** ทัศยุราชันย์(เสวยสวรรค์ราชสมบัตินาครินทนาคร) (จบบริบูรณ์) **

แก้วประเสริฐ

                                                บทที่ ๓๒
                               เสวยสวรรค์ราชสมบัตินาครินทนาคร
ว่าเอ็งห้ามเปิดโดยเด็ดขาดหากข้าคนของข้ายังไม่ไป  ยกเว้นเข้าและป้าตลอดคน
ทั้งหลายของข้าได้กลับไปแล้ว นั่นแหละเอ็งถึงจะเปิดดูสิ่งของภายในได้ อย่าลืมเสียล่ะ”
พระองค์ทรงรับสั่งกำชับไอ้เจนไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ   เมื่อไอ้เจนรับสิ่งของมาแล้วก็ชักชวน
ให้พระองค์และเจ้าหญิงกับทหารทั้งหลายให้มาร่วมกันกินข้าวด้วยกัน
  แต่พระองค์ทรงปฏิเสธบอกว่าจะกลับแล้ว  ไม่ต้องห่วงในเรื่องเหล่านี้ 
ทางฝ่ายไอ้เจนและไอ้จ้อยตลอดลูกสะใภ้นึกว่าพระองค์จะเดินทางกลับกรุงเทพ
        “ อ้าวปู่จะไม่ค้างคืนก่อนหรือ  รถเข้ากรุงเทพไม่มีแล้วหมดเวลามันแล้ว
ต้องคอยเป็นพรุ่งนี้ตอนสายๆถึงจะมีรถออกจากหมู่บ้านไปที่ท่ารถต่อเข้ากรุงเทพจ๊ะ 
 หากปู่และป้าจะกลับจริงๆ   ข้าก็จะไปหาเพื่อให้มันเอารถของมันออกมารับ
ไปส่งปู่ที่ท่ารถให้จ๊ะ”
   องค์ทัศยุราชันย์ทรงพระสรวล แล้วทรงตรัสว่า
           “ไม่เป็นหรอกไอ้เจนเอ๋ย  ปู่มาได้ก็กลับได้   แต่อย่าลืมล่ะดูแลพ่อเอ็ง
ให้ดีๆนะปู่เป็นห่วงมันมากเลี้ยงดูมันตั้งแต่นอนแบเบาะ ตอนนี้ไม่มีเวลามาดูแล
ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก แม่มันทิ้งไปตั้งแต่เล็กๆ พ่อมันก็หายสาบสูญไปตั้งนมนาน
ไม่ได้ข่าวคราวเลยป่านนี้คงจะตายไปแล้วล่ะ เออเอ็งเป็นหูเป็นตาแทนปู่ด้วยนะ
  เพราะปู่ต้องไปไกลมากพวกเอ็งไปหาไม่ได้หรอกแล้วก็ไปไม่ได้เสียด้วย”  
 แล้วพระองค์ทรงหันมาทางไอ้จ้อยพลางตรัสขึ้นว่า
           “ไอ้จ้อย  ในห่อนั้นมีสมุนไพรให้มึงเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย ให้เอามาเล็กน้อย
มาฝนกับน้ำค้าง  เอ็งควรรองเก็บเอาไว้ใช้ในคราวจำเป็น แล้วเอามากิน  
 ห้ามนำมาใช้สุ่มสี่สุ่มห้านะหมดไปก็หาไม่ได้อีกแล้ว ส่วนของที่มอบให้
เอาไปแลกมาเลี้ยงชีพให้หลานๆมันจะได้ดีกว่าเป็นอยู่นี้
        นี่ก็ได้เวลาแล้วที่ข้าควรต้องไป  ไม่รู้ว่าจะมาเยี่ยมเอ็งได้อีกหรือเปล่านะ
 คิดถึงข้าก็เอาของที่ข้าให้ไว้มีบางอย่างไม่ต้องเอาไปขาย   เพราะเป็นของสำคัญ 
