ปริศนาในบ้านลึกลับ ตอนที่ 2

Princess_in-dream

.....ความเงียบเข้ามาครอบงำห้องทำงานหรูนั้น  ชายหนุ่มร่างสง่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง  มองหน้าหญิงสาวผมยาว  ตาโต  ที่นั่งนิ่งบนเก้าอี้นวม
"ต...แต่งงานหรือค่ะ"
.....พริมรตาพดทวนคำช้าๆมองหน้าชายหนุ่มตาไม่กระพริบ
"ใช่"
.....ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย  แล้วพริมรตาลุกขึ้นแล้วพูดว่า
"เราจะแต่งงานได้ไงกันค่ะ  ในเมื่อเรายังไม่มีอ..."
"นี่คุณ! ฟังผงมก่อนน่ะ  เราก็แค่แต่งงานกันเฉยๆ  ไม่ต้องทำอะไร  คุณก็แค่เข้ามาในบ้านผมในฐานะ "ภรรยา" ผมเท่านั้น  ผมช่วยคุณได้แค่นั้น  ถ้าคุณไม่รับไม่เป็นไร  คุณออกจากบ้ายผมได้แล้ว  เชิญ!"
.....ชายหนุ่มชี้ไปที่ทางประตูหน้าบ้าน  พริมรตายังคงนิ่งเหมือนเดิม  แล้วค่อยๆพูดกลับมาว่า
"ฉัน..ตกลงค่ะ"
.....ชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว  จึงรู้ว่าเธอนั้นซื่อบริสุทธิ์  คงไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆทั้งสิ้น  ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี่นวมข้างตัว  แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า
"เป็นอันว่าตกลงนะ"
.....พริมรตาพยักหน้า  แล้วพูดว่า
"ฉันทำเพื่อตามหาแม่  พอฉันเจอแม่ฉันก็จะอย่ากับคุณ  ตกลงไหม"
.....ชายหนุ่มพยักหน้าตกลง  แล้วพูดว่า
"เราคุยกันมาตั้งนานแล้ว  ผมยังไม่รู้จักคุณเลย  ผมชื่อ  เจษฎาภรณ์  นิวัฒนา  หรือเรียกผมว่าเจษเฉยๆก็ได้  ตอนนี้ผมต้องการทราบเรื่องของคุณ  บอกผมมาให้หมดนะ"
.....พริมรตาพยักหน้ารับ
"ค่ะ  ฉันเป็นคนเชียงใหม่  พ่อกับแม่ฉันเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน  ตอนที่ฉันอายุได้ 5 ขวบ  คุณแม่ฉันหรือคุณพิมภาพรรณ  ซึ่งขณะนั้นตั้งท้องน้องฉันอยู่ได้ไปเป็นคนใช้ที่บ้านหลังหนึ่ง  พอหลังจากนั้นแม่ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย  เวลาผ่านไปสักพัก  พ่อฉันหรือคุณพรเทพก็เสียชีวิต  เพราะถูกคนฆ่าหน้าบ้าน  ตอนนั้นฉันไปโรงเรียนจึงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์  หลังจากนั้นเป็นต้นมา  ฉันก็ได้ไปอยู่ที่บ้านเด็กสังเคราะห์แทน  เพราะไม่มีญาติ  พอฉันโตขึ้นฉันก็กลับมาพักที่บ้านหลังเก่า  ฉันไปค้นของภายในบ้าน  ก็ได้ได้เจอกับจดหมายฉบับนี้เข้า  ก็เลยมาที่นี่เพื่อพบแม่  เพราะแน่ใจว่าแม่ยังอยู่
..เจษฎาภรณ์มองหน้าพริมรตา  แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องของตนบ้าง
