.. หัตถบิดร ..

keekie

เป็นอีกครั้งแล้วที่ฉันมาเหยียบผืนแผ่นดินบรรพบุรุษ
	ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน
	หลายสิ่งหลายอย่างต่างไป
	สิ่งเดียวในโลกสมมติใบนี้ที่คงความเป็นนิรันดร์
	นั่นคือความเปลี่ยนแปลงล่ะมั้ง				

ที่บ้านมีต้นมะอึกเพิ่มขึ้น				

แล้วก็ชดเชยด้วยสิ่งที่ขาดหายไป
	นั่นคือสับปะรดที่ฉันเคยเห็นติดลูกขนาดกำลังโตสวยเมื่อครั้งมาเยือนคราวที่แล้ว
	สุดท้ายน้ำท่วม ตายทั้งต้น (อดกินเลย)
	ใครจะนึก ..				

กับอีกบางอย่างที่คลับคล้ายคลับคลา .. ทำให้ฉันเข้าใจผิด
	ดอกเหลืองอร่ามที่ฉันเคยเข้าใจว่ามันเป็นเถาฟักทอง
	บัดนี้หลักฐานทนโท่ว่า ..
	แท้จริงแล้วมันคือลูกฟักตะหากเล่า (ยัยเง่าเอ๊ย)
	
	I'm not always right, but I'm never wrong!!!				

เหลือบแลไปเห็นเรือนไม้หลังเล็ก
	ที่เคยเห็นปู่ทำราวบันไดเมื่อคราวที่แล้ว
	บัดนี้มันเสร็จสมบูรณ์ ..

	หากปราศจากคนอาศัย .. 
	
	เพราะทุกคนในบ้านพาปู่ข้ามฟากไปฝั่งโน้น ..
	พาปู่ไปโรงพยาบาล ..

	ลูกหลานทุกคนจากทั่วสารทิศที่แยกย้ายกันไปทำมาหากิน
	กลับมารวมกันพร้อมหน้าพร้อมตา
	รวมทั้งฉันด้วย .. 

	"ปู่จะออกจากบ้านก็แต่วันพระ .. ไปวัด ฟังเทศน์ สวดมนต์
	อันนี้แล้วแต่คน บางคนศรัทธาธรรม บางคนไม่ ..
	แต่คนศรัทธา .. มีความสุขกว่าใช่ไหม? .." 
	นั่นเป็นคำที่ปู่เคยบอกฉัน

	ฉันยังคงยืนมองเรือนหลังเล็ก ..	
	เรือนหลังเล็กนั้นเป็นของอารัตน์ 
	ปู่สร้างให้ลูกคนสุดท้องของปู่ ..				

"ปู่ขายมะพร้าวส่งลูกหลานเรียน .. 
	วันนี้สมบัติบรรพบุรุษจึงตกถึงลูกถึงหลาน .. 
	ต่อแต่นี้ก็แล้วแต่ลูกหลานแล้วว่าจะทำยังไงต่อ .. แล้วแต่ .."  
	นั่นคือคำของปู่ที่เคยบอกฉันอีกเหมือนกัน
	
	ไม่รู้เหมือนกันว่าอารัตน์เคยมาเห็นขณะปู่กำลังตอกตะปูเรือน
	เหมือนอย่างที่ฉันเคยเห็นหรือป่าว?
	
	คิดพลางมองป้ายเหนือประตูเรือน ..

	.. หัตถบิดร .. 

	จะเห็นหรือไม่เห็นก็ช่างมันเหอะ .. 
	อารัตน์คงรู้ว่า .. ปู่สร้างเรือนหลังนั้นให้ด้วยสองมือของปู่เอง .. 

	น่าอิจฉาอารัตน์ชะมัด .. 

	ฉันหิ้วเป้ใบเก่าลงจากรถ ..
	เดินไปนั่งอยู่บนบันไดขั้นสุดท้ายของเรือนใหญ่ .. 

	ตามองแคร่ที่เคยเห็นปู่นั่งตอกตะปูราวบันไดเมื่อคราวที่แล้ว
	นึกถึงท่าทางแข็งแรง กระฉับกระเฉงเกินวัยเก้าสิบของปู่

	ช่างแตกต่างกับภาพที่ฉันได้เห็นเมื่อวาน
	ยามเดินทางมาถึง ..