เก็บไว้คุ้มครองป้องกันเอ็งและลูกหลานจะไม่มีอันตรายมากล้ำกรายเอ็งได้ 
 เพียงเอ็งเก็บไว้ในที่สูงๆก็จะคุ้มครองได้แล้วหากเวลาจะออกนอกบ้าน
ให้บอกกล่าวกับเขาก็พอเขาก็จะคอยปกป้องเอ็งและลูกหลาน  อย่าลืมจำคำของข้าล่ะ”
  พระองค์ทรงตรัสสั่งกำชับ
          “จ๊ะลุง เพียงเป็นของลุง ไอ้จ้อยก็ชื่นใจแล้วจะเก็บรักษาไว้” แล้วหันไปทางลูกแก
“ส่วน มึงก็เหมือนกันไอ้เจนหากกูยังไม่ตายมึงห้ามขายของปู่มึงโดยเด็ดขาด” 
พร้อมกล่าวแล้วไอ้จ้อยก็ก้มลงกราบองค์ทัศยุราชันย์ทันที
ด้วยความรักและเคารพยิ่ง  อาการสั่นเทาไปตามร่างกาย พระองค์ทรงตรัสว่า
           “เมื่อข้ากลับไปแล้วไอ้จ้อยมึงก็เอาสมุนไพรที่กูให้ไว้
มากินสักแค่องคุลีนิ้วแล้วกลืนกับน้ำลายมึงก็ได้   อย่าลืมคำกูเสียล่ะ”
           “จ๊ะลุง  ลุงสั่งอย่างไรไอ้จ้อยเชื่อฟังหมดจ๊ะ” 
 ชายชรากล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ
            “อ้อๆ  ของอื่นๆขายได้นะไอ้เจน ยกเว้นมีของสิ่งหนึ่งซึ่งผิดแผก
ไม่เหมือนของอื่นๆทั้งสิ้น   แล้วมึงก็จะเห็นเองแหละส่วนอื่นๆขายเอามาใช้เลี้ยงดูกัน
  อีกชิ้นมึงเก็บไว้ในที่สูงจะได้คุ้มครองปกป้องภัยให้แก่พวกมึง
 อย่าลืมเสียล่ะ แล้วสมุนไพรนั้นก็ให้เก็บรักษาไว้ให้ดีมันไม่มีวันสลาย
ไปหรอก เวลาลูกหลานเป็นอะไรให้ใช้ฝนกับน้ำค้างเท่านั้นกินก็จะหายเจ็บไข้
รักษาได้สารพัดโรคนะมึง พอกูไปแล้วไอ้เจนเอาให้พ่อมึงกินด้วยตามที่สั่งไว้”  
 พระองค์กำชับกลัวลืม
             ครั้นได้เวลาพอสมควร พระองค์ก่อนที่จะกลับให้นึกสงสารไอ้เจนพลางหัน
ไปทางไอ้เจนและเมียมัน   เรียกให้เข้ามาใกล้ๆ  แล้วพระองค์ทรงหลับพระเนตร
ตบลงบนศีรษะทั้งสองเบาๆทันที   ปรากฏร่างกายหญิงชายพากันสะดุ้งสุดตัว
ทำให้ไอ้เจนและอีกสร้อยมีความรู้สึกว่าร่างกายช่างเบาหวิวและก่อเกิด
พลังอย่างหนึ่งแผ่ซ่านไปทั่วๆรอบร่างกายความอ่อนล้าอันตรธานหายสิ้น
สายตารู้สึกว่าสว่างไสวผิดปกติขึ้นมาในทันที  ทั้งสองรีบก้มลงกราบปู่
ด้วยความเคารพยิ่ง พลางคิดว่าปู่นี้คงจะมีวิชาอาคมมอบให้แน่นอนมิฉะนั้น
ร่างกายของตนคงไม่รู้สึกเกิดผิดปกตินี้ขึ้นได้    ครั้นแล้วพระองค์ทรงหัน
ไปทางไอ้จ้อย  พลางลูบศีรษะเบาๆกล่าวคำอวยพรให้อยู่เย็นเป็นสุข
อายุมั่นขวัญยืน จงพ้นจากเจ็บไข้ได้ป่วยโรคภัยทั้งสิ้น  ไอ้จ้อยร้องไห้ทันที
