หนี

กระต่ายใต้เงาจันทร์

เคยได้ยินใครบางคนกล่าวว่า     มาตราฐานความอดทนของคนไม่เท่ากัน  ความคิด   ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีต่างกัน    คนหลายคน  มีปัญหากันหลายแบบ
บางคนมีปัญหา   ซ้ำแล้ว   ซ้ำเล่า    บางคนสุขสบายกาย   แต่ความสุขทางใจ  ดิ้นรนหามันมาตลอดชีวิต   บางครั้ง   เหมือนจะคว้าได้   ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ   แต่ไขว่คว้า  มันกลับวิ่งหนี   ให้เราวิ่งไล่   ตะครุบจนเหนื่อย   ฉันเคยคิด  ทุกชีวิต   มีสิทธิ์  ที่คิดจะฝัน   ก้าวตามเส้นทางที่เราวางอย่างตั้งใจ  แต่ขึ้นเชื่อว่าคน
ย่อมมีอุปสรรค    ขวากหนาม    เหมือนทดสอบเราตลอดเวลา
ในการทำงาน    คนบางคนต้องใช้สติปัญญา  แก้ปัญหาเฉพาะหน้าส่วนตัว   คนบางคน   แก้ปัญหาตัวเอง ไม่พอ  กลับต้องมานั่งแก้ปัญหาคนอื่น
ในรอยยิ้ม  ที่ฉาบฉาย   น้ำเสียงเจือเสียงผสมหัวเราะอย่างร่าเริง    หลายคน  นึกไม่ถึง   ปัญหาที่อยู่ใต้ใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา   มีอะไรมากมายให้ค้นหา
 การเป็นที่พึ่งคนอื่น   เป็นสิ่งดี    มีความสุข     แต่เคยถามกลับกันหรือไม่
 ใต้รอยยิ้มที่สว่างไสวหัวใจ   มันอ่อนล้า   บางครั้งท้อ   และไร้ทิศทางเพียงใด
การหนีเงาตัวเอง   ช่างเหนื่อย   และล้าเต็มทน    จะหนีได้สักกี่ครั้ง   จะสะสางกันได้สักกี่หน     จะยอมรับและต่อสู้อย่างอดทน   จะบ่นจะเล่าเพื่ออะไรให้ใครฟัง
บางทีเคยนึก   ยอมแพ้    ยอมรับ  กับโชคชะตา  ความถูกต้องมักสวนทางกับคำว่า   อำนาจ   และเงิน    ช่างปะไรอะไรจะเกิด   ปล่อยไป
แต่สุดท้าย   ทุกค่ำคืน    นอนหลับตา   รอยน้ำตา  ร่วงหล่นติดติดสองข้างแก้มเสมอ    ดีใจน่ะ   ที่น้ำตา   ยังเป็นเพื่อน  ที่ภักดี   ไปเคย ทิ้งกันสักครั้งตามมีปัญหา
พอแสงอรุณยามเช้า  ทอดยาว   ความร้าวรานทิ้งไป     เลือดพ่อ  ที่เข้มข้นแม้จะเจือจาง   ลงบ้าง    แต่ไม่เคยห่างหาย   จากชีวิตและจิตวิญณาณ  จำไว้ลูกรัก
ร้องให้พอ   ....แล้วค่อยๆคิดตั้งสติ  ......ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้...ต้องเรียรู้และยอมรับ....ไม่มีใครช่วยลูกได้....นอกจากตัวของหนูเอง....
พ่อภูมิใจ....ในตัวหนู....จงดีใจ...และ...อดทน...ยิ่งขึ้นที่สูง....ยิ่งหนาว...พ่อ....ดูหนูอยู่เสมอ.....หนูจงอยู่กับความมุ่งมั่น....ตราบใดที่ยังมีความหวัง   ความฝัน  ดวงตะวันคือของตัวแทนพ่อ...ที่ส่องแสงนำทางหนูอยู่เสมอ....
หนีได้แต่หนีพ้นหรือไม่    หรือจะหนี   ตลอดชีวิต   พ่อค่ะ  ถึงสุดท้าย   เวลานี้ไม่มีนิทานของพ่อ    ไม่มีไหล่ของพ่อ   ไม่มีอ้อมแขนที่อบอุ่นของพ่ออีกแล้ว
มีแต่น้ำตา  เป็นเพื่อนทุกครั้ง   แต่พ่อ   อยู่ในใจหนูเสมอ   แล้วหนูจะหนีเพื่ออะไรกัน...งานคือคือชีวิต....พ่อต้องรู้จักลูกสาวคนนี้ ดีพอ  ท้ายสุดหนูคงไม่หนีอีกแล้ว				

การทำงาน   ทุกอย่าง   ย่อมมีอุปสรรค  แล้วแต่แรงเสียดทาน   และความอดทนใครมีมากกว่ากัน    ทุกข์ได้  แต่อย่าท้อ   สิ้นฝันได้  แต่อย่าสิ้นหวัง
ร่างกายและกลไกของมนุษย์  มีอุณภูมิ  ของความอ่อนไหว  และความแข็มแข็งต่างกัน    ใช้ชีวิต  ในทางที่เราคิดว่า   เราทำทุกอย่าง  ดีที่สุดแล้ว  ก็พอ