จะบอกไว้ว่าผมไม่ได้เป็นนกน้อย.. และไม่ต้องการให้ใครมาเป้นกรงเหล็ก โลกส่วนตัวของผม.. ชีวิตอิสระที่ผมรัก... เส้นทาง... เวลา.. .. ผิดแต่ตัวเองที่ยอมรับใครง่าย ๆ โดยที่ไม่ไตร่ตรองถึงความเป้นจริง ผิดแต่ตัวเองที่คาดหวังวาดฝันจินตนาการไปเกินความเป็นจริง ผิดแต่ตัวเองไม่ยอมรับความเป็นจริงที่ตัวเองก็เคยร่วมสร้างมันอย่างนั้น ผิดแต่ตัวเองที่เอาแต่วิ่งเข้าใส่หมอกควันที่ฟุ้งกระจายเพียงเพื่อจะคอยคว้าเพชรงาม มันไม่มี...อยู่ในอากาศ ถึงเวลาที่ต้องยอมรับ อะไรที่ต้องเกิด มันสมควรเกิด.. กับความรักที่ไม่อยากทรงจำ ...แต่จำต้องอยู่ร่วมกัน เคยมั๊ย... จนวันที่ตัวเองได้สัมผัสถึงความรุ้สึกนั้น..ก็รู้ได้ทันทีว่า ชีวิตอิสระที่เคยเป็น มีค่าที่สุด และคิดได้ว่าเพื่อน...สำคัญที่สุด จะบอกตัวเองว่ายังไงดีในวันที่เป็นแบบนี้.. จะต้องถามตัวเองว่า..ทำไงดี.. หรือปลอบตัวเองว่า...ทำไงได้.. ชีวิตมันซับซ้อน ความรู้สึกยิ่งซับซ้อน ต้องนั่งรอจนกว่าวันไหนกรงจะถูกเปิดออก แล้วผมจะบินไปอย่างอิสระ ไม่ได้จงเกลียด แต่ผมไม่อยากเป็นคนรัก.. ชีวิตที่เติบโต.. มันได้เรียนรู้ความสุขที่ผ่านมา.. วันนี้.. ถึงตาความทุกข์ ที่เลี่ยงไม่ไหว ถึงเวลาจำเป้นต้องทน นกตัวนี้จะหาทางออกจากกรงโดยไม่ทำให้กรงต้องเสียหาย แต่จะปลีกตัวออกจากโครงเหล็กยังไง... หรือนกตัวนี้จะตายอย่นกรงนั้น ...ทำไมถึงตอ้งคิดว่าตัวเองเป็นนกนะ.. หรือผมกำลังถูกกักขัง... จริงด้วย.. อิสระของผมไปไหน.. ...
2 มกราคม 2550 12:33 น. - comment id 92074
นัสตาฝากหรือเปล่าคะ??? ขยี้ๆ.. .. ตาไม่ได้ฝาดจริงๆด้วย ดีใจจังที่พี่พู่กันกลับมาที่บ้านกลอนอีกครั้ง.. หายไปนานเร๊ยยย คิดถึงๆๆๆ ชีวิตมันก็มีทั้งสุขและทุกข์ บางทีพายุก็วิ่งเข้าใส่ทีละหลายๆลูก แต่พอมันผ่านไป อะไรๆก็สวยงามกว่าที่คิด... อยากอ่านกลอนเพราะๆของพี่อีกนะคะ.. คิดถึงสมาชิกเก่าๆจัง หายไปหมดเรย Y^Y - - - D o N u S - - - //.. .. จำนัสได้อ้ะป่าวร่า??.. ..//
2 มกราคม 2550 12:35 น. - comment id 94542
พี่พูกัน นัสเมนต์แล้วนะ อย่างยาวด้วย ทำไมมันไม่ขึ้นอ่าคะ อันนี้ลองอีกรอบละกัน.. ..ซาแว๊บบ .. บบ