ส่วนผมนั้น  ตอนที่ผมเป็นเด็กประมาณ 6-7 ขวบได้  ผมก็เสียแม่ไป  ผมจึงอยู่กับพ่อจากนั้นเป็นต้นมา  ผมมีพี่น้อง 3 คน  พี่ชายคนโตชื่อว่า จิรกิตติ์  จบด้านนิติศาสตร์  เป็นนักสืบชื่อดังที่กรุงเทพ  คนที่สองคือผมเอง  ผมจบมาทางด้านรัฐศาสตร์ต่างประเทศ  และได้เป็นทูตที่นั้น  ตอนนี้ผมเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ  เพราะเป็นทูตที่นั่น  ส่วนน้องคนที่สามนั้น  เป็นผู้หญิงชื่อว่า  เจนจิรา  จบด้านการค้าการบริหาร  ตอนนี้ทำบริษัทเครื่องสำอางกับสามีที่ชื่อว่า  อรรถพล  และน้องคนสุดท้องนั้นเป็นผู้ชายชื่อว่า จุติพงศ์  เขาจบทางด้านวิศวกรรม  เป็นสถาปนิก  ส่วนพ่อของผมชื่อว่า ภัทรพล  เมื่อก่อนเป็นข้าราชการเก่าเท่านั้นเอง
..เจษฎาภรณ์พูดจบ  พริมรตาก็กระพริบตาปริมๆ แบบอึ้งๆ
ละเอียดจังเลยคะ
เอ๊า! จะไม่ละเอียดได้ยังไง  ในเมื่อไม่นานคุณก็เข้ามาอยู่ในบ้านของผมแล้วนิครับ
..พริมรตาพยักหน้ารับ  แล้วพูดว่า
แล้วเรื่องการเข้าในบ้านคุณนั้น  จะทำให้ทุกคนเชื่อได้ไงว่าเรารักกันจริง
ผมมีวิธีแล้วกันละครับ  จะทำแบบไม่ให้ใครรู้เลย  แล้วคุณก็เป็นผู้หญิงด้วย  คุณน่าจะทำได้ดีกว่าผมเสียอีก  เชื่อใจเถอะ
..พริมรตายิ้มออกมา  แล้วพูดว่า
ขอบคุณมากค่ะ  คุณช่วยฉันมากเลยคะ  ฉันขอบคุณคุณจริงๆเลย
ผมช่วยคุณเพราะผมสงสารคุณต่างหาก  เพราะไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนผมคนไม่มีแม่!
..เกิดความเงียบชั่วขณะ  เจษฎาภรณ์เงียบไป  พริมรตาก็มองเขาตาไม่กระพริบ  เพราะยังคงอึ้งในคำพูดของเขา  เจษฎาภรณ์เขาก็เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
งั้นพรุ่งนี้  เราเดินทางไปกรุงเทพเลยนะ
พรุ่งนี้เลยหรือคะ
..เจษฎาภรณ์พยักหน้า  แล้วพูดว่า
ไปเร็วเท่าไร  เจอแม่คุณเร็วเท่านั้นนะ
งั้น
..พริมรตาทำท่าทางคิด  แล้วพูดว่า  ตกลงค่ะ
..เจษฎาภรณ์ยิ้ม  แล้วพูดว่า
งั้นวันนี้คุณรีบกลับบ้านไปจัดของ  พรุ่งนี้เช้ามืด  ประมาณตี 5 มาเจอผมที่นี่
ค่ะ
..พริมรตาตกลงคำ
..เจษฎาภรณ์นำทางเธอเพื่อไปส่งพริมรตาที่หน้าบ้าน  พรุ่งนี้หล่อนจะเดินทางเพื่อไปหาแม่แล้ว  หล่อนได้เดินทางออกจากเชียงใหม่ไปกรุงเทพจริงๆ  ไปหาแม่  คนที่ตนตามหามานาน  ในที่สุดทุกอย่างก็เป็นจริงสักที
..เจษฎาภรณ์มองรถจักรยานที่มีหญิงสาวผมยาว  ตาโต  คนนั้นขับห่างไปจากบ้านเขาอย่างช้าๆ  วันนี้เขารูสึกแปลกยังไงไม่รู้  เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้หญิงที่ไหนมาก่อนเลย  มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่เขาก็ไม่เคยรู้จัก  เขาเองยังสงสัยว่าทำไมตัวเขาเองรับช่วยเธออย่างง่ายๆ  โดยไม่ถามปรึกษาคนอื่นๆในบ้านเลย  หรือว่าเขาเรียกกันว่า รักแรกพบ