เพียงเธอ เพียงดาว 2

ร้อยฝัน

4
          เลาขลุ่ยตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเย็นสาดส่อง   มองหาเจ้าของตักที่หนุนนอน ไม่เห็นอยู่ตรงนั้น  แต่มีหมอนนุ่มสีหวาน หนุนให้แทนตัก 
          "พี่ขลุ่ยครับ ตื่นหรือยังครับ"  เสียงทักทายแว่วมาจากหลังบ้าน
          "ตื่นแล้วครับ  แล้วนี่มดดำ  หรือ  มดแดงครับ"
           "มดแดงครับ  พี่ดาวบอกว่า ถ้าพี่ขลุ่ยตื่นแล้ว  ให้มดแดงช่วยดูแลครับพี่ครับ  พี่จะเอาอะไรไหมครับ"
          "ไม่ล่ะ  แต่พี่อยากอาบน้ำน่ะ  เออ แต่ว่าพี่ดาวไปไหนครับ"
          "พี่ดาวออกไปดูแปลงผักครับ  เห็นว่าเพลี้ยลงมาก  สักครู่คงกลับครับ"
          "พี่อยากเห็นบ้างจัง  มดแดงพาพี่ไปหน่อยได้ไหม"
          "ได้ครับ  พี่ขลุ่ยเตรียมเสื้อผ้าไปอาบน้ำด้วยสิครับ  ตรงนั้นน่ะมีลำธาร จะได้เล่นน้ำกันให้ชุ่มปอดไปเลย"
         "งั้นรอเดี๋ยว พี่อยากอาบน้ำอยู่เหมือนกัน"
         "ผมรอที่หน้าบ้านนะครับ"
 		5
         แปลงผักของเพียงดาว  ห่างจากที่พักเกือบ  2 กิโลเมตร  แต่คนนำทางของเลาขลุ่ยก็ไม่มีทีท่าจะเหน็ดเหนื่อยสักนิดทั้งที่ระหว่างทาง ทั้งวิ่งทั้งเดิน  ทั้งส่งเสียงคุยจ้อย  ๆๆ  จนเลาขลุ่ยเองก็เริ่มมองเห็นความน่ารัก  เฉลียวฉลาดของเด็กชายตัวน้อย  เด็กชายชี้ชวนให้ดูทิวทัศน์ข้างทาง  ทุ่งข้าวสีเขียว  มีฉากหลังเป็นภูเขาสีน้ำเงินเข้มไกลลิบ  เลาขลุ่ยเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
         "อากาศดีจังนะมดแดง"
         "ครับ  พี่ขลุ่ยรู้ไหม  พี่ดาวชอบที่นี่มาก  พี่ดาวบอกว่าสวย แล้วก็น่าอยู่กว่าในเมืองอีก"
          "นั่นสิ  พี่ดาวของมดแดง ถึงไม่ยอมกลับไปหาพี่สักที"
          "พี่ดาว เคยบอกว่า  พี่ดาวมีทุกคนที่นี่  แต่ที่ในเมืองพี่ดาวไม่มีใคร 
นะครับ"
          "แม้แต่พี่เหรอ มดแดง  พี่ดาวเคยพูดถึงพี่บ้างหรือเปล่า"
          "เอ  คงไม่เคยครับ"
          "ไม่เคยเลยเหรอ " เลาขลุ่ยสะท้อนในอก  ออกจะน้อยใจอยู่ครามครัน
          "ไม่เคยพูดถึงพี่ขลุ่ย  แต่บอกว่ามีคนที่คิดถึงมากที่ในเมือง พี่ดาวบอกว่าเค้าคงไม่มาอีกแล้ว  น่าสงสารพี่ดาวนะครับ  ใครคนนั้นไม่คิดถึงพี่ดาว"
          "ไม่หรอกมดแดง  เค้าอาจจะคิดถึงพี่ดาวมาก  แต่.."
