สุขสันต์วันเกิดให้พ่อ

..สีน้ำฟ้า..

ร่างกลม ๆ ป้อม ๆ ของเด็กหญิงวัย 5 ขวบ วิ่งมากอดคอคุณพ่อวัยสามสิบห้าปี ที่เดินเข้ามาบ้านมา.. เสียงใส ๆ ฉอเลาะทันทีเมื่อเขาช้อนตัวมาอุ้ม 
"คุณพ่อขา..วันนี้หนูไปดูหัวผักกาดที่เราปลูกกันที่สวนหลังบ้าน มันโตขึ้นมานิดเดียวเอง นี่วันที่สิบแล้วนะคะพ่อ" เขายิ้ม..กดจมูกลงกับแก้มนวล 
"ก็อย่างนั้นสิลูก.. หนูจะต้องรู้จักรอนะลูก การปลูกผักกว่าจะเก็บกินผลของมันได้ต้องใช้เวลาลูก" 
"แต่หนูไม่อยากรอนี่คะ พรุ่งนี้หนูจะตื่นมาดูมันแต่เช้า แล้วมันก็คงจะโตให้หนูเก็บมาให้คุณแม่ทำต้มจืดให้หนูทาน" 
"เอางั้นเลยหรือลูก" เขาหัวเราะ ปล่อยตัวลูกสาวตัวเล็กไว้บนโซฟา หอมแก้มซ้ายขวา และหน้าผากอีก 
"เดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำก่อน พอคุณแม่ทำกับข้าวเสร็จ แล้วเราก็ทานข้าวกัน" 
"หลังจากนั้นคุณพ่อก็สอนการบ้านให้หนู..แล้วพาหนูเข้านอน ก่อนนอนต้องเล่านิทานให้หนูฟังด้วย" เขายิ้มรับ.. เดินไปเปิดรายการการ์ตูนให้ลูกสาว เดินฮัมเพลงขึ้นไปชั้นสองของบ้าน 
****************************************************************************************** 
"วันนี้คุณพ่อจะเล่านิทานเรื่องอะไรให้หนูฟังคะ" 
"เรื่องแมวเหมียวจอมเกเรจ้ะลูก" เขาซุกขาเข้าในผ้าห่มผืนเล็ก ๆ และล้มตัวลงนอนเคียงคู่กับลูกสาวตัวน้อย เอื้อมมือมาไล้เส้นผมที่ละเอียด เบา นุ่ม ดุจดังเส้นไหม 
"หนูต้องหลับตาก่อนนะจ้ะ.. แล้วพ่อจะเล่าให้ฟัง.. " 
"ค่ะ.. หนูไม่เอานิทานกาลครั้งหนึ่งแล้วนะคะ หนูเป็นเด็กรุ่นใหม่ค่ะ" ฮั่นแน่ะ.. เจ้าตัวดี.. มันใช้ภาษาทันสมัยซะด้วย 
"อ่ะจ้า.. หนูจำเจ้าสีทองได้ไหมลูก" 
"สีทอง เจ้าเหมียวของคุณยาย ตัวสีทอง ๆ อ้วน ๆ ชอบกินปลากระป๋อง จำได้ค่ะ เมื่อไหร่คุณพ่อจะพาหนูไปหาเจ้าสีทองกับคุณยายอีกคะ" 
"ปิดเทอมจ้ะ.. " 
"งั้นก็เดือนเมษายนของทุกปี ที่คุณพ่อกับคุณแม่ต้องไปรดน้ำที่มือคุณยาย แล้วคุณยายก็ให้พร แถมมีขนมอร่อย ๆ ให้หนูด้วยใช่ไหมคะ" 
"จ้ะ..เก่งจังลูกพ่อ จำแม่นจริง" 
"หนูลูกพ่อนี่คะ" มันยิ้มทะเล้นอีกแน่ะ อดไม่ได้ที่จะจุมพิตกลางกระหม่อม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแป้งเด็กชื่นใจกว่าความหอมใด ๆ 