เมื่อรู้ว่าลุงที่มันรักเคารพมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะต้องจากไปอีกครั้งแล้ว
        น้ำตาชายแก่หลั่งไหลมิหยุดสิ้น สะอึกสะอื้นตลอดเวลาตรงเข้ากอดรัด
องค์ทัศยุราชันย์มิยอมปล่อยวาง  จนพระองค์ต้องเกาะมือออกแล้วทรงตรัสว่า
        “จ้อยเอ๋ยสิ่งใดได้มา สิ่งนั้นย่อมหลุดสิ้นสลายไปตามกาลเวลานะจ้อย
สิ่งทั้งหลายมิได้จีรังยั่งยืนหรอก มันเป็นวัฏฏะจักรเวรกรรมของมนุษย์เรา 
เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็ตั้งอยู่ เมื่อตั้งอยู่แล้วก็ต้องเปลี่ยนแปลง เมื่อเปลี่ยนแปลงแล้ว
ก็สิ้นสลายไปทุกรูปหมู่นามหรอก หาได้เป็นอมตะไปสิ้นเว้นไว้แต่สามารถ
สร้างในสิ่งบางอย่างเพื่อคุ้มครองหลุดพ้นจากกิเลสของมนุษย์แล้วเท่านั้น
ถึงจะสามารถเอาตัวรอดพ้นจากเวรกรรมนี้ได้ มันเป็นอนิจจัง ทุกขังและ
อนัตตาตามคำพระดำรัสขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกรูปทุกนามแหละ
         ฉะนั้นเอ็งจงละเสียวางเสียในสิ่งที่ควรวางอย่าได้เกิดความคิดไปในทาง
โลภ โกรธ หลง  พะวงอยู่ในหมู่ตัณหาที่มันรบกวนจิตใจของเอ็งทุกๆเสี้ยววินาที
มิยอมให้จิตเอ็งพักผ่อนรวมตัวกันได้  หากเอ็งเชื่อข้าจงหมั่นประกอบความดี
สร้างแต่ในทางผลบุญทานละเว้นในทางโลภได้ประการหนึ่งจิตเอ็งก็จะผ่อน
คลายลงได้บ้าง  หมั่นถือศีลภาวนาเพื่อชำระล้างจิตที่เอ็งประกอบเอาไว้จะได้
ผ่อนคลายลงเสียบ้าง  แต่ข้าเลี้ยงเอ็งมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยย่อมเข้าใจจิตเอ็งได้ดี
เห็นว่าเอ็งนั้นจิตใจผ่องใสยิ่งนักสะอาดบริสุทธิ์จะมีบ้างก็เพียงแค่เศษธุลีผง
หากมาดแม้นเอ็งทำตามที่ข้าสั่งไว้ ไม่ช้าหรอกเอ็งจะพบทางสุขคติที่สมควร
ไปแล้วบางทีเอ็งอาจจะได้ไปอยู่รวมกับข้าก็ได้  เอ็งจำคำของข้าไว้ให้ดีนะ
หากทำตามที่ข้าสั่งนี้  ข้าคิดว่าไม่ช้าไม่นานหรอกเอ็งคงได้ไปอยู่รวมกับข้า
ตามที่เอ็ง พึงปรารถนาทุกประการแล้วพระองค์ก็ทรงตบเบาเตือนสติมิให้
ชายชราที่กำลังสะอื้นร่ำไห้ อยู่   ครั้นชายชราได้รับฟังคำกล่าวทั้งหมดก็
ให้รู้สึกซาบซ่านผ่านเข้าสู่จิตใจทันที ให้รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจอย่างไรพิกล
รำลึกนึกถึงคำสั่งสอนให้ไว้จดจำมิให้ตกหล่นหายไปไหนเสียได้  ครั้นเมื่อได้
