ดังนั้น ฉันจึงเขียน

หมอกจาง

เธอรู้ไหม..
ครั้งหนึ่ง..ฉันเคยเกิดเป็นกลาสีเรือ
อยู่บนเรือลำใหญ่..ท่องไปในท้องทะเลกว้าง
แต่ฉันเป็นกลาสีเรือที่ไม่ได้ความนัก
ขาดทักษะในการงาน..
เพียงเพราะความรักในท้องทะเล
ฉันจึงเลือกมาเป็นกลาสีเรือ..
กัปตันเรือดุด่าฉันอยู่ทุกวัน
เพื่อนกลาสีพากันเหยียดหยัน
ด้วยรำคาญและหน่ายระอา..
เมื่อสิ้นสุดการงานของแต่ละวัน
ฉันจะปลีกตัวนั่งเงียบๆอยู่ท้ายเรือ
ทอดสายตาไปยังแสงสีทองที่ขอบทะเล
ฝูงปลาที่ไล่เล่นอยู่บนผิวน้ำ
ปล่อยจินตนาการเตลิดตามแต่จะฝัน
และเขียนบทกวี..
เขียนด้วยหมึกสีดำ ลงบนกระดาษสีน้ำตาล
เขียนเก็บไว้นับร้อยบท
ไม่มีใครสนใจในบทกวีเหล่านั้น
มีเพียงฉัน ที่เพียรรื้อมันออกมาชื่นชม
ในค่ำคืนที่เงียบงัน..ในแสงสลัวๆแห่งใต้ถุนท้องเรือ
วันหนึ่ง..
ฉันทะเลาะกับเพื่อนกลาสีด้วยกัน
ด้วยถ้อยคำถากถางที่ไม่รู้จบสิ้นของเขา
เราต่อสู้..
สุดท้าย..เขาแทงฉันด้วยมีด
ฉันขาดใจตาย 
กลางแสงแดดจ้า กลางท้องทะเล
เลือดไหลนองพื้นเรือ
หลายคนดูตกใจ
แต่ไม่มีสักคนที่เสียใจ
กัปตัน สั่งให้โยนศพฉันลงทะเล
เช็ดคราบเลือดบนเรือให้สะอาด
โยนสัมภาระทุกอย่างของฉัน
ทิ้งลงทะเลให้หมดสิ้น..
บทกวีหลายร้อยแผ่นเหล่านั้น
ปลิวไปตามแรงลม
บางแผ่น ตกลงบนร่างฉัน
บทกวีที่ไม่เคยมีใครได้อ่าน..
นอกจากฉัน
บทกวีเหล่านั้น..ไม่เคยมีใครได้อ่าน