"เจ้าเหมียวมันทำอะไรคะ คุณพ่อ" 
"เจ้าสีทอง ตอนนี้มันคลอดลูกเล็ก ๆ อีก 3 ตัว" 
"คุณยายตั้งชื่อให้มันหรือยังคะ หนูอยากได้แมวมาเลี้ยงบ้างจัง" 
"จ้ะ.. คุณยายตั้งชื่อมันว่า ทรายทอง ทรายแก้ว และทรายเงินจ้ะ" 
"หวาว..ชื่อเพราะจังเลย.. หนูชอบเล่นทราย อยากเห็นแมวสีทรายของคุณยายเร็ว ๆ จังเลยค่ะคุณพ่อขา" 
"จ้ะ..แล้วลูกจะได้เห็นมันแน่นอน" 
"วันก่อนเจ้าทรายทองมันเกเร กัดทรายแก้ว กับทรายเงิน คุณยายเลยจับแยกไปขังไว้ในกรงเพียงลำพัง... " 
"ทำไมมันเกเรคะ คุณพ่อ" 
"มันเป็นธรรมชาติน่ะจ้ะ แมวก็เหมือนคน ที่จะมีเกเรบ้าง" 
"เหมือนที่หนูเกเรกับคุณแม่หรือเปล่าคะ หนูชอบเล่นแล้วไม่เก็บของเล่น คุณแม่บอกว่าหนูเกเร" 
"ใช่เลยลูก.." 
"แล้วคุณแม่จะจับหนูขังเหมือนเจ้าทรายทองไหมคะ" 
"ไม่หรอกจ้ะ.. คุณแม่ไม่ใจร้ายกับหนูขนาดนั้นหรอก.. พ่อกับแม่รักลูกจ้ะ ไหนหนูเล่าให้พ่อฟังซิ.. ว่าคุณแม่ทำยังไงเวลาหนูเกเร" 
"คุณแม่ก็มาช่วยเก็บ แล้วก็ชวนให้หนูเก็บด้วย คุณแม่บอกว่า..ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวนางฟ้าจะเก็บของเล่นคืน หนูก็จะไม่มีของเล่นอีก" 
"จ้ะ..คุณแม่พูดถูก" 
"คุณพ่อขา..แล้วพรุ่งนี้หัวผักกาดของหนูจะโตไหมคะ" 
"ถ้าหนูเป็นเด็กดี..มันก็อาจจะโตได้นะ" 
"จริงหรือคะ.. งั้นหนูจะนอน พรุ่งนี้จะตื่นแต่เช้าไปดูหัวผักกาด" 
"จ้ะ..เป็นเด็กดีจริงลูกรักของพ่อ" แขนเล็ก ๆ กระหวัดคอเขาไปหอมแก้มซ้ายขวาและหน้าผาก.. เหมือนที่เขาทำ..และหลับตาลงยิ้มกริ่ม.. คุณพ่อค่อย ๆ ถอยลงจากเตียง..อดไม่ได้ที่จะกดจมูกแบบเดียวกันกับที่ลูกสาวตัวน้อยทำ 
****************************************************************************************** 
เขาเดินออกมา.. ภรรยายังคงนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาเดินมาซ้อนหลัง..กดจมูกเบา ๆ ที่แก้มนวล 
"ดึกแล้วนะครับ" 
"ค่ะ.. พิมพ์แผ่นนี้เสร็จก็เสร็จเหมือนกัน" เขายืนรออยู่ด้านหลัง จนกระทั่งภรรยาเสร็จจากงาน ก็เดินมานั่งดูโทรทัศน์ตรงห้องนั่งเล่นพร้อมกัน 
"คุณซื้อหัวผักกาดมาทำไมคะ หัวเดียว.." 
