้สึกว่า เฮ้อ .. อมิตตาพุทธ ค่ะ คุณแทนคุณแทนไท .. อั่นแน่ .. อัลมิตรายังไม่ทันบอกใบ้เลยน๊าว่าเป็นใคร คุณทักทาย .. อัลมิตราเนี่ยนะ จะไปสอนใครได้ ? โธ่ถัง กาละมังรั่ว ลำพังในแต่ละวัน อัลมิตรายังอดแปลกใจตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ว่า .. ทำไม สติสตังของอัลมิตราขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟโด่งไปมาอย่างนี้ ดูจากภาพรวมโดยทั่วไปแล้ว คล้าย ๆ กับว่า อัลมิตรามีเพื่อนเยอะ เฮฮา ปาร์ตี้ แต่บางทีนะ อัลมิตรารู้สึกว่าเหมือนกระเทียมเหี่ยว ๆ ที่กลีบลีบ เพราะตอนที่โดนอะไรต่อมิอะไรเขวี้ยงมา มันก็เยอะเหมือนกัน ตกลงว่า อัลมิตรากลายเป็นกระเทียมกลีบเหี่ยวในบางครั้งค่ะ ๕๕๕ ..
11 มกราคม 2550 21:53 น. - comment id 94654
.........
...........
........
.... ทำไมถึงคิดเช่นนั้น.... ทักคนหนึ่งยังอยู่เคียงข้างเสมอ..ถึงแม้...ไม่ค่อยได้มาเยี่ยม....นะ นะ นะ ....ขอให้จำไว้ว่าเพื่อนน่ะมีก็คนก็มีได้เสมอ... ไม่ว่าหญิงหรือชาย .... ถึงคุณเป็นกระทียม ....แต่ก็กระเทียมโทนนะ...๖๖๖๖ -ไม่ได้ นะ นะ คิดถึงเสมอ.จากใจ..."ทักทาย" แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ถ้าไม่เบื่อ ...นะ
11 มกราคม 2550 22:59 น. - comment id 94655
คุณทักทาย .. ทำให้อัลมิตราต้องเหลือบตาไปมองโหลกระเทียมโทน ๕๕๕ .. ในความรู้สึกค่ะ เป็นความรู้สึกที่ไม่กล้าปิดบังตนเว่า ว่ารู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ แต่อัลมิตราก็ยอมรับและยิ้มชื่นต่อไป เพราะท่ามกลางสมรภูมิอันระอุ ก็ยังปรากฏบางหัวใจที่งดงามให้เห็นบ้าง :) ขอบคุณค่ะ คุณทักทาย ที่เป็นกำลังใจให้เสมอ ปล.ดีน๊า ที่นึกถึงกระเทียมกลีบเหี่ยว ถ้าอัลมิตราเขียนผิดเป็นกระเทยกลีบเหี่ยว สงสัยมีเรื่องจนเวปแตกแน่เลยค่ะ ๕๕๕ ..
12 มกราคม 2550 14:30 น. - comment id 94665
คุณร้อยแปดพันเก้า .. ไม่รู้อารมณ์ไหน จู่ ๆ ก็คิดเขียน พล๊อตก็ไม่มี เรื่องราวก็สมมุติ (หรือว่าไปตรงกับใครบ้าง ยกมือด่วน) เรื่องขี่จักรยานไปสวนสาธารณะ เป็นเค้าโครงจากเรื่องจริง อัลมิตราใช้เวลาในวันหยุด ถ้าไม่นอนกลิ้งอ่านหนังสือที่ห้องนอน ก็มักจะหาเรื่องออกไปปั่นจักรยานบ้าง แวะซื้อขนม,เสบียงบ้าง ทีนี้ ในความคิด .. ดันไปคิดถึงบางเรื่อง คิดแล้วก็ให้นึกขำ ถ้าสมมุติว่าอัลมิตราเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด อย่างในเรื่องดังกล่าว .. แน่ล่ะ อาจรำคาญนิดหน่อย แต่ในอีกมุม ก็ให้แง่คิดว่า ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ อีกด้านที่เราไม่เห็น .. อย่าวางใจโดยง่าย ... นักต่อนักแล้ว ที่ บังเอิญไปเห็นหลุมพรางเข้า ว่าแล้วตอบคอมเมนท์ดีกว่า เพราะอีกสักครู่ จะได้เวลาสะพายกระเป๋าเดินทางแล้ว .. แฮ่มมม !! อย่าลืมไปรับที่สนามบินนะคะ .. ฮา ถ้าไม่เน่าคราวนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเน่าคราวไหนแล้ว ๕๕๕
13 มกราคม 2550 12:15 น. - comment id 94678
รับเครื่องกำจัดยุงและลูกน้ำไหมคะ อิอิ.. ได้ข่าวว่าแถวนี้น้ำเน่า
13 มกราคม 2550 12:46 น. - comment id 94681
ดีจ้าคุณอัลมิตา ซาหนุกดีนะคะ มาชื่นชมค่ะ จะว่าไปก้อเคยเจอเหมือนกันค่ะ เลี่ยนกว่านี้อีกแทบกระอักอ้วกอยู่ตรงนั้นเลย ผู้ชายและผู้หญิงว่าไปก้อไม่ต่างกันสักเท่าไรในแง่ของความเจ้าชู้เนี่ย
15 มกราคม 2550 21:03 น. - comment id 94698
คุณสีน้ำฟ้า .. ต้องเอาปลากัดมาปล่อยค่ะ จะได้กินลูกน้ำไปในตัว ๕๕๕ .. คุณเจน.. สวัสดีค่ะ เป็นมุขที่ไม่มีพล็อตเลยค่ะ ก็เคยได้ยินกับหูมาบ้าง ตอนที่ได้ฟังไม่เลี่ยนนะ แต่ตอนนี้มาย้อนคิด .. โธ่ถัง ไปหลงฟังได้ไงนะ แทบจะถอดหูมาล้างเลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