เวลา  องค์ท่านท้าวทัศยุราชันย์ก็ทรงลุกพระวรกายยืนขึ้น ทรงหันไปยิ้มกับ
เจ้าหญิงทั้งสามแล้วออกทอดพระบาทล่วงหน้าติดตามด้วยเจ้าหญิงและ
เหล่าทหารหญิงทั้งหมดก้าวพ้นออกจากอาณาเขตบ้านทันที  พอพ้นสายตา
ก็ทรงคืนร่างพระวรกายคืนกลับเป็นองค์ทัศยุราชันย์และเจ้าหญิงทั้งสามพร้อม
ด้วยเหล่าทหารหญิงพากันเหาะกลับไปยังนาครินทนาครทันที
              ครั้นองค์ทัศยุราชันย์พร้อมด้วยเจ้าหญิงและเหล่าบริวารกับไปแล้ว
นายเจนก็แก้ห่อผ้าดูสิ่งของที่ปู่มอบหมายเพื่อจะเอาสมุนไพรมาให้พ่อได้กิน
ทุกๆคนก็ตกตะลึงพึงเพริศไปตามๆกัน เพราะสิ่งของนอกจากสมุนไพร
ซึ่งไม่เคยพบเห็นในดินแดนแถบนี้แล้ว ก็ประกอบไปด้วยเพชรนิลจินดามณี
ต่างๆส่งประกายสดใสแวววาวตลอดจนทองคำเป็นแท่งๆเหลืองอร่าม
มากมายนักจัดเรียงไว้เป็นระเบียบมิได้ปะปนกันโดยแยกเป็นสัดส่วน 
มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนและแปลกกว่าใดๆทั้งสิ้นส่งแสงประกายเจิดจ้า
สว่างไสวไปทั้งบริเวณ เป็นรูปดาวเจ็ดแฉกปลายของดาวนี้เป็นรูปดาว
ดวงเล็กทั้งเจ็ดมุมตรงกลางเป็นดาวขนาดใหญ่มีวงกลมภายในดาวเห็น
เป็นรูปสัตว์ต่างๆผิดแผกกับสัตว์ที่เคยเห็นมาคล้ายๆคชสีห์ ราชสีห์
 หงส์ทอง พระยานาค วานร ปักษียักษ์ และบรรดาอาวุธต่างๆเล็กๆกำลัง
ลอยละล่องในหมู่เมฆหมุนเวียนสลับเปลี่ยนเวียนวนไปมาภายในรูปวงกลม
วัตถุนี้มีฐานทองคำประดับด้วยเพชรนิลจินดาเป็นประกายวูบวาบเรืองรอง
รองรับวัตถุนี้ไว้ลวดลายช่างสวยงามวิจิตรตระการตายิ่งนัก สิ่งนี่เองที่ปู่ทัด
คงจะแจ้งไว้  ทั้งหมดพลางยกขึ้นจบเหนือหัวทันที ปรากฏเหตุพิสดารเกิด
ขึ้นทันทีมีกระแสคล้ายประกายไฟฟ้าพุ่งเข้าสู่ร่างจนสะท้านไปทั่วทั้งสาม
ที่ต่างได้ยกขึ้นไว้บนศีรษะ ด้วยความศรัทธาพลางก้มลงกราบสิ่งนี้ทันที
 ไอ้เจนก็รีบนำเอาสมุนไพรมาหักตามที่ปู่ทัดสั่งไว้ส่งให้พ่อจ้อยกิน  พอตัว
ยาตกลงสู่ท้องนายจ้อยก็เกิดอาการสะท้านไปทั่วร่างกระตุกไปมาทั่วตัว
จนไอ้เจนและอีสร้อยพากันตระหนกตกใจร้องกันลั่น  แต่สักครู่หนึ่งร่าง
ของพ่อจ้อยก็ค่อยๆผ่อนคลายลง  อาการที่เกิดขึ้นสร้างสิ่งมหัศจรรย์แทบ
ไม่น่าเชื่อร่างของพ่อที่เคยโก่งงอคุ้มตลอดเวลากับยึดร่างตรงได้ราวอัศจรรย์
พลางสะบัดแขนขาได้คล่องแคล่วว่องไว้กับราวมีพลังหนุนเสริมดังคนหนุ่ม
