เพียงสายลมหนาวที่พัดแผ่ว

SawPhuThai

สอง  สามวัน   ที่ผ่านมา....
อากาศหนาวเย็นใยจึงรู้สึกเหงาแบบนี้นะ
ทำให้ปล่อยความคิดล่องลอยไปตามสายลมหนาว
เพื่อคิดถึงใครบางคน   ซึ่งเขาอยู่ที่ไหน?  กันนะ   ณ   เวลานี้...
ฉันเองก็ไม่เข้าใจ...ทำไม?    
จึงคิดถึงคน  คนหนึ่งได้มากมายขนาดนี้
แอบคิดโทษอากาศที่หนาวเย็น   ที่ทำให้ความเหงาเข้ามาทักทาย   
กลายเป็นความคุ้นเคย  และ มีเดียวดายเกิดขึ้นในแบบที่ปวดร้าว    
เจ็บเงียบเพียงลำพัง    แบบที่ไม่มีใครล่วงรู้   แบบไม่มีใครได้รับรู้
หรือสัมผัสถึงความรู้สึก  ที่ซุกซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายในหัวใจหนึ่งได้...
ลมหนาวพัดพลิ้ว....
หัวใจข้างในก็ปลิวไป  ลอยละลิ้วล่องลมไป
รู้สึกเหมือนใจนั้นล่องไปอย่างอิสระเสรีแต่เดียวดาย  โดดเดี่ยวเหลือเกิน   
หัวใจเสรี...บินท่องเที่ยวไป    สู่โลกเสรีดั่งหัวใจปรารถนา...
หัวใจที่ปรารถนา...
จะนำพาหัวใจที่เดียวดายนี้   โบยบินไปตามหัวใจเรียกร้อง...
หัวใจที่โหยหาหัวใจอีกดวงหนึ่ง   ซึ่งไม่สามารถรู้ว่า   ณ  ตอนนี้อยู่ไหน?
ฤดูกาลที่แสนหนาวใยร้าวหัวใจเหลือ   เพียงคิดถึงใจอีกดวงที่สูญหาย   ก็ปวดร้าวเหลือ...
สายลมหนาว....
คล้ายมาพรากหัวใจอีกดวงหนึ่งไปจาก
ฉันรักหน้าหนาว    รักอากาศแบบนี้     แม้จะเจ็บปวดในฤดูกาลนี้
ทุกครั้งที่ลมเหมันต์พัดแผ่ว   เหมือนเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าต้องทรมานแล้วนะ
เจ็บปวดทุกครั้ง   และเหมือนจะขาดใจทุกครั้งเมื่อคิดถึงใครอีกคน...    
เนิ่นนานมากแล้ว....
แต่ความปวดร้าวไม่เคยจางหาย     ยังคงฝังลึก...
ความทรงจำเมื่อคิดถึงแล้วมีความสุข   แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดทุกครั้ง
เมื่อคิดถึง   ความทรงจำ    คำสัญญา     และรอยคำแต่ก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้...
เพียงสายลมหนาวที่พัดแผ่ว...
เหมือนย้ำเตือนให้คิดถึงหัวใจที่เคยมี   แต่วันนี้สูญหาย
หายไปอย่างไม่มีวันได้คืนกลับมา    มีบางประโยคที่ได้ยินอยู่เสมอ
และทุกครั้งที่ได้ยิน   คล้ายมีดกรีดแผลเก่าให้เป็นแผลสดอีกครั้ง....
"เมื่อสูญเสียไป   จึงรู้คุณค่า"
ใช่!  ถ้าไม่สูญเสียไปคงไม่รู้ว่ามีค่ามากเพียงใด
ฉันอยากย้อนเวลาหวนกลับ   เพื่อปรับเปลี่ยนทุกอย่าง
ทั้งที่ใจก็รู้ว่าไม่มีวันความคิดนั้นจะเป็นจริง   เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้...
จึงต้องทนเศร้าเดียวดาย...อยู่ลำพังอย่างนี้    
อยากมีความสุขกับการที่ได้คิดถึงคุณนะ     แต่ว่า...
มันเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อคิดถึงคราใด   ข้างกายกลับพบแต่ความว่างเปล่า...