          "แต่อะไรหรือครับ  หรือว่าที่นี่มันไม่น่าอยู่"
          "ไม่ใช่หรอกมดแดง  บางทีมันก็ไม่ขึ้นอยู่กับสถานที่หรอก  แต่มันขึ้นอยู่กับใจคนมากกว่า"
            "ใจคน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่นี่ครับ"
            "คนเราอยู่ที่ไหนมีความสุข  ก็อยากอยู่ที่นั่น  แต่ที่ ๆ เดียวกัน ไม่อาจทำให้ทุกคนมีความสุขได้หรอก"
            "พี่ดาวอยู่ที่นี่ มีความสุข  แต่พี่ขลุ่ย อยู่แล้วไม่มีความสุขเหรอครับ พี่ถึงไม่อยู่กับพี่ดาว"
            "ก็ไม่เชิงหรอกมดแดง   คนทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง พี่มีความจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถอยู่กับพี่ดาวของมดแดงได้"
            "พี่ก็เลยไปอยู่ในเมือง  ปล่อยให้พี่ดาวร้องไห้ขี้มูกโป่ง"
            "พี่ดาวร้องไห้  ด้วยหรือมดแดง บ่อยรึเปล่า"
            "ผมไม่เคยเห็นหรอกครับ  แต่พี่ดาวซึม ๆ ตาแดง ๆ บ่อย ๆ "
            "มดแดง  ถ้าพี่ขลุ่ยกลับไปในเมือง มดแดงดูแลพี่ดาวแทนพี่นะ  อย่าให้พี่ดาวร้องไห้"
           "ครับผม  ผมลูกผู้ชายนายมดแดง  ขอสัญญาด้วยเกียรติ ของลูกเสือสำรองครับผม"
           "ขอบใจมากมดแดง  เรารีบเดินเถอะ  เดี๋ยวจะค่ำ อดเล่นน้ำกันพอดี"
           "วิ่งแข่งกันดีกว่าพี่ขลุ่ย  สนุกดี"
           "เอาสิ  หนึ่ง สอง สาม ไป"
           ผลการแข่งขันเลาขลุ่ยตกเป็นผู้แพ้  อย่างสิ้นเชิง นอกจากแพ้อย่างหมดรูปแล้ว เลาขลุ่ยยังหอบแฮ่ก ๆ เหมือนกับเส้นทางนั้นมันยาวไกลนัก
           "พี่ดาว  พี่ดาวครับ  พี่ขลุ่ยตายแล้ว นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงโน้น"
           "อ้าว  เป็นอะไรไปล่ะ  แล้วมดแดงไปไหนมาเนี่ย เหงื่อซกเลย"   
           "ก็วิ่งแข่งกับพี่ขลุ่ยล่ะครับ   โน่นพี่ขลุ่ยหอบแฮ่ก  ๆ  อยู่ตรงโน้น"
           เพียงดาว  มองตามมือที่ชี้บอกตำแหน่งของมดแดง  เห็นเลาขลุ่ยนอนเขลงอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวบนเนิน  เธอยิ้มน้อย ๆ  เดินตรงไปหา
          "เป็นไงขลุ่ย  แพ้หมดรูปเลย"
          "นี่ไม่ต้องซ้ำเติมเลยนะ  เด็กอะไรวิ่งเร็วยังกะลม  เหนื่อยแทบตาย"
          "เด็กที่นี่ เค้าซ้อมวิ่งซ้อมเดินกันเป็นประจำอยู่แล้ว  ไม่ต้องห่วง  ว่าแต่ขลุ่ยเถอะดีขึ้นหรือยัง"
          "ยัง  ต้องขอยาหอมแก้ลมซะก่อน"
          "เดี๋ยวไปถึงบ้านดาวจะจัดให้  แต่ขลุ่ยพักก่อนนะ  เหงื่อแห้งแล้วค่อยกลับไปอาบน้ำอาบท่า"
          "ถ้ารอยาหอมที่บ้านก็ตายก่อนพอดีสิ  ขอเดี๋ยวนี้ล่ะ"   เลาขลุ่ยดึง
เพียงดาว  เข้าไปกอดหอมฟอดเข้าที่แก้มนวล
