"The letter 2"

ภุมพตีย์

"คืนงาม"
 คนดีของฉัน...
                    พระจันทร์กำลังสานสีสวยมากทีเดียว   นานแล้วที่ไม่ได้เห็นคืนสวยอย่างนี้...    ดาวอีก...เต็มฟ้าไปหมดเลย...
           ฉันกำลังกอดเธอ...คนดี...
หลับตานะ...หลับตาซะ..ฉันจะเล่า"นิทานแห่งคืนงาม"ให้เธอฟัง....
"เริ่มจาก..อะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ฉันต้องกลับมาที่นี่...
           ลูก - ความผูกพัน - พ่อ - ความห่วงใย - พี่ - ความคิดถึง - แม่ - ความรัก   ลูกโซ่ปัญหาที่รอการสิ้นสุด....
                    เย็นมาก.. ที่ฉันกลับมาถึงที่นี่    อาทิตย์พึ่งค้อมตัวลงหลังทุ่งได้ไม่นาน   แสงอ่อนส้มที่สัมผัสละใบกับแพต้นกล้าเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่...
พลบค่ำของที่นี่..  ทำให้ฉันสงบลงได้อย่างมาก...   พลังบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ ในแต่ละก้าวที่ฉันเดิน....  เต็มไปหมดสองข้างทาง   ต้นกล้ากำลังเพาะตัวเองแข่งกับต้นอ้อ...   ลมเอื่อย   ล้อให้มันวิ่งไล่กันเป็นละลอก...   เด็กควายสองคนวิ่งไล่กันหายไป...
"หายไปนาน..เป็นยังไง?.."   เสียงนุ่มลึกในลำคอสะท้อนกลับคำทักทายของฉัน..
ผ้าขาวม้าที่ผูกติดเอวมากว่า 40 ปี   ถูกแกะออกมาเช็ดหน้าอย่างลวกๆ...
ไม่น่าเชื่อเลยว่า..ที่ผ่านมา..ธรรมชาติกับเวลาทำอะไรเบ้าหลอมชีวิตของฉันไม่ได้เลย   ความอบอุ่นที่ซ่อนเป็นพลังแฝงอยู่ในความสง่างาม...ยังถูกตรึงไว้อยู่ที่เดิม   เพียงบางส่วนเท่านั้น...ที่หายไป...
"พ่อ..ผมว่าพ่อน่าจะให้ทางมันโค้งบ้าง   บ้านมันจะได้ดูอ่อนโยนลง"..คือเรื่องที่เราคุยกันในอีกครู่ต่อมา
"มันเมาแล้วก็วิ่งไปต่อยชาวบ้านเขา 2 ครั้งแล้ว"..
"มันไม่ยอมช่วยพ่อทำงานเลย   พ่อทำ งุด งุด.."
"วันที่แม่แกไม่สบายมันยังพากันไปเที่ยว.."
"ฯลฯ.."
           เรื่องต่างๆ เริ่มเข้ามาสัมผัสฉันเป็นละลอก ละลอก..เมื่อฉันขึ้นไปกราบแม่กับพี่สาวบนบ้าน...ซูบลงไปมากเลยหลังจากที่วิ่งเอาไม้ไล่ตีลูกชายจนเป็นลม   แม่โดนชีวิตกับธรรมชาติทำเอาเข้าแล้ว..
"มันมากับฝนหรือเปล่าไม่รู้.. ตั้งแต่ฝนตกมีแต่เรื่อง.."   พ่อพูดเมื่อฉันลงมาช่วยพ่อทำงาน   อีกหลายเรื่องที่คุยกัน...พ่อ - ลูก - วันเก่าและอนาคตที่จะมาถึง..
           
           เธอถูกถามถึงในวงข้าว..
"เธอสบายดี..แต่ตอนนี้คุณย่าเธอเสีย..เธอเลยไม่ได้มาด้วย.."
แกงป่า   ปลาทู   กุ้งพล่าน้ำคลองกับถั่วพลู   น้ำพริกปลาล้า กับไข่ต้มมะตูมของเธอ
ชูรสได้ดี   ในวันที่เราครบคน   ยกเว้นพี่ชาย..
           ดึกมากแล้วบนละเบียง   ที่ฉันได้คุยกับพี่ชาย.. 
"ฉันภาวนาขอจันทร์ให้ช่วยพี่ชายฉันด้วย   ให้เขารับไปด้วย ในเหตุผลและความรู้สึก...
           ฝังใจในวัยเด็กที่พ่อทำร้ายเขา   มันฝังติดตัวเขามาตลอด   เขาพยายามที่จะทำดีในทุกๆ เรื่อง   มีความสุขกับการใช้ชีวิต..  แต่มันอยู่ที่ว่า..
มันไปขัดแย้งกับความรู้สึกของคนอื่นเขา..แค่นั้น..   เขาไม่รู้  เขาไม่ผิด..
           ฉันพยายามที่จะบอกกับตัวเองว่า..ฉันยได้พยายามแล้ว   แต่ฉันตัดสินผิด-ถูกไม่ได้   ฉันทำได้แค่ลดความอิ่มในอารมณ์ลง   ผ่อนปัญหาให้ฉันรับได้บ้าง..ระบายให้ฉันได้บ้าง...แค่นั้น.
           ฝัน..อารมณ์..ความผิดถูก... คือสิ่งที่คนเราต่างไปจากสัตว์โลก
พี่ชายน่าจะเป็นปูนที่แข็งแต่หลอมได้   พี่ชายน่าจะเป็นเหล็กมี่แข็งแต่ดัดได้   
พี่ชายน่าจะมีชีวิตที่ดัดได้   ทุกคนน่าจะดัดชีวิต  หลอมชีวิตของตัวเองได้   ได้ดี..
              ความเข้าใจมากขึ้นในชีวิต  -   ความเข้าใจน้อยลงในชีวิต
                               ก้าวที่มีความสุข  -   ก้าวก่ายในความสุข
                             ฝันในอนาคตที่ดี  -   ฝังใจที่รุนแรง
           ขอให้มันมากับสายฝนอย่างที่พ่อว่า..มันคงเพียงผ่านเข้ามาแล้วจบลง...   สำนึกที่ดีบอกกับฉันว่า...ทุกคนพยายามแล้วหละ   แต่ความเข้าใจที่แตกต่าง   ยังมาไม่ถึง..  ฉันภาวนาให้...และขอให้..
           "ปัญหาที่รอวันสิ้นสุดของลูกโซ่..จบลง"..
                    ทุกชีวิตที่ดีประสานกันอย่างลงตัว  และจบในตัวของมันเอง...
           คนดีของฉัน..สีรุ้งสวยกำลังสานมากขึ้นทุกที..
           กับสองแขนของฉัน..
                     ฉันหวังที่จะให้เธออบอุ่นอยู่อย่างนี้..ตลอดไป.
                                                                         หลับเถอะนะ..ที่รัก
                                                                                      ภุมพตีย์...