ก็มิปาน  ทำเอาไอ้จ้อยและภรรยาพากันตาเบิกค้างงวยงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
สำเนียงพ่อที่กล่าวก็แปรเปลี่ยนสิ้นเชิงกลับเหมือนสำเนียงของคนวัยกลางคน
มิได้สั่นเครือเหมือนแต่ครั้งเก่าก่อน   พลางได้ยินพ่อจ้อยคอย พร่ำรำพันเสียงดัง
        “ลุงกูเป็นเทวดาแน่เลยไอ้เจนอีสร้อย หากมิฉะนั้นร่างกูคงจะไม่เป็นดังนี้”
พร้อมส่งเสียงหัวร่อด้วยความยินดี  มึงไอ้เจนไปดูซิว่าลุงกูไปถึงไหนแล้ว
ไอ้เจนได้ฟังดูก็อยากรู้ความวิ่งหายไปสักพักกลับมาด้วยเหงื่อท่วมตัวพลางพูดว่า
         “ไม่รู้ปู่หายไปไหนแล้วไม่มีร่องรอยเหลือไว้เลยจ๊ะ “ ไอ้เจนรายงาน
         “นั่นซิกูก็ต้องว่าอย่างนั้นมิฉะนั้นกูคงไม่เป็นอย่างนี้แน่เลย แล้วมึงมันก็เคย
เป็นพรานเก่าถิ่นทางแถวนี้ชำนาญยิ่งการแกะรอยแล้วกูเชื่อมึง” พ่อเฒ่ากล่าว
          “กูเองก่อนก็สงสัยอยู่เชียว รูปร่างปู่เอ็งมันช่างมีราศีผิดคนธรรมดาถึงจะ
แต่งตัวเหมือนแบบพวกเราแต่ก็มิอาจปิดบังราศีได้ “ชายชรารำพึงพร้อมก้มลงกราบ
ชายหนุ่มหญิงสาวเห็นก็ทำตามทันที  ตั้งแต่นั้นมานายจ้อยก็หมั่นทำบุญรักษาศีล
นั่งภาวนาทำสมาธิไหว้พระสวดมนต์แผ่กุศลให้กับลุงและป้าและสัตว์อื่นๆมิได้ขาด
ด้วยเชื่อคำสั่งเสียของลุงอย่างยึดมั่นถือมั่นแม้แต่ลูกแกและลูกสะใภ้ก็ปฏิบัติเยี่ยงแก
เลิกทำความชั่วทั้งปวงประพฤติตนอยู่ในศีลห้าอย่างเคร่งครัด   ช่วยเหลือเผื่อแผ่
ให้ทานคนด้อยกว่า ขยันหมั่นเพียรสร้างแต่ความดีใช้จ่ายสินทรัพย์ ในทางอดออม
ขวนขวายหาสินทรัพย์ในทางสุจริตจนเกิดความเจริญรุ่งเรือง มั่งคั่ง ร่ำรวยทันตาเห็น
โดยที่มิได้เกี่ยวกับสิ่งของที่ให้ไว้แต่ประการใด  ต่างถือว่าเป็นของที่เทพยาดานำมาให้
 คงเฝ้าเก็บรักษาไว้บูชาทุกๆวันมิได้ขาด  เพียงแต่คำนึงถึงว่าจะได้มีโอกาสไปพบลุง
กับปู่ดังที่เคยพบเห็นมาแล้วและต่างเล่าให้ลูกๆหลานๆฟังเป็นตำนานมาตราบเท่าทุกวันนี้
           เมื่อท่านท้าวองค์ทัศยุราชันย์และพระองค์หญิงดาริกาเจ้าหญิงมณีกานต์และเจ้าหญิง
ปทุมวดีพร้อมเหล่าทหารหญิงครั้นเสด็จถึงยังพระนครเรียบร้อยแล้วก็ทรงประกาศแต่งตั้ง
เจ้าหญิงดาริกาเป็นพระอัครมเหสีฝ่ายขวา เจ้าหญิงมณีกานต์เป็นพระอัครมเหสีฝ่ายซ้าย
 เจ้าหญิงปทุมวดีเป็นพระอัครชายา  และท่านมหาราชครูสิริปัญญาเป็นพระชนกนาถ 