          "ตาขลุ่ยบ้า  ทำอะไรน่ะอายเค้า"
          "ก็ยาหอมปราบลมไง  หายแล้ว  อย่างอนน่า พาขลุ่ยไปดูผักหน่อยสิ ดาวปลูกอะไรบ้าง"
          "ดาวไม่ได้ปลูกเองหรอก  ชาวบ้านเค้าปลูกน่ะ  ดาวเพียงแค่มาดู ให้คำแนะนำนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น"
          "ดาวเก่งจังนะ  จบบริหารธุรกิจ  แต่มาเป็นนักวิชาการปลูกผัก"
          "ทุกอย่างเราสามารถทำได้  ถ้าเราสนใจ  และตั้งใจจริงน่ะขลุ่ย  ดาวอยากรู้อะไร ดาวก็ศึกษาเท่านั้นเอง"
          "แล้วดาวไม่อยากรู้ว่าขลุ่ยคิดถึงดาวแค่ไหนเหรอ"
          "แหม เนี่ยนะมุขจีบสาวขลุ่ย  จืดไปหน่อยมะ  ไปมะ เดี๋ยวดาวไม่รอนะ"
          "ว้า  คนอะไร ไม่ยอมใจอ่อนสักที ฉุดหน่อยซีลุกไม่ไหว  ปวดขา"
          "ไม่ต้องลูกไม้เลยขลุ่ย  ดาวรู้ทันหรอกนะ"
          "แหมที่โบราณว่า จะหาเมียทั้งที  ต้องสวย  รวย  โง่ เนี่ยท่าจะจริงแฮะ"
          "ดาวไม่อยากเป็นคนโง่  ดาวโง่มานานแล้ว " เสียงเพียงดาวแปร่ง ๆ  ฟังดูกระด้างขึ้น
          "ดาว ขลุ่ยขอโทษ  ขลุ่ยพูดเล่นน่ะ  อยากให้ดาวขำ ขำ  อารมณ์ดี"
          "ไม่เป็นไรขลุ่ย  ไปกันเถอะ  "
          "ดาว  เป็นอะไรไหม"
          "ขลุ่ย  มดแดงรออยู่โน่นแน่ะ  ไปเถอะ เดี๋ยวจะค่ำ" เพียงดาวตัดบทน้ำเสียงดูหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม
          การแสดงออกของเพียงดาวทำให้เลาขลุ่ยใจแป้ว และรู้สึกเหมือนพลาดไป  ที่เผลอพูดในสิ่งที่ไม่สมควรให้เสียบรรยากาศ  แต่เพียงดาวก็ไม่เปิดโอกาสให้ถาม  เธอจ้ำอ้าวเดินนำหน้าเลาขลุ่ยลิ่ว ๆ  ไม่สนใจว่าเขาจะตามไปหรือไม่  ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เหมือนอยากจะหนีอะไรบางอย่าง
         "ดาว  รอขลุ่ยด้วยสิ  เหนื่อยแล้วนะ เดินเร็วเป็นบ้า"
         เพียงดาวหยุดรอ  แต่ไม่พูดอะไร หน้าสวยดูเศร้าจนเลาขลุ่ยสังเกตเห็น  เลาขลุ่ยยิ้ม  เพียงดาวเสหน้าไปมองทางอื่นเหมือนต้องการซ่อนความรู้สึกเอาไว้
          "ขลุ่ย  ไปเล่นน้ำกับมดแดงก่อนนะ ดาวแวะไปเก็บผักก่อน  "
          "ขลุ่ยช่วยไหมดาว"
          "ไม่ต้องหรอกไปเถอะ  เดี๋ยวดาวกลับมา"
          "ดาวไม่เป็นไรนะ"
          "ไปเถอะขลุ่ย  ดาวไม่เป็นไรหรอกรับรอง"
          "อื้อแล้วตามมานะ"
          เพียงดาวไม่ตอบและเดินจากไป  เลาขลุ่ยหันมองไปอีกฟากของสวนผัก  สหายตัวน้อยของเขายืนโบกมือเรียกอยู่หยอย ๆ  มดแดงเดินเข้าไปหา  และหันกลับมามอง  ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพียงดาวอยู่แถวนั้น  ทั้งที่ใจอยากจะเรียกแต่เลาขลุ่ยก็ทำได้แค่มองหา คงทำได้แค่นั้น