	ภาพปู่ถัดตัวไปกับพื้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
	ไม่ยอมให้ใครอุ้ม .. 
	หัวเข่าบวมเพราะมีน้ำอยู่ข้างในทำให้ปู่ปวดขามากจนเดินไม่ได้
	
	ทุกคนได้แต่ยืนรอปู่อยู่หน้าห้องน้ำ
	ปู่เงียบไปนานจนต้องเคาะเรียกเป็นระยะๆ .. 

	"วันเวลาของปู่น้อยลง .. รอวันดับ ..
	แค่เห็นลูกเห็นหลานมาหา ปู่ก็ดีใจแล้ว .."  
	ฉันนึกถึงคำปู่อีกแล้ว

	ความจริงตลอดชีวิตมานี้
	ฉันได้พบปู่แทบจะนับครั้งได้
	มีครั้งสองครั้งหลังนี่ล่ะที่ฉันมาหาปู่ลำพัง
	ได้อยู่พูดคุยกับปู่มากหน่อย ..

	"ฟังรู้เรื่องเร๊อะ .."  
	พ่อเคยถามฉันด้วยความหมั่นไส้
	เมื่อเห็นฉันนั่งคุยกับปู่เป็นเรื่องเป็นราว หัวเราะคิกคัก .. 
	คนนึงพูดใต้ อีกคนนึงพูดกลาง แต่ทำท่าเหมือนคุยกันรู้เรื่อง ..

	"รู้สิ .. "  ฉันหันไปตอบทันทีทันควัน


	เสียงรถแล่นเข้าประตูบ้านทำฉันตื่นจากภวังค์

	ปู่มาแล้ว 

	อาแป๋งจอดรถหน้าเรือนใหญ่
	แล้วรีบเปิดประตูลงมาอุ้มปู่ลงจากรถ

	"ไม่ต้องๆ .."  เสียงปู่ดัง
	
	ทุกคนได้แต่ยืนมองปู่พยายามลงจากรถ
	สองมือจับเครื่องช่วยเดิน พยายามจะลุกทั้งที่หัวเข่ายังบวม
	
	ผู้ชายคนหนึ่งที่สร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยอาชีพชาวสวน
	
	เป็นอย่างนี้นี่เอง ..
	กำลังกายถดถอยตามสังขาร
	หากแต่นั่นไม่ได้ทำให้ใจไหวคลอนแม้แต่น้อย

	แล้วปู่ก็ลุกขึ้นได้ด้วยตัวเอง
	ด้วยสองมือสองเท้าที่แทบไร้เรี่ยวแรง
	สองมือสองเท้าที่ก่อร่างสร้างครอบครัวมาได้

	ทุกคนเดินตามปู่จนปู่มานั่งลงบนแคร่ ..
	แล้วก็แยกย้ายกันไปทำกิจ พักผ่อน หลังจากที่เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนกันทั้งคืน

	ฉันเดินไปคุกเข่าข้างหน้าปู่

	"หนูต้องกลับวันนี้นะคะปู่ ติดงานน่ะค่ะ .."  ฉันบอกปู่

	"กลับคนเดียว?"  ปู่ถามแค่นั้น 

	"ค่ะปู่ .."  ฉันตอบ
	
	ปู่จับมือฉันพลางพูด 
	"ขอให้มีความสุข อย่าเจ็บอย่าไข้ เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ .."
	
	ฉันจับมือปู่วางบนหัว ..
	
	"หายทุกข์ หายโศกนะลูกนะ เจริญๆ .."  ปู่ยังคงพูดต่อ

	"เสร็จงานแล้วหนูจะมาหาปู่อีก ปู่หายไวๆ นะคะ .. " ฉันบอก

	"กลับดีๆ นะลูกนะ ถ้าลำบากนักต้องมาคนเดียวก็ไม่ต้องมา
	ปู่ไม่เป็นอะไร .. รอไว้มีคนมาด้วยค่อยมาลูก .."  ปู่บอก

 
	
	ก่อนก้าวออกพ้นประตูบ้าน
	ฉันยืนมองเรือนหลังเล็กนั่นอีกครั้ง ..
	
	พลางยกมือกุมหัว .. 
	
	หัตถบิดร