โดยประกาศแต่งตั้งอย่างเป็นทางการอีกครั้งหนึ่งตลอดจนทรงเฉลิมฉลองสมโภชงานนี้
อย่างมโหฬาร มีแขกต่างเมืองมากันมากมาย ดั่งพระยุพราชสิงหะฤทธากับเจ้าหญิงเฌอมาลย์
พระมเหสีในพระองค์  พระยุพราชโกเมศกุมารกับเจ้าหญิงอรุณรัศมีพระมเหสีในพระองค์
พระยุพราชวานนรินทร์กับเจ้าหญิงอุทัยเทวีพระมเหสีในพระองค์ เจ้าชายอหิงสากุมารทรงขึ้น
เป็นกษัตริย์แห่งเมืองอหิงสากะนคร เจ้าชายนิละกาสูรย์ทรงขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งเมืองกาฬคีรีนคร
ต่างเป็นพระสหายรักขององค์ท้าวทัศยุราชันย์ และเจ้าเมืองทั้งหลายต่างๆ  ส่วนเจ้าหญิงทั้งหมด
ทรงจับกลุ่มสนทนากันอย่างมีความสุขเกษมสำราญยิ่งนัก ส่วนเจ้าชายทั้งยุพราชและกษัตริย์ต่าง
สนทนาวิสาสะล้วนถูกพระอัชฌาสัยกันถึงกับทรงพระสรวลเกษมสำราญเป็นที่ครื้นเครง
กระเซ้าเย้าแหย่ถึงเจ้าหญิงต่างๆอย่างสนุกสนานพระราชหฤทัยจนไม่อยากจะลาจากกัน
          เมื่อสิ้นสุดงานเฉลิมฉลอง   ต่างพระองค์ก็ทรงทูลลาท่านท้าวเธอเสด็จกลับพระนครไป
องค์ท่านท้าวทัศยุราชันย์ก็ทรงมั่นคงต่อเจ้าหญิงทั้งสามยิ่งนักมิได้ใฝ่หาหญิงใดๆมาเป็นพระชายา
และพระสนมอื่นอีกแต่ประการใดก็หาไม่  ล้วนทรงหมั่นดูแลเพียรเฝ้าปกครองเหล่าอาณาเขต
ชาวอาณาประชาราษฎร์ให้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข  ปราศจากภัยพิบัติทั้งปวงเป็นที่พระเกษมสำราญ
พระราชหฤทัยองค์ทัศยุราชันย์และเจ้าหญิงทั้งสามพระองค์อย่างยิ่ง  ทรงบังเกิดพระราชบุตร
พระราชธิดากับทุกๆพระองค์หญิง  ทรงพระร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปตราบพระชนม์ชีพนิจนิรันดรฯ
                                         “  จบบริบูรณ์  ”
        บทส่งท้าย.....สิ่งที่บังเกิดเป็นความโลภ  ความโกรธ และความหลง  อันซึ่งเป็นสิ่งที่
ไม่บังควรจะได้หากได้มาโดยมิชอบด้วยเหตุใดๆ   หรืออาจได้มาเองนั้นย่อมทำให้เป็น
ที่เดือดเนื้อร้อนใจไม่มีวันสิ้นสุดเกิดขึ้นได้   สิ่งนั้นย่อมผันแปรเปลี่ยนไปมิเกิดสันติสุข
ดูดั่งท่านท้าวนิลกาฬและเหล่ากษัตริย์บางนคร  ซึ่งพระองค์มีพร้อมในทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง
ทั้ง ยศถาบรรดาศักดิ์ เกียรติยศชื่อเสียงตลอดจนอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์มากมาย ไพร่พลมาก