"ผมสงสารลูก" 
"คุณ..." เธออุทานพร้อมเบิกตากว้าง พร้อมกับมองตามร่างสูงที่หายไปในห้องครัว เสียงคุ้นตู้เย็นกุกกัก.. และเงียบหายไปทางสวนครัวเล็ก ๆ หลังบ้าน ที่เขา เธอ และลูกสาวตัวน้อยได้ทำแปลงเกษตรปลูกผักสวนครัวไว้รับประทานเอง บนพื้นที่เล็ก ๆ เท่าที่จะพออำนวยให้ 
****************************************************************************************** 
"คุณพ่อขา" เสียงใส ๆ ร้องเรียกเขาดังมาจากหลังบ้าน ครู่เดียวร่างกลม ๆ ป้อม ๆ ก็มาถึงตัว.. เขานั่งยอง ๆ กางแขนรับเธอมาอยู่ในอ้อมกอด 
"ว่าไงลูก.." 
"หัวผักกาดของหนูโตแล้วค่ะ.. เย็นนี้คุณพ่อรีบกลับมานะคะ หนูจะให้คุณแม่ทำต้มจืดหัวผักกาดที่หนูปลูกเองให้คุณพ่อทาน" 
"จ้ะ..คนดี.." เขาพูดยิ้ม ๆ 
"คุณพ่อไปดูกับหนูสิคะ.. มันโตแล้วจริง ๆ" ร่างสูงของพ่อเป็นพ่ออุ้มลูกสาวตัวน้อยเดินไปทางหลังบ้าน ทิ้งให้คุณแม่มองตามพร้อมกับส่ายศรีษะน้อย ๆ เสียงของสองพ่อลูกเจื้อยแจ้วเจรจากันอยู่เนือง ๆ ไม่ขาดสาย ผักกาดปลูกทั้งแปลง แต่โตได้หัวเดียว.. น่าทึ่งจริง ๆ เธอยิ้มขำอีก.. 
****************************************************************************************** 
จอยซึ่งบัดนี้ เด็กสาวอายุครบสิบแปดปี...เธอยิ้มกับชามแกงจืดหัวผักกาดที่อยู่ตรงหน้า ในคืนวันที่ 7 เมษายน วันเกิดของพ่อ เธอพึ่งจะวางสายโทรศัพท์ไปเมื่อครู่ พ่อให้เธอตั้งใจเรียน และรีบกลับไปเร็ว ๆ ตอนนี้ที่บ้านมีหัวผักกาดทั้งแปลงที่กำลังเติบโตและรอเธอกลับไปดูแล 
วันนี้..เธออาจจะฉลองวันเกิดให้พ่อเพียงลำพัง แต่เสาร์-อาทิตย์นี้ เธอก็จะได้กลับไปฉลองพร้อม ๆ กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา.. ทุก ๆ ปี.. วันเกิดของพ่อจะมีต้มจืดหัวผักกาดเป็นเมนูเด็ดแทนขนมเค้ก เพื่อระลึกถึงความใจดีของพ่อที่มีให้เธอ เมื่อครั้งเยาว์วัย 
ท้องฟ้านอกหน้าต่างยามนี้..ฟ้าสีเทาดำทะมึนไม่น่ากลัวเลย เพราะมีดวงจันทร์ทอแสงนวลกระจ่างตา ดวงดาว.. คืนนี้แสงไม่จ้าแจ่มเหมือนคืนเดือนแรม.. 
นานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน 
การเดินทางเนิ่นนานเป็นไหน ๆ 
ครั้งนี้..พกความคิดถึงมาเต็มหัวใจ 
จะมีใคร รอเราอยู่ เพื่อนรู้ใจ 
เป็นการซึ้งสำหรับคนกลับบ้าน 
เท่ากับการต้องซ่อนความอ่อนไหว 
ตัวกลับบ้านซึ่งนานมากเราจากไป 
แต่หัวใจอยู่ที่เขาลืมเอามา 
ด้วยความที่นานแล้วไม่ได้กลับบ้าน 
เห็นทางผ่าน.. แย้มยิ้ม อย่างเริงร่า 
หวนสะกิด คิดถึงคน โบกมือลา 
อีกไม่ช้า..ก็กลับไปหานะ.. คนดี 
***บทกวีนี้..เป็นการแต่งร่วมกันระหว่างสีน้ำฟ้ากับอัลมิตรา**