ยากยิ่งจะหาผู้ใดทัดเทียมได้ เป็นที่เกรงกลัวของเหล่าแว่นแคว้นอาณาเขตต่างๆ
         แต่ด้วยเพียงแค่เกิดความโลภในสิ่งอันมิควรจะได้มาจนต้องเกิดความเดือดร้อนระทม
ทุกข์หาความสุขมิได้ตลอดเวลาแล้วยังต้องเส้นสังเวยสิ้นชีวิตตกตายไป  มิสมดังเจตนารมณ์
จนต้องสูญสิ้นเกือบทุกๆอย่างไป   แล้วเหตุไฉนใยพวกเราล่ะจะประพฤติปฏิบัติตนอย่างไร 
เพื่อใช้เป็นหลักเข้ายึดเหนี่ยวจิตใจไว้เพื่อให้พ้นจากความโลภ โกรธ และหลงนี้  เพียงพอแล้ว
หรือที่จะปล่อยชีวิตในการดำรงชีพอยู่นี้ให้ล่องลอยไปในกระแสกรรมนั้นๆ  จะหาอะไรบ้างละ
ให้เพียงพอที่จะใช้ยึดมั่นเป็นหลักค้ำประกันแก่พวกเราได้บ้างดั่งเทพนิยายเรื่องนี้
      ขอได้โปรดมีสติพิจารณาไตร่ตรองให้ดี  ดั่งตัวละครในเรื่องนี้ที่ใช้ชีวิตโลดแล่นไปตาม
อำเภอน้ำใจของแต่ละตัวละคร หลงใหลในสิ่งที่กล่าวมานี้บ้าง หยุดยั้งเพียงพอบ้าง
อัน “เทพนิยาย” เรื่องนี้ข้าพเจ้ามาดแม้นมิได้สอดแทรกไว้มากนัก เพียงให้คิดเองเพื่อเน้น
เนื้อหาสาระรสชาติของเนื้อเรื่อง แค่ให้สนุกเพลิดเพลินบันเทิงใจเท่านั้น เพียงแค่ปรารถนา
ให้ผู้อ่านทุกๆคนได้สนุกสนานไตร่ตรองขบคิดกันเอาเอง  ไม่ต้องการให้คิดมากมายอะไรนัก
 ย่อมต้องขาดตกบกพร่องบางสิ่งบางอย่างไปบ้าง  ด้วยรวบรัดเนื้อเรื่องมากเกินไปให้กะทัดรัด
 เน้นเนื้อหาสาระมิได้เน้นเนื้อหาคำพูดแต่ประการใดไม่
       ฉะนั้นจึงมีสิ่งที่ขาดตกบกพร่องเกิดขึ้นได้ เพราะเนื้อหาคำพูดแล้วย่อมสามารถสอดแทรก
บางสิ่งบางอย่างได้อย่างมากมาย     กรณีนี้ผู้เขียนเอง ก็รู้เพียงแค่เล็กๆน้อยๆดุจปลาเล็กปลาน้อย
ปลาซิวปลาสร้อยในกระชัง  หาสามารถจับปลาใหญ่ในแม่น้ำท้องทะเลมหาสมุทรอย่างไรได้
ยิ่งกริ่งเกรงกลัวจะทำให้เกิดความผิดพลาดมากยิ่งขึ้น  เนื่องจากเป็นแค่ความคิดจินตนาจิตตัวเอง
      อีกประการหนึ่งเรื่องนี้ที่จริงแล้วควรจะเป็นเนื้อเรื่องที่ยาวมากไม่เหมาะกับคอลัมน์ที่ว่า
เป็นเรื่องสั้นหากจะคิดแต่งเขียนขึ้นมากกว่านี้อีกก็เกรงใจเจ้าของคอลัมน์นี้จะเกลียดชังว่ากล่าวได้
 จึงคิดเพียงแค่รวบรัดเท่าที่ข้าพเจ้าจะทำได้  หากมีกรณีใดที่ผิดพลาดเกิดขึ้นในเรื่องราวเหล่านี้
จำต้องขออภัยไว้ใน ณ ที่นี้ด้วย    งานเขียนนี้ก่อเกิดจากเรื่องสั้นๆก่อนแล้วค่อยมาเป็นเรื่องยาวๆ
ในเทพนิยายนี้    จึงได้ทดลองเขียนดูเพราะเห็นว่ามีผู้เข้ามาอ่านชมดูพอประมาณ   เมื่อเขียนขึ้นแล้ว
ครั้นจะวางมือเสียไปทำงานด้านอื่นก็เกิดความเสียดายในความคิดอ่าน จึงต้องทนๆเขียนให้จบเรื่อง
        ซึ่งชื่อ*ทัศยุราชันย์*เทพนิยายเรื่องนี้  ข้าพเจ้าตั้งใจไว้ในชื่อนี้แล้วตั้งแต่ ครั้งแรก   เพียงเพื่อ
ข้าพเจ้าทดลองใช้ชื่อเรื่องว่า *เธออยู่ไหน* เพราะเป็นความฝันของหนุ่ม ทัด ทัดบ้านป่าก่อน
ต่อมาได้ดัดแปลงเปลี่ยนไปตามเนื้อหาของเรื่องนี้จนเหมาะสมกว่าชื่อเดิม   จึงได้เปลี่ยนชื่อถาวร
       ทัศยุราชันย์เทพนิยายเป็นการเขียนเรื่องแรกในชีวิตของข้าพเจ้าที่ได้ทดลองขึ้นตามจินตนาการ
ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างนั้นล้วนแล้วแต่ก่อเกิดสร้างสรรค์ขึ้นจากภายในใจของข้าพเจ้าทั้งสิ้นมิมีอื่นใด
 แม้แต่ชื่อของตัวละครจะมีบ้างแต่ได้เกริ่นขออนุญาตไว้แล้วนอกนั้นข้าพเจ้าตั้งขึ้นเองประดิษฐ์ค้น
คิดตามสถานการณ์ในเนื้อเรื่องเป็นหลักสำคัญ  แต่ก็พยายามอย่างยิ่งมิให้ซ้ำกับชื่อของบุคคลใดๆ
อาจจะมีบ้างคิดว่าคงจะมีเล็กๆน้อยๆเท่านั้นที่ผู้เขียนคาดคิดมิถึง ผู้อ่านก็มิได้ทักท้วงติงประการใด 
         หากเกิดซ้ำก็ขอกราบประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าด้วย  ที่ได้จาบจ้วงโดยมิได้มีเจตนาจะลบหลู่หรือ
กระทำการอันใดๆให้บังเกิดความเสียหายเกิดขึ้นแก่ท่านทั้งหลายได้
       ขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ได้ผ่านอ่านชมดูผลงานของข้าพเจ้า  หากมาดแม้นมีสิ่งใดผิดพลาด
สามารถมาติชมได้ทุกประการ  กรุณาแจ้งให้ข้าพเจ้าทราบด้วยจักเป็นพระคุณยิ่ง  
       ด้วยความเคารพนับถืออย่างยิ่งขอรับทุกๆท่าน      ขอบคุณ...สวัสดีครับ. 
                                                
                                                   ***   แก้วประเสริฐ.  ***
                                        เขียนเรื่องจบ เมื่อ  ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๔๙
                                                        เวลา  ๑๖.๐๐ นาฬิกา.
				

ขอปิดฉาก เทพนิยายเรื่อง   "ทัศยุราชันย์" 
พร้อมบทส่งท้ายที่นาคิดนักขอรับ...
        ภาพประกอบของคุณ เฌอมาลย์ขอรับท่าน...แก้วประเสริฐ.